«Να κατεβούμε (ακόμη και) στον Άδη»!

Είναι ανάγκη να βρει κανείς λέξεις απλές και «κοφτερές», ίδιες με την απελπισμένη αγανάκτηση της κοινωνίας, της «κοινωνικής ή πληθυντικής Αριστεράς» - όπως, υποκριτικά κάποιοι την ονομάζουν- για να μπορέσει να εκφράσει όλους αυτούς, που «βλέπουνε τα τρένα να περνούν» και τη ζωή τους να κυλά, σαν την άμμο μέσα απ’ τα δάχτυλά τους.
Τους ανθρώπους, που κουραστήκανε να μετράνε απογοητεύσεις και ήττες. Που χόρτασαν μεγάλα λόγια και υποσχέσεις, «οράματα» και προγράμματα κούφια, σαν πουκάμισα αδειανά. Που μπουχτίσανε από «δύσκολες συγκυρίες», «στενωπούς» και «σκοτεινά τούνελ» … που δήθεν στο βάθος τους υπάρχει κάποιο φως. Που υπομένουν ένα «πολιτικό σύστημα», συγκεντρωτικό, Αθηνοκεντρικό, οικογενειοκρατικό, προσωποκεντρικό και, εν τέλει, αντιδημοκρατικό.
Σ’ αυτή τη χώρα, πάντα σχεδόν, άλλοι αγωνίζονται, άλλοι δουλεύουν και άλλοι καρπώνονται τους καρπούς των αγώνων και του μόχθου.
Έκαναν αυτό το λαό τόσο «άβουλο και μοιραίο», ώστε να θεωρεί «φυσική νομοτέλεια» τη φτώχια και τη μιζέρια, την ασχήμια και την υποκουλτούρα, την «αρπαχτή» και το ρουσφέτι, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ζωής του.
Σήμερα, που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός αποκαλύπτει την αδυναμία του και η συντηρητική παράταξη στη χώρα μας παραπαίει, είναι ώρα να «λογαριαστούμε» όλοι μεταξύ μας: Πολίτες, πολιτικοί και κόμματα. Η θετική ανατροπή των όρων λειτουργίας της κοινωνίας και του κράτους πρέπει να ξεκινήσει τώρα!
Δικαιολογίες για το «παρελθόν που χωρίζει» δεν πείθουν πολλούς άλλους, παρά αυτούς που έχουν συμφέρον να πεισθούν. Επιβάλλεται να ακουστεί ο λόγος που ενώνει, για την επιτυχία του στόχου! Να αναζητηθούν, με θετική πρόθεση, όλα αυτά που ενώνουν και μπορούν να δημιουργήσουν την – ελάχιστη έστω – κοινή προγραμματική βάση, πάνω στην οποία θα στηριχθεί μία κοινή προσπάθεια όλων των πολιτικών δυνάμεων, που θέλουν και μπορούν να εκφράσουν τα δίκαια αιτήματα της «κοινωνικής Αριστεράς», η οποία, ασφαλώς, είναι ευρύτερη από την πολιτική Αριστερά.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να δεχθεί λογικές «στατικής πολιτικής θεώρησης» και αυθαίρετων γενικεύσεων. Η φιλοσοφία της θεωρίας του υλισμού και της εξέλιξης των πάντων, που από τα αρχαία χρόνια εισηγήθηκε ο Ηράκλειτος, δεν ξεπεράστηκε. «Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει»! «Δεν μπορείς να περάσεις δυο φορές από το ίδιο ποτάμι», έλεγε ο ίδιος και είχε δίκιο, επειδή την επόμενη κιόλας στιγμή, το ποτάμι ήταν άλλο, γιατί άλλαξε το νερό.
Ούτε η ιδεαλιστική «αρχή της ταυτότητας» μπορεί να είναι παραδεκτή: «Το ποτήρι είναι ποτήρι και τίποτε άλλο»! Το ποτήρι, αν χρησιμοποιηθεί για να πιεί κανείς νερό, παραμένει ποτήρι. Αν, όμως, το σπάσεις και καρφώσεις μ’ αυτό το λαιμό κάποιου, γίνεται φονικό όπλο!
Με βάση αυτά, κανένας και τίποτε δεν μπορεί να κρίνονται με βάση το χθες, μόνο! Οι συνθήκες αλλάζουν και μαζί όλοι μας. Πολίτες και κόμματα. Δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτά «επιχειρήματα» του τύπου: «Είμαστε σε διαφορετική όχθη» ή «μας χωρίζουν πολλά». Να περάσουμε την όχθη ή να συναντηθούμε ακόμη και στη μέση «του ποταμού». Να «κατέβουμε – ακόμη και – στον Άδη», αν είναι να «φέρουμε πίσω την Περσεφόνη ή τον κέρβερο». Ο πολιτικός αρνητισμός και οι «πολιτική ορθότητα ή καθαρότητα», που ο καθένας διεκδικεί για τον εαυτό του και το κόμμα του, απογοητεύουν και οργίζουν. Τα πολιτικά κόμματα δεν υφίστανται για να υπηρετούν τις ανάγκες των ηγετικών στελεχών τους. Οφείλουν να εργάζονται στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας.
Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, οφείλει στην «κοινωνική αριστερά», μια γενναία προσπάθεια συνεννόησης και συνεργασίας σήμερα και όχι αύριο. Η «ζωή» δεν μπορεί να παραπέμπεται, συνέχεια, στο μέλλον. Σ’ ένα μέλλον, που όλο το υπόσχονται, όλο το περιμένουμε και ποτέ δεν το ζήσαμε. Τα πολιτικά κόμματα, κυρίως αυτά της Αριστεράς, δεν είναι θρησκευτικές οργανώσεις, να υπόσχονται «παραδείσους» σε μια «μετά θάνατον ζωή»!
Το μέλλον είναι τώρα!