Η ελπίδα του λαού ξανασταυρώνεται.

Αλίμονο σ’ αυτούς που προδίδουν την ελπίδα και τις προσδοκίες του λαού!
Η μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στις ραγδαίες αλλαγές σε οικονομικό, πολιτικό, επιστημονικό - τεχνολογικό επίπεδο, που σημειώνονται σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο και τον προγραμματικό λόγο και την πολιτική πρακτική όλων περίπου των κομμάτων στη χώρα μας, γενούν απογοήτευση που αγγίζει τα όρια της κατάθλιψης. Η απογοήτευση των πολιτών εκφράζεται ως διάχυτος πανικός, που συνοδεύεται από πολιτική αφασία, αδιαφορία και παθητική ιδιώτευση. Όλα αυτά είναι αρνητική προϋπόθεση για την οικοδόμηση ενός νέου πολιτικού οράματος που μπορεί να οδηγήσει το λαό και τη χώρα σε μια θετική διέξοδο από την κρίση.
Οι πολιτικές δυνατότητες που διαφαίνονται για τη διαχείριση των προβλημάτων, τη διακυβέρνηση της χώρας είναι περίπου αυτές: Μια μονοκομματική κυβέρνηση των λεγομένων κομμάτων εξουσίας, μια κεντροδεξιά ή μια κεντροαριστερή συμμαχία. Η «κυβέρνηση της Αριστεράς, με επίκεντρο της δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ», που έχει προτείνει ο Α. Αλαβάνος, παραπέμπει σε ένα χρονικώς απροσδιόριστο μέλλον.
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, παρότι έχουν εγκωμιαστεί ως «σταθερές» και … «καταλληλότερες» για τη χώρα μας, έδειξαν τις δυνατότητές τους. Ακόμη κι αν, καλόπιστα, δεχθεί κανείς ότι διέθεταν ή διαθέτουν το «τεκμήριον της αγαθής προαίρεσης», στην πράξη απέδειξαν ότι αδυνατούν να διαχειριστούν τα πολυσύνθετα προβλήματα της εποχής. Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές, όπως για παράδειγμα, η δομή της εξουσίας, (προθυπουργοκεντικό μοντέλο), το εκλογικό σύστημα, (πλειοψηφία στη Βουλή, μειοψηφία στο λαό), η αντιδημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, η υποκατάσταση των εξουσιών από την εκτελεστική εξουσία, η εξαρτημένη - γραφειοκρατική και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, ο κομματικοποιημένος συνδικαλισμός, κ.ά.
Μια κεντροδεξιά συμμαχία θα ήταν, ασφαλώς «ισχυρή», αλλά θα δε θα υπηρετούσε τα λαϊκά συμφέροντα. Θα εφάρμοζε συντηρητικές - περιοριστικές πολιτικές που δεν είναι η κατάλληλη συνταγή για την κρίση.
Απομένει η «κεντροαριστερή» λύση, που σύμφωνα με πολλές δημοσκοπήσεις, είναι επιθυμία μεγάλης μερίδας των πολιτών. Φαίνεται λογικό μια τέτοια εκδοχή κυβερνητικής διαχείρισης να ενσωματώνει ελπίδες και προσδοκίες πολλών για μια «νέα μεταπολίτευση», που την έχει ανάγκη ο τόπος.
Οι «απαντήσεις», όμως, που δίνουν τα κόμματα του χώρου, (σοσιαλδημοκρατία και ανανεωτική Αριστερά), δεν «ανέρχονται στο ύψος των περιστάσεων». Οι «αυτοδυναμίες» και οι «καθαρές αριστερές πολιτικές» δεν απαντούν στο αίτημα και «ξανασταυρώνουν» την ελπίδα. Οι ευθύνες θα καταλογιστούν, αλλά, η ευκαιρία θα έχει αποδράσει…