«Ιβάν ο … καταφρονεμένος».

Είναι γνωστό, (άρα αποδεκτό), ότι η Ελλάδα περιφρονά τις «αξίες» της. Με τον τρόπο που λειτουργούν οι θεσμοί στη χώρα τα τελευταία χρόνια, προκρίνουν το «να έχεις» από το «να είσαι». «Υπέρτατη» αξία το χρήμα, τα υλικά αγαθά, που θεωρούνται εισιτήριο κοινωνικής αποδοχής. Η γνώση, τα πνευματικά, καλλιτεχνικά και αθλητικά προσόντα υποτιμώνται. Μόνον ευκαιριακά «αναγνωρίζονται» και προβάλλονται. Όταν πρόκειται «να κάνουν το κομμάτι τους» οι πολιτικοί. Παράδειγμα οι Ολυμπιονίκες μας. Όταν βόλευε να παρουσιαστούν στο «γυαλί» συνοδευόμενοι από υπουργούς, γνώριζαν δόξες και μετά ξεχάστηκαν…
Επιστήμονες με διεθνή καταξίωση και αναγνώριση, ήλθαν να προσφέρουν στην πατρίδα τους και εδώ «δεν τους ξέρει ούτε ο θυρωρός τους».
Με έναν τέτοιο τρόπο λειτουργίας της δημόσιας ζωής, γενικώς, δε θα ακουγόταν παράξενο ότι σε μια επαρχιακή πόλη αυτής της χώρας, η τοπική κοινωνία και οι εκπρόσωποί της, (της Α/βάθμιας αυτοδιοίκησης) κάνουν το ίδιο:
Ήταν Ολυμπιονίκης στο Μεξικό, ήταν ο προπονητής του Ολυμπιονίκη Δημοσθένη Ταμπάκου και ζει εδώ και αρκετά χρόνια στα Τρίκαλα! Είναι προπονητής μιας ομάδας ενόργανης γυμναστικής, με πολλές πανελλήνιες διακρίσεις και άπειρα μετάλλια. Έφτιαξε με τα ίδια του τα χέρια το πρώτο τραμπολίνο και άλλα όργανα γυμναστικής. Τον «στέγασαν» στο πέταλο του Σταδίου, σ’ ένα χώρο τουλάχιστον άθλιο! Από κει μέσα βγάζει πρωταθλητές.
Τον αγνοεί η συντριπτική πλειοψηφία των τρικαλινών πολιτών, αλλά το χειρότερο είναι ότι τον καταφρονεί η τοπική «εξουσία». Βλέπετε, έκανε το … «λάθος» να είναι Βούλγαρος! Είναι ο παγκόσμια γνωστός, στο χώρο της ενόργανης γυμναστικής, Ιβάν Κόντεφ!
Ο Ιβάν επιβιώνει με τη «συνδρομή» των μικρών αθλητών του, (20 ευρώ το μήνα), που είναι λίγοι. Αλλού θα τον είχαν κάνει προπονητή εθνικής ομάδας. Τα Τρίκαλα, που είχαν την τύχη να τον δεχθούν, τον αγνοούν και τον έχουν στην καταφρόνια. Αλήθεια, δεν μπορεί ένας Δήμος των 70 περίπου χιλιάδων κατοίκων να «υιοθετήσει» έναν πρώην Ολυμπιονίκη, να του δίνει έναν μισθό αξιοπρεπή ο αθλητικός οργανισμός και να του οργανώσουν ένα χώρο με άρτια υλικοτεχνική υποδομή για να προσφέρει στην πόλη και τα παιδιά μας; Κανονικά έπρεπε να τον αναγορεύσουν επίτιμο δημότη, κάτι που με περισσή ευκολία κάνουν με πολιτικούς.
Εγώ ντρέπομαι που είμαι δημότης αυτής της πόλης! Η ντροπή είναι για όλους μας, μα το μεγαλύτερο κομμάτι «ανήκει» στους διοικούντες. Ας μην απορούμε για τη γενικότερη κατάντια μας. Εμείς φταίμε!