Χίλιες λέξεις … μια εικόνα: Καταστροφή!

Πού ΄ναι τα χρόνια και οι μέρες, με το ύφος το αγέρωχο του «επιβήτορα» της εξουσίας! Τότε, που ένα του αυστηρό βλέμμα ήταν αρκετό για να … παραλύσουν από φόβο ισχυροί κομματικοί και δημόσιοι λειτουργοί.
Για τον κ. Πρωθυπουργό ο λόγος, (τον τέως)!
Η ρητορική του «δεινότητα», που δεν τον εγκαταλείπει ακόμη και τώρα, ήταν απόδειξη αδυναμίας. Αδυναμίας να πείσει το ακροατήριό του, εφ΄ όσον δεν είναι πεπεισμένος ο ίδιος, ότι έχει δίκιο. Ότι ο ίδιος «έχει σχέδιο» εξόδου από την κρίση, (ενώ ο αντίπαλός του όχι), ότι αυτός αντιπροσωπεύει την υπευθυνότητα, ενώ όλοι οι άλλοι … κάνουν πλάκα!
Όσο περίτεχνος και άνετος και αν φαντάζει ο λόγος του δεν μπορεί να πείσει, επειδή σκοντάφτει στο ερώτημα: «Καλά όλα αυτά! Αλλά, 5,5 χρόνια τώρα, πού ήταν αυτό το «σχέδιο», αυτή η «υπευθυνότητα», η «σοβαρότητα και αποφασιστικότητα», που μόνον αυτός διαθέτει;». Γιατί όλα, όσα, λέει ότι είναι τώρα αποφασισμένος να κάνει, δεν τα έκανε όλα αυτά τα χρόνια; (Ίσως να είχαμε προλάβει και «το κακό»).
Δεν μπορεί, πλέον να πείσει ο κ. Καραμανλής και το ξέρει. Γι’ αυτό «ιδρώνει» μέσα στη σφιγμένη του γραβάτα, που την έλυσε μόνο στη συγκέντρωση της ΟΝΝΕΔ. Εκεί … ξεχάστηκε λίγο. Πήρε κουράγιο από τους ενθουσιώδεις νέους της παράταξής του. «Γέλασε τ΄αχείλι του». Σήκωνε τα χέρια, ξεσηκώνοντας ενθουσιασμό και πηγαινοέρχονταν στη σκηνή ζωηρός, «νέος» κι αυτός…
Θέλω να ομολογήσω την «κακία» και τη «μικροπρέπειά» μου: Νιώθω μια άγρια χαρά, ανεξήγητη λογικά, όταν βλέπω τον κ. Καραμανλή να «ιδροκοπά» και να ζορίζεται. Αντιπαραβάλλω αυτή, τη σημερινή του εικόνα με εκείνη του αλαζόνα πρωθυπουργού, ο οποίος από το βήμα της βουλής, απευθύνονταν χειρονομώντας προς τον αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που μόλις είχε χάσει τις εκλογές, με ύφος «μάγκα» του Ψιρρή: «Πού είσαι τώρα Γιώργο; Μήπως ξανα-θές εκλογές, Γιώργο;»!
Επειδή είναι δύσκολο και φαντάζει μακρινό όνειρο μια «πραγματική αλλαγή» στα πολιτικά πράγματα και τη ζωή μας, νιώθουμε ικανοποίηση από την «εικονική συντριβή» αυτού που θεωρούμε ότι φταίει. Είναι κατ’ εξοχήν … ποδοσφαιρικό συναίσθημα, σε μια πολιτική κερκίδα, όπως τη φτιάξαμε τη ζωή μας. Μέχρι να έλθει ο επόμενος αλαζόνας…

Στο «χρηματιστήριο» της ελπίδας.

Κανείς δε θα πλήρωνε 10 ευρώ για την αγορά ενός κομματιού χαρτιού, μικρότερου από σελίδα Α4. Πολλοί, όμως, αγοράζουν λαϊκό ή όποιο άλλο λαχείο και «καταθέτουν» 10 ή και περισσότερα ευρώ γι’ αυτή την αγορά. Στη νομική γλώσσα το λαχείο ονομάζεται … «αγορά ελπίδος» και έτσι νομιμοποιείται» αυτή η αγοραπωλησία. Η προσδοκία του κέρδους κινεί τα πάντα!
Αντίστοιχη είναι στον πυρήνα της η λειτουργία πολλών κοινωνικών και πολιτικών «θεσμών» της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Όπως, λ.χ., των πολιτικών κομμάτων και της εκκλησίας, που πωλούν, κυρίως, ελπίδα.
Αν εξαιρέσει κανείς το κοινωνικό έργο της εκκλησίας, (δυσανάλογα μικρότερο των δυνατοτήτων της), μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή ασκείται με επιτυχία στην «πώληση ελπίδας». Για «κληρονομία της βασιλείας των ουρανών», «σωτηρία των ψυχών ημών» και άλλα ανακουφιστικά της μίζερης επίγειας ζωής των πιστών.
Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, καθόλου δεν απέχουν από αυτή την τακτική και συμπεριφορά, εμφανίζοντας παρόμοια χαρακτηριστικά: Πάντοτε υπήρχαν οι πολιτικοί «μεσίες» και «σωτήρες», δεν έλειψαν οι «προφήτες» και «οσιομάρτυρες». Καταπληκτικές ομοιότητες με «πίστη στο δόγμα», το «αλάθητον του αρχηγού», την «καρτερία των πιστών».
Από τα κόμματα που έχουν στον πυρήνα της φιλοσοφίας τους την αθεΐα, μέχρι … την «δεξιά του Κυρίου», ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο, παρατηρεί κανείς την έντονη προσπάθεια προσηλυτισμού «πιστών», με δέλεαρ την «ελπίδα για το μέλλον»! Δε διστάζουν να βάλουν τη λέξη ακόμη και σε αφίσες με το όνομα και το σήμα του κόμματος ή ακόμη χειρότερα, τη φωτογραφία του αρχηγού: «Η ελπίδα για το μέλλον» ή ακόμη πιο συγκεκριμένα, «η ελπίδα του έθνους»!
Η μεγάλη διαφορά με την εκκλησία είναι ότι τα κόμματα δεν υπόσχονται τη «μετά θάνατον σωτηρία των ψυχών», αλλά … «καλύτερες μέρες», την αμέσως επομένη των εκλογών. Υπόσχεση που σχεδόν πάντα διαψεύδεται, προσκρούοντας σε «στενωπούς», «διεθνείς οικονομικές κρίσεις» και έχουμε ανώμαλη προσγείωση σε «αναγκαστική περιστολή των δημοσίων δαπανών», (κυρίως των κοινωνικών) - τη γνωστή «λιτότητα» - και συστάσεις για υπομονή, μέχρι να φανεί φως «στο βάθος του τούνελ»!
Δε λείπουν από το έργο και οι «ζηλωτές» του θιάσου, οι οποίοι αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την «εξουσία» και υπόσχονται «λύτρωση μετά … θάνατον».
Παρά ταύτα, επειδή «ένας στους εφτά κερδίζει», (δε λέει ότι έξι στους εφτά χάνουν), ο κόσμος συνεχίζει να … αγοράζει ελπίδα! Εξ άλλου, αυτή «πεθαίνει πάντα τελευταία».