Χίλιες λέξεις … μια εικόνα: Καταστροφή!

Πού ΄ναι τα χρόνια και οι μέρες, με το ύφος το αγέρωχο του «επιβήτορα» της εξουσίας! Τότε, που ένα του αυστηρό βλέμμα ήταν αρκετό για να … παραλύσουν από φόβο ισχυροί κομματικοί και δημόσιοι λειτουργοί.
Για τον κ. Πρωθυπουργό ο λόγος, (τον τέως)!
Η ρητορική του «δεινότητα», που δεν τον εγκαταλείπει ακόμη και τώρα, ήταν απόδειξη αδυναμίας. Αδυναμίας να πείσει το ακροατήριό του, εφ΄ όσον δεν είναι πεπεισμένος ο ίδιος, ότι έχει δίκιο. Ότι ο ίδιος «έχει σχέδιο» εξόδου από την κρίση, (ενώ ο αντίπαλός του όχι), ότι αυτός αντιπροσωπεύει την υπευθυνότητα, ενώ όλοι οι άλλοι … κάνουν πλάκα!
Όσο περίτεχνος και άνετος και αν φαντάζει ο λόγος του δεν μπορεί να πείσει, επειδή σκοντάφτει στο ερώτημα: «Καλά όλα αυτά! Αλλά, 5,5 χρόνια τώρα, πού ήταν αυτό το «σχέδιο», αυτή η «υπευθυνότητα», η «σοβαρότητα και αποφασιστικότητα», που μόνον αυτός διαθέτει;». Γιατί όλα, όσα, λέει ότι είναι τώρα αποφασισμένος να κάνει, δεν τα έκανε όλα αυτά τα χρόνια; (Ίσως να είχαμε προλάβει και «το κακό»).
Δεν μπορεί, πλέον να πείσει ο κ. Καραμανλής και το ξέρει. Γι’ αυτό «ιδρώνει» μέσα στη σφιγμένη του γραβάτα, που την έλυσε μόνο στη συγκέντρωση της ΟΝΝΕΔ. Εκεί … ξεχάστηκε λίγο. Πήρε κουράγιο από τους ενθουσιώδεις νέους της παράταξής του. «Γέλασε τ΄αχείλι του». Σήκωνε τα χέρια, ξεσηκώνοντας ενθουσιασμό και πηγαινοέρχονταν στη σκηνή ζωηρός, «νέος» κι αυτός…
Θέλω να ομολογήσω την «κακία» και τη «μικροπρέπειά» μου: Νιώθω μια άγρια χαρά, ανεξήγητη λογικά, όταν βλέπω τον κ. Καραμανλή να «ιδροκοπά» και να ζορίζεται. Αντιπαραβάλλω αυτή, τη σημερινή του εικόνα με εκείνη του αλαζόνα πρωθυπουργού, ο οποίος από το βήμα της βουλής, απευθύνονταν χειρονομώντας προς τον αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που μόλις είχε χάσει τις εκλογές, με ύφος «μάγκα» του Ψιρρή: «Πού είσαι τώρα Γιώργο; Μήπως ξανα-θές εκλογές, Γιώργο;»!
Επειδή είναι δύσκολο και φαντάζει μακρινό όνειρο μια «πραγματική αλλαγή» στα πολιτικά πράγματα και τη ζωή μας, νιώθουμε ικανοποίηση από την «εικονική συντριβή» αυτού που θεωρούμε ότι φταίει. Είναι κατ’ εξοχήν … ποδοσφαιρικό συναίσθημα, σε μια πολιτική κερκίδα, όπως τη φτιάξαμε τη ζωή μας. Μέχρι να έλθει ο επόμενος αλαζόνας…