Στον καιάδα!

«…μα, για να σωθεί η Ελλάδα
Στους καιρούς τους ύστατους,
Βρείτε κάπου έναν καιάδα
Και … γκρεμοτσακίστε τους»!

Ο αφοριστικός στίχος του Νίκου Γκάτσου, στο σκωπτικό τραγούδι, «τα γερόντια», του Σταύρου Ξαρχάκου, φέρνει ένα μειδίαμα στα χείλη όταν τον αντιπαραβάλεις με την Ελληνική πολιτική σκηνή και τις εκλογές, όποτε αυτές γίνονται. Κάθε φορά, οι Έλληνες ψηφοφόροι, όλων των κομμάτων, στέλνουν … στη σύνταξη αρκετά «γερόντια» της πολιτικής και αυτό λειτουργεί παρηγορητικά.
Βέβαια, στη χώρα μας, η … μονιμότητα στα κοινοβουλευτικά έδρανα ορισμένων «επαγγελματιών της πολιτικής», (και εθνοπατέρων επονομαζόμενων), δεν είναι το μόνο κακό: Εδώ ευδοκιμούν και οι «δυναστείες». Τα «πολιτικά τζάκια», που κληρονομικώ δικαιώματι κυβερνούν τη χώρα, ως σύγχρονοι βασιλείς. Ακόμη κι αν «οι γόνοι» είναι κρετίνοι, διαχειρίζονται την «προίκα» από … «είκοσι χιλιάδες βόδια», που τους έχει κληροδοτήσει ο υπουργός πατήρ τους. Άλλοι, (που απέρριψαν τον αναχρονιστικό θεσμό της προίκας), αρκούνται στο να κληροδοτούν … «μόνον το όνομά τους», στους φερέλπιδες γόνους των και αυτό αποδεικνύεται, ενίοτε, εξίσου ή και περισσότερο αποτελεσματικό.
Είναι βέβαιο ότι οι παρατηρήσεις αυτές, αν και απολύτως αληθείς, έως αυταπόδεικτες, ενοχλούν! Γιατί, άραγε;
Δεν είναι μόνον η «αλήθεια, που πάντοτε ενοχλεί». Είναι κάτι βαθύτερο. Είναι η αδράνεια της παθητικότητας και η παθητικότητα της αδράνειας, στην οποία έχουμε περιπέσει, μη ασχολούμενοι - στην ουσία - με «τα κοινά». Κακά τα ψέματα, αλλά δεν μπορούμε στα σοβαρά να ισχυριστούμε ότι «μετέχουμε του πολιτικού γίγνεσθαι», επειδή ψηφίζουμε μια φορά, κάθε τρία - τέσσερα χρόνια ή επειδή παρακολουθούμε τις «πολιτικές αναλύσεις» των … «ντερμπεντέρηδων ή τραγκαουνάκηδων» και τις πρόχειρες «επιθεωρήσεις» του Μητσικώστα και του Λαζόπουλου.
Στην ουσία, μας βολεύει, (μέσα στη νωθρότητα και τη μοιρολατρική μας απάθεια και αφασία), να είμαστε θεατές και οπαδοί της κάθε «πολιτικής φίρμας». Αμφιβάλλει μήπως κανείς ότι αν δεν είχε παραιτηθεί ο τέως πρωθυπουργός, το όποιο συνέδριο του κόμματος, πάλι αυτόν θα εξέλεγε ως αρχηγό;
Αυτό που λείπει στους πολίτες, είτε αυτοί είναι απλοί ψηφοφόροι, είτε μέλη ή στελέχη πολιτικών κομμάτων, είναι η αυτοπεποίθηση και η ανεξάρτητη πολιτική σκέψη. Ετεροκαθοριζόμενοι, λοιπόν, και ετεροκατευθυνόμενοι στην πολιτική «θεωρία και πράξη» μας, αρκούμεθα στην «ικανοποίηση» της απόρριψης στον «καιάδα», ορισμένων «γερόντων». Έστω! Κάτι είναι κι αυτό…