Τέλος εποχής.

Γίνεται, πλέον, φανερό στους πολλούς ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο οργάνωσης και διοίκησης της χώρας έχει φθάσει στα όριά του. Εφ’ εξής μόνον δεινά μπορεί να επισωρεύει στην Ελλάδα, τη χώρα που «γέννησε τη δημοκραρία»! Διότι, απλούστατα, μόνον ως κατ’ επίφασιν δημοκρατία μπορεί να γίνεται λόγος στα καθ’ ημάς.
Η «Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» προεδρεύεται από τον εκάστοτε Πρόεδρο, (προϊόν κομματικών ισορροπιών και συμβιβασμών), που του έχουμε αναθέσει το ρόλο … του «σοφού γέροντος», που δίδει επετειακώς συμβουλές, που όλοι απορρίπτουν μεθ’ επαίνων!
Οι «εκπρόσωποι του λαού», βουλευτές, για να εκλεγούν πρέπει να έχουν την εύνοια του πανίσχυρου αρχηγού και … μεγάλο λογαριασμό στην τράπεζα ή «πρόθυμο σπόνσορα», που θα ζητήσει παράνομο «αντίδωρο». «Μαριονέτες» της ηγετικής κομματικής ομάδας, μόνον τα συμφέροντα του λαού αδυνατούν να υπηρετήσουν και αρκούνται σε φτηνές «διαμεσολαβήσεις» - ρουσφέτια.
Η δικαιοσύνη, «τσιφλίκι» του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνη, «υπό τας διαταγάς» του διορισμένου απ’ τον ίδιο εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Η δημόσια διοίκηση, γραφειοκρατική, δυσκοίλια, αναποτελεσματική, αναξιοκρατική και «παραδουλεύτρα» της κομματικής εξουσίας και «εχθρός του πολίτη».
Η «αυτοδιοίκηση», μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας, δημιουργεί ψευδαισθήσεις δημοκρατίας, λειτουργώντας με κολοβές αρμοδιότητες και χωρίς αυτοτελείς πόρους.
Και οι πολίτες αυτής της «δημοκρατίας της ζουαζιλάνδης» επιβιώνουν όπως μπορεί ο καθένας. Φαντασιώνονται ότι «τα καταφέρνουν» κλέβοντας ολίγον Φ.Π.Α., χτίζοντας ένα αυθαίρετο σε «δασική εκτός σχεδίου» περιοχή, γλείφοντας τον υπουργό, το βουλευτή ή τον κομματάρχη για ένα μικρο-ρουσφέτι ή ανοχή στις ανομίες του.
Όλο αυτό, «το απίθανο συνάφι» βαδίζει ολοταχώς «κατά κρημνόν», με μια αίσθηση μακαριότητος και ευωχίας!
Από την πτώση της δικτατορίας και εντεύθεν, δεν έλειψαν οι σοβαρές πολιτικές προτάσεις, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον απαραίτητο προοδευτικό εκσυγχρονισμό των θεσμών και τον εναρμονισμό της χώρας με το βηματισμό της Ευρώπης, της οποίας, εξ άλλου, αποτελεί μέλος. Αυτές, όμως, προσέκρουαν στον ιδιότυπο συντηρητικό λαϊκισμό κομμάτων και πολιτών, που ήταν οπαδοί του δόγματος… «να τη βγάλουμε και φέτος».
Τώρα, όμως, αρχίζουμε να «ψυχανεμιζόμαστε» όλοι ότι «δεν πάει άλλο»: Αυτό το κράτος και αυτός ο τρόπος διοίκησης και διακυβέρνησης δεν μπορούν να εγγυηθούν την εφαρμογή των βασικών συνταγματικών επιταγών, για «ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας», για δικαιοσύνη, ισονομία και ισοπολιτεία…
Χρειάζονται ανατροπές: Στον τρόπο διακυβέρνησης, διοίκησης, αυτοδιοίκησης. Στους θεσμούς και τη νοοτροπία μας.

Να σε κάψω Γιάννη…

Να σου δώσω ένα … τριχίλιαρο, μια ντουζίνα (κούφιες) υποσχέσεις και να σου (ξανα)πάρω την ψήφο!
Με σφιγμένη καρδιά το πανελλήνιο παρακολούθησε επί τριήμερο το ίδιο θλιβερό έργο της καταστροφής, αυτή τη φορά της Αττικής.
Οι ίδιες γελοίες κοινοτυπίες στα κανάλια: «Ο στρατηγός άνεμος», τα «ύποπτα» πεύκα, ο «σοβαρός» πρωθυπουργός με βλοσυρή … υπευθυνότητα, οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης με εισαγγελικό ύφος και οι καταπατητές και αυθαίρετοι να ουρλιάζουν απελπισμένοι για … την απουσία του κράτους. Όταν έχτιζαν το αυθαίρετο εκτός σχεδίου και χωρίς πολεοδομική άδεια τους βόλευε η απουσία του κράτους…
Το κράτος ακυρωμένο, επειδή δεν μπορεί να εφαρμόσει το σύνταγμα: Στην προκειμένη περίπτωση τη … συνταγματικώς κατοχυρωμένη εγγύηση της ασφάλειας των πολιτών και της περιουσίας τους.
Χρόνια τώρα, ακούμε υποσχέσεις για «εθνικά, στρατηγικά σχέδια πρόληψης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών». Ούτε σ’ αυτό το πεδίο κατέστη δυνατή η διακομματική συναίνεση. Κάθε κόμμα το δικό του σχέδιο και, ακόμη χειρότερα, κάθε υπουργός τη δική του τακτική.
Ακόμη περιμένουν οι πυρόπληκτοι της Ηλείας και των άλλων περιοχών της Πελοποννήσου, τον κυρ – Πέτρο Μολυβιάτη να … ευαρεστηθεί και να ανοίξει το λογαριασμό για την αποκατάστασή τους. Και να φανταστεί κανείς ότι τα εκατομμύρια αυτά είναι προϊόν εράνου!
Χρόνια τώρα επισημαίνονται οι αιτίες των πυρκαγιών: Αδίστακτοι καταπατητές δημόσιας γης, κυρίως δασικών περιοχών, «οικοπεδοφάγοι» επιχειρηματίες, μοναχοί με «χρυσόβουλους» τίτλους, πολιτικοί που τους χτυπούν την πλάτη, λαίμαργοι για την ψήφο του απατεώνα: «Αν το δηλώσεις, μπορεί να το σώσεις». (Αλήθεια! Αυτούς τους … «φύλακες περιβάλλοντος», τους πρώην Δραγάτες, που μαζικά προσέλαβε η κυβέρνηση της Ν.Δ. μήπως τους είδε κανείς να συνδράμουν το έργο της πυρόσβεσης;)
Έχουμε και την… ΥΕΝΕΔ που αγωνίζεται φιλότιμα να μας πείσει ότι η κυβέρνηση πέτυχε (!) στο συντονισμό των δυνάμεων δασοπυρόσβεσης. «Η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε»!
Σε ένα κράτος γενικευμένης ανομίας, απάτης, αυθαιρεσίας, πολιτικής αναξιοπιστίας, ιδιώτευσης (και ιδιωτείας), μόνο μία «φορά των πραγμάτων» είναι διασφαλισμένη: Από το κακό, στο χειρότερο!
Αφού, να σκεφτείς, οι πολίτες αυτού του βαλκανικού ακρωτηρίου δεν είναι καν σε θέση να … «μαυρίσουν» στις εκλογές αυτούς που τους καίνε τη χώρα, το σπίτι και … τη «γούνα»!