Κι αν ψηφίζαμε … «δια σφαιριδίων»;

Πολλοί θα θυμούνται την καταπληκτική ταινία με πρωταγωνιστή το Λάμπρο Κωνσταντάρα, στο ρόλο του υπουργού «Μαυρογιαλούρου» και την παροιμιώδη ατάκα: «μαύρο στο Μαυρογιαλούρο»! Λίγοι όμως θα γνωρίζουν ότι η φράση παρέπεμπε σε ένα «ιδιότυπο» εκλογικό σύστημα ψηφοφορίας … «δια σφαιριδίων» και διπλής κάλπης, ξεχωριστής για κάθε κόμμα!
Η κάλπη ήταν χωρισμένη σε δύο «διαμερίσματα», το ένα χρώματος λευκού και το άλλο μαύρο. Ο ψηφοφόρος έπαιρνε ένα σφαιρίδιο, (από μόλυβδο) και είχε τη δυνατότητα να ρίξει θετική ψήφο ή να καταψηφίσει, (να μαυρίσει), κάθε κόμμα! Υπήρχε, λοιπόν, η δυνατότητα στους ψηφοφόρους να τιμωρήσουν, ευθέως, δια της αρνητικής ψήφου, τα όποια κόμματα.
Τα «πράγματα», (και τα εκλογικά συστήματα), εξελίχθηκαν έκτοτε και η τιμωρητική διάθεση των ψηφοφόρων διοχετεύεται, τεχνηέντως στην αποχή. Βέβαια, οι ακρογιαλιές και οι … ξαπλώστρες δεν πρόκειται να δυσαρεστηθούν από την «κακή διάθεση» των εκδρομέων. Πολλώ δε μάλλον, οι επιχειρηματίες σε παραθεριστικά κέντρα, εν μέσω κρίσης, θα αισθάνονται ευγνώμονες που άλλαξε το εκλογικό σύστημα. Οι δε «Μαυρογιαλούροι», θα τη … σκαπουλάρουν, δια μίαν εισέτι φοράν.
Αυτό που θα «μείνει» στους ηρωικούς απέχοντες, θα είναι η ψευδαίσθηση ενός γενναίου … μπουκοτάζ του ευρωπαϊκού και ελληνικού πολιτικού κατεστημένου. Οπότε, όλοι θα είναι… ικανοποιημένοι, θα «ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα»!
Με μία τέτοια λογική, ας μην μας εκπλήττει η «παράξενη» πρακτική του κ. Γ. Βλάχου, (γαλάζιου παπαγάλου), που καλεί, δήθεν οργίλος, τους ψηφοφόρους σε … αποχή.
Μια καλή ιδέα θα ήταν να … συνδυάσει κανείς και τα δύο: Να εκδράμει, δηλαδή, σε κοντινή παραλία, να περισυλλέξει… ολίγην πίσσα από την ολοκάθαρη παραλία, να επιστρέψει πριν τη δύση του ηλίου και … να την «αποδώσει» στο κόμμα «που έχει άχτι»!
Με τα όσα - εξόχως πολιτικά - ακούμε, από ομιλούντες «πράσινους παπαγάλους» και περί «σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας», φαίνεται λογική συνέπεια η διάθεση για «μαύρο στους Μαυρογιαλούρους»!
Αν αφήναμε, για το «τριήμερο» ήσυχες τις παραλίες, (που δε μας φταίνε σε τίποτε) και φανταζόμαστε ότι είχαμε στο χέρι … ένα «σφαιρίδιο», ίσως να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί.

«Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;»

Θα ταίριαζε ένα «λογοτεχνικό» σχόλιο στο … «ευρηματικό» σποτ της Νέας Δημοκρατίας με τα παπαγαλάκια και τις εξυπνάδες περί «βαρβάρων»:
Στη δημοτική ποίηση, στην κατηγορία των παραλογών, ανήκει το ποίημα «του νεκρού αδελφού», ιδιαίτερα διαδεδομένο στη Θράκη, όπου τραγουδιέται, αλλά και σ’ όλα τα Βαλκάνια. Σύμφωνα με το μύθο, η μάνα έχει εννιά γιους και μια μονάκριβη κόρη, την Αρετή. Έρχονται προξενητάδες «από τη Βαβυλώνα», να ζητήσουνε την Αρετή. Οι οκτώ αδελφοί δε θέλουνε και μόνον ο Κωνσταντίνος επιμένει, επιχειρηματολογώντας ότι καλό θα ήταν να έχουν ένα δικό τους άνθρωπο «στα ξένα». Ορκίζεται, μάλιστα, ότι αν υπάρξει ανάγκη, αυτός θα πάει να φέρει πίσω την Αρετή στη μάνα τους. «Έπεσε το θανατικό κι οι αδελφοί ‘ποθάναν»… Καταριέται η μάνα τον Κωσταντή κι αυτός … σηκώνεται απ’ τον τάφο και πάει να φέρει πίσω την Αρετή. (Παρατίθεται απόσπασμα περιγραφής της επιστροφής):

«Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
- Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
- Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.»

Επειδή έχει περισσέψει η αυθαιρεσία του κυβερνώντος κόμματος με τους συμβολισμούς και τις «ερμηνείες», («βάρβαροι, όσοι δεν ψηφίζουν ΠΑ.ΣΟ.Κ.»), δικαιούμεθα να το μιμηθούμε:
• Πρώτον, και τα «πουλάκια» στο μύθο, αλλά και τα «παπαγαλάκια» της πολιτικής (!) διαφήμισης, λένε αλήθειες! Δεν υπάρχουν «λουκέτα παντού»; Είδατε πουθενά τη «μηδενική ανοχή», στη διαπλοκή, τη διαφθορά, τα παραδικαστικά κυκλώματα, τους «κουμπάρους»; Πού να αναζητήσει κανείς το «σχέδιο» της Ν.Δ. για έξοδο από την κρίση; Ξεχνάει κανείς το Ζαχόπουλο και τους «βιντο - κομιστές», τα παραδικαστικά κυκλώματα, τις υποκλοπές, τους Πακιστανούς, το Μανούση και τον Παυλίδη, τη Siemens, τον Εφραίμ, το Ρουσόπουλο, το Βουλγαράκη και την οικογένεια Πελέκη; Ξεχνάει κανείς τις «μηδενικές αυξήσεις» (!) και τις «συνάφειες»; Την μόνιμη αυθαιρεσία των τραπεζών; Θυμάστε κάποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία να αποχωρεί από τη Βουλή ή να την κλείνει (!) Παρασκευή βράδυ, για να παραγραφούν όλα τα σκάνδαλα των υπουργών;
• «Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα … παπαγαλάκια»; Εσύ τα βάζεις να λένε: «… θα διαλυθούμε! Τον πούλο»! Ενίοτε, δε, αποδεικνύονται προφητικά…
Σε ό,τι αφορά το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» της Ρόζας Λούξεν μπουργκ και του Καστοριάδη, σας βεβαιώνω ότι, καίτοι δεν σας ψηφίζω, ουδόλως … βάρβαρος αισθάνομαι! Αντιθέτως, νιώθω, ότι εσείς … με βάρβαρο τρόπο, προσβάλετε τη νοημοσύνη μου. Τώρα, πλέον, και την αισθητική μου!
Καληνύχτα σας!