«Πολιτικός χρόνος» : παράγοντας αστάθειας.

Εντυπωσιάζει, πολλές φορές, η απλουστευτική αφέλεια με την οποία «προβλέπουν» πολλοί τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Ακούει συχνά κανείς, ακόμη και από «έμπειρα» πολιτικά στελέχη ή πολιτικούς αναλυτές, ως συμπέρασμα, ότι η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. «ήλθε για να μείνει» και ότι θα κυβερνήσει «τουλάχιστον δύο τετραετίες». Η υπεραισιοδοξία αυτή βασίζεται στην εκτίμηση της οργανωτικής κατάστασης τουλάχιστον της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μόνον.
Ασφαλώς, η Νέα Δημοκρατία, προερχόμενη από μία συντριπτική ήττα και αναζητώντας τη νέα ηγεσία της, στην παρούσα φάση είναι «εύκολος» αντίπαλος. Όμως, δε θα παραμείνει στην κατάσταση αυτή για πολύ. Υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις και οικονομικά συμφέροντα που απαιτούν, (και θα επιβάλουν), την επανοργάνωση και ενδυνάμωσή της. Και τότε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα «νιώθει καυτή την ανάσα της».
Οι «αντίπαλοι» όμως της νέας κυβέρνησης, όπως πολλοί σωστά εκτιμούν, ευρίσκονται «εντός των τειχών». Είναι, κατ’ αρχήν, οι πολλές και μεγάλες προσδοκίες που, ως αντιπολίτευση, το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δημιούργησε και είναι δύσκολο να καλύψει. Αιτία αυτής της αδυναμίας δεν είναι τόσο η οικονομική κρίση, όσο η ίδια η δομή και λειτουργία του κυβερνώντος κόμματος. Ένα κόμμα «πολυσυλλεκτικό», με πολλά «ετερόκλητα» στελέχη, που εκφράζουν διαφορετικά συμφέροντα και λειτουργούν σε διαφορετικό «μήκος κύματος. Ένα κόμμα με «πυραμιδική» λειτουργία, (ενός ανδρός αρχή), με πανίσχυρη κορυφή, σαθρή βάση και αδύναμους δεσμούς με την κοινωνία, είναι πιο εύκολο να διολισθήσει σε αντιλαϊκές πολιτικές, υποκύπτοντας σε οργανωμένες και ισχυρές πιέσεις συντεχνιών και οικονομικών συμφερόντων. Και τότε δε θα έχει συμμάχους. Το μεγάλο ποσοστό των πολιτών που ενίσχυσε εκλογικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το έκαμε για δύο, κυρίως λόγους: Για να καταδικάσει τις αποτυχημένες πολιτικές της Ν.Δ. και για να εναποθέσει τις (τελευταίες) ελπίδες του, για αλλαγή των συνθηκών διαβίωσής του. Χωρίς πολλά περιθώρια για αναβολές ή δικαιολογίες.
Υπάρχει ένας ακόμη, κρισιμότερος, παράγοντας που επηρεάζει τις εξελίξεις και αυτός δεν είναι άλλος από τον πολιτικό χρόνο. Είναι μία παράμετρος που θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει «ασύμμετρη απειλή». Ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί στην εποχή που ζούμε επειδή καθορίζεται από «εξωθεσμικούς» παράγοντες. Τα συγκροτήματα τύπου, για παράδειγμα και τα συμφέροντα που υπηρετούν. Η όποια κυβέρνηση δεν έχει σήμερα συνεργάτες ή αντιπάλους τα συνδικάτα και την αυτοδιοίκηση για να πορεύεται με θεσμικό διάλογο και «στοχευμένα μέτρα».
Όσοι, δε, αισιοδοξούν ότι μπορούν να «εξαγοράσουν» την εύνοια των μέσων ενημέρωσης, ας ρωτήσουν τη Νέα Δημοκρατία!