Δια της λευκής ψήφου βγαίνει «λευκός» ο Παυλίδης!

Όχι, όμως, και η Ν.Δ. ούτε το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και όσοι ελάχιστοι το πιστεύουν αυτό, είναι «αλλού νυχτωμένοι».
Δεν μπορεί κανείς να προδικάσει το αποτέλεσμα της «μυστικής» ψηφοφορίας της Δευτέρας για την παραπομπή ή όχι του Παυλίδη, αλλά είναι ήδη ορατή η «γραμμή» της Νέας Δημοκρατίας για τους βουλευτές της: «Κατά συνείδηση ψήφος» και … «βαλβίδα ασφαλείας» η λευκή ψήφος, για τους πολύ οργισμένους βουλευτές της. Επειδή γνωρίζουν ότι για την παραπομπή χρειάζονται 151 ψήφοι. Έστω, λοιπόν, κι αν πλειοψηφήσουν τα «ναι» στην παραπομπή, γνωρίζουν ότι η αντιπολίτευση στο σύνολό της δεν μπορεί να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό
Αναμένεται, λοιπόν, ακόμη μία κοροϊδία. Άλλο ένα «δούλεμα»!
Ο πολιτικός, όμως, προβληματισμός επικεντρώνεται στο αν παράγεται πολιτική δια της «σκανδαλολογίας». Επίσημη πολιτική γραμμή, (άμυνας θα έλεγα), του Κ.Κ.Ε., ότι τα «δύο μεγάλα κόμματα» επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν το λαό, οξύνοντας την αντιπαράθεσή τους σε ζητήματα σκανδάλων, αποφεύγοντας έτσι στην ουσία να τοποθετηθούν στα «μεγάλα προβλήματα» του λαού και του τόπου.
Ως ένα βαθμό, ο ισχυρισμός αληθεύει. Αλλά: Τα σκάνδαλα υπάρχουν, τα «κλοπιμαία» λείπουν από τα ταμεία, υπόνοιες για τους ενόχους έχουμε, αλλά τρόπος να αποδειχθεί η ταυτότητά τους και να τιμωρηθούν, δεν υπάρχει. Τουλάχιστον, με τον υπάρχοντα συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων και το ισχύον θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της «δημοκρατίας». Όταν, λοιπόν, είναι ορατό στους πολίτες ότι κάποιοι «αόρατοι» ισχυροί της πολιτικής και της οικονομίας ληστεύουν τον κόπο τους και ευθύνονται για την ανεργία, την ανέχεια και την εν γένει δυστυχία τους, είναι τάχα «πολυτέλεια» να απαιτεί κανείς «κάθαρση» του τοπίου και απονομή δικαιοσύνης; Και ποιος ή τι θα εμπόδιζε τις πολιτικές δυνάμεις να προχωρήσουν στη συνέχεια στη θέσμιση τέτοιων μέτρων που θα καθιστούσαν ανέφικτη τη διαφθορά και τη ρεμούλα; Πολλώ δε μάλλον, όταν, μετά από αυτό θα υπήρχε το «τεκμήριο» της θετικής βούλησης για πραγματική εξυγίανση.
Αντίθετα, αν παραβλέψουμε (!), στο πολιτικό παρόν, τα σκάνδαλα και «επικεντρωθούμε στη θωράκιση της Δημοκρατίας» και την εξυπηρέτηση του λαϊκού συμφέροντος, (θεωρητική υπόθεση), ποια αξιοπιστία θα παρέχεται στο λαό ότι πράγματι υπάρχει η βούληση και η αναγκαία αξιοπιστία του «πολιτικού υποκειμένου» που θα υλοποιήσει αυτό το έργο;
Ποιος θα πιστέψει αυτούς που θα «κουκουλώσουν» τα σκάνδαλα και θα «αθωώσουν» τους ενόχους;

Είτε «παραπλανηθέντες», είτε «μη ευθυνόμενοι» είναι ανύπαρκτοι!

Τουτέστιν, προσομοιάζοντες με … φαντάσματα - «αερικά»! Οι κυβερνώντες, οι ασκούντες την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, με την προκλητική απόφαση του διορισμένου από τους ίδιους Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κ. Σανιδά και την προκλητικότερη προσπάθεια αιτιολόγησής της, είναι σα να μην υπάρχουν!
Διότι, πως είναι δυνατόν η Δημόσια Διοίκηση και ανώτεροι λειτουργοί της να «συνεργάζονται» με ιερομονάχους του Βατοπεδίου, να απεργάζονται «ανταλλαγές» και αγοραπωλησίες δημόσιας περιουσίας και αυτοί που κυβερνούν, (νομοθετούν, εφαρμόζουν τους νόμους και προΐστανται της Δημόσιας Διοίκησης), να μην γνωρίζουν και να μην έχουν ευθύνη;
Το ερώτημα είναι απλούστατο, απευθύνεται στον «ανώτατο κατή», κ. Σανιδά και σε όλους όσοι καταθέτουν ανάλογη επιχειρηματολογία. Δεν επιδέχεται, δε, πολλών απαντήσεων ή μη μόνον της ακόλουθης διάζευξης: Ή συνένοχοι ή ανίκανοι! Εξίσου επικίνδυνες και βλαπτικές για τη Δημοκρατία και οι δύο εκδοχές. Το πρώτο «θύμα» του … «ρινοκερισμού» τους είναι η κοινή λογική. Στην κυριολεξία πάνε να «τρελάνουν τον κόσμο»: Ακόμη ισχυρίζονται ότι έχουν … «σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας», για την «αντιμετώπιση της διαπλοκής και της διαφθοράς» και την «επανίδρυση του κράτους»! Τι κι αν ο κόσμος καγχάζει με αυτά τα ανέκδοτα; Αυτοί απτόητοι, προσποιούνται ότι … «ψιχαλίζει»!
Όταν «έρχονται στα δύσκολα», αποχωρούν (!) από τη Βουλή, αν και διαθέτουν πλειοψηφία, έστω και ισχνή. Άρπαξαν ως σανίδα σωτηρίας την παγκόσμια κρίση και προσποιούνται … «τα θύματα». «Βγαίνουν κι από πάνω», ισχυριζόμενοι ότι «για πρώτη φορά στη χώρα», δεν υπάρχει σκάνδαλο που, (με δική τους, μάλιστα, πρωτοβουλία), να μην «πάει στη δικαιοσύνη»! Ποια δικαιοσύνη; Του Σανιδά που παριστάνει το «μέγα ιεροφάντη»; Τι κι αν παραιτούνται αξιοπρεπείς εισαγγελείς; Τι κι αν βοά ο τόπος; (Αυτό είναι πράγματι η «κατακραυγή»). Αυτοί το βιολί τους: Ακόμη, μετά από έξι χρόνια δικής τους διακυβέρνησης, φταίει … το ΠΑ.ΣΟ.Κ.!!
Το άλλο αναπάντητο, εδώ και χρόνια, ερώτημα που απασχολεί την «κοινή γνώμη» και αφορά ευθέως τη λειτουργία της δικαιοσύνης είναι γιατί ουδείς τιμωρείται. Από τους κυβερνώντες, υπουργούς και υφυπουργούς. Καλύπτονται πίσω από το νόμο περί «ευθύνης υπουργών» και την περιβόητη, πλέον, «πολιτική ευθύνη». Τι κι αν ο κόσμος έχει πλέον αγανακτήσει και κατατάσσει στον πάτο της κλίμακας εκτίμησης τους πολιτικούς και την πολιτική, συλλήβδην; Αυτοί, το βιολί τους!
Δεν είναι τυχαίο. Είναι επιλογή τους: Με τόσους πολλούς αηδιασμένους και απογοητευμένους και με τάση ιδιώτευσης πολίτες, γίνεται ευκολότερα η «δουλειά».