Φτηνοί δημαγωγοί, αδίστακτοι λαφυραγωγοί.

Τραγική χώρα η Ελλάς! Μητέρα, με παθολογική «αδυναμία» και ανεκτικότητα στα «άτακτα» παιδιά της και κακή μητριά στα αδύναμα «αποπαίδια» της. Είναι, βλέπετε, πολλά και της … περισσεύουν τα δεύτερα.
«Μια ζωή», από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, μια δράκα ισχυρών του χρήματος και της πολιτικής «κατείχε» αυτή τη χώρα ως ιδιοκτησία, ως λάφυρο. Αυτοί έφτιαχναν τους νόμους … για να τους εφαρμόζουν οι άλλοι, οι αφελείς. Αυτοί μπορούσαν να τους παραβιάζουν, συνήθως, ατιμώρητοι.
«Μια ζωή» με τα «δάνεια της Αγγλίας» και υποθήκη … το «οικόπεδο» και το πόπολο. Με ηγέτες, «λέοντες» μέσα και υποτακτικές γατούλες έξω. Και με ένα λαό που ουδέποτε απέβαλλε το σύνδρομο του ραγιά: «Σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω»! Με ελάχιστες στιγμές ενσυνείδητης εθνικής ανάτασης και πλείστες ταπείνωσης. Σχεδόν πάντα στα όρια της χρεοκοπίας, «ένα σκαλί» πριν τον πάτο.
Με βάση το ισχύον σύνταγμα, τα πολιτικά κόμματα είναι ενώσεις πολιτών που έχουν στόχο τη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση της χώρας, με την έννοια της θέσμισης κανόνων λειτουργίας των οργάνων του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών. Εδώ και πολλά χρόνια, όμως, τα κόμματα, (κυρίως τα λεγόμενα εξουσίας), αυτό φαίνεται να το ξεχνούν. Όταν καταλαμβάνουν την εξουσία, ακόμη κι όταν είναι μειοψηφία, θεωρούν ότι τους έχει παραχωρηθεί η «νομή και κατοχή» της Ελλάδας ολόκληρης! Η εξουσία ως άδεια λαφυραγωγίας. Επιπίπτουν ως ύαινες στο σώμα της πατρίδας και κατατρώγουν ό,τι προλάβουν.
Υπάρχει η «κατάλληλη» οργάνωση που τους το επιτρέπει: Μόνον κατ’ όνομα «Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» και στην ουσία, ιδιότυπη κοινοβουλευτική δικτατορία. Με έναν «εκλεγμένο δικτάτορα» πρωθυπουργό, όπως είπε και ένας Έλληνας καθηγητής, πρόεδρος του Ιδρύματος «Ελευθέριος Βενιζέλος», που κάνει - κυριολεκτικά - ό,τι θέλει: Μπορεί να ιδρύει ή να καταργεί υπουργεία, να διορίζει και να απολύει υπουργούς και, γενικώς, να συγκεντρώνει απεριόριστη ισχύ στο πρόσωπό του. Κι από πίσω το κόμμα, που υποκαθιστά στην ουσία την εκτελεστική εξουσία. Συμπληρωματικό «εργαλείο», μια απόλυτα εξαρτημένη και ελεγχόμενη «δημόσια διοίκηση», απαραίτητος κρίκος στην αλυσίδα της «διαπλοκής και διαφθοράς». Η αντιπολίτευση είναι … για να συμπληρώνει τον καμβά της «δημοκρατικής πολιτείας».
Κι έτσι το «βαπόρι στολισμένο, βγαίνει στα βουνά κι αρχίζει τις μανούβρες, βίρα - μάινα…». Με «πλοιοκτήτη» το … Μανούση και «καπετάνιο» τον Παυλίδη! Ώσπου, έρχεται … η γοργόνα - Ε.Ε., σηκώνει στα χέρια της το «καράβι» και ρωτάει απειλητικά: «Ναύτη, καλέ ναύτη! Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;»…

Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου.

Μπορεί να ήταν ο Ομπάμα αυτός που «έκλεψε» την παράσταση, (και όχι μόνο!), στη σύνοδο των G20 του Λονδίνου, αλλά ισχυρή καταγραφή που θα συζητηθεί με κάθε τρόπο, πέτυχε ο Νικολά Σαρκοζί.
Μίλησε για την «αδήριτη ανάγκη» μετατροπής του καπιταλισμού σε … «ηθικό καπιταλισμό»!
Ανέθεσε, δε, τη σχεδίαση της ανάπτυξης σε δύο ξένους νομπελίστες, τον προοδευτικό οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς και τον Ινδό Αμάρτια Σεν του Χάρβαρντ, τον αποκαλούμενο οικονομολόγο των φτωχών.
Θα μπορούσε κανείς να το θεωρήσει ως το πιο σύντομο, σύγχρονο ανέκδοτο, να καγχάσει και να ξεμπερδέψει… Όμως, ο καπιταλισμός, με τις τεράστιες εφεδρείες και τις δυνάμεις που τον υπηρετούν, είναι ικανός για όλα. Ακόμη και να παρουσιαστεί με εκσυγχρονισμένη μάσκα ηθικής. Η ιδέα, βεβαίως, δεν είναι δική του, αλλά του συμπατριώτη του φιλοσόφου Αντρέ Κοντ-Σπονβίλ, που γεννήθηκε στο Παρίσι το 1952. (Απόφοιτος της Ecole Normale Superieure και διδάκτωρ φιλοσοφίας, διδάσκει στο πανεπιστήμιο Paris I (Pantheon-Sorbonne). Από τις εκδόσεις "Κέδρος" κυκλοφορούν οι μελέτες του "Καθρέφτες φιλοσοφίας", "Είναι ηθικός ο καπιταλισμός;" και "Ο μύθος του Ίκαρου: Πραγματεία περί απελπισμού και μακαριότητας").
Πολύ παλαιότερα, ένας άλλος φιλόσοφος, ο Λάϊμπνιτς είχε βάλλει τις βάσεις της «φιλοσοφικής σχολής της αισιοδοξίας», λέγοντας : « ο κόσμος είναι ο λιγότερο κακός από όσους άλλους θα μπορούσαν να υπάρξουν».
Πολλοί θα είναι αυτοί, που «θα πάρουν στα σοβαρά» το Γάλλο Πρόεδρο, επειδή είπε κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα συνομιλώντας με τη Γερμανίδα Καγκελάριο Α. Μέρκελ: «Είναι μη αποδεκτό και ακατανόητο το να μην ληφθούν τις προσεχείς ημέρες ή εβδομάδες αποτελεσματικά μέτρα για τους υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους που δεν δημοσιοποιούν τις πληροφορίες για τους λογαριασμούς τους», καθώς επίσης ότι : η Γαλλία επιθυμεί να συνταχθούν «ένας ή πολλοί κατάλογοι με τους μη συνεργάσιμους φορολογικούς παραδείσους», ώστε να δοθούν στη δημοσιότητα και ώστε οι τράπεζες ανά τον κόσμο να αρνούνται να συνεργαστούν με χώρες που προστατεύουν τους φορολογικούς τους παραδείσους.
Μέσα στη δίνη της οικονομικής και συνακόλουθα κοινωνικής κρίσης δεν θα αποτελεί έκπληξη να γίνεται στενότερη σύνδεση του «αγαθού», (με την ηθική έννοια του όρου), με «τα αγαθά», (στην οικονομική του διάσταση).
Επειδή, ακόμη, είναι «ωχρή» μια συνολική εναλλακτική πρόταση διεύθυνσης της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια και πολύς χρόνος για την πολιτική αποδόμηση παρόμοιων ιδεολογημάτων.