Ο λύκος κι η αντάρα.

Ή άλλως, ο καταπατητής στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
Λες και έψαχνε ευκαιρία κι αφορμή η κυβέρνηση του … «καταλληλότερου» να πετύχει «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Να κονομήσει και χρήματα και ψήφους. Που τα έχει μεγάλη ανάγκη και τα δυο! Και η «χρυσή ευκαιρία» ονομάζεται «διεθνής οικονομική κρίση». Τώρα, όλα επιτρέπονται: Στο όνομα της αντιμετώπισής της - υποτίθεται προς όφελος της κοινωνίας - επιπίπτει επί των «δικαίων» για να φέρει στον αφρό τους αδίκους. Αυτούς που ευθύνονται και για την κρίση, αλλά και ήταν οι ωφελημένοι του συστήματος όλο το προηγούμενο διάστημα. Τους τραπεζίτες, τους χρηματιστές, τους εργοδότες και τους παρανόμους! Ναι, και αυτούς.
Διότι, τι άλλο μπορεί να σημαίνει η εξαγγελία της κυβέρνησης του «καταλληλότερου» ότι λογαριάζει να αντλήσει έσοδα από τη νομιμοποίηση των καταπατημένων εκτάσεων και των αυθαιρέτων; Δεν είναι αυτά τα έσοδα προϊόντα εγκλήματος; Ούτε ηθική, ούτε νόμιμη είναι μια τέτοια πράξη. Κι όμως, «νομιμοποιείται» και περιβάλλεται με ηθικό μανδύα στο όνομα της κρίσης.
Βεβαίως, θα μπορούσε να υπάρξει ανοχή «δια την καλύβην ενός αστέγου», αλλά όχι για το εξοχικό του υπουργού ή ετέρου τινός λαμογίου. Κι αλήθεια, ποιος μπορεί να πληρώσει τα «πρόστιμα νομιμοποίησης»; Ο πένης αθίγγανος ή ο φοροκλέπτης - εκμεταλλευτής, ο οποίος έχει καταπατήσει δασική έκταση και έκτισε αυθαίρετο εξοχικό; Η αδικία της αδικίας! Αν, δηλαδή, πληρώσει πρόστιμο ο Άνθιμος, θα «νομιμοποιήσει» την καταπατηθείσα έκταση στο Πανόραμα και το «Ίδρυμα» που σκοπεύει να χτίσει;
Τώρα, με την κρίση, όλα γίνονται πιο φθηνά: Πρώτα απ’ όλα η εργασία και, φυσικά, τα αγαθά. Το μόνο που εξαιρείται είναι το χρήμα. Αυτό ακριβαίνει, επειδή αποκτά μεγαλύτερη αγοραστική αξία. Και αυτοί που όλο το προηγούμενο διάστημα, «των παχέων αγελάδων», το απέκτησαν, (ακόμη και με παράνομο τρόπο) θα είναι οι προνομιούχοι της κρίσης. «Λύκοι στην αντάρα»! Τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας! «Απάνω που μας χρώσταγαν … θα μας φάνε και το βόδι».
Το γελοίον της υπόθεσης είναι ότι επ’ αυτών, ακριβώς, ζητά «συναίνεση» η κυβέρνηση και ο «καταλληλότερος! Τώρα, τελευταία, «το γύρισε» και ζητά … «συναντίληψη»…
Πάντα, φυσικά, υπάρχουν οι αφελείς που αναρρωτιούνται: «Γιατί, επιτέλους, δεν μπορούμε να πετύχουμε «εθνική πολιτική»; Και αιτιώνται την αντιπολίτευση και δη την Αριστερά.
«Και στο ληστή ψωμί και στο χωροφύλακα χαμπέρι», δε γίνεται!