Το γέλιο του Χριστοφοράκου.

Ήταν σα να «έβγαζε τη γλώσσα» σε όλη την Ελλάδα ο Herr Christoforakos! Από το παράθυρο της Εισαγγελίας του Μονάχου, που τον «συνέλαβε» ο τηλεοπτικός φακός, να κρυφοκοιτάζει με το γέλιο του σκαννταλιάρικου παιδιού, που διασκεδάζει με τη σκέψη: «Σας την έφερα»!
Σ΄ αυτό το σαρκαστικό γέλιο συμπυκνώνεται η σύγχρονη (δραματική), πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας. Είναι η αυθάδης παρουσία, με κυριαρχία, της οικονομίας επί της πολιτικής. Και όχι οποιασδήποτε οικονομίας. Κυρίως, όχι αυτής που σέβεται κανόνες και νόμους, που έχει συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης. Γίνεται λόγος για το πρόσωπο της σύγχρονης «νέο - φιλελεύθερης» οικονομίας, που δεν ανέχεται καμία θέσμιση που έχει στόχο την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
Τα στελέχη αυτής της οικονομίας έχουν πλεονάζοντα κυνισμό. Θεωρούν απόλυτα φυσική διαδικασία την εξαγορά πολιτικών στελεχών και την «οικονομική ενίσχυση» κομμάτων. Είναι απολύτως βέβαιοι για τη «θετική» τους ανταπόκριση και «συνεργασία». Όλο το σύστημα έχει προετοιμαστεί καταλλήλως. Ακόμη και αυτή η (περιφρονητικώς ονομαζόμενη) «κοινή γνώμη», που ανταποκρίνεται με τα «όλοι είναι ίδιοι» και «όλοι τα πιάνουν»! Ο κατακερματισμός και η διάχυση της ανομίας σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας την κάνει να φαίνεται ανεκτή. Η δικαιοσύνη, βραχυκυκλωμένη και βραδυπορούσα, συμβάλλει στην «παραγραφή» (!) των παρανομιών και η πολιτική «χώνει το κεφάλι της στην άμμο», νομίζοντας ότι δεν την βλέπουν. Έχουν εφεύρει και τον «χρυσό» δικανικό κανόνα που δίνει τη χαριστική βολή: «ένοχος, ένοχον ού ποιεί»! (Φανταστείτε να κατηγορήσει ο Τσουκάτος το Χριστοφοράκο…). Ακόμη και ο οπωροπαντοπώλης του τελευταίου χωριού δεν τολμά να απαιτήσει κάθαρση, αναλογιζόμενος τη δική του «ενοχή», επειδή υπεξαιρεί ψιχία Φ.Π.Α. Ούτε καν ο κλήρος, ως «επί γης εκφραστής του λόγου του Θεού», μπορεί να αξιώσει αλλαγή αυτής της ζοφερής κατάστασης, επειδή ολόκληρα τμήματά του αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Υπάρχουν «υγιείς δυνάμεις» παντού. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Απλώς, δεν είναι δυνατόν η ανατροπή αυτής της κατάστασης, που μοιάζει αδιέξοδη, να βασιστεί στον υποκειμενικό, ηθικό παράγοντα. Είναι πρόβλημα λειτουργίας της δημοκρατίας, των θεσμών και μεγαλύτερης και ουσιαστικότερης συμμετοχής των πολιτών «στα κοινά». Δεν αρκεί μια «επιχείρηση καθαρά χέρια».Υπάρχει απόλυτη ανάγκη ενός νέου πολιτικού οράματος που θα φέρει συστράτευση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για το νέο μεταπολιτευτικό μοντέλο, με καθαρές προγραμματικές συμφωνίες και συνεργασίες, σε όλα τα επίπεδα.
Έτσι το γέλιο του Χριστοφοράκου θα μετατραπεί σε ιδρώτα αγωνίας.