Διέξοδοι στην κρίση.

Επανέρχονται τα χαμόγελα στους «χρηματιστηριακούς και τραπεζικούς κύκλους». Αλίμονο! Γιατί όχι; Οι ισχυροί του κόσμου και της Ευρώπης καμώνονται πως ξέχασαν το «σύμφωνο σταθερότητας», που απαγόρευε κάθε κρατική οικονομική - επιχειρηματική δραστηριότητα και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Και έτσι, «κάνοντας το χαζό» αποφάσισαν, με αξιοθαύμαστη σύμπνοια, να κάνουν «ενέσεις ρευστότητας» σε τράπεζες που καταρρέουν. Να «κρατικοποιήσουν» τις ζημιές, αφού ανέχθηκαν τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδών, από τους χρυσοκάνθαρους της παγκόσμιας οικονομίας.
Το χρήμα, ως γνωστόν, έχει δύο … βασικές ιδιότητες: πρώτον, δεν εξαϋλώνεται και δεύτερον … μεταφέρεται! Τα «πειρατικά» κέρδη του χρηματοπιστωτικού συστήματος υπήρξαν. Όλοι θυμόμαστε τους σκανδαλώδεις ισολογισμούς τραπεζών, πριν από λίγους μήνες. Οι ζημιές υπάρχουν (επίσης) τώρα. Και οι μεν ζημίες «κοινωνικοποιούνται», δηλαδή φορτώνονται στους φορολογούμενους, τα δε κέρδη μεταφέρθηκαν στις τσέπες κάποιων ολίγων, που τα επένδυσαν σε «μη τοξικά προϊόντα».
Πολλοί, τώρα, φαίνεται να προτείνουν λύσεις διεξόδου. Μεταξύ αυτών και ο κ. Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Πρότεινε ένα «νιου ντηλ», δηλαδή, ένα νέο σχέδιο συμφωνίας – συμμαχίας των «κοινωνικών εταίρων». Μια νέα συμφωνία, δηλαδή, εργοδοτών και εργαζομένων, κεφαλαίου και εργασίας, η οποία, προς το παρόν, μένει αδιευκρίνιστη: Με ποιους όρους θα συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, που μέχρι χθες, τους έβλεπαν να έχουν υπέρογκα κέρδη και πάθαιναν … αναφυλαξία όταν συζητούσαν για αυξήσεις; Ποια συμφωνία μπορεί να υπάρξει μεταξύ δανειοληπτών και τραπεζιτών, που να αποκλείει τη ληστεία; Και με τα «κερδισμένα» τι θα γίνει; Θα … παραγραφούν;
Αν ήθελε να μιλά κανείς για «δίκαιες λύσεις», θα έπρεπε να αποδεχθεί κάποιους λογικούς – δίκαιους κανόνες: «Το μάρμαρο» να το πληρώσουν αυτοί … που το έσπασαν και οι «έχοντες και κατέχοντες». Και η όποια «νέα συμφωνία» να αποκλείει την πειρατεία, την κλεψιά και τη ρεμούλα.
Όταν κάποιοι, προ ετών μιλούσαν για την ανάγκη και τη δυνατότητα επιβολής του «φόρου Τόμπιν», επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών και την επένδυση αυτού του πόρου σε κοινωνικές δαπάνες, λοιδορούντο! Σήμερα, αυτό φαίνεται αναγκαίο. Είναι φανερό, ότι η παγκόσμια, η Ευρωπαϊκή και εθνική οικονομία πρέπει να σχεδιαστούν σε άλλη, δικαιότερη βάση. Η λέξη σοσιαλισμός τρομάζει, πλέον, όλο και λιγότερους.

Σε ποιον θα προσφέρατε τους φόρους σας; Σε έναν νοσοκομειακό γιατρό ή σ’ έναν τραπεζίτη;

Ρητορικό, βέβαια, το ερώτημα, εφ’ όσον η απάντηση είναι αυτονόητη: Σε έναν νοσοκομειακό γιατρό! Κι αν ένας γιατρός «δε φτάνει» να καλύψει τις ανάγκες; Χρειάζεται κι ένας δεύτερος, κι ένας τρίτος κι ένας τέταρτος… Και ειδικευμένοι γιατροί χρειάζονται, για να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των κλινικών των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας. Προληπτική ιατρική, πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και εξειδικευμένες υπηρεσίες.
Όλα αυτά χρειάζονται καλή οργάνωση, (άρα διοίκηση από ειδικούς και όχι άσχετα κομματικά στελέχη), υλικοτεχνική υποδομή και άριστο περιβάλλον εργασίας, επαρκές και ειδικευμένο νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό. Για να μπορούν οι γιατροί να επιτελούν το λειτούργημά τους, που είναι η φροντίδα και η ίαση του πάσχοντος.
Για να γίνουν όλα αυτά οι γιατροί πρέπει να εργάζονται ένα ανθρώπινο ωράριο και όχι σαν τους χειρότερους σκλάβους, άλλων εποχών, που επιτρεπόταν η δουλεία! Αν σκεφτούμε ότι πολλοί γιατροί αναγκάζονται να κάνουν 3 ή 4 εφημερίες (24ωρες) τη βδομάδα και τις υπόλοιπες ώρες να καλύπτουν κανονικό πρωινό ωράριο υπολογίστε πόσες ώρες εργάζεται ένας νοσοκομειακός γιατρός, αν γνωρίζετε άλλον εργαζόμενο, που να έχει τέτοιο ωράριο και υπολογίστε τις αμοιβές τους. Έτσι εξηγείται το ότι πολλοί γιατροί επιλέγουν το ιδιωτικό ιατρείο. Καλύτερο ωράριο και περισσότερα χρήματα. Στο δημόσιο, (το Ε.Σ.Υ.), παραμένουν οι περισσότεροι από ανάγκη και ελάχιστοι από «ιδεολογία».
Για πολλά χρόνια οι νοσοκομειακοί γιατροί αγωνίζονται να πετύχουν βελτίωση των όρων εργασίας και απολαβών τους. Ακόμη και σήμερα τους έχει ο «πολύς» κύριος Αβραμόπουλος να εργάζονται – τις περισσότερες φορές υποχρεωτικά, επειδή δε βγαίνουν οι εφημερίες – πάρα πολλές ώρες τη βδομάδα.
Ήρθε τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση και υποχρεώνει την Ελλάδα να εφαρμόσει για τους γιατρούς εβδομάδα 48ωρης απασχόλησης, για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των ασθενών!
Ήδη οι Ενώσεις νοσοκομειακών γιατρών, σε 20 νοσοκομεία της χώρας, μεταξύ αυτών και των Τρικάλων, αποφάσισαν να καταθέσουν προγράμματα 48ωρου!
Κανείς δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να εργαστούν παραπάνω. Ποιος θα έχει την ευθύνη για το «μπλακ – αουτ» στα νοσοκομεία; Γιατί ο εισαγγελέας δεν καλεί ως κατηγορούμενο τον υπουργό; Χρήματα για τους τραπεζίτες βρίσκουν! Για την υγεία, όχι;