Διέξοδοι στην κρίση.

Επανέρχονται τα χαμόγελα στους «χρηματιστηριακούς και τραπεζικούς κύκλους». Αλίμονο! Γιατί όχι; Οι ισχυροί του κόσμου και της Ευρώπης καμώνονται πως ξέχασαν το «σύμφωνο σταθερότητας», που απαγόρευε κάθε κρατική οικονομική - επιχειρηματική δραστηριότητα και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Και έτσι, «κάνοντας το χαζό» αποφάσισαν, με αξιοθαύμαστη σύμπνοια, να κάνουν «ενέσεις ρευστότητας» σε τράπεζες που καταρρέουν. Να «κρατικοποιήσουν» τις ζημιές, αφού ανέχθηκαν τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδών, από τους χρυσοκάνθαρους της παγκόσμιας οικονομίας.
Το χρήμα, ως γνωστόν, έχει δύο … βασικές ιδιότητες: πρώτον, δεν εξαϋλώνεται και δεύτερον … μεταφέρεται! Τα «πειρατικά» κέρδη του χρηματοπιστωτικού συστήματος υπήρξαν. Όλοι θυμόμαστε τους σκανδαλώδεις ισολογισμούς τραπεζών, πριν από λίγους μήνες. Οι ζημιές υπάρχουν (επίσης) τώρα. Και οι μεν ζημίες «κοινωνικοποιούνται», δηλαδή φορτώνονται στους φορολογούμενους, τα δε κέρδη μεταφέρθηκαν στις τσέπες κάποιων ολίγων, που τα επένδυσαν σε «μη τοξικά προϊόντα».
Πολλοί, τώρα, φαίνεται να προτείνουν λύσεις διεξόδου. Μεταξύ αυτών και ο κ. Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Πρότεινε ένα «νιου ντηλ», δηλαδή, ένα νέο σχέδιο συμφωνίας – συμμαχίας των «κοινωνικών εταίρων». Μια νέα συμφωνία, δηλαδή, εργοδοτών και εργαζομένων, κεφαλαίου και εργασίας, η οποία, προς το παρόν, μένει αδιευκρίνιστη: Με ποιους όρους θα συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, που μέχρι χθες, τους έβλεπαν να έχουν υπέρογκα κέρδη και πάθαιναν … αναφυλαξία όταν συζητούσαν για αυξήσεις; Ποια συμφωνία μπορεί να υπάρξει μεταξύ δανειοληπτών και τραπεζιτών, που να αποκλείει τη ληστεία; Και με τα «κερδισμένα» τι θα γίνει; Θα … παραγραφούν;
Αν ήθελε να μιλά κανείς για «δίκαιες λύσεις», θα έπρεπε να αποδεχθεί κάποιους λογικούς – δίκαιους κανόνες: «Το μάρμαρο» να το πληρώσουν αυτοί … που το έσπασαν και οι «έχοντες και κατέχοντες». Και η όποια «νέα συμφωνία» να αποκλείει την πειρατεία, την κλεψιά και τη ρεμούλα.
Όταν κάποιοι, προ ετών μιλούσαν για την ανάγκη και τη δυνατότητα επιβολής του «φόρου Τόμπιν», επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών και την επένδυση αυτού του πόρου σε κοινωνικές δαπάνες, λοιδορούντο! Σήμερα, αυτό φαίνεται αναγκαίο. Είναι φανερό, ότι η παγκόσμια, η Ευρωπαϊκή και εθνική οικονομία πρέπει να σχεδιαστούν σε άλλη, δικαιότερη βάση. Η λέξη σοσιαλισμός τρομάζει, πλέον, όλο και λιγότερους.