Δεν άλλαξε, απλώς, την κάπα του ο Μανωλιός.

Είναι απλούστευση, που στοχεύει βεβαίως στην πολιτική υποτίμηση της κυβέρνησης, αυτό που λέγεται από την αντιπολίτευση με αφορμή τον ανασχηματισμό. Ότι δηλαδή πρόκειται για «ανακύκλωση ίδιων υλικών», για «ανούσιο ανακάτεμα της τράπουλας», με στόχο να κερδίσει πολιτικό χρόνο η κυβέρνηση και άλλα παρόμοια.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν μία αναγκαστική κίνηση του πρωθυπουργού που επιβλήθηκε από τη διεθνή και την εγχώρια οικονομική συγκυρία, τα οικονομικά σκάνδαλα και τις κινητοποιήσεις των νέων. Ήταν μια κίνηση υποχώρησης, που θα συνοδευτεί από ανάλογες τακτικές κινήσεις σε πολιτικό επίπεδο. «Στοχευμένες» παροχές και ένταση του αυταρχισμού απέναντι στις κινητοποιήσεις των νέων, (κυρίως). Είναι λογικό, σ’ αυτή τη φάση, να αναμένει κανείς «ένταση των βανδαλισμών» από τους «γνωστούς - αγνώστους», ακόμη και «τρομοκρατικές πράξεις», που θα δίνουν το «δικαίωμα» στις δυνάμεις καταστολής να χτυπήσουν «αποτελεσματικά» και τους «πληρωμένους κονδυλοφόρους» να σταυρώσουν το κίνημα και την Αριστερά. Συνακόλουθα, η «καλή μας η κυβέρνηση» θα φανεί ότι εγγυάται την τάξη, την ασφάλεια και την προστασία της «ιερής περιουσίας» του πολίτη!
Ήδη, δηλώσεις υπουργών, (Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης), προϊδεάζουν γι’ αυτή την πολιτική. Τη μετακίνηση, δηλαδή, από τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό στο «κράτος έκτακτης ανάγκης». Είναι το «γήπεδο» που βολεύει τη συντηρητική παράταξη, επειδή «χαϊδεύει τα’ αυτιά» των συντηρητικών πολιτών, των «νοικοκυραίων» και δίνει «αμπάριζα» στην ακροδεξιά. Έντονη ανασφάλεια, πολιτικός και κοινωνικός διχασμός και … «ο λύκος στην αντάρα χαίρεται»…
Θα αλλάξει και πολιτική, λοιπόν, ο …Μανωλιός και πρέπει να μη βρει ανέτοιμη την προοδευτική παράταξη, που θα πρέπει να εντείνει την ιδεολογική της αντεπίθεση. Ο ματωμένος πυγμάχος, που αποτραβιέται στη γωνιά του και παίρνει ανάσες, κερδίζει όχι μόνο τον οίκτο, αλλά - ενίοτε - και τη συμπάθεια των θεατών. Είναι, δε, σχεδόν πάντα επικίνδυνος.
Το σενάριο της εναλλακτικής διακυβέρνησης της χώρας, την «επόμενη μέρα», πρέπει να προβληματίσει σοβαρά και πολλούς. Η «επόμενη μέρα» δεν μπορεί να έρχεται από το παρελθόν. Δεν επιτρέπεται καν να το θυμίζει. Είναι απαραίτητο ένα νέο συλλογικό όραμα, που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, πάνω σ’ ένα κοινό πρόγραμμα προωθημένων αλλαγών, που έχουν ανάγκη ο λαός και ο τόπος μας. Σε μια τέτοια προοπτική είναι αυτοκτονική πολυτέλεια η «αλαζονική αυτάρκεια», η επηρμένη «πολιτική καθαρότητα» και ο «μικρομεγαλισμός»