«Από πίτα που δεν τρως…»

«… τι σε νοιάζει κι αν καεί»! Λέει μια κυνική παροιμία, που παρά τον κυνισμό της, μπορεί να θεωρηθεί ως δικαιολογημένη αντίδραση των περιθωριοποιημένων και αδικημένων ενός κοινωνικού συστήματος, που άλλους χαϊδεύει και τους έχει «στα μετάξια» και άλλους, «δεν τους βλέπει» ή για να ακριβολογούμε … τους έχει χεσμένους.
Βέβαια, οι περί ων ο λόγος κινδυνεύουν, αν η «πίτα» καεί, να επισύρουν επί των κεφαλών τους την μήνιν όσων προσδοκούσαν κομμάτι αυτής της πίτας και τώρα την βλέπουν καμένη. Και νηστικοί, λοιπόν, και στοχοποιημένοι. Αλλά, γι’ αυτούς, η διαφορά είναι αμελητέα.
Όσοι, όμως, κατοικούν στο «υπόγειο της πολυκατοικίας», δεν μπορούν να πουν: «εφόσον δεν έχω θέα, τι με νοιάζει κι αν γκρεμιστεί το σπίτι»! Επειδή, απλούστατα, αυτοί θα είναι οι πρώτοι που … θα θαφτούν στα ερείπια. Οι του ρετιρέ … θα κάτσουν από πάνω!
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους αγρότες φέτος - όπως κάθε χειμώνα - που «μπλοκάρουν» δρόμους, σιδηροδρόμους και σύνορα, θεωρώντας ότι το (αναμφισβήτητο) δίκιο τους, τους επιτρέπει να «κάψουν την πίτα» ή να αφήσουν να γκρεμιστεί η πολυκατοικία. Χρόνια τώρα, οι «πράσινοι, οι βένετοι και ερυθροχίτωνες στρατηγοί του κάμπου», κάνουν «αγώνα», με πρώτους «καμένους» τους λοιπούς συμπολίτες, οι οποίοι απελπίζονται, αγανακτούν, αλλά αδυνατούν να συμβάλλουν σε όποια λύση του προβλήματος.
Μείζων η ευθύνη των «κομμάτων εξουσίας», που διαχειρίστηκαν από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα τη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι εξοργιστικά προκλητικό το επιχείρημά τους: «Δεν συζητούμε με κλειστούς δρόμους». Κι όταν ήταν ανοιχτοί; Απαντούν λογικά οι αγρότες. Γιατί μέχρι τώρα δεν κάνατε το Μητρώο αγροτών, ώστε να μην καρπώνονται τις επιδοτήσεις οι «αγρότες», που κατά κύριο επάγγελμα είναι γιατροί, δικηγόροι, υπάλληλοι και εισοδηματίες; Γιατί δεν ρυθμίσατε τα χρέη των αγροτών και δεν κάνατε μια (πραγματική) Αγροτική Τράπεζα, που θα έδινε φθηνά καλλιεργητικά δάνεια; Γιατί δεν μειώσατε το κόστος των καλλιεργητικών εφοδίων; Γιατί δεν αλλάξατε το θεσμικό πλαίσιο, ώστε να μην πολυδιασπάται το αγροτικό συνεταιριστικό κίνημα και αφήσατε τους μεταπράτες και τους μεσάζοντες να αλωνίζουν; Χιλιάδες «γιατί» που θρέφουν την οργή των αγροτών και προκαλούν τη λογική κάθε εχέφρωνος πολίτη.
Από την άλλη, αυτές οι πολιτικές είναι αποτέλεσμα του δόγματος «ελεύθερη οικονομία και αγορά», που και οι ίδιοι οι αγρότες, (στη συντριπτική τους πλειοψηφία), επιλέγουν στις εκλογές. Ας «έσπερναν» αλλιώς!

«Κάλλιο το Πάσχα πρόβατο…».

«Έλληνας γεννιέσαι! Δε γίνεσαι». Μας διαβεβαιώνουν ο Κυρ - Άνθιμος, ο μέγας Καρατζαφέρης, ο τρισμέγιστος, (και «μικρός στρατηλάτης» επωνομαζόμενος), Παπαθεμελής και όλη η «ευώδης» συνομοταξία των υπερπατριωτών «Ελληναράδων», που με αφορμή το νομοσχέδιο για τα δικαιώματα των μεταναστών έχουν «σηκώσει τον κόσμο» και … συλλέγουν υπογραφές, ζητώντας δημοψήφισμα!
Φανταστείτε να γινόταν πρόταση δημοψηφίσματος με το ερώτημα … αν οι πολίτες επιθυμούν ή όχι τη συμμετοχή στη βουλή του ΛΑ.Ο.Σ αλλά, ακόμη και του Κ.Κ.Ε., του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή των Οικολόγων. Θα … ξεμπέρδευε κανείς εύκολα από πολλούς. Φυσικά, κάποια ατομικά, ανθρώπινα ή συλλογικά δικαιώματα είναι, (ευτυχώς), κατοχυρωμένα με το σύνταγμα και διεθνείς συνθήκες, που όλα τα προοδευμένα κράτη έχουν ενσωματώσει στο δικαιϊκό τους σύστημα. Και δεν τίθενται υπό την αίρεση δημοψηφισμάτων. Ατυχώς για τον κ. Καρατζαφέρη.
Ενδιαφέρον, όμως, έχει ο προβληματισμός πάνω στο θέμα «ελληνοποιήσεις», που ταλαιπώρησε (και συνεχίζει) την πολιτική μας κρίση: Οι μόνες καταγεγραμμένες περιπτώσεις γρήγορης και απρόσκοπτης απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας είναι: α) Αν είσαι αμνοερίφιο της αλλοδαπής, σε περιόδους μεγάλης ζήτησης, όπως το Πάσχα. β) Αν είσαι αγροτικό προϊόν της αλλοδαπής, που κάποιος μεσάζων θέλει να σε βαφτίσει ντόπιο. γ) Παλαιότερα, αν ήσουν παικταράς της αλλοδαπής, που μπορούσε να γράψει σελίδες δόξας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού!
Η αντιμετώπιση των μεταναστών και προσφύγων, των «ξένων», στην Ελλάδα ήταν εχθρική και ρατσιστική. Η ανασφάλεια και η ξενοφοβία των «ντόπιων» εκδηλώνονταν κάθε φορά με ιδιαίτερη ένταση. Όχι μόνον κατά αλλοεθνών, αλλά και ομοεθνών, όπως οι πρόσφυγες του 1922, (Μικρασιάτες και Πόντιοι).
«Πάντα ανεπιθύμητοι
Κύματα προσφύγων κατακλύζουν την Ελλάδα, σε συμπαιγνία με ξενόδουλους πολιτικούς που απεργάζονται την αλλοίωση του εκλογικού σώματος και του εθνικού κορμού. Το σχέδιο ξεσκεπάζουν τα εθνικά σκεπτόμενα ΜΜΕ. Δε βρισκόμαστε στο 2010 αλλά στην επαύριο της Μικρασιατικής καταστροφής». Έτσι αρχίζει το καταπληκτικό άρθρο του «ιού» στην «Κυριακάτική Ελευθεροτυπία». Αλλά, κι εγώ θυμάμαι τον παππού μου, που στενοχωριόταν όταν τον αποκαλούσαν «τουρκόσπορο». Μήπως, ακόμη και τους Θεσσαλονικείς φιλάθλους δεν τους αποκαλούν… «Βουλγάρους»;
Το αίμα και το χώμα, το γένος, η φυλή, το τι είναι και τι δεν είναι η πατρίδα μας, οι λόγγοι, τα βουνά και το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, όλα βράζουν σε ένα τσουκάλι, μαζί με τους φόβους, τις ελπίδες, τις προκαταλήψεις και τις αγκυλώσεις μας. Συζητάμε, τελικά, για μια διαδικασία πολιτογράφησης των νόμιμων μεταναστών. Ψυχραιμία!