Θύτες και θύματα, εν ταυτώ.

Ένα ερώτημα το οποίο έπρεπε να τίθεται, προς απάντηση, είναι η παράβαση των κανόνων του Κ.Ο.Κ., (κυρίως της στάθμευσης), που εμφανίζουν, με αυξανόμενη τάση οι συνδημότες είναι συνειδητή ή εξ ανάγκης. Εάν απαντηθεί καταφατικά η πρώτη εκδοχή, τότε πρέπει να υποθέσει κανείς ότι οι κάτοικοι της πόλης … δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα και μπορούν άνετα να πληρώνουν τα πρόστιμα, ή αγνοούν τις απαγορεύσεις … εκδικούμενοι το Δήμαρχο και τη δημοτική αρχή.
Όποια υπόθεση δικαιολόγησης της συγκεκριμένης παραβατικότητας κι αν κάνει κανείς, μόνον ως κρύο χιούμορ μπορεί να εκληφθεί.
Αντίθετα, αν μιλήσει κανείς για «αναγκαίο κακό» μπορεί άνετα να επιχειρηματολογήσει: Η κίνηση και μετακίνηση σ’ αυτή την πόλη είναι Γολγοθάς! Φυσικά φταίει η ραγδαία αύξηση του αριθμού των οχημάτων, αλλά αυτό είναι ένα πολιτικό πρόβλημα, του οποίου η επίλυση είναι ευθύνη της δημοτικής αρχής.
Χρόνια τώρα γίνονται εξαγγελίες για την επίλυση του κυκλοφοριακού προβλήματος, με κατασκευή πάρκιν, πεζοδρομήσεις, κατασκευή ποδηλατοδρόμων και άλλα «μεγαλεπήβολα», τα οποία όχι απλώς δεν υλοποιούνται, αλλά αντιθέτως, υπονομεύονται στην πράξη από ρυθμίσεις της Δημαρχιακής Επιτροπής. Διότι μόνον ως τραγικές αντιφάσεις λόγου και πράξης μπορεί να εκληφθούν «ρυθμίσεις», όπως η παραχώρηση πλατειών, πεζοδρόμων, πεζοδρομίων, ακόμη και ποδηλατοδρόμων (!) σε ιδιώτες για εμπορική εκμετάλλευση. Ηχηρά παραδείγματα, η Ασκληπιού, η πλατείες Ρήγα Φεραίου και Ο.Τ.Ε, όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια του κέντρου και ο ποδηλατόδρομος της οδού Κονδύλη. Φυσικά είναι πολλά και τα super markets που λειτουργούν στο κέντρο της πόλης, χωρίς να διαθέτουν τον απαραίτητο από το νόμο ιδιόκτητο χώρο στάθμευσης για τα οχήματα των πελατών. Η τροφοδοσία των καταστημάτων γίνεται σε ώρες αιχμής και αυτό είναι παράνομο. Όμως, πολύ συχνά, βλέπει κανείς απορριματοφόρα του δήμου να κάνουν … τη δουλειά τους καταμεσήμερο, ακολουθούμενα από ατέλειωτη ουρά αυτοκινήτων.
Οπότε, καταλήγουμε στο … όποιος προλάβει!
Η νομιμότητα αυτών των ρυθμίσεων ελέγχεται και είναι θέμα αντίδρασης ημών των ιδίων, για να μην είμαστε θύτες και θύματα μαζί.

«Θα τρίζουν τα κόκαλα…

όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για αυτή την πατρίδα»!
Μιλά με δέος, απορία και οργή. Πολλή οργή! Χρόνια, τώρα, στην «πιάτσα», πουλάει λαχεία, («αγορά ελπίδος»). Πάντα με το χαμόγελο που βοηθάει τον υποψήφιο πελάτη. Το χαμόγελο του κόπηκε τελευταία. Η ζωή του στάθηκε σκληρή: του πήρε την κόρη στο άνθος της ηλικίας της. Στάθηκε όρθιος και συνεχίζει τον αγώνα. Τον ενδιαφέρουν τα «κοινά» και έχει άποψη.
Τώρα είναι οργισμένος με την κατάσταση της χώρας: «Ντρέπομαι να λέω που είμαι Έλληνας»! Τι να του απαντήσεις; Γιατί να ντρέπεται αυτός, που μια ζωή κυνηγούσε το μεροκάματο; Δεν έκλεψε κανέναν, ούτε καν … την εφορία, όπως χιλιάδες άλλοι συνέλληνες. Δεν αποφάσισε αυτός για την πορεία της χώρας. Η μόνη συμμετοχή του στη «συλλογική ευθύνη» ήταν η ψήφος του. Τον έπειθαν κάθε φορά ότι ψηφίζει για … το καλό της χώρας και το δικό του. Και πάντα γελασμένος έβγαινε. Τώρα νιώθει ταπεινωμένος. Το φιλότιμο και η ντροπή είναι «ευαίσθητα άνθη», που ευδοκιμούν στα … χαμηλά στρώματα. Οι άλλοι, αυτοί που έχουν και τις ευθύνες για την ταπείνωση, θεωρούν αυτά τα πράγματα ηλίθιες ευαισθησίες.
«Πάντως, πρέπει να παρηγοριόμαστε. Συνέλαβαν την Παναγιώτα του «Επαναστατικού Αγώνα. Τώρα θα κοιμόμαστε ήσυχοι», του είπα για να αποφορτίσω την κουβέντα. Γέλασε και αμέσως μετά: «Θα κοιμόμαστε, όμως»!
Δεν έχει κουράγιο για αστεία. Σε ποιον, άλλωστε, περισσεύει το κουράγιο; Λιγοστεύουν οι … «ορθόδοξοι» και πολλαπλασιάζονται οι … «διαμαρτυρόμενοι».
Υπάρχει μια γενική αίσθηση, στα όρια της υποψίας, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια καλοστημένη προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα: τα επιπλέον μέτρα, την όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και τη λεηλασία των ζωών μας. Ότι έχουν τοποθετήσει την κοινωνία σε δοκιμαστικό σωλήνα, ενός διεθνούς πειράματος, που στόχο έχει να ζυγίσει τα αντανακλαστικά, τα όρια και την πειθαρχία της.
Όταν η υποψία γίνει βεβαιότητα και η βεβαιότητα, οργή, τότε το «ηφαίστειο» θα βγάλει πολλή «τέφρα»!