«Θα τρίζουν τα κόκαλα…

όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για αυτή την πατρίδα»!
Μιλά με δέος, απορία και οργή. Πολλή οργή! Χρόνια, τώρα, στην «πιάτσα», πουλάει λαχεία, («αγορά ελπίδος»). Πάντα με το χαμόγελο που βοηθάει τον υποψήφιο πελάτη. Το χαμόγελο του κόπηκε τελευταία. Η ζωή του στάθηκε σκληρή: του πήρε την κόρη στο άνθος της ηλικίας της. Στάθηκε όρθιος και συνεχίζει τον αγώνα. Τον ενδιαφέρουν τα «κοινά» και έχει άποψη.
Τώρα είναι οργισμένος με την κατάσταση της χώρας: «Ντρέπομαι να λέω που είμαι Έλληνας»! Τι να του απαντήσεις; Γιατί να ντρέπεται αυτός, που μια ζωή κυνηγούσε το μεροκάματο; Δεν έκλεψε κανέναν, ούτε καν … την εφορία, όπως χιλιάδες άλλοι συνέλληνες. Δεν αποφάσισε αυτός για την πορεία της χώρας. Η μόνη συμμετοχή του στη «συλλογική ευθύνη» ήταν η ψήφος του. Τον έπειθαν κάθε φορά ότι ψηφίζει για … το καλό της χώρας και το δικό του. Και πάντα γελασμένος έβγαινε. Τώρα νιώθει ταπεινωμένος. Το φιλότιμο και η ντροπή είναι «ευαίσθητα άνθη», που ευδοκιμούν στα … χαμηλά στρώματα. Οι άλλοι, αυτοί που έχουν και τις ευθύνες για την ταπείνωση, θεωρούν αυτά τα πράγματα ηλίθιες ευαισθησίες.
«Πάντως, πρέπει να παρηγοριόμαστε. Συνέλαβαν την Παναγιώτα του «Επαναστατικού Αγώνα. Τώρα θα κοιμόμαστε ήσυχοι», του είπα για να αποφορτίσω την κουβέντα. Γέλασε και αμέσως μετά: «Θα κοιμόμαστε, όμως»!
Δεν έχει κουράγιο για αστεία. Σε ποιον, άλλωστε, περισσεύει το κουράγιο; Λιγοστεύουν οι … «ορθόδοξοι» και πολλαπλασιάζονται οι … «διαμαρτυρόμενοι».
Υπάρχει μια γενική αίσθηση, στα όρια της υποψίας, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια καλοστημένη προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα: τα επιπλέον μέτρα, την όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και τη λεηλασία των ζωών μας. Ότι έχουν τοποθετήσει την κοινωνία σε δοκιμαστικό σωλήνα, ενός διεθνούς πειράματος, που στόχο έχει να ζυγίσει τα αντανακλαστικά, τα όρια και την πειθαρχία της.
Όταν η υποψία γίνει βεβαιότητα και η βεβαιότητα, οργή, τότε το «ηφαίστειο» θα βγάλει πολλή «τέφρα»!