Θύτες και θύματα, εν ταυτώ.

Ένα ερώτημα το οποίο έπρεπε να τίθεται, προς απάντηση, είναι η παράβαση των κανόνων του Κ.Ο.Κ., (κυρίως της στάθμευσης), που εμφανίζουν, με αυξανόμενη τάση οι συνδημότες είναι συνειδητή ή εξ ανάγκης. Εάν απαντηθεί καταφατικά η πρώτη εκδοχή, τότε πρέπει να υποθέσει κανείς ότι οι κάτοικοι της πόλης … δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα και μπορούν άνετα να πληρώνουν τα πρόστιμα, ή αγνοούν τις απαγορεύσεις … εκδικούμενοι το Δήμαρχο και τη δημοτική αρχή.
Όποια υπόθεση δικαιολόγησης της συγκεκριμένης παραβατικότητας κι αν κάνει κανείς, μόνον ως κρύο χιούμορ μπορεί να εκληφθεί.
Αντίθετα, αν μιλήσει κανείς για «αναγκαίο κακό» μπορεί άνετα να επιχειρηματολογήσει: Η κίνηση και μετακίνηση σ’ αυτή την πόλη είναι Γολγοθάς! Φυσικά φταίει η ραγδαία αύξηση του αριθμού των οχημάτων, αλλά αυτό είναι ένα πολιτικό πρόβλημα, του οποίου η επίλυση είναι ευθύνη της δημοτικής αρχής.
Χρόνια τώρα γίνονται εξαγγελίες για την επίλυση του κυκλοφοριακού προβλήματος, με κατασκευή πάρκιν, πεζοδρομήσεις, κατασκευή ποδηλατοδρόμων και άλλα «μεγαλεπήβολα», τα οποία όχι απλώς δεν υλοποιούνται, αλλά αντιθέτως, υπονομεύονται στην πράξη από ρυθμίσεις της Δημαρχιακής Επιτροπής. Διότι μόνον ως τραγικές αντιφάσεις λόγου και πράξης μπορεί να εκληφθούν «ρυθμίσεις», όπως η παραχώρηση πλατειών, πεζοδρόμων, πεζοδρομίων, ακόμη και ποδηλατοδρόμων (!) σε ιδιώτες για εμπορική εκμετάλλευση. Ηχηρά παραδείγματα, η Ασκληπιού, η πλατείες Ρήγα Φεραίου και Ο.Τ.Ε, όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια του κέντρου και ο ποδηλατόδρομος της οδού Κονδύλη. Φυσικά είναι πολλά και τα super markets που λειτουργούν στο κέντρο της πόλης, χωρίς να διαθέτουν τον απαραίτητο από το νόμο ιδιόκτητο χώρο στάθμευσης για τα οχήματα των πελατών. Η τροφοδοσία των καταστημάτων γίνεται σε ώρες αιχμής και αυτό είναι παράνομο. Όμως, πολύ συχνά, βλέπει κανείς απορριματοφόρα του δήμου να κάνουν … τη δουλειά τους καταμεσήμερο, ακολουθούμενα από ατέλειωτη ουρά αυτοκινήτων.
Οπότε, καταλήγουμε στο … όποιος προλάβει!
Η νομιμότητα αυτών των ρυθμίσεων ελέγχεται και είναι θέμα αντίδρασης ημών των ιδίων, για να μην είμαστε θύτες και θύματα μαζί.