Τα «παπάκια» της βροχής.

Είναι «παντός καιρού», κάτι σα να λέμε… super puma της πόλης! Κινούνται σαν δαιμονισμένα, κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα, ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια, μπαίνουν σε μονόδρομους για να «κόψουν δρόμο» και να εξοικονομήσουν χρόνο. Πρέπει να προλάβουν! Να βγάλουν το «μεροκάματο του τρόμου», στην κυριολεξία. Και τι μεροκάματο! Φαντάζομαι, 15 - 20 ευρώ για πολλές ώρες σκληρής και επικίνδυνης δουλειάς. Μεταφέρουν πίτσες, κρέπες, σάντουιτς και γύρο, ψώνια από το super market, φαγητό από τα «μαγειρεία» και μικροδέματα εταιρειών ταχυμεταφορών.

Φορούν αδιάβροχες κουκούλες και κράνη, (δεν ακούνε ήχους) και - μάλλον - κυκλοφορούν ανασφάλιστοι. Είναι αμφισβητούμενο εάν οι εργοδότες μπορούν ή θέλουν να ασφαλίσουν αυτούς και τα «παπάκια» τους. Είναι τα «παπάκια» της βροχής. Οι νέοι άνθρωποι της πόλης μας, που «βρέχει και στην καρδιά τους», κάθε μέρα.

Είναι αυτονόητο πως πρέπει να νοιαστούμε γι’ αυτούς. Για την ασφάλειά τους πρωτίστως. Φυσικά και το πρόβλημα δεν μπορεί να το λύσει η τροχαία κάνοντας ελέγχους και επιβάλλοντας πρόστιμα. (Ίσως, μετά από κάτι τέτοιο, οι εργοδότες να τους στέλνουν με ποδήλατα).

Θα μπορούσε, όμως, η κυβέρνηση - κι ας μη φανεί αστείο - να προβλέψει ένα ειδικό πρόγραμμα επιχορήγησης των μικρών αυτών επιχειρήσεων, για να ασφαλίζουν αυτούς τους νέους και τα οχήματά τους. Μήπως αυτοί δεν αποτελούν την «πραγματική οικονομία» της χώρας μας; Της χώρας, που τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά των νέων της εξισώνονται με ένα δίπλωμα οδήγησης μηχανής 125 κυβικών, ως προσόν … «επαγγελματικής αποκατάστασης»…

Δυστυχώς, «αυτή είναι η Ελλάδα», όπως είπε και ο (πρώην) «καταλληλότερος». Παριστάνει τη λέαινα εντός επικρατείας και επαιτεί εκτός, για δάνεια. Σπάταλη και γαλαντόμα στους ολίγους «εκλεκτούς» και κακιά μητριά στα παιδιά της, που τους συμπεριφέρεται σαν «τα παιδιά των φαναριών» και ενίοτε τα ελεεί. Ευτυχώς, τώρα αποφάσισε να προχωρήσει στη … χιλιοστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και θα μπαίνουν χωρίς εξετάσεις στα πανεπιστήμια! Κι έπειτα απορούμε που οι νέοι πετάνε μολότωφ και σπάνε τζαμαρίες κι αυτοκίνητα. Κι οι «σοφοί αναλυτές» των τηλε-παραθύρων αγωνιούν να ερμηνεύσουν το «φαινόμενο» της νεανικής βίας. Ας καβαλήσουν ένα «παπάκι της βροχής» για να μεταφέρουν μια πίτσα και μετά, ας κάνουν τις «βαθυστόχαστες» αναλύσεις τους.

Η κατολίσθηση της Ν.Δ. θα συμπαρασύρει και τα στελέχη της στο χώρο της Αυτοδιοίκησης.

Καμάρωναν και έχουν ακόμη αποθέματα έπαρσης και αλαζονείας, τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας τα οποία είχαν εκλεγεί σε θέσεις Δημάρχων και Νομαρχών, με μεγάλες - συνήθως - πλειοψηφίες, τις δύο τελευταίες τετραετίες. Και, μάλλον, μερικοί εξ αυτών πίστεψαν ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της αναγνώρισης από το λαό των ικανοτήτων, της προσφοράς και της προσωπικής τους … ακτινοβολίας!

Η μέθη της εξουσίας και η «ασφαλής» πολιτική ομπρέλα του κόμματός τους, δεν τους αφήνει να δουν την πραγματικότητα: ότι οι περισσότεροι εξ αυτών μόνον ως τυπικά δείγματα ενός ανορθολογικού μοντέλου … ετερο - διοίκησης μπορεί να αναγνωρίζονται.

Η διαδικασία «ανάδειξής» τους, ως υποψηφίων, ήταν αποτέλεσμα της …κομματικής τους διπλωματίας, με απόφαση - συνήθως - του αρχηγού του κόμματος, «κατόπιν ενεργειών» του «πάτρωνα» βουλευτή. Η επιλογή των συνεργατών τους ήταν αποτέλεσμα κομματικών ισορροπιών και, ενίοτε εντολών. Τα «έργα και οι ημέρες» τους φέρουν το στίγμα της θλιβερής διεκπεραίωσης αποφάσεων άλλων - εκτός αυτοδιοίκησης - κέντρων. Συνακόλουθα, οι όποιες επιτυχίες ή αποτυχίες τους χρεώνονται στο «υπερσύστημα» της κεντρικής διοίκησης, το οποίο τους καθορίζει. Αντιστρόφως, η αποτυχία του «υπερσυστήματος» θα ρίχνει τη σκοτεινή σκιά της και στους ίδιους. Θα τους επικαθορίσει και πάλι. Μόνον που αυτή τη φορά, αρνητικά…

Ακολουθώντας πιστά την κεντρική πολιτική γραμμή του κόμματός τους, τάχθηκαν κατά του «Καπποδίστρια». Διεκήρυσσαν ότι θα … καταργήσουν τη Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Τάχθηκαν, χωρίς επιφυλάξεις, υπηρέτες ενός αναπτυξιακού μοντέλου οικονομίστικου, «τεχνοκρατικού», που επικαθορίζονταν από τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και τη … μαγική (!) λειτουργία της Αγοράς. Ο τελευταίος τροχός της «αμάξης» του παγκοσμιοποιημένου φιλελευθερισμού.

Τώρα, που το «υπερσύστημα» καταρρέει, κοιτάζονται αμήχανοι στον καθρέφτη τους και απορούν για την εξαφάνιση του ναπολεόντειου ειδώλου τους.

Η κοινωνία των πολιτών, που καλείται να πληρώσει πάλι με οδυνηρό τρόπο, τη δική τους κρίση, πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά για την «επόμενη μέρα». Μια απλή συμβουλή θα ήταν να κάμει εντελώς αντίθετες επιλογές, από αυτές που οδήγησαν στην αποτυχία. Χρειάζεται νηφαλιότητα, σωφροσύνη, διάλογος χωρίς προκαταλήψεις και περιχαρακώσεις. Αρκετή γνώση και «σοφία» έχει αποθησαυριστεί και δεν πρέπει να μείνει άχρηστη.

Ο προβληματισμός και ο διάλογος πρέπει να αρχίσουν από αύριο.

Ι.Κ