Δια της λευκής ψήφου βγαίνει «λευκός» ο Παυλίδης!

Όχι, όμως, και η Ν.Δ. ούτε το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και όσοι ελάχιστοι το πιστεύουν αυτό, είναι «αλλού νυχτωμένοι».
Δεν μπορεί κανείς να προδικάσει το αποτέλεσμα της «μυστικής» ψηφοφορίας της Δευτέρας για την παραπομπή ή όχι του Παυλίδη, αλλά είναι ήδη ορατή η «γραμμή» της Νέας Δημοκρατίας για τους βουλευτές της: «Κατά συνείδηση ψήφος» και … «βαλβίδα ασφαλείας» η λευκή ψήφος, για τους πολύ οργισμένους βουλευτές της. Επειδή γνωρίζουν ότι για την παραπομπή χρειάζονται 151 ψήφοι. Έστω, λοιπόν, κι αν πλειοψηφήσουν τα «ναι» στην παραπομπή, γνωρίζουν ότι η αντιπολίτευση στο σύνολό της δεν μπορεί να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό
Αναμένεται, λοιπόν, ακόμη μία κοροϊδία. Άλλο ένα «δούλεμα»!
Ο πολιτικός, όμως, προβληματισμός επικεντρώνεται στο αν παράγεται πολιτική δια της «σκανδαλολογίας». Επίσημη πολιτική γραμμή, (άμυνας θα έλεγα), του Κ.Κ.Ε., ότι τα «δύο μεγάλα κόμματα» επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν το λαό, οξύνοντας την αντιπαράθεσή τους σε ζητήματα σκανδάλων, αποφεύγοντας έτσι στην ουσία να τοποθετηθούν στα «μεγάλα προβλήματα» του λαού και του τόπου.
Ως ένα βαθμό, ο ισχυρισμός αληθεύει. Αλλά: Τα σκάνδαλα υπάρχουν, τα «κλοπιμαία» λείπουν από τα ταμεία, υπόνοιες για τους ενόχους έχουμε, αλλά τρόπος να αποδειχθεί η ταυτότητά τους και να τιμωρηθούν, δεν υπάρχει. Τουλάχιστον, με τον υπάρχοντα συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων και το ισχύον θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της «δημοκρατίας». Όταν, λοιπόν, είναι ορατό στους πολίτες ότι κάποιοι «αόρατοι» ισχυροί της πολιτικής και της οικονομίας ληστεύουν τον κόπο τους και ευθύνονται για την ανεργία, την ανέχεια και την εν γένει δυστυχία τους, είναι τάχα «πολυτέλεια» να απαιτεί κανείς «κάθαρση» του τοπίου και απονομή δικαιοσύνης; Και ποιος ή τι θα εμπόδιζε τις πολιτικές δυνάμεις να προχωρήσουν στη συνέχεια στη θέσμιση τέτοιων μέτρων που θα καθιστούσαν ανέφικτη τη διαφθορά και τη ρεμούλα; Πολλώ δε μάλλον, όταν, μετά από αυτό θα υπήρχε το «τεκμήριο» της θετικής βούλησης για πραγματική εξυγίανση.
Αντίθετα, αν παραβλέψουμε (!), στο πολιτικό παρόν, τα σκάνδαλα και «επικεντρωθούμε στη θωράκιση της Δημοκρατίας» και την εξυπηρέτηση του λαϊκού συμφέροντος, (θεωρητική υπόθεση), ποια αξιοπιστία θα παρέχεται στο λαό ότι πράγματι υπάρχει η βούληση και η αναγκαία αξιοπιστία του «πολιτικού υποκειμένου» που θα υλοποιήσει αυτό το έργο;
Ποιος θα πιστέψει αυτούς που θα «κουκουλώσουν» τα σκάνδαλα και θα «αθωώσουν» τους ενόχους;