«Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;»

Θα ταίριαζε ένα «λογοτεχνικό» σχόλιο στο … «ευρηματικό» σποτ της Νέας Δημοκρατίας με τα παπαγαλάκια και τις εξυπνάδες περί «βαρβάρων»:
Στη δημοτική ποίηση, στην κατηγορία των παραλογών, ανήκει το ποίημα «του νεκρού αδελφού», ιδιαίτερα διαδεδομένο στη Θράκη, όπου τραγουδιέται, αλλά και σ’ όλα τα Βαλκάνια. Σύμφωνα με το μύθο, η μάνα έχει εννιά γιους και μια μονάκριβη κόρη, την Αρετή. Έρχονται προξενητάδες «από τη Βαβυλώνα», να ζητήσουνε την Αρετή. Οι οκτώ αδελφοί δε θέλουνε και μόνον ο Κωνσταντίνος επιμένει, επιχειρηματολογώντας ότι καλό θα ήταν να έχουν ένα δικό τους άνθρωπο «στα ξένα». Ορκίζεται, μάλιστα, ότι αν υπάρξει ανάγκη, αυτός θα πάει να φέρει πίσω την Αρετή στη μάνα τους. «Έπεσε το θανατικό κι οι αδελφοί ‘ποθάναν»… Καταριέται η μάνα τον Κωσταντή κι αυτός … σηκώνεται απ’ τον τάφο και πάει να φέρει πίσω την Αρετή. (Παρατίθεται απόσπασμα περιγραφής της επιστροφής):

«Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
- Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
- Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.»

Επειδή έχει περισσέψει η αυθαιρεσία του κυβερνώντος κόμματος με τους συμβολισμούς και τις «ερμηνείες», («βάρβαροι, όσοι δεν ψηφίζουν ΠΑ.ΣΟ.Κ.»), δικαιούμεθα να το μιμηθούμε:
• Πρώτον, και τα «πουλάκια» στο μύθο, αλλά και τα «παπαγαλάκια» της πολιτικής (!) διαφήμισης, λένε αλήθειες! Δεν υπάρχουν «λουκέτα παντού»; Είδατε πουθενά τη «μηδενική ανοχή», στη διαπλοκή, τη διαφθορά, τα παραδικαστικά κυκλώματα, τους «κουμπάρους»; Πού να αναζητήσει κανείς το «σχέδιο» της Ν.Δ. για έξοδο από την κρίση; Ξεχνάει κανείς το Ζαχόπουλο και τους «βιντο - κομιστές», τα παραδικαστικά κυκλώματα, τις υποκλοπές, τους Πακιστανούς, το Μανούση και τον Παυλίδη, τη Siemens, τον Εφραίμ, το Ρουσόπουλο, το Βουλγαράκη και την οικογένεια Πελέκη; Ξεχνάει κανείς τις «μηδενικές αυξήσεις» (!) και τις «συνάφειες»; Την μόνιμη αυθαιρεσία των τραπεζών; Θυμάστε κάποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία να αποχωρεί από τη Βουλή ή να την κλείνει (!) Παρασκευή βράδυ, για να παραγραφούν όλα τα σκάνδαλα των υπουργών;
• «Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα … παπαγαλάκια»; Εσύ τα βάζεις να λένε: «… θα διαλυθούμε! Τον πούλο»! Ενίοτε, δε, αποδεικνύονται προφητικά…
Σε ό,τι αφορά το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» της Ρόζας Λούξεν μπουργκ και του Καστοριάδη, σας βεβαιώνω ότι, καίτοι δεν σας ψηφίζω, ουδόλως … βάρβαρος αισθάνομαι! Αντιθέτως, νιώθω, ότι εσείς … με βάρβαρο τρόπο, προσβάλετε τη νοημοσύνη μου. Τώρα, πλέον, και την αισθητική μου!
Καληνύχτα σας!