Ο ιός της … αποχής!

Έντονοι φόβοι για «πανδημία» του ιού της αποχής, τουτέστιν των … «ευρω - ζαμανφουτιστών», εκφράζονται από πολλές πλευρές, κυρίως από τους πολιτικούς και λιγότερο από τα μέσα ενημέρωσης.
Κατ’ αρχήν, είναι γνωστό και ισχύει σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ότι οι ευρωεκλογές θεωρούνται «εκλογές δεύτερης τάξης». Υπάρχει η αίσθηση ότι το αποτέλεσμά τους δεν επηρεάζει αποφασιστικά τη διακυβέρνηση της κάθε χώρας και επομένως, το επίπεδο ζωής των πολιτών της. Αυτό, φυσικά, δεν ισχύει, επειδή οι αποφάσεις των οργάνων της Ε.Ε. και οι πολιτικές της επηρεάζουν καθοριστικά τις εθνικές πολιτικές των χωρών μελών της.
Το στοιχείο που παρέχει μια «νομιμοποιητική» βάση στον «ευρω - σκεπτικισμό» και την αποχή από τις ευρωεκλογές είναι η εικόνα της πολιτικής αναποτελεσματικότητας της Ε.Ε. σε διεθνές επίπεδο, (λόγω μη προώθησης της πολιτικής ενοποίησης) και το «δημοκρατικό έλλειμμα» που χαρακτηρίζει τις αποφάσεις. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα Συμβούλια των Ηγετών και των Υπουργών των χωρών - μελών, έχουν μεγαλύτερη αποφασιστική δύναμη από το δημοκρατικά εκλεγμένο, (σε πανευρωπαϊκό επίπεδο), Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που η συμμετοχή στην ευρωκάλπη είναι σε σημαντικό βαθμό μικρότερη από αυτή των εθνικών εκλογών. Συνήθως υπολείπεται κατά 15% - 20%. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές, για παράδειγμα, το 52,205 των ευρωπαίων πολιτών απείχε από τις κάλπες και φέτος αναμένεται το ποσοστό αυτό να αυξηθεί περεταίρω. (Ένας, ελάχιστα πολιτικός, λόγος που αναμένεται να συμβάλει σ’ αυτό, είναι το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, που φυσικά … δεν διεκδικεί την ψήφο των Ελλήνων ψηφοφόρων, αλλά τους «υπόσχεται» τέρψιν και ικανοποίηση της «τιμωρητικής» τους διάθεσης, κυρίως, κατά του κυβερνώντος κόμματος).
Η ολοένα αυξανόμενη μείωση της «νομιμοποιητικής βάσης» του ειρετού αυτού οργάνου, του ευρωκοινοβουλίου, είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που, φυσικά, δε λύνεται με … εκκλήσεις μέσω διαφημιστικών σποτ του τύπου: «Σε αφορά»! Τα πολιτικά κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να ενημερώνουν σε συνεχή βάση τους πολίτες για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη λειτουργία τους και όχι μόνον προεκλογικά, ανά πενταετία. Και, κυρίως, θα πρέπει να προωθηθούν πολιτικές «δημοκρατικοποίησης» της Ευρώπης, συνολικές που να αφορούν την οικονομία, τους θεσμούς και τα όργανα λειτουργίας της έτσι ώστε όλοι οι πολίτες των χωρών μελών να νιώθουν ότι η Ευρώπη είναι «δική τους υπόθεση».
Αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Το «εμβόλιο» κατά του «ιού της αποχής» δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί.