Τέλος εποχής.

Γίνεται, πλέον, φανερό στους πολλούς ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο οργάνωσης και διοίκησης της χώρας έχει φθάσει στα όριά του. Εφ’ εξής μόνον δεινά μπορεί να επισωρεύει στην Ελλάδα, τη χώρα που «γέννησε τη δημοκραρία»! Διότι, απλούστατα, μόνον ως κατ’ επίφασιν δημοκρατία μπορεί να γίνεται λόγος στα καθ’ ημάς.
Η «Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» προεδρεύεται από τον εκάστοτε Πρόεδρο, (προϊόν κομματικών ισορροπιών και συμβιβασμών), που του έχουμε αναθέσει το ρόλο … του «σοφού γέροντος», που δίδει επετειακώς συμβουλές, που όλοι απορρίπτουν μεθ’ επαίνων!
Οι «εκπρόσωποι του λαού», βουλευτές, για να εκλεγούν πρέπει να έχουν την εύνοια του πανίσχυρου αρχηγού και … μεγάλο λογαριασμό στην τράπεζα ή «πρόθυμο σπόνσορα», που θα ζητήσει παράνομο «αντίδωρο». «Μαριονέτες» της ηγετικής κομματικής ομάδας, μόνον τα συμφέροντα του λαού αδυνατούν να υπηρετήσουν και αρκούνται σε φτηνές «διαμεσολαβήσεις» - ρουσφέτια.
Η δικαιοσύνη, «τσιφλίκι» του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνη, «υπό τας διαταγάς» του διορισμένου απ’ τον ίδιο εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Η δημόσια διοίκηση, γραφειοκρατική, δυσκοίλια, αναποτελεσματική, αναξιοκρατική και «παραδουλεύτρα» της κομματικής εξουσίας και «εχθρός του πολίτη».
Η «αυτοδιοίκηση», μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας, δημιουργεί ψευδαισθήσεις δημοκρατίας, λειτουργώντας με κολοβές αρμοδιότητες και χωρίς αυτοτελείς πόρους.
Και οι πολίτες αυτής της «δημοκρατίας της ζουαζιλάνδης» επιβιώνουν όπως μπορεί ο καθένας. Φαντασιώνονται ότι «τα καταφέρνουν» κλέβοντας ολίγον Φ.Π.Α., χτίζοντας ένα αυθαίρετο σε «δασική εκτός σχεδίου» περιοχή, γλείφοντας τον υπουργό, το βουλευτή ή τον κομματάρχη για ένα μικρο-ρουσφέτι ή ανοχή στις ανομίες του.
Όλο αυτό, «το απίθανο συνάφι» βαδίζει ολοταχώς «κατά κρημνόν», με μια αίσθηση μακαριότητος και ευωχίας!
Από την πτώση της δικτατορίας και εντεύθεν, δεν έλειψαν οι σοβαρές πολιτικές προτάσεις, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον απαραίτητο προοδευτικό εκσυγχρονισμό των θεσμών και τον εναρμονισμό της χώρας με το βηματισμό της Ευρώπης, της οποίας, εξ άλλου, αποτελεί μέλος. Αυτές, όμως, προσέκρουαν στον ιδιότυπο συντηρητικό λαϊκισμό κομμάτων και πολιτών, που ήταν οπαδοί του δόγματος… «να τη βγάλουμε και φέτος».
Τώρα, όμως, αρχίζουμε να «ψυχανεμιζόμαστε» όλοι ότι «δεν πάει άλλο»: Αυτό το κράτος και αυτός ο τρόπος διοίκησης και διακυβέρνησης δεν μπορούν να εγγυηθούν την εφαρμογή των βασικών συνταγματικών επιταγών, για «ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας», για δικαιοσύνη, ισονομία και ισοπολιτεία…
Χρειάζονται ανατροπές: Στον τρόπο διακυβέρνησης, διοίκησης, αυτοδιοίκησης. Στους θεσμούς και τη νοοτροπία μας.