Έχει έναν καφενέ…

Ορφανός έμεινε κι μπερντές. Εξέλιπε η σπαρακτική φωνή του Ευγένιου. Μια φωνή - σπαθί, του Σπαθάρη απέναντι στους «δυνατούς», παρηγορητική κι ελπιδοφόρα για τους φτωχούς κι αδικημένους της ρωμιοσύνης, με το αυτοσαρκαστικό: «Έ! Ρε μανούλα μου» του Καραγκιόζη. Αιώνια μνήμη για το δημιουργό. Υπάρχουν συνεχιστές. Επειδή εξακολουθούν τα πάθη του λαού.
«Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ" οι θεατρίνοι
μ' ασετυλίνη και κεριά
την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά
με φουστανέλες δανεικές
και δάκρυ πληρωμένο δυο αυγά
και τρεις δραχμές, περάστε κόσμε.»…
Και ιδιόκτητο καφενείο να ‘χε κανείς δε θα το ‘κλεινε με τόση ευκολία. Λόγω συναίσθησης της ευθύνης απέναντι στους πελάτες. Ο κυρ Κώστας, του «καφενείου η Ελλάς», το ‘κλεισε την Παρασκευή το βράδυ, χωρίς να ρωτήσει ή να ενημερώσει κανένα. Και μπορεί η κίνηση να μη συνιστά «πραξικόπημα» ή «θεσμική εκτροπή», αλλά συμπυκνώνει όλη την περιφρονητική αλαζονεία του ανδρός, απέναντι στο λαό και τη Δημοκρατία. Επειδή, απλώς, έτσι τον βόλευε… Για την οριστική παραγραφή ενδεχομένων κακουργηματικών πράξεων υπουργών και υφυπουργών.
Συνεχίζει, μετά ταύτα, να ιδροκοπά φωνασκώντας στα μικρόφωνα των φανατικών κομματικών ακροατηρίων, περί … «κάθαρσης και επανίδρυσης του κράτους». Και πασχίζει να αποδείξει ότι - μετά από έξι χρόνια - για όλα φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (!) και μόνον αυτός μπορεί να εγγυηθεί … τη σωτηρία μας. «Καημένη νιότη πού ‘δειχνες, πως θα γινόταν άλλος»!
Ως … σοβαρή δικαιολογία για το κλείσιμο του «καφενέ» προβάλλεται η ανάγκη να «πορευτούμε απερίσπαστοι στην ευρωκάλπη». Να μην μας απασχολεί που πήγαν τα λεφτά, ποιος τα πήρε και γιατί δεν τιμωρείται! Βατοπέδια, «κουμπάροι», golden boy’s, Siemens, Παυλίδης κλπ. είναι ανούσιες λεπτομέρειες, που ξεστρατίζουν τη σκέψη μας και δε μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε το … μεγαλείο της πολιτικής τους για την Ευρώπη και το … ευφυές «σχέδιό τους» για την έξοδο από την κρίση.
Με θράσος 80 καρδιναλίων, απευθυνόμενος στους ΟΝΝΕΔίτες της Θεσσαλονίκης, τους ονόμασε … «το μέλλον της χώρας»! Τα δικά τους παιδιά … Έτσι, ωμά και απροκάλυπτα.
Είναι πλέον πασιφανές ότι συνιστούν μείζονα κίνδυνο για το λαό και τη χώρα. Μεγαλύτερο από τη φτώχεια, την ανεργία και την ακρίβεια. Επειδή, ακριβώς, η πολιτική τους είναι που τις γεννά. Και πρέπει να φύγουν το συντομότερο.
Η κατάσταση της χώρας επιβάλλει μια Νέα Μεταπολίτευση, με όλες τις απαραίτητες πολιτικές προϋποθέσεις. Είναι ανάγκη!