Το βαρύ «χέρι» της ψήφου!

Ο λαός, λοιπόν, μίλησε: Δεν έστειλε απλώς «μηνύματα», αλλά «μίλησε με τη … νοηματική γλώσσα» των χεριών. Πολυσύνθετο και … πολύτροπο το «χέρι της ψήφου»: Ενίοτε θωπεύει, χτυπώντας φιλικά την πλάτη. Άλλοτε πανηγυρίζει, σχηματίζοντας το σήμα της νίκης ή υψώνεται σε διεκδικητική γροθιά. Όταν η οργή το καθοδηγεί, μετατρέπεται εις … φάσκελον, ενίοτε διπλόν! Τέλος, κινείται οριζοντίως, από δεξιά προς τα αριστερά, με κοφτές κινήσεις και … προτεταμένον τον μεσαίο δάκτυλο ή καθέτως, από πάνω προς τα κάτω … σημαδεύοντας το … «μεσαίο χώρο»!
Αποκωδικοποιήστε τις κινήσεις των χεριών και θα εύρετε το νόημα της ψήφου, τουτέστιν … το «μήνυμα»! Κυρίαρχο, σ’ αυτές τις εκλογές, το φάσκελο που «σημάδευε», όχι μόνον τον Καραμανλικό «μεσαίο χώρο», αλλά, αναλογικώς και τους υπόλοιπους του πολιτικού συστήματος. Μαζί, βεβαίως και του «παραπολιτικού» των δημοσκόπων και αναλυτών - διαμορφωτών της «κοινής» λεγομένης γνώμης. Που θέλουν να «σκέπτονται», (και να αποφασίζουν), πριν από μας, για μας!
Έκαμαν «γιουρούσι» στα προικιά του κράτους, λαιμαργούντες, με φωσφορίζοντες οφθαλμούς και σιελορροούντα στόματα. Κορδακιζόμενοι, υποτίμησαν το λαό και καθύβρισαν τη Δημοκρατία. Λησμόνησαν ότι το Σύνταγμα τους θέλει υπηρέτες του λαού και όχι το αντίστροφο. Έγιναν αρχοντοχωριάτες, χωρίς αισθητική και ηθική. Και είδαν πρώτο κόμμα, το … «κόμμα της ανοιχτής παλάμης»! Ο ήχος της σφαλιάρας ακούστηκε … μέχρι τις Βρυξέλλες! Κι αυτοί, αμετανόητοι, καμώνονται ότι «έλαβαν το μήνυμα» και δηλώνουν ότι … «θα συνεχίσουν στο ίδιο δρόμο», της (χα! χα!) … «υπευθυνότητας»!!
Ποια άλλη απόδειξη χρειάζονται για να καταλάβουν ότι πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά, πρέπει ν’ αλλάξουν όλα; Όταν ΕΞΙ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ, (60%), απείχε ή ψήφισε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα; Εδώ, (κατά το κοινώς λεγόμενο), η «ροχάλα» πάει σύννεφο και αυτοί κοιτάνε τον ουρανό, να δούνε αν ψιχαλίζει! Αν έτσι συνεχίσουν, σε μερικά χρόνια, θα περιφέρονται μόνοι τους, με μόνη συνοδεία τα «κομματόσκυλα» και τα έμμισθα παπαγαλάκια τους.
Αυτογνωσία, αυτοκριτική, ταπεινοφροσύνη και σύνεση είναι αυτά που λείπουν. Να μάθουν να ακούνε περισσότερο και να μιλάνε λιγότερο. Αλλιώς, όλο και συχνότερα, όλο και ηχηρότερα θα ακούνε τον «ήχο της σφαλιάρας» και την αστραπή των φάσκελων!