Η κάθοδος του «Ηρακλέους» στον Άδη.

Οι επίμονες «αριστερές» περιδινήσεις του σύγχρονου Ηρακληδέως της Αριστεράς οδήγησαν, τελικώς, τον ίδιο σε «κάθοδο στον Άδη»! Ήταν αυτό που προδίκαζε ο ίδιος, ως βέβαιο αποτέλεσμα της πιθανής συνεργασίας του χώρου που αυτός εμπνεύσθηκε και δημιούργησε, (του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ο μοιραίος αυτός άνθρωπος, που από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου οδηγήθηκε στα έδρανα του ευρωκοινοβουλίου, (επί 25 συναπτά έτη), στο ελληνικό κοινοβούλιο και την ηγεσία του ΣΥΝ, επέμενε ότι είχε βρει τη «μαγική συνταγή» ενοποίησης της ελληνικής, κατακερματισμένης Αριστεράς και σ’ αυτήν επέμεινε μέχρι τέλους: Ήταν αυτός που εμπνεύσθηκε και υλοποίησε, (μαζί με άλλους), το εγχείρημα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κόντρα στη «λάιτ» ακδοχή της, την Ανανεωτική, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη και του Κουβέλη. Όλους αυτούς φρόντισε συστηματικά να τους απαξιώσει, αποκαλώντας τους «Δαμανακιστές» ή «εξουσιολάγνους πασοκίζοντες»! Επέλεξε, δε, ως συνεργάτες, (συνιστώσες), στο εγχείρημα όλους τους «ανέστιους αριστερούς», κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, που είχαν ένα κοινό - κατά την άποψή τους - χαρακτηριστικό: «Εξω - συστημική Αριστερά»! Ένδεκα, στο σύνολό τους, συνιστώσες, (ολιγομελείς, έως μονοπρόσωπες), συναποτέλεσαν το σχήμα. «Κ.Ο.Ε., Δ.Ε.Α., Α.Κ.Ο.Α., ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ, έως το δήθεν ΔΗ.Κ.ΚΙ του Πάντζα, κλπ.». Στην αρχή, ισχυρίζονταν ότι είχε βρει τον τρόπο να επιβάλει τη «μεγάλη συμμαχία» και με το Κ.Κ.Ε.! Αποδεχόμενος το συνεχές «φτύσιμο» από την Παπαρήγα και τους συντρόφους της, παραδέχθηκε ότι «δεν είναι δυνατόν να γίνει συνεργασία, τουλάχιστον, με την ηγεσία του Κ.Κ.Ε.». Θέλησε να σηματοδοτήσει την «ανανέωση» στο χώρο και πρότεινε τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ. Δεν παραιτήθηκε, όμως, από την προεδρία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ούτε από το στόχο διάλυσης του ΣΥΝ και διάχυσής του στο συμμαχικό σχήμα, όπου θα μπορούσε να ηγεμονεύσει ο ίδιος. Όταν ο «μικρός» άρχισε «να σηκώνει κεφάλι», ξεκίνησε το συστηματικό του «πριόνισμα» και επιχείρησε να τον «φάει», όπως ο Κρόνος τα παιδιά του!
Όταν οι σχεδιασμοί δεν του βγήκαν, παρόλα τα «φεύγω - επιστρέφω, διορίζω - καθαιρώ», αποφάσισε, (μόνος του), να βαδίσει το δρόμο του «κοινοβουλευτικού αναχωρητισμού», αδιαφορώντας για την κατάληξη του «εγχειρήματός» του. «Φεύγει κι αφήνει πίσω του συντρίμμια»…
Ο άνθρωπος που επαγγέλθηκε την ήττα του δικομματισμού, με τον τρόπο του, τον εκτρέφει.