"Σανίδα σωτηρίας" ... από Σανιδά;

Ήλθε η παρέμβαση ενός (εκλεκτού της κυβέρνησης) ανώτατου δικαστικού, του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά, να τραβήξει την κόκκινη γραμμή: «Ως εδώ ο εμπαιγμός της κοινής λογικής»! Αυτό που πολύ απλά διαισθάνεται και εκφράζει ο απλός πολίτης αγανακτώντας με τον τυχοδιωκτισμό και την απληστία «ρασοφόρων – επενδυτών» της μονής Βατοπεδίου.
Ο κ. Σανιδάς προέτρεψε τη Μονή Βατοπεδίου και τους ανθρώπους της «εάν έχουν πραγματική πίστη στον Θεό, να επιστρέψουν από μόνοι τους τα χρήματα που πήραν» και παράλληλα διέταξε έρευνα από μηδενική βάση, για όλες τις ανταλλαγές με δημόσια περιουσία. Η έρευνα στρέφεται κατά 17 – 20 προσώπων, κρατικών λειτουργών, εμπειρογνωμόνων και μοναχών.
Στην παραγγελία του κ. Σανιδά δεν γίνεται αναφορά σε ευθύνη πολιτικών προσώπων, καθώς εκτιμά ότι οι αρμόδιοι υπουργοί «παραπλανήθηκαν» υπογράφοντας τις σχετικές αποφάσεις, με βάση τις οποίες έγινε η ανταλλαγή των εκτάσεων, από τις εσφαλμένες αποφάσεις του Δ΄ Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και των μελών του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων.
Στο 18σέλιδο πόρισμά του, ο ανώτατος δικαστικός θεωρεί άκυρες όλες τις μεταβιβάσεις, ενώ χαρακτηρίζει διάτρητες τις γνωμοδοτήσεις του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημόσιων Κτημάτων και Ανταλλάξιμης Περιουσίας, αλλά και των τμημάτων του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που αποδέχονται τίτλους κυριότητας της Μονής, μολονότι είναι αόριστοι και «σε κανέναν δεν προσδιορίζεται κατά τα όρια ή κατά την επιφάνεια η έκταση που φέρεται να της ανήκει». Η αοριστία αυτή, καθιστά τους επικαλούμενους τίτλους «άκυρους και ανίσχυρους» αναφέρει εμφατικά ο εισαγγελέας απαριθμώντας τους λόγους για τους οποίους «τα συμπεράσματα των γνωμοδοτικών οργάνων είναι είτε απότοκα πλημμελούς εκπληρώσεως του καθήκοντος λόγω ραθυμίας και αδιαφορίας, είτε ενσυνείδητων επιλογών εν γνώσει της βλάβης των συμφερόντων του Δημοσίου και προς όφελος της Μονής Βατοπεδίου».
Στο στόχαστρο του κ. Σανιδά και οι Ορκωτοί Εκτιμητές, οι οποίοι εκτίμησαν την αξία των προς ανταλλαγή εκτάσεων, περίπου οκτώ με δέκα φορές κάτω από την αντικειμενική τους αξία.
Κατά όλων αυτών ερευνάται η στοιχειοθέτηση της κατηγορίας της απάτης εις βάρος του Δημοσίου, σε βαθμό κακουργήματος.
Η παρέμβαση Σανιδά γίνεται αποδεκτή με ικανοποίηση από μεγάλη μερίδα των πολιτών που είναι καλόπιστοι και δεν προχωρούν σε «δεύτερη ανάγνωση» των γεγονότων.
Αν θέλει κανείς να κάνει το «συνήγορο του διαβόλου», όμως, μπορεί να πει: «Ανάγκα και … ο Σανιδάς πείθεται» ή ότι η ότι η παρέμβαση του ανώτατου δικαστικού είναι σανίδα σωτηρίας μιας κυβέρνησης ευρισκόμενης στο έλεος του … βατοπεδικού τυφώνα, (και όχι μόνον)!
Αρχικώς, περισώζει την προσωπική δικαστική τιμή και υπόληψη του ιδίου, που έφθασε να κατηγορείται από την αντιπολίτευση, περίπου ως «εντολοδόχος» της κυβέρνησης. Συνεκδοχικώς, περισώζει και το κύρος της δικαιοσύνης, στο σύνολό της, που έχει αντικειμενικά υποβαθμιστεί, μετά την … αρχειοθέτηση σημαντικών υποθέσεων, όπως οι υποκλοπές.
Κατά δεύτερον, επιτρέπει στην κυβέρνηση να «ανασάνει»! «Δικαιώνει» το μόνιμο επιχείρημά της για την παραπομπή όλων των σκανδάλων στη δικαιοσύνη και – κυρίως – αναζητά τις ευθύνες σε κρατικούς λειτουργούς, (μόνον), μιλώντας για «παραπλάνηση» των υπουργών!
Ποιος είναι, όμως, τόσον αφελής να πιστέψει ότι το Νομικό Συμβούλιο του κράτους, το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων και οι διάφοροι Ορκωτοί Εκτιμητές λειτουργούν χωρίς «κατευθύνσεις» και προηγούμενη «συνεννόηση» με την εκάστοτε κυβέρνηση, για την υλοποίηση του προγράμματος και της πολιτικής της βούλησης;
Γιατί, ξαφνικά, ο κ. Σανιδάς, (ορθώς πράττων), αποφάσισε να υπερασπιστεί τώρα το πληττόμενο δημόσιο συμφέρον και δεν το έπραξε και σε άλλες περιπτώσεις;
Ο κ. Καραμανλής μπορεί τώρα να χαμογελάσει! Να οπλιστεί ξανά με … τη «ρομφαία της κάθαρσης», να κάνει ανασχηματισμό σε υπουργούς με την απλή κατηγορία της «παραπλάνησης» και να προωθήσει το «μεταρρυθμιστικό» του έργο.
Το ερώτημα, βεβαίως, για την τόσο εύκολη και κατ’ εξακολούθηση «παραπλάνηση» υπουργών του θα συνεχίσει να αιωρείται. Πολλοί θα είναι αυτοί, που μιλούν για μια κυβέρνηση – «παραπλανημένη κορασίδα». Και μία τέτοια κυβέρνηση, ίσως να δικαιούται να διεκδικεί το «τεκμήριο της αθωότητας», αλλά δεν μπορεί να αποσείσει από πάνω της την κατηγορία της ανικανότητας. Επειδή η αιτιολόγηση της παραπλάνησης μόνον με την επίκληση της απειρίας, της νωθρότητας και της αδιαφορίας μπορεί να γίνει. Η δε κατηγορία του δόλου πάντοτε θα επικρέμαται επί των κεφαλών τους.