«Η Δημοκρατία ενίκησε».

Το προφητικό σκίτσο του Κ. Μητρόπουλου, το 1965, που παρουσίαζε τον κ. Γ. Παπανδρέου, (παππού του σημερινού Πρωθυπουργού), ήταν για τις μέρες του προφητικό. Παρουσίαζε τον εκλεγμένο με ευρεία πλειοψηφία αρχηγό της «Ένωσης Κέντρου» να παρουσιάζεται στη σκηνή αναγγέλων τη «νίκη της Δημοκρατίας», ενώ πίσω από την πόρτα παραφυλούσε ο ένστολος χουντικός με το σχοινί στο χέρι. Το αγέρωχο ύφος του κ. Παπανδρέου σε πλήρη αντιδιαστολή με την αγωνία των «θεατών» - πολιτών που έδειχναν με το δάχτυλο τον κίνδυνο.
Σήμερα, βεβαίως, δεν απειλείται η Δημοκρατία από συνταγματική εκτροπή. Είναι, όμως, τόσα και τέτοια τα προβλήματα που φαντάζουν δυσεπίλυτα, εάν αντιπαραβληθούν με τα «θεσμικά αντίβαρα» που διαθέτει η σημερινή Δημοκρατία: Η ίδια η λειτουργία των πολιτικών κομμάτων που διαχειρίζονται την εξουσία, με την «πυραμιδική» μορφή τους, τον παντοδύναμο Πρόεδρο και την ηγετική τους ομάδα, η απουσία συνεργασιών, το «πρωθυπουργικό μοντέλο διακυβέρνησης» και η διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι ο σημερινός κίνδυνος.
Ο ευδαιμονισμός, η ήσσων προσπάθεια, το «γλύψιμο» και το ρουσφέτι, η ευνοιοκρατία και το βόλεμα των «ημετέρων» έχουν δημιουργήσει «κοινωνία πελατών» αντί αυτής των πολιτών. Η απουσία πνεύματος αλληλεγγύης, η απάθεια και ο πολιτικός αμοραλισμός συνιστούν μείζονα αρνητική προϋπόθεση για κάθε προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης.
Αρκεί, εξ άλλου, να «διαβάσει» κανείς με άλλο μάτι ορισμένα στοιχεία των εκλογικών αποτελεσμάτων: Η αποχή έδειξε ότι ένας στους τρεις πολίτες «γύρισε την πλάτη» συνολικά στο πολιτικό σύστημα.
Αν εξαιρέσει κανείς τη Ν.Δ. που υπέστη σαρωτική ήττα και εισέρχεται σε περίοδο εσωκομματικής κρίσης, όλοι οι υπόλοιποι δηλώνουν … ικανοποιημένοι και νικητές! Τα κόμματα της Αριστεράς, παρά την απώλεια μικρού ποσοστού και μιας έδρας έκαστο, αναφορικά με τις εκλογές του 2007, δηλώνουν «ικανοποιημένα» και δεν ενδιαφέρονται να «λερώσουν τα χέρια» με τη διαχείριση της εξουσίας.
Ο νέος Πρωθυπουργός επαγγέλθηκε άλλο ύφος και ήθος εξουσίας, που θα έχει όμως να αντιμετωπίσει την «πολιτική βουλιμία» των κομματικών στελεχών, που … ήδη έσπευσαν στο ράφτη.
Η πορεία των πολιτικών εξελίξεων εξαρτάται, λοιπόν, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα από το σθένος και τη συνέπεια του «ηγέτη». Και όσο κι αν ο ρόλος της προσωπικότητας στη διαμόρφωση της Ιστορίας είναι καθοριστικός, δεν μπορεί παρά να γεννά ανησυχίες.
Οι προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες είναι απαραίτητες όσο ποτέ άλλοτε.