«Οίκος (μηδενικής) ανοχής»!

Αυτή είναι η Ελλάδα του διαθέτοντος … «στιβαρό χέρι» Κ. Καραμανλή, ο οποίος ακόμη πιστεύει ότι είναι πρωθυπουργός. Αν από τον τίτλο του σχολίου αφαιρέσει κανείς την παρένθεση, τότε θα περιγράφει ακριβώς την κατάσταση της χώρας.
Πως αλλιώς μπορεί να περιγράψει κανείς την πολιτική σχιζοφρένεια των καιρών; Όταν υπουργός «κοινωνικής απασχόλησης» απασχολεί στο «αναψυκτήριό του» ανασφάλιστους αλλοδαπούς; Όταν άλλος υπουργός θεωρεί «ηθικόν το νόμιμον» της φοροδιαφυγής με εξωχώριες εταιρείες; Και έτερος συνεταιρίζεται με μοναχούς για την αρπαγή δημόσιας περιουσίας; Ο ίδιος δε ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι «είχε υποτιμήσει» την κατάσταση, έχων «κακή πληροφόρηση», ζητά συγγνώμην, αναλαμβάνει όλο το «πολιτικό κόστος» και προσπαθεί να διαφύγει με κουτοπονηριά, σχεδιάζοντας έναν ανασχηματισμό «ανακύκλωσης» χρησιμοποιηθέντων υλικών;
Μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε κάθαρση, εξυγίανση, «νοικοκύρεμα» και … «επανίδρυση» του κράτους, μείωση της ανεργίας, βελτίωση του συστήματος υγείας και της παιδείας, ναυάγησε πριν τη «φουρτούνα» της διεθνούς οικονομικής κρίσης και τώρα αιτιάται αυτήν. Οδηγήθηκε σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που παρέλαβε και πέτυχε τους ακριβώς αντίθετους στόχους.
Οι «σαράφηδες» του ελληνικού χρηματο – πιστωτικού συστήματος καλούνται να αναλάβουν το ρόλο του «λύκου που θα φυλάξει τα πρόβατα». Τα σκάνδαλα των κυβερνώντων «κουκουλώνονται» με τη συνέργεια «πρόθυμων» διορισμένων δικαστών και «καλοπληρωμένων κονδυλοφόρων» συγκροτημάτων τύπου και Μ.Μ.Ε. Ξαναπαίζεται το «θρίλερ» των «σκοτεινών κέντρων αποσταθεροποίησης της χώρας» και ενοχοποιούνται … τα Εξάρχεια και οι κουκουλοφόροι. Ενισχύεται ο πανικός για τη μετατροπή των πολιτών σε αγέλη, με την ελπίδα ότι αυτή θα αναζητήσει τον «ισχυρό ποιμένα» της.
Οι κινήσεις πανικού και ανασφάλειας της «αγέλης» είναι ήδη παρούσες: «Αγανακτισμένοι» νοικοκυραίοι που «παίρνουν το νόμο στα χέρια τους», εμποράκοι που επιμένουν να ανοίξουν τα μαγαζιά τους την τελευταία Κυριακή του χρόνου, για «να βγάλουν τα σπασμένα» (!) και πολιτικοί που τους χαϊδεύουν, παραβλέποντας ότι έτσι δουλεύουν για τους ανταγωνιστές τους, (τις πολυεθνικές) και γυρίζουν τις εργασιακές σχέσεις στην προ του Σικάγο εποχή.
Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι βρίσκονται σε λάθος δρόμο. Θα είναι μάταιο να ψάχνουν για «νέα 17 Ν», όταν η «αγέλη» θα μετατραπεί σε επαναστατικό τσουνάμι.

Για το ιδιωτικό και το δημόσιο.

Κλαυθμοί και οδυρμοί, (όχι για το δολοφονημένο 16χρονο Αλέξανδρο), για την "ιερά" ιδιωτική περιουσία, που γίνεται αντικείμενο διαρπαγής από "αλήτες, καιροσκόπους, περιθωριακούς, κουκουλοφόρους" και όλο το "συνάφι" ... του οποίου τα "αυτιά χαϊδεύει" ο Αλαβάνος (!), ως έφα Παπαρήγα Αλεξάνδρα... (Λαγός του Καραμανλή και του Καρατζαφέρη).

"Κλαιν' οι χήρες, κλαιν' κι οι παντρεμένες", κατά πως λέει ο λαός: Ασφαλώς, έχουν δίκιο οι "νοικοκυραίοι" να εξεγείρονται για το πλιάτσικο που γίνεται στις περιουσίες τους. Αλλά, να "χύνουν μαύρο δάκρυ" οι λοιποί έντιμοι Παντελήδες, που καμία ζημία προσωπική δεν έχουν υποστεί, είναι τουλάχιστον συζητήσιμο. Σίγουρα, πάντως, παράλογο και απαράδεκτο είναι να "δείχνουν με το δάχτυλο" τον Αλαβάνο ... ως υπεύθυνο, αν όχι ακόμη ως δράστη! Λες και κυβερνά αυτός τη χώρα. Λες και είναι αυτός υπεύθυνος για τη διασφάλιση της ζωής, της ακεραιότητας και της περιουσίας των πολιτών και όχι ο Καραμανλής, ο (ωσεί παραιτηθείς) Παυλόπουλος και ο Χηνοφώτης...

Έχουν, βεβαίως, το δικαίωμα της άποψης και της έκφρασης γνώμης. Της όποιας άποψης. Θα ήσαν, όμως, πειστικοί αν έδειχναν την ίδια ευαισθησία για το μεγαλύτερο πλιάτσικο, στο οποίο επιδόθηκαν υπουργοί της κυβέρνησης, το αμέσως προηγούμενο διάστημα, σε αγαστή συνεργασία με συζύγους, πενθερούς, κονιάδους και τους ... πνευματικούς τους Αγιορίτες μοναχούς! Η δημόσια περιουσία είναι κοινό αγαθό και, κατά τούτο, έχει μεγαλύτερη αξία από την ιδιωτική. Αφορά συμφέροντα συνόλου και όχι ατόμων μεμονωμένων. Δεν καταγράφηκαν, όμως, ανάλογες διαμαρτυρίες τους για το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας. Ούτε στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ούτε στο ξεπούλημα δημόσιων οργανισμών, (Ο.Τ.Ε, Ολυμπιακή, λιμάνια κλπ.). Δεν ίδρωσε το αυτί πολλών "νοικοκυραίων" όταν οι "υπεράνω" νόμων τραπεζίτες "απαλλοτρίωναν" ιδιωτικές περιουσίες μικροοφειλετών. (Αλήθεια, αν δεχθούμε ότι αδίκως πλειστηριάζονται πρώτες κατοικίες μικροοφειλετών, γιατί δεν έσπευσε η "καλή" κυβέρνηση να τους αποζημιώσει; Πλιάτσικο δεν ήταν κι αυτό;

Η κυβέρνηση που φιλοδόξησε να … επανιδρύσει το κράτος, έχει οργίσει τους πολίτες και αδυνατεί να τους προστατεύσει. Τόσο αυτούς, όσο και τις περιουσίες τους. Και αιτιάται άλλους γι αυτό. Παρά ταύτα, επιχειρεί να παρουσιαστεί ως … εγγυητής της ομαλότητας και της ασφάλειας. Μόνον λοιδορίες μπορεί να εισπράξει.

Η ... κραυγή των αμνών.

Όλη η Ελλάδα μια γειτονιά, λοιπόν; Όλη η Ελλάδα Εξάρχεια; Που βρέθηκαν τόσοι "γνωστοί άγνωστοι"; Όλοι αυτοί φίλοι του Αλέξη;

Δεν είναι οι "συμμαθητές". Είναι οι μαθητές, που ασφυκτιούν και συνειδητοποιούν ότι οι "εκπρόσωποι της τάξης", της "ομαλότητος και της ασφάλειας", γι άλλους ενδιαφέρονται, άλλους εννοούν και άλλους έχουν στο μυαλό τους. Για την ασφάλεια των δικών τους τραπεζών, των δικών τους σπιτιών και των δικών τους καταθέσεων ανησυχούν. Καμώνονται πως κλαίνε για το "θάνατο του εμποράκου", που πρώτοι αυτοί προκάλεσαν. Με τον αθέμιτο ανταγωνισμό των πολυεθνικών πολυκαταστημάτων και των καρτέλ. Με την εξοντωτική φορολογία που χρόνια τώρα τους επιβάλλουν.

Μιλούν για "ευθύνη και υπευθυνότητα"! Αυτοί που επιτρέπουν στον κάθε Βγενόπουλο να ξεπουλά τον Ο.Τ.Ε και μετά να τους βγάζει τη γλώσσα. Αυτοί που "κάνουν το Γερμανό" στη νόμιμη ληστεία των καταθετών και των δανειοληπτών. Αυτοί, που σπεύδουν ταχύτατα να προσφέρουν 28 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα "άδεια", χθες, ταμεία του κράτους στους θύτες, αντί να στηρίξουν τα θύματα της πολιτικής τους.

Επιχειρούν να παρουσιαστούν ως "υπεύθυνη πολιτική δύναμη", που θα "προστατεύσει τους πολίτες απ' το χάος", που αυτοί δημιούργησαν! Όταν έστελναν στο αρχείο τα σκάνδαλα των υποκλοπών, των Πακιστανών, των κουμπάρων, των ομολόγων και τώρα το ίδιο επιχειρούν για τη ληστεία της κρατικής περιουσίας, από πλευράς των υπουργών τους, σε συνεργασία με τους "πνευματικούς" τους, του Βατοπεδίου.

Αυτοί, που καταδίκασαν τους νέους Αλέξηδες όλης της χώρας να υποθηκεύουν την εφηβεία και τα νιάτα τους στο Γολγοθά της απόκτησης "προσόντων", με ξένες γλώσσες, πτυχία και διδακτορικά, για μια θέση stage, ωρομίσθιου ή "εργαζόμενου" με 500 ή 600 ευρώ. Αυτοί, που παρά το ότι δεν μπόρεσαν να αναθεωρήσουν το σύνταγμα, νομιμοποιούν τα παραμάγαζα παρηκμασμένων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, τα κολέγια, για το βόλεμα χωρίς κόπο των "δικών τους παιδιών".

Ο κίνδυνος δεν είναι οι "κουκουλοφόροι". Είναι οι "φρακοφόροι επανιδρυτές του κράτους" και οι πραίτορες "κρανοφόροι" που δικές τους εντολές εκτελούν και δικές τους πολιτικές υλοποιούν. Είναι οι "νόμιμοι ληστές" τραπεζίτες, οι εισπρακτικές εταιρείες τους με τους φουσκωτούς εκβιαστές, που βγάζουν σε πλειστηριασμό τις περιουσίες δανειοληπτών για 1500 ευρώ.

Διέξοδοι στην κρίση.

Επανέρχονται τα χαμόγελα στους «χρηματιστηριακούς και τραπεζικούς κύκλους». Αλίμονο! Γιατί όχι; Οι ισχυροί του κόσμου και της Ευρώπης καμώνονται πως ξέχασαν το «σύμφωνο σταθερότητας», που απαγόρευε κάθε κρατική οικονομική - επιχειρηματική δραστηριότητα και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Και έτσι, «κάνοντας το χαζό» αποφάσισαν, με αξιοθαύμαστη σύμπνοια, να κάνουν «ενέσεις ρευστότητας» σε τράπεζες που καταρρέουν. Να «κρατικοποιήσουν» τις ζημιές, αφού ανέχθηκαν τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδών, από τους χρυσοκάνθαρους της παγκόσμιας οικονομίας.
Το χρήμα, ως γνωστόν, έχει δύο … βασικές ιδιότητες: πρώτον, δεν εξαϋλώνεται και δεύτερον … μεταφέρεται! Τα «πειρατικά» κέρδη του χρηματοπιστωτικού συστήματος υπήρξαν. Όλοι θυμόμαστε τους σκανδαλώδεις ισολογισμούς τραπεζών, πριν από λίγους μήνες. Οι ζημιές υπάρχουν (επίσης) τώρα. Και οι μεν ζημίες «κοινωνικοποιούνται», δηλαδή φορτώνονται στους φορολογούμενους, τα δε κέρδη μεταφέρθηκαν στις τσέπες κάποιων ολίγων, που τα επένδυσαν σε «μη τοξικά προϊόντα».
Πολλοί, τώρα, φαίνεται να προτείνουν λύσεις διεξόδου. Μεταξύ αυτών και ο κ. Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Πρότεινε ένα «νιου ντηλ», δηλαδή, ένα νέο σχέδιο συμφωνίας – συμμαχίας των «κοινωνικών εταίρων». Μια νέα συμφωνία, δηλαδή, εργοδοτών και εργαζομένων, κεφαλαίου και εργασίας, η οποία, προς το παρόν, μένει αδιευκρίνιστη: Με ποιους όρους θα συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, που μέχρι χθες, τους έβλεπαν να έχουν υπέρογκα κέρδη και πάθαιναν … αναφυλαξία όταν συζητούσαν για αυξήσεις; Ποια συμφωνία μπορεί να υπάρξει μεταξύ δανειοληπτών και τραπεζιτών, που να αποκλείει τη ληστεία; Και με τα «κερδισμένα» τι θα γίνει; Θα … παραγραφούν;
Αν ήθελε να μιλά κανείς για «δίκαιες λύσεις», θα έπρεπε να αποδεχθεί κάποιους λογικούς – δίκαιους κανόνες: «Το μάρμαρο» να το πληρώσουν αυτοί … που το έσπασαν και οι «έχοντες και κατέχοντες». Και η όποια «νέα συμφωνία» να αποκλείει την πειρατεία, την κλεψιά και τη ρεμούλα.
Όταν κάποιοι, προ ετών μιλούσαν για την ανάγκη και τη δυνατότητα επιβολής του «φόρου Τόμπιν», επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών και την επένδυση αυτού του πόρου σε κοινωνικές δαπάνες, λοιδορούντο! Σήμερα, αυτό φαίνεται αναγκαίο. Είναι φανερό, ότι η παγκόσμια, η Ευρωπαϊκή και εθνική οικονομία πρέπει να σχεδιαστούν σε άλλη, δικαιότερη βάση. Η λέξη σοσιαλισμός τρομάζει, πλέον, όλο και λιγότερους.

Σε ποιον θα προσφέρατε τους φόρους σας; Σε έναν νοσοκομειακό γιατρό ή σ’ έναν τραπεζίτη;

Ρητορικό, βέβαια, το ερώτημα, εφ’ όσον η απάντηση είναι αυτονόητη: Σε έναν νοσοκομειακό γιατρό! Κι αν ένας γιατρός «δε φτάνει» να καλύψει τις ανάγκες; Χρειάζεται κι ένας δεύτερος, κι ένας τρίτος κι ένας τέταρτος… Και ειδικευμένοι γιατροί χρειάζονται, για να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των κλινικών των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας. Προληπτική ιατρική, πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και εξειδικευμένες υπηρεσίες.
Όλα αυτά χρειάζονται καλή οργάνωση, (άρα διοίκηση από ειδικούς και όχι άσχετα κομματικά στελέχη), υλικοτεχνική υποδομή και άριστο περιβάλλον εργασίας, επαρκές και ειδικευμένο νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό. Για να μπορούν οι γιατροί να επιτελούν το λειτούργημά τους, που είναι η φροντίδα και η ίαση του πάσχοντος.
Για να γίνουν όλα αυτά οι γιατροί πρέπει να εργάζονται ένα ανθρώπινο ωράριο και όχι σαν τους χειρότερους σκλάβους, άλλων εποχών, που επιτρεπόταν η δουλεία! Αν σκεφτούμε ότι πολλοί γιατροί αναγκάζονται να κάνουν 3 ή 4 εφημερίες (24ωρες) τη βδομάδα και τις υπόλοιπες ώρες να καλύπτουν κανονικό πρωινό ωράριο υπολογίστε πόσες ώρες εργάζεται ένας νοσοκομειακός γιατρός, αν γνωρίζετε άλλον εργαζόμενο, που να έχει τέτοιο ωράριο και υπολογίστε τις αμοιβές τους. Έτσι εξηγείται το ότι πολλοί γιατροί επιλέγουν το ιδιωτικό ιατρείο. Καλύτερο ωράριο και περισσότερα χρήματα. Στο δημόσιο, (το Ε.Σ.Υ.), παραμένουν οι περισσότεροι από ανάγκη και ελάχιστοι από «ιδεολογία».
Για πολλά χρόνια οι νοσοκομειακοί γιατροί αγωνίζονται να πετύχουν βελτίωση των όρων εργασίας και απολαβών τους. Ακόμη και σήμερα τους έχει ο «πολύς» κύριος Αβραμόπουλος να εργάζονται – τις περισσότερες φορές υποχρεωτικά, επειδή δε βγαίνουν οι εφημερίες – πάρα πολλές ώρες τη βδομάδα.
Ήρθε τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση και υποχρεώνει την Ελλάδα να εφαρμόσει για τους γιατρούς εβδομάδα 48ωρης απασχόλησης, για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας των ασθενών!
Ήδη οι Ενώσεις νοσοκομειακών γιατρών, σε 20 νοσοκομεία της χώρας, μεταξύ αυτών και των Τρικάλων, αποφάσισαν να καταθέσουν προγράμματα 48ωρου!
Κανείς δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να εργαστούν παραπάνω. Ποιος θα έχει την ευθύνη για το «μπλακ – αουτ» στα νοσοκομεία; Γιατί ο εισαγγελέας δεν καλεί ως κατηγορούμενο τον υπουργό; Χρήματα για τους τραπεζίτες βρίσκουν! Για την υγεία, όχι;

«Να κατεβούμε (ακόμη και) στον Άδη»!

Είναι ανάγκη να βρει κανείς λέξεις απλές και «κοφτερές», ίδιες με την απελπισμένη αγανάκτηση της κοινωνίας, της «κοινωνικής ή πληθυντικής Αριστεράς» - όπως, υποκριτικά κάποιοι την ονομάζουν- για να μπορέσει να εκφράσει όλους αυτούς, που «βλέπουνε τα τρένα να περνούν» και τη ζωή τους να κυλά, σαν την άμμο μέσα απ’ τα δάχτυλά τους.
Τους ανθρώπους, που κουραστήκανε να μετράνε απογοητεύσεις και ήττες. Που χόρτασαν μεγάλα λόγια και υποσχέσεις, «οράματα» και προγράμματα κούφια, σαν πουκάμισα αδειανά. Που μπουχτίσανε από «δύσκολες συγκυρίες», «στενωπούς» και «σκοτεινά τούνελ» … που δήθεν στο βάθος τους υπάρχει κάποιο φως. Που υπομένουν ένα «πολιτικό σύστημα», συγκεντρωτικό, Αθηνοκεντρικό, οικογενειοκρατικό, προσωποκεντρικό και, εν τέλει, αντιδημοκρατικό.
Σ’ αυτή τη χώρα, πάντα σχεδόν, άλλοι αγωνίζονται, άλλοι δουλεύουν και άλλοι καρπώνονται τους καρπούς των αγώνων και του μόχθου.
Έκαναν αυτό το λαό τόσο «άβουλο και μοιραίο», ώστε να θεωρεί «φυσική νομοτέλεια» τη φτώχια και τη μιζέρια, την ασχήμια και την υποκουλτούρα, την «αρπαχτή» και το ρουσφέτι, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ζωής του.
Σήμερα, που ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός αποκαλύπτει την αδυναμία του και η συντηρητική παράταξη στη χώρα μας παραπαίει, είναι ώρα να «λογαριαστούμε» όλοι μεταξύ μας: Πολίτες, πολιτικοί και κόμματα. Η θετική ανατροπή των όρων λειτουργίας της κοινωνίας και του κράτους πρέπει να ξεκινήσει τώρα!
Δικαιολογίες για το «παρελθόν που χωρίζει» δεν πείθουν πολλούς άλλους, παρά αυτούς που έχουν συμφέρον να πεισθούν. Επιβάλλεται να ακουστεί ο λόγος που ενώνει, για την επιτυχία του στόχου! Να αναζητηθούν, με θετική πρόθεση, όλα αυτά που ενώνουν και μπορούν να δημιουργήσουν την – ελάχιστη έστω – κοινή προγραμματική βάση, πάνω στην οποία θα στηριχθεί μία κοινή προσπάθεια όλων των πολιτικών δυνάμεων, που θέλουν και μπορούν να εκφράσουν τα δίκαια αιτήματα της «κοινωνικής Αριστεράς», η οποία, ασφαλώς, είναι ευρύτερη από την πολιτική Αριστερά.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να δεχθεί λογικές «στατικής πολιτικής θεώρησης» και αυθαίρετων γενικεύσεων. Η φιλοσοφία της θεωρίας του υλισμού και της εξέλιξης των πάντων, που από τα αρχαία χρόνια εισηγήθηκε ο Ηράκλειτος, δεν ξεπεράστηκε. «Τα πάντα ρει, τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει»! «Δεν μπορείς να περάσεις δυο φορές από το ίδιο ποτάμι», έλεγε ο ίδιος και είχε δίκιο, επειδή την επόμενη κιόλας στιγμή, το ποτάμι ήταν άλλο, γιατί άλλαξε το νερό.
Ούτε η ιδεαλιστική «αρχή της ταυτότητας» μπορεί να είναι παραδεκτή: «Το ποτήρι είναι ποτήρι και τίποτε άλλο»! Το ποτήρι, αν χρησιμοποιηθεί για να πιεί κανείς νερό, παραμένει ποτήρι. Αν, όμως, το σπάσεις και καρφώσεις μ’ αυτό το λαιμό κάποιου, γίνεται φονικό όπλο!
Με βάση αυτά, κανένας και τίποτε δεν μπορεί να κρίνονται με βάση το χθες, μόνο! Οι συνθήκες αλλάζουν και μαζί όλοι μας. Πολίτες και κόμματα. Δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτά «επιχειρήματα» του τύπου: «Είμαστε σε διαφορετική όχθη» ή «μας χωρίζουν πολλά». Να περάσουμε την όχθη ή να συναντηθούμε ακόμη και στη μέση «του ποταμού». Να «κατέβουμε – ακόμη και – στον Άδη», αν είναι να «φέρουμε πίσω την Περσεφόνη ή τον κέρβερο». Ο πολιτικός αρνητισμός και οι «πολιτική ορθότητα ή καθαρότητα», που ο καθένας διεκδικεί για τον εαυτό του και το κόμμα του, απογοητεύουν και οργίζουν. Τα πολιτικά κόμματα δεν υφίστανται για να υπηρετούν τις ανάγκες των ηγετικών στελεχών τους. Οφείλουν να εργάζονται στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας.
Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, οφείλει στην «κοινωνική αριστερά», μια γενναία προσπάθεια συνεννόησης και συνεργασίας σήμερα και όχι αύριο. Η «ζωή» δεν μπορεί να παραπέμπεται, συνέχεια, στο μέλλον. Σ’ ένα μέλλον, που όλο το υπόσχονται, όλο το περιμένουμε και ποτέ δεν το ζήσαμε. Τα πολιτικά κόμματα, κυρίως αυτά της Αριστεράς, δεν είναι θρησκευτικές οργανώσεις, να υπόσχονται «παραδείσους» σε μια «μετά θάνατον ζωή»!
Το μέλλον είναι τώρα!

Δημοσκοπείτε! Δημοσκοπείτε! Στο τέλος κάτι θα μείνει…

Όλο και συχνότερα, οι δημοσκόποι, (γκαλοπίστες ελληνιστεί), «καταγράφουν» την πολιτική «άποψη» των πολιτών, για τα πάντα. Κυρίως, όμως, γι αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει: Την πολιτική τους επιλογή, που αφορά τα κόμματα, δηλαδή την «πρόθεση ψήφου»! Συντονισμένη όλη η σύγχρονη «τηλεοπτική δημοκρατία» ακολουθεί και αποφαίνεται: «Προβάδισμα δύο μονάδων στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.», «καταλληλότερος πρωθυπουργός ο Καραμανλής», «αντέχει σε διψήφια ποσοστά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»κλπ. Ικανοποιημένοι, έως … δικαιωμένοι (!) όσοι φαίνεται να ευνοούνται από τα νούμερα και «δε σχολιάζουν τις δημοσκοπήσεις» όσοι έπονται.
Προσπαθούν να μας πείσουν, (και σ’ ένα βαθμό το έχουν πετύχει), οι σύγχρονοι ιεροφάντες της πολιτικής, οι δημοσκόποι, ότι με «επιστημονικό τρόπο» μελετούν «τις τάσεις» του εκλογικού σώματος και, άρα, μπορούν να προβλέψουν τη συμπεριφορά τους! Επομένως, θα μπορούσε αυθαδιάζοντας κανείς, να συμπεράνει ότι διευκολύνεται το έργο της πολιτικής και των κομμάτων. Με τέτοια «μαγικά» εργαλεία στη διάθεσή τους, δε χρειάζεται, παρά να επικεντρώνουν στην «επικοινωνιακή» τους πολιτική. Στην εικόνα του αρχηγού και των στελεχών τους και να αφήνουν στον αυτόματο πιλότο της «οικονομίας (και κοινωνίας) της αγοράς» να κάνουν όλα τα υπόλοιπα! Αυτοί, θα στολίζονται και θα μοστράρονται στο «γυαλί».
Πόσο, όμως, επιστημονικές είναι οι δημοσκοπήσεις; Όταν γνωρίζουν, εκ των προτέρων τι «υλικά» θα βάλουν στο «αντιδραστήριο» και τι «αντίδραση» και «προϊόν» θα προκύψει; Πήγαν, για παράδειγμα, να ρωτήσουν για τις «πολιτικές» τους απόψεις αυτούς που μετέχουν σε μια πορεία διαμαρτυρίας, τους απεργούς ή τους καταληψίες, τους οργισμένους και απελπισμένους αγρότες και συνταξιούχους, αυτούς που μαζεύουν τα σκουπίδια των λαϊκών αγορών; Και, πως γίνεται πάντοτε σχεδόν να «βολεύει» η κάθε δημοσκόπηση, αυτόν που την παραγγέλλει;
Αυτά τα απλά, είναι σίγουρο ότι τα γνωρίζουν όλοι, όσοι διενεργούν ή διαχειρίζονται τις δημοσκοπήσεις. Γνωρίζουν, όμως, κάτι επιπλέον: Ότι, εκτός από «απεικονίσεις» και «καταγραφές» διαθέσεων, (έστω, όχι και τόσον αληθείς), έχουν και μια άλλη, σημαντική λειτουργία: Διαμορφώνουν, σε σημαντικό βαθμό, πολιτικές συμπεριφορές! Γι αυτό τις πληρώνουν. Για να αποφασίζουν αυτοί, πρώτοι, τι πρόκειται να αποφασίσουμε εμείς, όταν και όποτε … αυτοί αποφασίσουν!
Η καλύτερη δημοσκόπηση είναι … το πορτοφόλι και η οργή σας!
Η ισχυρότερη αμφισβήτηση των δημοσκοπήσεων, απ’ όλα τα κόμματα, (της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης), εκφράζεται με τη φράση: «Οι δημοσκοπήσεις δεν καθορίζουν την πολιτική μας, αλλά τις λαμβάνουμε υπ’ όψιν». Και έχουν ευθύνη τα κόμματα που δεν «βάζουν τα πράγματα στη θέση τους». Οφείλουν, για παράδειγμα, να θέσουν με σθεναρό τρόπο, ορισμένα πολιτικά ερωτήματα σχετικά με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, τα όποια «ευρήματά τους» και να απαντήσουν και τα ίδια με υπευθυνότητα: «Που είναι η αλήθεια και το ψέμα» στις δημοσκοπήσεις; Υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες; Παίζονται παιχνίδια; Υπάρχει συναλλαγή εταιρειών με πολιτικά πρόσωπα και κόμματα; Γιατί παρουσιάζονται μεγάλες αποκλίσεις και διαφωνίες μεταξύ τους; Είναι, εν τέλει, αξιόπιστες και έγκυρες οι μετρήσεις;
Αυτά και αρκετά άλλα ερωτήματα αποκτούν εξαιρετική σημασία και χρήζουν απαντήσεων, όχι απλώς επειδή μπορεί να «αδικούνται» πολιτικά κόμματα ή πρόσωπα, αλλά επειδή πλήττεται στον πυρήνα της η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, με την έννοια της δόλιας νόθευσης της ελεύθερης βούλησης των πολιτών.
Τους τελευταίους μήνες έχει ξεσπάσει ένας δημόσιος «πόλεμος» μεταξύ των εταιρειών δημοσκοπήσεων. Από τις αλληλοκατηγορίες τους μπορεί κανείς να συμπεράνει πολλά πράγματα. Μπορεί να παρατηρήσει κανείς εδώ, ότι αν δεν είχε εμφανιστεί αυτή η διαμάχη, δύσκολα θα μπορούσε να προκύψει αμφισβήτηση, η οποία εξ άλλου μπορεί να «βάλλει τα πράγματα στη θέση τους».
Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά για προγράμματα προβολής των υπουργείων ή έρευνες που αυτά αναθέτουν. Η «πίτα» είναι μεγάλη και ανάλογο το «ενδιαφέρον» των εταιρειών. Μιλούν για την εταιρεία Spot Thomson, η οποία συνεργάστηκε και θα συνεργαστεί με τη Ν.Δ. για τις εκλογές. Η εταιρεία αυτή και η θυγατρική της MRB έχει αναλάβει τη διαφημιστική εκστρατεία του ΟΠΑΠ και του υπουργείου οικονομίας, καθώς και τη διεθνή καμπάνια του ΕΟΤ.
Και ο πλέον «αθώος» και ανυποψίαστος πολίτης θα δεχθεί ότι είναι «αρκετά δύσκολο» να δυσαρεστήσει αυτή η εταιρεία τους εργοδότες της! Αν όλα αυτά ισχύουν, (που υπάρχουν και χειρότερα), με ποιο κύρος βγαίνουν διεκδικώντας επιστημονικό κύρος και αξιοπιστία; Πως τους επιτρέπεται, τελικώς, να απευθύνονται στην «κοινή γνώμη»; Μήπως χρειάζεται μια Ανεξάρτητη Αρχή ελέγχου των Εταιρειών δημοσκοπήσεων;

"Σανίδα σωτηρίας" ... από Σανιδά;

Ήλθε η παρέμβαση ενός (εκλεκτού της κυβέρνησης) ανώτατου δικαστικού, του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά, να τραβήξει την κόκκινη γραμμή: «Ως εδώ ο εμπαιγμός της κοινής λογικής»! Αυτό που πολύ απλά διαισθάνεται και εκφράζει ο απλός πολίτης αγανακτώντας με τον τυχοδιωκτισμό και την απληστία «ρασοφόρων – επενδυτών» της μονής Βατοπεδίου.
Ο κ. Σανιδάς προέτρεψε τη Μονή Βατοπεδίου και τους ανθρώπους της «εάν έχουν πραγματική πίστη στον Θεό, να επιστρέψουν από μόνοι τους τα χρήματα που πήραν» και παράλληλα διέταξε έρευνα από μηδενική βάση, για όλες τις ανταλλαγές με δημόσια περιουσία. Η έρευνα στρέφεται κατά 17 – 20 προσώπων, κρατικών λειτουργών, εμπειρογνωμόνων και μοναχών.
Στην παραγγελία του κ. Σανιδά δεν γίνεται αναφορά σε ευθύνη πολιτικών προσώπων, καθώς εκτιμά ότι οι αρμόδιοι υπουργοί «παραπλανήθηκαν» υπογράφοντας τις σχετικές αποφάσεις, με βάση τις οποίες έγινε η ανταλλαγή των εκτάσεων, από τις εσφαλμένες αποφάσεις του Δ΄ Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και των μελών του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημοσίων Κτημάτων.
Στο 18σέλιδο πόρισμά του, ο ανώτατος δικαστικός θεωρεί άκυρες όλες τις μεταβιβάσεις, ενώ χαρακτηρίζει διάτρητες τις γνωμοδοτήσεις του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δημόσιων Κτημάτων και Ανταλλάξιμης Περιουσίας, αλλά και των τμημάτων του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που αποδέχονται τίτλους κυριότητας της Μονής, μολονότι είναι αόριστοι και «σε κανέναν δεν προσδιορίζεται κατά τα όρια ή κατά την επιφάνεια η έκταση που φέρεται να της ανήκει». Η αοριστία αυτή, καθιστά τους επικαλούμενους τίτλους «άκυρους και ανίσχυρους» αναφέρει εμφατικά ο εισαγγελέας απαριθμώντας τους λόγους για τους οποίους «τα συμπεράσματα των γνωμοδοτικών οργάνων είναι είτε απότοκα πλημμελούς εκπληρώσεως του καθήκοντος λόγω ραθυμίας και αδιαφορίας, είτε ενσυνείδητων επιλογών εν γνώσει της βλάβης των συμφερόντων του Δημοσίου και προς όφελος της Μονής Βατοπεδίου».
Στο στόχαστρο του κ. Σανιδά και οι Ορκωτοί Εκτιμητές, οι οποίοι εκτίμησαν την αξία των προς ανταλλαγή εκτάσεων, περίπου οκτώ με δέκα φορές κάτω από την αντικειμενική τους αξία.
Κατά όλων αυτών ερευνάται η στοιχειοθέτηση της κατηγορίας της απάτης εις βάρος του Δημοσίου, σε βαθμό κακουργήματος.
Η παρέμβαση Σανιδά γίνεται αποδεκτή με ικανοποίηση από μεγάλη μερίδα των πολιτών που είναι καλόπιστοι και δεν προχωρούν σε «δεύτερη ανάγνωση» των γεγονότων.
Αν θέλει κανείς να κάνει το «συνήγορο του διαβόλου», όμως, μπορεί να πει: «Ανάγκα και … ο Σανιδάς πείθεται» ή ότι η ότι η παρέμβαση του ανώτατου δικαστικού είναι σανίδα σωτηρίας μιας κυβέρνησης ευρισκόμενης στο έλεος του … βατοπεδικού τυφώνα, (και όχι μόνον)!
Αρχικώς, περισώζει την προσωπική δικαστική τιμή και υπόληψη του ιδίου, που έφθασε να κατηγορείται από την αντιπολίτευση, περίπου ως «εντολοδόχος» της κυβέρνησης. Συνεκδοχικώς, περισώζει και το κύρος της δικαιοσύνης, στο σύνολό της, που έχει αντικειμενικά υποβαθμιστεί, μετά την … αρχειοθέτηση σημαντικών υποθέσεων, όπως οι υποκλοπές.
Κατά δεύτερον, επιτρέπει στην κυβέρνηση να «ανασάνει»! «Δικαιώνει» το μόνιμο επιχείρημά της για την παραπομπή όλων των σκανδάλων στη δικαιοσύνη και – κυρίως – αναζητά τις ευθύνες σε κρατικούς λειτουργούς, (μόνον), μιλώντας για «παραπλάνηση» των υπουργών!
Ποιος είναι, όμως, τόσον αφελής να πιστέψει ότι το Νομικό Συμβούλιο του κράτους, το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων και οι διάφοροι Ορκωτοί Εκτιμητές λειτουργούν χωρίς «κατευθύνσεις» και προηγούμενη «συνεννόηση» με την εκάστοτε κυβέρνηση, για την υλοποίηση του προγράμματος και της πολιτικής της βούλησης;
Γιατί, ξαφνικά, ο κ. Σανιδάς, (ορθώς πράττων), αποφάσισε να υπερασπιστεί τώρα το πληττόμενο δημόσιο συμφέρον και δεν το έπραξε και σε άλλες περιπτώσεις;
Ο κ. Καραμανλής μπορεί τώρα να χαμογελάσει! Να οπλιστεί ξανά με … τη «ρομφαία της κάθαρσης», να κάνει ανασχηματισμό σε υπουργούς με την απλή κατηγορία της «παραπλάνησης» και να προωθήσει το «μεταρρυθμιστικό» του έργο.
Το ερώτημα, βεβαίως, για την τόσο εύκολη και κατ’ εξακολούθηση «παραπλάνηση» υπουργών του θα συνεχίσει να αιωρείται. Πολλοί θα είναι αυτοί, που μιλούν για μια κυβέρνηση – «παραπλανημένη κορασίδα». Και μία τέτοια κυβέρνηση, ίσως να δικαιούται να διεκδικεί το «τεκμήριο της αθωότητας», αλλά δεν μπορεί να αποσείσει από πάνω της την κατηγορία της ανικανότητας. Επειδή η αιτιολόγηση της παραπλάνησης μόνον με την επίκληση της απειρίας, της νωθρότητας και της αδιαφορίας μπορεί να γίνει. Η δε κατηγορία του δόλου πάντοτε θα επικρέμαται επί των κεφαλών τους.

Απόλυτη προτεραιότητα στους συνανθρώπους με ειδικές ανάγκες.

Περισσότεροι από 38 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν κάποια αναπηρία.
Το 1993, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θέσπισε ορισμένα πρότυπα για τη δυνατότητα πρόσβασης, κυρίως όσον αφορά στην πρόσβαση στο φυσικό περιβάλλον:
Τα κράτη πρέπει να θέσουν σε εφαρμογή μέτρα για την απομάκρυνση εμποδίων στο φυσικό περιβάλλον. Αυτά τα μέτρα πρέπει να περιλαμβάνουν την ανάπτυξη προτύπων και οδηγιών και τη θέσπιση νομοθεσίας που να εξασφαλίζουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε διάφορους τομείς, όπως η στέγαση, τα κτίρια, οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι ιδιωτικές μεταφορές και το εξωτερικό περιβάλλον.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, ένα στα είκοσι άτομα έχει κάποια αναπηρία. Περισσότερα από τα τρία στα τέσσερα από αυτά ζουν σε μια αναπτυσσόμενη χώρα. Τις περισσότερες φορές συγκαταλέγονται στις φτωχότερες τάξεις. Κατά τις πρόσφατες εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας αντιπροσωπεύουν τον ένα στους πέντε φτωχότερους ανθρώπους στον κόσμο. Η προκατάληψη που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι φραγμοί που συναντούν στην εκπαίδευση, την απασχόληση και την κοινωνία δείχνουν ότι είναι πολύ πιο τρωτοί στον κοινωνικό αποκλεισμό από τους πολίτες χωρίς ειδικές ανάγκες.
Η ένδεια και η αναπηρία μοιάζουν άρρηκτα συνδεδεμένες στις αναπτυσσόμενες χώρες. Οι φτωχοί άνθρωποι με ειδικές ανάγκες βρίσκονται σε έναν φαύλο κύκλο. Η αναπηρία αυξάνει την ένδεια, ενώ οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες ένδειας τείνουν να αποκτούν αναπηρίες λόγω του υποσιτισμού, της άθλιας στέγασης, των επικίνδυνων επαγγελμάτων και της αυξημένες έκθεσης στη βία. Αντιθέτως τα εισοδήματα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες μειώνονται επειδή οι άνθρωποι αυτοί στερούνται εργασίας ή πρόσβασης σε εισόδημα, σε βασικές κοινωνικές και ιατρικές υπηρεσίες και αποκατάσταση.
Από τότε έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος στην Ευρωπαϊκή και την εθνική νομοθεσία, που αφορά τη μέριμνα της Πολιτείας για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Υπάρχει, όμως, μεγάλη καθυστέρηση στην εφαρμογή της νομοθεσίας αυτής και, κυρίως, συνεχίζουν να είναι κυρίαρχες οι κοινωνικές προκαταλήψεις, ως προς τα άτομα αυτά.
Πρέπει η εφαρμογή της νομοθεσίας αυτής να τεθεί σε απόλυτη προτεραιότητα και να εμπλουτιστούν τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα με το πνεύμα της αποδοχής και της ισότιμης ένταξης αυτών των ανθρώπων στην κοινωνία μας.

Μπάρακ Ομπάμα και Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ!

Και πού «κολλάει» πάλι αυτό, θα μου πείτε. Δίκιο, φαίνεται, να έχετε. Διότι, τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι δυο κύριοι με τα δικά μας, καθημερινά, προβλήματα; Εδώ, εμάς μας απασχολεί η ανεργία μας, η ακρίβεια και ο διαφαινόμενος κίνδυνος … ακυβερνησίας της χώρας μας.
Έλα, όμως, που ο Μπάρακ παρουσιάζεται ως η «ελπίδα» όλης της προοδευτικής ανθρωπότητας, ενός τμήματος της «συντηρητικής» … τοιαύτης, μη εξαιρουμένης! Θα τον ψήφιζαν – αν μπορούσαν – το 80% των Γερμανών και το 70% των Γάλλων! Είναι αυτός, ο Ομπάμα, που υιοθετεί πλήρως την «άποψη» όλων των ισχυρών του πλανήτη, (της Ντόρας μη εξαιρουμένης), ότι ο «πόλος του κακού», των επόμενων ετών, είναι το Ιράν και το «πυρηνικό» του πρόγραμμα. Τη στιγμή, που όλοι σχεδόν οι ισχυροί ηγέτες του κόσμου, (του Καρατζαφέρη μη εξαιρουμένου), συμφωνούν και προγραμματίζουν παραγωγή ενέργειας, μέσω πυρηνικών αντιδραστήρων, βαφτίζοντάς την «πράσινη» (!) ενέργεια. (Συμφώνησε κι ο κυρ – Σουφλιάς).
Τι είπε, όμως, ο Μπάρακ για τον Ο.Η.Ε., για την παγκόσμια φτώχια, για το φάσμα της πείνας του πλανήτη; Μιλάει, γενικώς, για «αλλαγή»! Μας τα ‘πανε κι εμάς κάποτε…
Ο Ιρανός είπε ότι «η παγκόσμια αγορά είναι γεμάτη πετρέλαιο και η άνοδος του αργού είναι τεχνητή». Και ότι «πίσω από την επισιτιστική κρίση βρίσκονται δυνάμεις που κερδοσκοπούν και χειραγωγούν». Είπε ακόμη ότι «οι μεγάλες δυνάμεις ενεργούν με σκοπό την υποτίμηση του δολαρίου και αυτό είναι που προκάλεσε την αύξηση των τιμών του πετρελαίου και των προϊόντων διατροφής» και ότι «ορατά και αόρατα χέρια εργάζονται για να ελέγχουν τις τιμές προκειμένου να επιτύχουν τους πολιτικούς και οικονομικούς τους σκοπούς»…
Τέλος, ο… καταραμένος Ιρανός έθεσε το ερώτημα:
«Πώς μπορούν οι μηχανισμοί του ΟΗΕ να βελτιώσουν την κατάσταση την ώρα που ορισμένες δυνάμεις επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας και το χειραγωγούν;».
Και ζήτησε «το σχηματισμό ενός ανεξάρτητου και δίκαιου θεσμού, που θα γίνεται σεβαστός από όλες τις χώρες για να ρυθμίσει την αγορά προϊόντων διατροφής με δίκαιο τρόπο»…
Πώς να μην πάρει τη θέση του … Μπιν Λάντεν και να … μην τον προτιμώ;

ΟΧΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΤΗ

ΟΧΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΤΗ

«Μεταρρυθμίσατε τους μεταρρυθμιστάς…»

Μας … μεταρρυθμίζουν συνεχώς, για να παραμένουμε ίδιοι: Δηλαδή, απαθείς, πνευματικά και πολιτικά νωθροί, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», πάντα «προσμένοντες κάποιο θάμμα».
Αν τολμούσαμε να σκεφτούμε ανατρεπτικά, θα τους … «μεταρρυθμίζαμε» εμείς: Θα «μεταρρυθμίζαμε» εμείς την πολιτική ασυνέπεια και ανεπάρκεια του «πολιτικού διευθυντηρίου» της χώρας. Ενός παρηκμασμένου συνόλου στελεχών της μεταπολιτευτικής περιόδου, που συνήθισε να ζει και να πολιτεύεται με λόγια και συνθήματα, κενά περιεχομένου, στη σκιά «μεγάλων ανδρών», συνήθως «εθναρχών» αποκαλουμένων, ανικάνων να εμπνεύσουν όραμα, ενθουσιασμό και διάθεση για θετική δράση στους πολίτες.
«Επιμηθείς», συνήθως και ποτέ «προμηθείς», άρα, απολίτικοι. Απλοί διαχειριστές καταστάσεων, που δημιουργούνται από δυνάμεις «εξωγενείς» - (άρα φταίει ο εξωποδώ) – αγωνιούν δήθεν για τη λήψη «διορθωτικών μέτρων». Δείτε για παράδειγμα, το πρόβλημα της «διαπλοκής και της διαφθοράς»: Ενώ δεν είναι άγνωστες οι αιτίες και οι αίτιοι, «λαμβάνουν μέτρα» για την αντιμετώπισή τους! «Εξεταστικές επιτροπές» και … «όποιος έχει στοιχεία, να τα παραδώσει στον εισαγγελέα»! Ουδείς παραιτείται, ουδείς τιμωρείται «παραδειγματικώς». Πέραν κάποιων δευτερο – τριτοκλασάτων, για «τα μάτια της Μαργιορής»!
Καίγεται σταθερά, κάθε καλοκαίρι, η χώρα, λόγω έλλειψης οργάνωσης και προληπτικών μέτρων και αυτοί … το «χαβά» τους: « Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε άψογα» (!). Μοιράζουν κάποιο τρι – χίλιαρο και τρεις χιλιάδες, (ανέξοδες) υποσχέσεις και ξεμπερδεύουν! « Όπου ήταν δάσος, παραμένει (!!) δάσος» μας είπε ο κύριος υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Τάξης (!), καθώς και ότι «ούτε ένα τετραγωνικό δεν πρόκειται να αποχαρακτηριστεί». Κι εμείς καμωνόμαστε ότι τους πιστεύουμε. Περιμένοντας και ελπίζοντας ότι θα μας … «μεταρρυθμίσουν». Κι εμάς και την οικονομία μας! Ότι θα «πατάξουν» την ακρίβεια, την ανεργία και … το «κακό μας συναπάντημα», όπως , προεκλογικά πάντα, υπόσχονται. Ότι θα … συντρίψουν τους «νταβατζήδες», τα «καρτέλ» και θα … «εξυγιάνουν την πολιτική ζωή της χώρας».
Με τις «φιλότιμες» προσπάθειες ορισμένων «πρόθυμων» Μ.Μ.Ε. εμφανίζονται ως μόνοι αντιδρώντες, ο και (πα) Τατούλης επονομαζόμενος, ο Μανώλης, ο Κοκκινούλης και ο «παραιτηθείς» Σιδηρόπουλος, πρόεδρος της ΝΟ.Δ.Ε. Λάρισας!
Κοιμηθείτε ήσυχοι! Όλοι αυτοί φροντίζουν … να «μεταρρυθμίσουν» και την οργή μας…

«Γιατί έτσι μας αρέσει»!

Κι ένας αόμματος, πλέον, μπορεί … να το δει: Η εκτελεστική εξουσία, (δηλαδή ο πρωθυπουργός), έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη συνταγματική πρόβλεψη για διάκριση των εξουσιών.
Πρώτα την εξαδέλφη της, τη νομοθετική εξουσία: Μας εκθέτει ο Κουκοδήμος, τον «θέτουμε εκτός» κοινοβουλευτικής ομάδας. Αν χρειαστεί, τον … επαναφέρουμε, διώχνοντας τον Τατούλη, που άνοιξε στόμα!
Την «πεθερά» της, τη δικαστική εξουσία: Όταν κάνει τις «δουλειές», (Σανιδάς), την τιμούμε. Όταν μιλά για την «αξιοπιστία και το κύρος της δικαιοσύνης», τότε την στέλνουμε στο πειθαρχικό, (Σ. Μπάγιας).Αυτός ο άνθρωπος, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή του στα ΝΕΑ, έκανε λόγο για ένα νομοθετικό μέτρο που θα συνέβαλε στην πάταξη της διαφθοράς: «Όποιο περιουσιακό στοιχείο δεν δικαιολογείται από νόμιμους πόρους να κατάσχεται»! Όλοι, σχεδόν, έκαναν πως δεν άκουσαν…
Το «υιοθετημένο, με ειδικές ανάγκες», (διάβαζε «ανεξάρτητες»! διοικητικές αρχές), το χαϊδεύει όταν είναι πρόθυμο δουλικό και το χαστουκίζει όταν «βγάζει γλώσσα». Με τυμπανοκρουσίες είχαν συστήσει την ανεξάρτητη αρχή για τον έλεγχο του μαύρου χρήματος και τοποθέτησαν το (δικό τους) Γ. Ζορμπά. Στόχος ήταν να διερευνηθούν τα σκάνδαλα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όταν, όμως, προέκυψαν οι «κουμπάροι» και τα «δομημένα» ομόλογα, καθώς και όταν ο Ζορμπάς αποφάσισε να ασχοληθεί με το «φάκελο Siemens», τότε, έβαλαν τον Herr Alogoskoufis να τον αποκεφαλίσει!
Τέτοια συγκέντρωση εξουσιών έχει να δει η χώρα από την «προ-μεταπολιτευτική περίοδο»! Ο … μη ακούων, (όποτε τον συμφέρει), υπουργός κ. Σουφλιάς, είναι ελέγχων και ελεγχόμενος ο ίδιος. Και περιβάλλοντος (!) και δημοσίων έργων. Ως εργολάβος «ξεσκίζει» το περιβάλλον με την «κατηφόρο» ανάπτυξη και ως περιβάλλοντος (υποτίθεται ότι) το προστατεύει! Η Ελλάδα έχει δηλητηριαστεί σε μεγάλο βαθμό, (έδαφος, υπέδαφος, υπόγειοι υδροφορείς, λίμνες, ποτάμια θάλασσες), από τοξικά απόβλητα και ο υπουργός … δεν ακούει! Διοξίνες, κλοφέν, κάδμιο, μόλυβδος, ψευδάργυρος , μαγγάνιο, χαλκός, σίδηρος, βαρέα μέταλλα, καρκινογόνο εξασθενές χρώμιο, πετρελαιοειδή, νιτρικά, παρασιτοκτόνα, πολυαρωματικοί υδρογονάνθρακες … Όλη η Ελλάδα, ένα απέραντο χημικό εργοστάσιο και αυτοί «στον κόσμο τους»! Ο «υψηλός τουρισμός» τους μάρανε… Αυτοί, βέβαια, δε ζουν στο Θριάσιο, το Λαύριο, στα Οινόφυτα ή την Πτολεμαΐδα και πίνουν Γαλλικό εμφιαλωμένο νερό. Γιατί «έτσι τους αρέσει»!

«Ελλάς του μύθου … και του ζύθου»

«Ελλάς του μύθου … και του ζύθου»
«κοιμήσου εσύ και αγρυπνούν (!) πολλοί, παιδί μου, τώρα
Να κάμουν κήπο το χωριό κι ανθόκηπο τη χώρα»!
Έλεγε ο Φώτης Αγγουλές, με περισσή αισιοδοξία, (γιατί τότε κυριαρχούσε το Ε.Α.Μ.), στο νανούρισμά του.
Οι Γερμανοί, με τη Βέρμαχτ, που τότε είχε υιοθετήσει τον Αχιλλέα, απέτυχαν να καταλάβουν την ανθρωπότητα και να εγκαταστήσουν τη δική τους Νέα Τάξη.
Οι σύγχρονοι Γερμανοί, μελετώντας καλύτερα τους μύθους και την ιστορία, υιοθέτησαν τον Οδυσσέα. Τους «δώρα φέροντες» Αχαιούς και στις μέρες μας, τον άξιο απόγονό του, το Χριστοφοράκο. (Κι ο Οδυσσέας, στις μέρες του, manager ήτο). Που να καταλάβουμε, οι δυστυχείς, τι εννοούσε η διαφήμιση: «Η τεχνική Siemens εγγυάται»! Τελικά, αυτό που δεν κατόρθωσαν τότε οι Γερμανοί με τη Βέρμαχτ και τη Λουφτβάφε, το κατόρθωσαν με τα μάρκα και το Ευρώ.
Οπαδοί της τότε Νέας τάξης υπήρχαν. Οι γνωστοί Χίτες και Γερμανοτσολιάδες. Και της σημερινής δε μας λείπουν! Δόγμα τους: η «κατηφόρος» ανάπτυξις… (Να ‘σαι καλά φίλε Αντώνη Ανηψιτάκη από το Λασίθι). Σε αντιδιαστολή με την αειφόρο ανάπτυξη. Και οι Αχαιοί από «δώρα φέροντες», μετετράπησαν σε «δώρα παίρ(ν)οντες»! Έπεσε, αμαχητί ο Ο.Τ.Ε. και εκτός από τον άξιο απόγονο του Οδυσσέα, Χριστοφοράκο, αναμεμειγμένος στην υπόθεση ήταν και ο Γερμανός (!), ο δικός μας. (Να παίρνεις για πληροφορίες στο 11888 και να ακούς: «Achtoung! Achtoung! Bitte, warten Sie»!
Ποιος έκαψε το δάσος μπαμπά; Οι εμπρηστές, παιδί μου! Βολική απάντηση για όλους: Τα (αν)αρμόδια υπουργεία, την πυροσβεστική, την αυτοδιοίκηση, τα «συντεταγμένα» Μ.Μ.Ε. και εμάς τους νεοέλληνες του μύθου και του ζύθου! Που να κάθεσαι να σκοτίζεις το μυαλό σου, τώρα, με αιτίες πυρκαγιών, όπως: αυθαίρετες χωματερές, ξερόχορτα – εύφλεκτη ύλη, ασυντήρητα δίκτυα της Δ.Ε.Η. και το νεοέλληνα, που ταξιδεύει μερακλωμένος στην Εθνική, ακούγοντας στο στέρεο «Κάψε, κάψε, τι θα κάψεις, από μια … πλαγιά καμένη» και εκτοξεύει το αναμμένο τσιγάρο στα ξερόχορτα…
«Κοιμήσου εσύ και αγρυπνούν, πολλοί, παιδί μου τώρα
Να … αναπτύξουν το χωριό και σύμπασα τη χώρα».
Στη θέση των καμένων θα φυτρώσουν κι άλλα αυθαίρετα ξενοδοχεία και … γήπεδα γκολφ! Σύμφωνα με το σχέδιο της … «κατηφόρου» αναπτύξεως!

«Χάρβαλον μεν, ΥΠΕΧΩ –δε»!

Τρίτη, 15 Ιούλιος 2008

«Χάρβαλον μεν, ΥΠΕΧΩ –δε»!

«Χάρβαλον μεν, ΥΠΕΧΩ –δε»!

Δανείζομαι το ευρηματικό λογοπαίγνιο του γνωστού γελοιογράφου Γιάννη Καλαϊτζή, για να διατυπώσω ορισμένες, (ελάχιστες), σκέψεις για τα αίτια της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Υπάρχουν απόψεις που διαχέουν τις ευθύνες γενικώς. Φταίνε όλοι, αδιακρίτως, για τα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη. Οι προπαγανδιστές αυτής της κατηγορίας, βέβαια, αποφεύγουν να μιλήσουν με νούμερα. Δε μιλούν για «βαθμό ευθύνης». Φταίνε το ίδιο οι φτωχοί αγρότες που καίνε ένα κομμάτι δάσους, για να αποκτήσουν ελάχιστη καλλιεργήσιμη γη, το ίδιο και οι μεγάλες εταιρείες εκμετάλλευσης ξυλείας που αφανίζουν τεράστιες δασικές εκτάσεις! Το ίδιο ο εργάτης, που δε διαχωρίζει και δεν ανακυκλώνει τα (ελάχιστα) απορρίμματα που παράγει, το ίδιο ο βιομήχανος, που ρυπαίνει σε μεγάλο ποσοστό, κερδίζοντας βέβαια από τη μη λήψη των απαιτούμενων μέτρων περιβαλλοντικής προστασίας.

Οι Αμερικανοί ντέντεκτιβς όταν πιάνουν δουλειά για να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα το πρώτο κουβάρι που αρχίζουν να ξετυλίγουν το λένε χαρακτηριστικά «Follow the money» (ακολούθα το χρήμα).

Είναι γνωστό στους «παροικούντες» αλλά και στις οργανώσεις περιβάλλοντος ότι τον τελευταίο χρόνο υπάρχει μία ξέφρενη κούρσα αγοράς Ελληνικής Γης από μεγάλα συμφέροντα ελληνικά και ξένα. Υπεράκτιες εταιρίες και άγνωστα Funds που σε πολλές περιπτώσεις ξεπλένουν βρώμικο χρήμα, εμφανίζονται μέσω κάποιου εκπροσώπου και κάνουν κολοσσιαίες αγορές Γης.

Οι τεράστιες αγορές σε όλες τις τουριστικές περιοχές ξεκίνησαν ένα χρόνο πριν την κατάθεση του χωροταξικού πλαισίου για τον τουρισμό από τον Σουφλιά που αφορά σε1.000.000(!!!) τουριστικές κατοικίες. Αυτές θα κτιστούν από μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες, θα έχουν τους ευνοϊκούς όρους κάλυψης που έχουν τα ξενοδοχεία και κρατική χρηματοδότηση μέσω της ένταξής τους στον Αναπτυξιακό νόμο. Δηλαδή με τα δικά μας λεφτά. Από το ζοφερό σχέδιο «Ισπανοποίησης» δεν θα γλιτώσουν προστατευόμενες περιοχές «Natura 2000» βραχονησίδες και αρχαιολογικοί χώροι.

Σε αυτό το κύκλωμα Τραπεζών- κατασκευαστών –μεσιτών- επενδυτών- πολιτικών πρέπει να αναζητηθούν οι αίτιοι.

Σήμερα, φαντάζει άχρηστο ο άλλοτε «προοδευτικός» κανόνας, «ο ρυπαίνων πληρώνει»! Τη στιγμή, που με τα χρήματα των προστίμων, (αν εισπραχθούν), δεν αποκαθίσταται η περιβαλλοντική ζημιά.

Ριζική αλλαγή μοντέλων ανάπτυξης, παραγωγής ενέργειας και ζωής είναι η αναγκαία λύση.

Αναρτήθηκε από kemanidis στις 3:12 μμ 0 σχόλια

«Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα…»

«Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα…»

«Τα ίδια σας τα σκατά», μάλλον θα είπε ο αρχηγός των ινδιάνων Σηάτλ απαντώντας το 1855 (!) στο αίτημα του Αμερικανού προέδρου «να αγοράσει» τη γη τους, και … έκαναν λάθος στη μετάφραση.

Πόσο προφητικός αποδείχθηκε ο σοφός Ινδιάνος και πόσο ηλίθια η δική μας φιλοσοφία της «συνεχούς ανάπτυξης» σε συνθήκες, μάλιστα, «ελεύθερης αγοράς»…

Ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα προς επίλυση, στις μέρες μας, είναι η «διαχείριση των απορριμμάτων». Στερεών, υγρών, αερίων, τοξικών ή όχι. Είναι τεράστιος και συνεχώς αυξανόμενος ο όγκος τους.

Χρόνια, τώρα, πετάμε τα απορρίμματά μας «όπου λάχει», στα ποτάμια, στις λίμνες, στη θάλασσα, στα δάση και στα χωράφια. Στο ίδιο «το κρεβάτι μας», όπως παρατήρησε πριν από 150 χρόνια ο αρχηγός Σηάτλ. Βλέπουμε να πεθαίνουν, (να ψοφάνε για την ακρίβεια), τα ζώα: ψάρια, πουλιά και άλλα, που δεν τα βλέπουμε. Όπως δε βλέπουμε και το δικό μας είδος που ψοφάει κι αυτό! Κάθε μέρα, αργά, αλλά σταθερά απορροφούμε «τα σκατά μας». Αναπνέουμε μολυσμένο αέρα και δεχόμαστε ακτινοβολίες, πίνουμε μολυσμένο νερό και ποτά. Ας μην πω τι τρώμε…

«Ότι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο» . Πάλι προφητικός ο Ινδιάνος.

Και συνεχίζουμε, σα να είμαστε το πιο ανόητο είδος του ζωϊκού βασιλείου. Συνεχίζει ο Δήμος Τρικκαίων να πετά, (ακόμη και χωρίς να τα θάβει), τα απορρίμματα στον Καραβόπορο και δε λέει να «φτιάξει» το βιολογικό καθαρισμό που μολύνει τον Πηνειό. Όλο ψάχνει, (και δε βρίσκει) η Νομαρχία τους ενόχους για … το ολοκαύτωμα των ψαριών του Πηνειού. Αν μπορούσαν να προσφύγουν σε κάποιο … Διεθνές Δικαστήριο Δικαιωμάτων … των ψαριών, θα κατηγορούμαστε για γενοκτονία! Συνεχίζουν, χωρίς μέτρο, ανεξέλεγκτοι , (υπό την καθοδήγηση μόνο των Εταιρειών), οι αγρότες να «φλομώνουν» τις καλλιέργειες με λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Κι έτσι, «σταδιακώς δηλητηριαζόμενοι», αργοπεθαίνουμε, μαζί με τη φύση που καταστρέφουμε.

Συνάμα, θεατές της ζωής μας, (και τηλεθεατές της πολιτικής ζωής), «ενδιαφερόμαστε» για τη Siemens και το Γερμανό. «Το νερό του Πηνειού είναι καθαρό, έως πολύ καθαρό»… έλεγε η μελέτη του κ. Νομάρχη!

«Πρωθυπουργική, μονοκομματική Δημοκρατία».

Οφείλουμε να δεχθούμε τους «χρησμούς» του … τηλεοπτικού και δημοσκοπικού ιερατείου: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών δεν είναι ικανοποιημένη από τον τρόπο διακυβέρνησης και ταυτόχρονα (!) δεν εμπιστεύεται την αντιπολίτευση! Η ίδια πλειοψηφία δηλώνει «απαισιόδοξη» για το μέλλον!

Μας έχουν πει, λοιπόν, πως σκεπτόμαστε, (και εννοούν ότι έτσι πρέπει να σκεπτόμαστε). Οφείλουμε να το δεχθούμε! Στην επόμενη φάση θα μας δώσουν αυτοί τη «λύση». Μετά την «κάθαρση», (άλλη μία), που μαγειρεύουν με τρόπο που να επιτρέπει τη «συνέχεια»! Στο παρελθόν, μπήκε φυλακή ο Κοσκωτάς και έχασε τα πολιτικά του δικαιώματα ο κ. Τσοβόλας. Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, όμως, συνέχισε απτόητο την ίδια πορεία.

Όταν είναι αδύνατον να «κουκουλωθεί» ένα σκάνδαλο, τότε ακολουθείται η μέθοδος της «διαπόμπευσης». «Στο γάιδαρο καβάλα», κάποιοι «κακοί» επιχειρηματίες και πολιτικοί και το σήριαλ συνεχίζεται. Και οι θεατές των ταινιών « Ν. Ξανθόπουλου – Μ. Βούρτση», χαμογελούν για λίγο κι έπειτα συνεχίζουν να μουσκεύουν το μαντήλι με τα δάκρυά τους.

Η νεότερη, μεταπολιτευτική Δημοκρατία μας πρέπει να εισαχθεί σε ίδρυμα χρονίων παθήσεων! Διότι δεν είναι αυτό που δείχνει. Πανίσχυρα κόμματα, που έχουν … συγχωνεύσει όλες τις εξουσίες, (νομοθετική, δικαστική), στη δική τους, εκτελεστική εξουσία και με τη σειρά τους, εκχώρησαν όλη αυτή την εξουσία στον ΕΝΑ, τον Πρωθυπουργό, πρόεδρο του κόμματος, (ταυτόχρονα), το σύγχρονο μονάρχη. Που διορίζει ή παύει, κατά βούλησιν τους πάντες: Υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς Γραμματείς, Διοικητές, Περιφερειάρχες, Νομάρχες και Δημάρχους. Και οι «υποτακτικοί» αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Να ελέγχουν το κράτος, τη δημόσια διοίκηση, τη δικαστική εξουσία, την «αυτοδιοίκηση» κλπ. με αντάλλαγμα (πρόσκαιρη) δόξα και χρήμα. Και «οι από κάτω», το πόπολο, βολεύονται με την ψευδαίσθηση της «ευκαιρίας», που το σύστημα διαθέτει για όλους!

Η επιχείρηση «φθορά των συνειδήσεων» έχει ολοκληρωθεί. Το «ψάρι βρωμάει, πλέον, κι από την ουρά»! Είναι ανεκτή η μικρο – απατεωνιά και η μικρο – κομπίνα από τους «μικρούς», για να ανέχονται με τη σειρά τους … τις Siemens!

Αλλαγή πολιτικών και οικονομικών «τζακιών» ante portas…

«Μια Siemens την ημέρα …»

Τελικά, ίσως, να μην είναι τόσο παράλογος ο ισχυρισμός ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τη Siemens! Χωρίς τους Χριστοφοράκους, τις υπεράκτιες, τους … λαδωμένους (φιλάθλους) υπουργούς, τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους των επαναλαμβανόμενων «ταινιών τρόμου», που παράγονται και … σπάνε ταμεία, τουλάχιστον ανά τετραετία…

Ασυνείδητα, περίπου, είναι η παρηγοριά στην καθημερινή μας μιζέρια. Στην αδιάλειπτη οικονομική μας αφαίμαξη, τη συνεχή υποβάθμιση της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής μας ζωής. Είναι ο βολικός «αποδιοπομπαίος τράγος» στον οποίο φορτώνουμε σύμπασες τις «αμαρτίες του κόσμου» και ξανά από την αρχή να ξετυλίγουμε το κουβάρι της κενής ελπίδας.

Σε ένα σημείο είχε δίκιο ο κ. Λιάπης στη μελοδραματική του παραστασούλα: «… λες και κουβαλάω όλες τις αμαρτίες του κόσμου»!

Αλήθεια, πόσα χρήματα έδωσε η Siemens Hellas σε πολιτικά κόμματα συνολικά; Όπως ομολογήθηκε, εκατό εκατομμύρια ευρώ. Μέχρι στιγμής μάθαμε για το ένα εκατομμύριο μάρκα που πήρε ο κ. Τσουκάτος κι έγινε ήδη ένας «προσεισμός». Με τους ρυθμούς που ξετυλίγεται το σενάριο της ταινίας, (τύφλα να ’χει ο Φώσκολος), θα είμαστε καθηλωμένοι στα τηλεπαράθυρα των «τραγκαουνάκηδων» και των «ντερμπεντέρηδων» πάνω από ένα χρόνο. Και θα ‘ μαστε … ικανοποιημένοι … που η Δημοκρατία λειτουργεί και … εκδικείται!

Προσοχή! Μην σπεύσει κανείς να πει ότι απενοχοποιώ τους ενόχους της διαφθοράς και τα σκάνδαλα. Απλώς, επισημαίνω μια πολιτική πλευρά της υπόθεσης: Τον αριστοτεχνικό χειρισμό των σκανδάλων … επ’ ωφελεία του συστήματος και για την «απρόσκοπτη» συνέχιση της λειτουργίας του.

Αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος της ληστείας που γίνεται καθημερινά στις τσέπες μας από τις εταιρείες καυσίμων, τις Δ.Ε.Κ.Ο., την Εφορεία, τα Souper Markets, τα εμπορικά και τη λαϊκή, τότε θα … μετρούσαμε μία Siemens κάθε μέρα, για τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων!

Είχα ακούσει, προ εικοσαετίας περίπου, τον κ. Γεράσιμο Μαρκάτο, πρώην Πρύτανη του Πολυτεχνείου, να λέει: «Αν μου ζητούσαν να παραστήσω με ένα σκίτσο την Ελληνική κοινωνία, θα ζωγράφιζα ανθρωπάκια σε κύκλο, που το ένα να έχει το χέρι στην τσέπη του άλλου»!

Πώς να διαλύσεις αυτόν τον «κύκλο»;

Ο πασάς, ο κατής κι ο βεληγκέκας!

Ήταν τρεις εκπρόσωποι του υποσυστήματος εξουσίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο πρώτος ήρχε του πασαλικίου, (Δήμου ή Νομαρχίας), ο έτερος προσωποποιούσε τη δικαστική εξουσία, (εις το όνομα του Αλλάχ και του Σουλτάνου) και ο τρίτος ήταν … η τάξη αυτοπροσώπως (!), «απ’ τ’ αυτί και στον κατή»…

Αφορμή για τις θλιβερές αυτές αναγωγές αποτελεί μια μικρή ανάλυση της σύγχρονης συνεργασίας των συστημάτων εξουσίας, (αυτοδιοίκησης – δικαστικής εξουσίας – δημόσιας τάξης), στη σύγχρονη Ελλάδα … της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πως είναι δυνατόν (και ανεκτό) η τοπική αυτοδιοίκηση να αντλεί μέρος των εσόδων της από πρόστιμα για ειδικές «παραβάσεις» των πολιτών με μη σύννομο τρόπο; Εξηγούμαι: Δεν μπορεί να θεωρείται σύννομη λειτουργία η τυχαία και περιστασιακή εφαρμογή νόμου! Οι τροχαίες παραβάσεις πρέπει να ελέγχονται με αντικειμενικό, μη αμφισβητήσιμο τρόπο και να αφορούν όλους. Δε γίνεται, όμως, αυτό. Όταν για παράδειγμα γίνεται ένα μπλόκο της τροχαίας και χρησιμοποιείται φορητό ραντάρ, τότε η εφαρμογή του νόμου, κατ’ ανάγκην, γίνεται τυχαία, (όποιον πάρει ο χάρος) ή επιλεκτικά, (ακόμη χειρότερα). Διότι, αν συμβεί να είναι σταματημένα για έλεγχο δύο – τρία οχήματα, οι υπόλοιποι διαφεύγουν. Ας αφήσουμε τα σήματα ορίων ταχύτητας! Τι νόημα έχει το όριο ταχύτητας 70 χλμ/ώρα, για παράδειγμα, σε περιφερειακό δρόμο; Κι ακόμη, όλα τα σήματα που είχαν τοποθετηθεί κατά την έναρξη οδικών έργων και παραμένουν μετά την αποπεράτωσή τους σε εθνικές οδούς;

Τι άλλο από ομολογία εισπρακτικής πρακτικής είναι, λοιπόν, η ρύθμιση που προβλέπει έκπτωση 50% στο προς είσπραξη ποσό, αν αυτό πληρωθεί εντός δέκα ημερών; Όσοι φτωχότεροι, θα πληρώσουν ολόκληρο το ποσό ή θα το πληρώσουν υπερ – τριπλάσιο στον κατή! Κι αυτό είναι βέβαιο. Ουδείς απαλλάσσεται, όποια δικαιολογία κι αν προβάλλει! Ο νόμος δέχεται το αξιόπιστον της μαρτυρίας του αστυνομικού οργάνου και με βάση αυτήν θα δικάσει ο κατής: Τόσο το πρόστιμο, διπλασιαζόμενο, (γιατί;), συν τα δικαστικά έξοδα, οπότε, αν κανείς νομίζει ότι μπορεί να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να άρει αυτή όλες τις αντινομίες ή αδικίες, τότε πληρώνει τριπλάσιο ποσό.

Χαίρε, ευρωπαϊκή Ελλάς!

«Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης … εωράκαμεν τους ληστάς»!

Έχουν παρέλθει αρκετές δεκαετίες από τότε που ο Κρητικός αστυνόμος του Κιλκίς έστελνε την παροιμιώδη αναφορά του στη Διοίκηση της αστυνομίας. Το ύφος των αναφορών, ένα κωμικό μείγμα αρχαϊζούσης, καθαρευούσης και … «μαλλιαρής», μαρτυρούσε την πρακτική των οργάνων της τάξεως. Τα οποία, βεβαίως, «όργανα» εκτελούσαν τις εντολές της εκτελεστικής εξουσίας και των νόμων αυτής. Οι στόχοι ήταν οι αδύναμοι – απλοί πολίτες, κυρίως δε, οι αριστεροί, «πράκτορες του κομμουνισμού»!

Πέρα από τις επιλογές της εξουσίας, άξια σχολιασμού ήταν η νοοτροπία και πρακτική των οργάνων της τάξεως: Στελεχωμένα από αγραμμάτους, «υγειών φρονημάτων», χωρικούς νέους, έχουν τροφοδοτήσει τη συλλογή των ανεκδότων με … «αδάμαντες»!

Θα περίμενε κανείς ότι μετά την παρέλευση τόσων δεκαετιών, την αλλαγή του πολιτικού κλίματος και τη σαφή βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου των στελεχών της δημόσιας τάξης, αυτές οι καταστάσεις θα ήταν, απλώς, ιστορικά ανέκδοτα.

Όμως, έρχονται καθημερινά περιστατικά, που καταγγέλλονται από πολίτες και καταγράφονται από τα μέσα ενημέρωσης και αποδεικνύουν ότι ο τρόπος αντιμετώπισης των πολιτών και σήμερα, ελάχιστα έχει αλλάξει …

Είναι γνωστά τα αυστηρά νομοθετικά μέτρα, τα οποία έλαβε η κυβέρνηση για την προστασία της ασφάλειας και ζωής των πολιτών από τα τροχαία περιστατικά. Σωστά και αποδεκτά τα μέτρα, από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, που γνωρίζει ότι η Ελλάδα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των τροχαίων, τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Παράλληλα, όμως, είναι γνωστή και διαπιστωμένη η «εισπρακτική» πολιτική των υπουργείων οικονομικών και δημοσίας τάξεως.

Καταγράφω ένα ακόμη, προσωπικό περιστατικό: Δευτέρα απόγευμα, επιστρέφω με αυτοκίνητο από Αθήνα. Γενικώς δε συνηθίζω να τρέχω. Μετά το φανάρι της εισόδου στον περιφερειακό Καρδίτσας, κρυμμένο πίσω από ένα σταθμευμένο φορτηγό, περιπολικό της τροχαίας, με τριμελές πλήρωμα και ραντάρ χειρός, σταματά επιλεκτικά κάποια αυτοκίνητα, μεταξύ αυτών και εμένα. «Τι θέλουν πάλι αυτοί;», ρωτώ το συνοδηγό μου, υποθέτοντας ότι πρόκειται για τυπικό έλεγχο ρουτίνας. «Το όριο ταχύτητας είναι 70 χιλιόμετρα και εσείς τρέχατε με 99» (!). Αποτέλεσμα, 100 ευρώ πρόστιμο και 5 πόντοι στο δίπλωμα.

Εν τω μεταξύ, άλλοι οδηγοί, με μεγαλύτερη ταχύτητα, «τη γλιτώνουν». Γιατί κρύβονται; Για να … συλλάβουν τους «ληστάς» ή να … ληστέψουν τα φορολογούμενα «υποζύγια»;

Ι.Κ.

Ρουσφέτι (επίκαιρη επισήμανση)

Χαριστική παροχή ή εξυπηρέτηση, που προσφέρει πολιτικός σε ψηφοφόρους με αντάλλαγμα την εύνοιά τους, την υποστήριξή τους ή πολιτικό, οικονομικό κτλ. όφελος (Μ.Τριανταφυλλίδης).

Αναμφισβήτητης τουρκικής προέλευσης και η έννοια και η πολιτική πρακτική (< rusvet, από την αραβική).

Aπό το ρουσφέτι γεννήθηκε ο ρουσφετολόγος (το 1816), η ρουσφετολογία (το 1892) και το ρουσφετολογώ (το 1895).

Ο Σουρής δεν έχασε την ευκαιρία:

“Πολλά τα έτη Δέσποτα, θέλω παπάς να γίνω
πιστεύω πως δεν έρχεσαι με χέρια αδειανά
Ας χειροτονηθώ παπάς και όσα θες σου δίνω
ως τόσο πάρε κάμποσα Δεσπότη μου λιανά
Και ο Δεσπότης τον παπά απ’ τα μαλλιά αρπάζει
και άξιος και άξιος ο κόσμος του φωνάζει”.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μεγάλο μέρος του λαού μας επικρίνει το «ρουσφέτι» και την «κομπίνα» και τους εκπροσώπους τους οι οποίοι τα χρησιμοποιούν.

Ταυτόχρονα, ωστόσο, τουλάχιστον το «ρουσφέτι» το ζητάει. Κατά περιστάσεις, το απαιτεί κιόλας. Ευνοεί και ψηφίζει τους πολιτικούς που το προσφέρουν και, παράλληλα, τιμωρεί και καταψηφίζει όσους το αρνούνται και δεν το τιμούν. Την ίδια ακριβώς στιγμή, δεν διστάζει να μιλά για «Καραγκιόζηδες της Πολιτικής» που μπαίνουν στη Βουλή, αλλά απλώς ενδιαφέρονται να ικανοποιήσουν αιτήματα των ψηφοφόρων τους. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Χαμογελάστε όμως λίγο διαβάζοντας μια γλαφυρή περιγραφή της λέξης:
Ρουσφέτι: Με ρίζες στην Τουρκοκρατία, χρησιμοποιείται σε σχέση με πολιτικούς ή παράγοντες της εξουσίας. Είναι η χάρη που ζητάει κάποιος από τον πολιτικό. Συνήθως πρόκειται για μια «θέση στον ήλιο», δηλαδή στο δημόσιο. Το ρουσφέτι είναι η πιο κοινή πρακτική, ο τρόπος που επιχειρούμε τα πάντα.

Μίζες: Φιλανθρωπικό έργο των επιχειρήσεων;

Το πρόβλημα είναι γνωστό και επί πολλά έτη φέρει το όνομα "διαπλοκή". Μπορεί στην περίπτωσή μας να υπάρχει και διαφθορά, δηλαδή κάποιοι διαμεσολαβητές να "τσέπωσαν" ένα μέρος των μιζών, αλλά το προφανές είναι πως η Siemens έδινε τα χρήματά της στον "στρατηγό" του ΠΑΣΟΚ, τον "υπουργό κ. Ρόκκο" ή "το κόμμα" για να κάνει "τη δουλειά της" και να βγάλει κέρδος. Εκτός και αν κανείς υποστηρίξει, από το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ., πως οι προμήθειες προς τα πολιτικά πρόσωπα και τα κόμματα εντάσσονται στο "φιλανθρωπικό έργο" των επιχειρήσεων. Αν κατ' αυτόν τον τρόπο κλείνονταν τόσα χρόνια οι συμφωνίες με τη Siemens, είναι λογικό και σύμφωνο με την αρχή του ανταγωνισμού, με τον ίδιο τρόπο να έκλεισαν οι δουλειές και με τις άλλες εταιρείες που ανέλαβαν έργα του Δημοσίου. Οπότε, μιλάμε για το "μεγάλο φαγοπότι".

Η δική τους «μαγκιά» είναι δική μας βλακεία!

Δεν είναι λίγοι αυτοί που «επαινούν» όσους ενέχονται σε σκάνδαλα διαφθοράς. Σκεπτόμενοι ίσως, ότι και οι ίδιοι τα ίδια θα έκαναν σε ανάλογη περίσταση. Το βασικό, που τους … διαφεύγει, είναι ότι δεν είναι αυτοί που ωφελούνται, ούτε θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές της «ταινίας», απλώς επειδή επιλέγουν το ρόλο του «τηλεθεατή». Του τηλεθεατή της ίδιας τους της ζωής. Η έντονη φαντασίωση μιας άλλης, όχι μίζερης ζωής, τους κάνει να «ταυτίζονται» με τους πρωταγωνιστές των σκανδάλων και – εν τέλει – να τους απενοχοποιούν. Απ’ όσους σκέπτονται με αυτό τον τρόπο διαφεύγει ότι τα χρήματα που δίνονται για μίζες είναι ένα ελάχιστο ποσοστό υπερκερδών που αποκομίζει η εταιρεία που δωροδοκεί. Το τεράστιο αυτό «καπέλο», συν τις μίζες, τα πληρώνουμε όλοι εμείς. Με το πάγωμα των μισθών μας, τη συνεχή ελάττωση της αγοραστικής μας δύναμης, το υψηλό κόστος της «δωρεάν» Παιδείας και υγείας.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα κλεμμένα και οι μίζες «κάνουν φτερά» από τις δικές μας τσέπες. Και, μάλλον, είναι βλακεία να επαινείς αυτούς που σε κλέβουν!

Πρόγνωση ακραίων καιρικών και φυσικών φαινομένων: Πίσω στην παράδοση;

Είναι γνωστό το ανέκδοτο με τους επιστήμονες ενός μετεωρολογικού σταθμού, οι οποίοι διαφωνούσαν ως προς το αν ο επερχόμενος χειμώνας θα ήταν βαρύς. Ένας εξ αυτών ήταν κατηγορηματικός. Όταν ρωτήθηκε που βασίζει τη βεβαιότητα της πρόβλεψης, απάντησε με φυσικό τρόπο: «Μα, δε βλέπετε τους Ινδιάνους, που από τώρα κόβουν ξύλα;».

Σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων χωριών πολύ κοντινών στο επίκεντρο του πρόσφατου σεισμού στην Αχαΐα, το βράδυ πριν το σεισμό των 6,5 ρίχτερ, «Τα σκυλιά αλυχτούσαν γοερά και γεμίσαμε φίδια»!

Αναλογιζόμενος κανείς τη μόνιμη σχεδόν εικόνα των διαφωνούντων «σεισμολόγων», που διαπληκτίζονται στα τηλε – παράθυρα, για το αν υπήρξε πρόβλεψη και από ποιον, αν αποδόθηκαν εγκαίρως και σωστά τα στοιχεία του σεισμού, ( επίκεντρο, εστιακό βάθος, ένταση, διάρκεια κλπ.), την «αγωνία» των εκπροσώπων της κυβέρνησης και της Πολιτείας για την «άμεση και αποτελεσματική αντίδραση της κρατικής μηχανής», δεν μπορεί παρά να μελαγχολεί και … να νοσταλγεί τις μεθόδους των παλαιών οιωνοσκόπων! (ή των ινδιάνων! Αλλά, μπορεί να «μας περνάνε για ινδιάνους»…).

Στο ίδιο έργο – της πελατειακής και επικοινωνιακής πολιτικής – θεατές! Ακούμε για τριχίλιαρα και δεκαχίλιαρα αποζημιώσεων και ενισχύσεων των πληγέντων, για δωρεάν ανακατασκευή των σπιτιών τους, από τον κύριο Σουφλιά και άλλα παρηγορητικά. Μόνο που ακόμη δεν οργανώθηκε κάποιος «τηλεμαραθώνιος» για ενίσχυση των «θυμάτων του σεισμού!

Υπάρχει, στην ίδια περιοχή, η εμπειρία των κατοίκων από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από εισφορές των πολιτών λιμνάζουν στα γραφειοκρατικά συρτάρια του κ. Μολυβιάτη και οι παρηγορητικές, προεκλογικές υποσχέσεις του … αμπεχωνο – φόρου πρωθυπουργού, διαλύθηκαν μαζί με τον καπνό της φωτιάς.

Είναι, ίσως, υπεραισιόδοξο να αναμένει κανείς διαφορετική εξέλιξη για τα προβλήματα των σεισμοπαθών της Ηλείας και της Αχαϊας. Ευτυχώς είναι καλοκαίρι και δεν θα ξεπαγιάσουν στις σκηνές που ευγενώς θα τους παραχωρήσει η φιλόστοργη πολιτεία. Αλλά, μιλάμε για οικογένειες, που εκτός από στέγαση έχουν ανάγκη και από … τροφή.

Ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι. Εξ άλλου, ο πρωθυπουργός επέστρεψε αμέσως από την Αυστρία!

Πολιτισμός για τους χορτάτους ή ένα πιάτο φαγητό για τους πεινασμένους;

Πάντα προκύπτουν αφορμές για να αναρωτιέται κανείς ποιες είναι οι προτεραιότητες σ’ αυτή την πόλη και ποιος αποφασίζει γι αυτές. Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση μοιάζει, σχεδόν, αυτονόητη: «Η Δημοτική Αρχή, την οποία επέλεξε ο λαός» ή έστω, μόνος του ο Δήμαρχος. Αν και η ψήφος των πολιτών δεν είναι «διαβατήριο» για όλα τα «ταξίδια». Κάποιες αποφάσεις, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για «τον κοινό βίο» στη μικρή μας πόλη, πρέπει να έρχονται ως αποτέλεσμα ευρείας διαβούλευσης και να αποτελούν τη συνισταμένη της «κοινής γνώμης» των πολιτών. Υπάρχουν σήμερα τα «εργαλεία» για κάτι τέτοιο. Δε λείπουν τα μέσα ενημέρωσης και ένα τοπικό δημοψήφισμα είναι εύκολη υπόθεση. Αρκεί να υπάρχει η δημοκρατική ευαισθησία των «αρχόντων» του Δήμου και η πολιτική βούληση γι αυτό.

Ως προς τις προτεραιότητες, ερώτημα που τίθεται με έντονο τρόπο στον τίτλο, πολλά μπορεί κανείς να πει. Οι υποδομές και η ανάπτυξη, η προστασία του περιβάλλοντος και ο πολιτισμός, είναι κεφάλαια που μπορεί να προβληματίζουν ως προς την εκτίμηση των αναγκών, των δυνατοτήτων και του βαθμού προτεραιότητας που θα έχουν.

Όταν, όμως, η κοινωνία των πολιτών βιώνει σοβαρά προβλήματα που εγγίζουν το άγχος της επιβίωσης και όταν ένα κομμάτι της ζει μέσα σε συνθήκες απόλυτης ένδειας, που καθιστούν αναγκαία την εκδήλωση της κοινωνικής πρόνοιας από την πολιτεία ή την αυτοδιοίκηση, τότε ο προβληματισμός ως προς τις προτεραιότητες των επί μέρους πολιτικών μοιάζει περιττός.

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις υπήρξε το σχόλιο στον τοπικό τύπο, ότι ο Δήμαρχος «επέστρεψε από την Αθήνα με έτοιμη μελέτη για την αξιοποίηση των κτιρίων των παλαιών φυλακών». Τη μελέτη, αναφέρει το σχόλιο, του την έδωσε «σύμβουλος του υπουργού δικαιοσύνης». Προβλέπει, δε, η μελέτη αυτή μετατροπή του χώρου αυτού, σε «κέντρο πολιτισμού και νεολαίας»! «Γριά το μεσοχείμωνο θυμήθηκε πεπόνι», που λέει και η παροιμία.

Αυτό για το οποίο, πρώτ’ απ’ όλα, μπορεί να καυχηθεί μια πόλη, είναι η αλληλεγγύη της για τους φτωχούς και τους αστέγους της.

«Πέντε Έλληνες στον Άδη», (άσμα, λαϊκόν, ηρωικόν και πένθιμον).

Σύμφωνα με το λαϊκό άσμα, «οι πέντε Έλληνες» ανταμώνουν ένα βράδυ, (στον Άδη εννοείται) και αρχινάνε το γλέντι! «Κι όλοι φώναζαν αράδα, να μας ζήσει η Ελλάδα»! Η λαϊκή μυθολογία, λοιπόν, ξορκίζει τον Άδη. Αλλά και στην αρχαία ελληνική μυθολογία υπάρχουν κάποιοι ήρωες που κατέβηκαν στον Άδη. Όταν υπήρχε σοβαρός λόγος: Ο Ηρακλής έφερε στον Ευρυσθέα τον Κέρβερο, ο Ορφέας για να φέρει πίσω την Ευριδίκη και ο Θησέας την Περσεφόνη.

Ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, (πάντοτε ευφυολόγος και εφευρετικός), δήλωσε ότι «κοινή κάθοδος ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα ισοδυναμούσε με κάθοδο στον Άδη»!

Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς πως, αυτό θα ήταν σκόπιμο αν υπήρχε σοβαρός λόγος. Στη θέση της Περσεφόνης και της Ευρυδίκης είναι σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Βιώνει μια ιδιότυπη κόλαση. Και αν κάποιος που θεωρούσε ότι ρόλος του είναι η προστασία του συμφέροντος του λαού, θα έπρεπε να αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο. Εκτός αν, ως πρώτη προτεραιότητα του κ. Αλαβάνου έχει τεθεί η αύξηση των ποσοστών της εκλογικής συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Θεμιτό, αλλά, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αυτό επιτυγχάνεται, δύσκολα θα γίνει πρώτο κόμμα. Το πολύ – πολύ να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά, τότε η σχέση με το ΠΑΣΟΚ θα έχει γίνει άκρως ανταγωνιστική και θα είναι σχεδόν αδύνατη η όποιας μορφής συνεργασία. Το τι δυνατότητες έχει η αξιωματική αντιπολίτευση να επηρεάσει καθοριστικά τις πολιτικές αποφάσεις, στην πρωθυπουργοκεντρική μας δημοκρατία, το ξέρουμε. Ακόμη και με 150 βουλευτές, (συν τον Κουκοδήμο), το κυβερνών κόμμα μπορεί να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει.

Όπως έχουν τα πράγματα, με το ΠΑΣΟΚ να κουβαλά στις πλάτες του ένα κακό κυβερνητικό παρελθόν και να μην μπορεί να αποβάλλει ολοκληρωτικά παλαιούς ηγεμονισμούς και την Αριστερά, (τουλάχιστον την ανανεωτική), να έχει εθιστεί σε ένα ρόλο «καθαρής αντιπολίτευσης», δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο από τη συνέχιση της διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, για τρίτη, (τουλάχιστον), τετραετία.

Ένας σοβαρός, προγραμματικός διάλογος με στόχο τη συνεργασία, θα αναπτερώσει το ηθικό «αυτών που βρίσκονται στον Άδη».

Ι.Κ.

Άγιος που δε θαυματουργεί, μηδέ δοξολογιέται.

Ήρθε ή όχι το «τέλος της μεταπολίτευσης»; Έφθασε το τέλος του δικομματισμού; Υπάρχει ανάγκη και δυνατότητα κυβερνήσεων συνεργασίας; Ποιο είναι το μέγεθος της απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών από την κοινωνία;

Τέτοια ερωτήματα γεννιούνται στο μυαλό μετά την κατάθεση του Α. Βγενόπουλου στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής. Κατηγόρησε για παρανομίες τον υπουργό Οικονομίας κ. Γ. Αλογοσκούφη, ενώ από τα πυρά του δεν ξέφυγε ούτε ο πρόεδρος του Ο.Τ.Ε. κ. Π. Βουρλούμης. Μιλούσε επί 5 ώρες ως άλλος «καβαλιέρε», απειλώντας και άλλους πολιτικούς που θα «τολμήσουν» να τον κατηγορήσουν χωρίς στοιχεία!

Ο κ. Καρατζαφέρης τον ονόμασε «νέο Κοσκωτά», τον «καταριέται» σύσσωμη η αντιπολίτευση, (η κυβέρνηση σιωπά), αλλά, όλα αυτά εις μάτην!

Καλά κάνει και συμπεριφέρεται με θράσος απέναντι στους αιρετούς εκπροσώπους του λαού, («υπηρέτες του λαού – άρα και δικούς του», τους χαρακτήρισε ο κ. Βγενόπουλος). Έβαλε και την αφεντιά του μαζί με το λαό! Δε φταίει ο Βγενόπουλος. Τη δουλειά του κάνει, νόμιμα ή νομότυπα, ανάλογα με τους νόμους που ψήφισαν οι «υπηρέτες του λαού»!

«Ανεπαισθήτως», (όπως θα έλεγε ο ποιητής), μετέθεσαν οι πολιτικοί μας το κέντρο βάρους των θεσμών, μετά τη μεταπολίτευση. Τοποθέτησαν την οικονομία της («ελεύθερης») αγοράς μπροστά και πάνω από την πολιτική. Θεμέλιος προγραμματικός λίθος της κυβερνώσας παράταξης η «ελεύθερη αγορά» και να’ σου μπροστά της ο κυρ – Βγενόπουλος, τυπικός της εκπρόσωπος, να της βγάζει τη γλώσσα. Μοιράζοντας μηνύσεις τρομοκρατεί, ποινικοποιώντας την πολιτική κριτική και τον έλεγχο. Οι εκπρόσωποι του λαού δεν πρέπει να φοβούνται να καταγγείλουν και να ελέγχουν. Γι αυτό προβλέφθηκε η βουλευτική ασυλία. Τους βουλευτές τους κρίνει ο λαός και όχι ο εισαγγελέας. Τέτοιες καταστάσεις έχουν να ζήσουν από την προδικτατορική εποχή οι εκπρόσωποι του λαού. Τότε που παραπέμπονταν για «προσβολή του Στέμματος»!

Αλλά, (επανέρχομαι): Ποιος επέτρεψε στον κυρ – Αντρέα να κερδοσκοπεί στο χρηματιστήριο, με τις τράπεζες, τις επενδυτικές εταιρείες και τελευταία στο χώρο της υγείας, αν όχι οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις; Αυτές δεν έφτιαξαν το πλαίσιο; Αυτές δεν υποβίβασαν την πολιτική και τους άλλους δημοκρατικούς θεσμούς σε ρόλο θεραπαινίδας των Βγενόπουλων;

Επειδή η καθημερινότητα θέλει ... το σχολιασμό της!

Συνήθης, απαραίτητος ο σχολιασμός της καθημερινότητας. Από όλους και για όλους και όλα. Στην "αγορά" των Ελλήνων, τον καφενέ. Αλλά μιας και εκσυγχρονιστήκαμε με το διαδίκτυον δεν είναι και άσχημη ιδέα. Ακόμη και για ορισμένους, "κάποιας" ηλικίας, όπως η αφεντιά μου.
Αποφασιστική ώθηση στο "παράτολμο εγχείρημα" ενός "ημι - αναλφάβητου" blogger ο 12χρονος γιος του, (akiskem.blogspot.com), που προηγήθηκε και δέχθηκε πρόθυμα να είναι ο τεχνικός σύμβουλος.
Επειδή, λοιπόν, γράφω τακτικά, σχολιάζοντας την επικαιρότητα σε επαρχιακή εφημερίδα, ("ΕΡΕΥΝΑ" Τρικάλων), δε βρήκα άσχημη την ιδέα ενός "ταξιδιού".
(Χρησιμοποιώ το παλιό e-mail του γιού μου, συνδιαχειριστή του blog και γι' αυτό φαίνεται "αναρτήθηκε από Bill).