«Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή…».

«Η πατρίς, προ του κινδύνου ολέθρου…»! Πόσες φορές έχουν ακούσει οι Έλληνες ανάλογες φράσεις, άλλοτε ως πρόφαση και άλλοτε αληθείς, στο διάβα της Ιστορίας. Και άλλες τόσες έγινε έκκληση στον πατριωτισμό και το φιλότιμό τους, «να βάλουν πλάτη». Η Ιστορία διδάσκει ότι πάντοτε ανταποκρίθηκαν, παρά την πικρή αίσθηση της αδικίας, ότι δεν έφταιγαν - συνήθως αυτοί, για το «κατάντημα» της χώρας.
Ανερμάτιστοι, άρπαγες και αλαζόνες, οι «προύχοντες», πάντοτε «έκαναν πάρτι» πάνω στον ιδρώτα και τις αγωνίες των Ελλήνων και όταν τέλειωναν τα έτοιμα ή τα δανεικά και τα κλεμμένα, έκαναν έκκληση στο πατριωτικό φιλότιμο. Έτσι και τώρα: Αυτοί πρώτοι στην αρπαχτή, τη μίζα, τη φοροκλοπή και τη φοροδιαφυγή. Στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την πελατειακή πολιτική, την εξαγορά και φθορά συνειδήσεων. Εκμεταλλεύτηκαν τις αγωνίες και τα αυτονόητα δικαιώματα των πολιτών για βιοπορισμό και του δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι «οι ευκαιρίες υπάρχουν για όλους, αρκεί … να προλάβουν να τις αρπάξουν». Και έτσι έφτασε το ψάρι, να μη βρωμάει μόνο από το κεφάλι, αλλά και από την ουρά.
Έναν μικρό - ελάχιστο βαθμό ενοχής έχουμε όλοι ή μας έπεισαν ότι έχουμε όλοι. Έτσι, «με σφιγμένα, από την οργή, δόντια», θα υπερασπιστούμε, με θυσίες την «τιμή του έθνους» κι ας νιώθουμε … «κορόιδα».
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε ότι η κρίση είναι βαθιά πολιτική και πρότεινε συγκεκριμένες αλλαγές μεταξύ των οποίων η μετατροπή της φοροδιαφυγής σε ιδιώνυμο αδίκημα, τρόπους για την επιτάχυνση στην απονομή της δικαιοσύνης ώστε να τιμωρούνται γρήγορα και αυστηρά οι επίορκοι, κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, μείωση της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα και αλλαγή στα πόθεν έσχες των βουλευτών και στον εκλογικό νόμο. Προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η μηδενική ανοχή τόνισε ο κ. Παπούλιας, ενώ υπογράμμισε πως πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα στις αναγκαίες παρεμβάσεις για να κερδίσουμε τον πόλεμο.
Όλα καλά! Έπρεπε να έχουν γίνει χθες. Όμως, το «μηδενική ανοχή» το ξανακούσαμε…

Θύτες και θύματα, εν ταυτώ.

Ένα ερώτημα το οποίο έπρεπε να τίθεται, προς απάντηση, είναι η παράβαση των κανόνων του Κ.Ο.Κ., (κυρίως της στάθμευσης), που εμφανίζουν, με αυξανόμενη τάση οι συνδημότες είναι συνειδητή ή εξ ανάγκης. Εάν απαντηθεί καταφατικά η πρώτη εκδοχή, τότε πρέπει να υποθέσει κανείς ότι οι κάτοικοι της πόλης … δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα και μπορούν άνετα να πληρώνουν τα πρόστιμα, ή αγνοούν τις απαγορεύσεις … εκδικούμενοι το Δήμαρχο και τη δημοτική αρχή.
Όποια υπόθεση δικαιολόγησης της συγκεκριμένης παραβατικότητας κι αν κάνει κανείς, μόνον ως κρύο χιούμορ μπορεί να εκληφθεί.
Αντίθετα, αν μιλήσει κανείς για «αναγκαίο κακό» μπορεί άνετα να επιχειρηματολογήσει: Η κίνηση και μετακίνηση σ’ αυτή την πόλη είναι Γολγοθάς! Φυσικά φταίει η ραγδαία αύξηση του αριθμού των οχημάτων, αλλά αυτό είναι ένα πολιτικό πρόβλημα, του οποίου η επίλυση είναι ευθύνη της δημοτικής αρχής.
Χρόνια τώρα γίνονται εξαγγελίες για την επίλυση του κυκλοφοριακού προβλήματος, με κατασκευή πάρκιν, πεζοδρομήσεις, κατασκευή ποδηλατοδρόμων και άλλα «μεγαλεπήβολα», τα οποία όχι απλώς δεν υλοποιούνται, αλλά αντιθέτως, υπονομεύονται στην πράξη από ρυθμίσεις της Δημαρχιακής Επιτροπής. Διότι μόνον ως τραγικές αντιφάσεις λόγου και πράξης μπορεί να εκληφθούν «ρυθμίσεις», όπως η παραχώρηση πλατειών, πεζοδρόμων, πεζοδρομίων, ακόμη και ποδηλατοδρόμων (!) σε ιδιώτες για εμπορική εκμετάλλευση. Ηχηρά παραδείγματα, η Ασκληπιού, η πλατείες Ρήγα Φεραίου και Ο.Τ.Ε, όλα σχεδόν τα πεζοδρόμια του κέντρου και ο ποδηλατόδρομος της οδού Κονδύλη. Φυσικά είναι πολλά και τα super markets που λειτουργούν στο κέντρο της πόλης, χωρίς να διαθέτουν τον απαραίτητο από το νόμο ιδιόκτητο χώρο στάθμευσης για τα οχήματα των πελατών. Η τροφοδοσία των καταστημάτων γίνεται σε ώρες αιχμής και αυτό είναι παράνομο. Όμως, πολύ συχνά, βλέπει κανείς απορριματοφόρα του δήμου να κάνουν … τη δουλειά τους καταμεσήμερο, ακολουθούμενα από ατέλειωτη ουρά αυτοκινήτων.
Οπότε, καταλήγουμε στο … όποιος προλάβει!
Η νομιμότητα αυτών των ρυθμίσεων ελέγχεται και είναι θέμα αντίδρασης ημών των ιδίων, για να μην είμαστε θύτες και θύματα μαζί.

«Θα τρίζουν τα κόκαλα…

όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για αυτή την πατρίδα»!
Μιλά με δέος, απορία και οργή. Πολλή οργή! Χρόνια, τώρα, στην «πιάτσα», πουλάει λαχεία, («αγορά ελπίδος»). Πάντα με το χαμόγελο που βοηθάει τον υποψήφιο πελάτη. Το χαμόγελο του κόπηκε τελευταία. Η ζωή του στάθηκε σκληρή: του πήρε την κόρη στο άνθος της ηλικίας της. Στάθηκε όρθιος και συνεχίζει τον αγώνα. Τον ενδιαφέρουν τα «κοινά» και έχει άποψη.
Τώρα είναι οργισμένος με την κατάσταση της χώρας: «Ντρέπομαι να λέω που είμαι Έλληνας»! Τι να του απαντήσεις; Γιατί να ντρέπεται αυτός, που μια ζωή κυνηγούσε το μεροκάματο; Δεν έκλεψε κανέναν, ούτε καν … την εφορία, όπως χιλιάδες άλλοι συνέλληνες. Δεν αποφάσισε αυτός για την πορεία της χώρας. Η μόνη συμμετοχή του στη «συλλογική ευθύνη» ήταν η ψήφος του. Τον έπειθαν κάθε φορά ότι ψηφίζει για … το καλό της χώρας και το δικό του. Και πάντα γελασμένος έβγαινε. Τώρα νιώθει ταπεινωμένος. Το φιλότιμο και η ντροπή είναι «ευαίσθητα άνθη», που ευδοκιμούν στα … χαμηλά στρώματα. Οι άλλοι, αυτοί που έχουν και τις ευθύνες για την ταπείνωση, θεωρούν αυτά τα πράγματα ηλίθιες ευαισθησίες.
«Πάντως, πρέπει να παρηγοριόμαστε. Συνέλαβαν την Παναγιώτα του «Επαναστατικού Αγώνα. Τώρα θα κοιμόμαστε ήσυχοι», του είπα για να αποφορτίσω την κουβέντα. Γέλασε και αμέσως μετά: «Θα κοιμόμαστε, όμως»!
Δεν έχει κουράγιο για αστεία. Σε ποιον, άλλωστε, περισσεύει το κουράγιο; Λιγοστεύουν οι … «ορθόδοξοι» και πολλαπλασιάζονται οι … «διαμαρτυρόμενοι».
Υπάρχει μια γενική αίσθηση, στα όρια της υποψίας, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια καλοστημένη προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα: τα επιπλέον μέτρα, την όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και τη λεηλασία των ζωών μας. Ότι έχουν τοποθετήσει την κοινωνία σε δοκιμαστικό σωλήνα, ενός διεθνούς πειράματος, που στόχο έχει να ζυγίσει τα αντανακλαστικά, τα όρια και την πειθαρχία της.
Όταν η υποψία γίνει βεβαιότητα και η βεβαιότητα, οργή, τότε το «ηφαίστειο» θα βγάλει πολλή «τέφρα»!

«Τα παλιόπαιδα, τ’ ατίθασα».

Στον τίτλο του εξαιρετικού ευθυμογραφήματος του Νίκου Τσιφόρου μπορεί να αναγνωρίσει ο κάθε Έλληνας ένα κομμάτι του εαυτού του. Η με κάθε τρόπο επιδίωξη της ευδαιμονίας, η άνομη συναλλαγή, το ρουσφέτι, η φοροαπαλλαγή και φοροκλοπή, η ελάσσων προσπάθεια και δεκάδες άλλες «αρετές» της φυλής, συνεπικουρούμενες από τα … «κατορθώματα» ανεύθυνων και ανίκανων πολιτικών ηγεσιών, μας έφεραν προ του «τρομακτικού διλήμματος: «Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε»!
Το δεύτερο σκέλος του διλήμματος, απ’ ό,τι φαίνεται δε θέλουμε να το πιστέψουμε. Εις ό,τι δε αφορά το πρώτο, αξιοσημείωτες είναι οι αντιδράσεις πολλών εξ αυτών που καλούνται και πρέπει «να αλλάξουν». Κραυγάζουν για «αδικία και αναποτελεσματικότητα» των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση. Από την υποχρεωτική έκδοση αποδείξεων έως τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. (Μόνο οι τραπεζίτες δε διαμαρτύρονται. Αυτοί είναι - ακόμη - στο απυρόβλητο. Κι ας εισηγείται ακόμη και η Μέρκελ τη φορολόγηση των υπερκερδών των τραπεζικών ομίλων.).
Άξιο μνείας είναι, εξ άλλου, το γεγονός ότι οι φοροκλέπτες, άρπαγες και λωποδύτες είναι αυτοί που … περισσότερο απ’ όλους διαμαρτύρονται για τις ελλιπείς υπηρεσίες του κράτους! Αυτού του ίδιου κράτους, την περιουσία του οποίου όχι μόνον δεν ενισχύουν, αλλά με τις «ιδιαίτερες ικανότητές» τους φρόντισαν να … μειώσουν!
Και μόνον οι φτωχοί και αδικημένοι του συστήματος, παραμένουν αμήχανοι, ανήσυχοι και σιωπούντες, περιμένοντας άλλη μία «καταστροφή». Στο όνομα όλων αυτών των «ξεχασμένων», που κατά πλειοψηφία επένδυσαν τις τελευταίες ελπίδες τους στην παρούσα κυβέρνηση, πρέπει να προχωρήσουν οι αλλαγές. Με ουσιαστική ενημέρωση για το τι γίνονταν πριν και τι επιδιώκεται τώρα. Για το ποιοι θίγονται και ποιοι αναμένεται να ωφεληθούν. Με ουσιαστικότερες αλλαγές, με περισσότερη τόλμη. Αν ο λαός «δει το φως του», δεν έχει κανένα λόγο να μη στηρίξει τις επιλογές της κυβέρνησης. Οι διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος έχουν ατονίσει και το πολιτικό κριτήριο, κυρίως των νέων, είναι υψηλό. Διαφορετικά το δίλημμα «ή αλλάζουμε …» θα αφορά, πρωτίστως, το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Πόσο γρήγορα ξεχνάμε!

Δεν πέρασε καν μια βδομάδα. Σα να μην έγινε τίποτα. Ήλθε η «επικαιρότητα», πραγματική ή «κατασκευασμένη», να σκεπάσει σοβαρά και ασήμαντα των προηγούμενων 24ώρων. Η τρομοκρατία και οι «ευθύνες» του κ. Χρυσοχοΐδη, καθώς και η «καταλυτική» κριτική του κ. Δένδια, επισκίασαν τα πάντα. Ένα απ’ αυτά το κρούσμα «επίσημου - κρατικού» ρατσισμού, που εκδηλώθηκε σε κορυφαία εκδήλωση της Ελληνικής πολιτείας. Στην παρέλαση για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου, στο κέντρο της πρωτεύουσας, από παρευλαύνουσα ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών, (Ο.Υ.Κ.), του λιμενικού Σώματος. «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ» και «Τους λένε “Σκοπιανούς”, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ’ απ’ αυτούς»!
Κάποιος έγραψε ευφυώς: «Είπαν οι … «βάτραχοι», τους Αλβανούς γουρούνια»… .Όμως, δεν είναι γι’ αστεία η περίπτωση. «Βγαίνουμε στα κεραμίδια» και διαμαρτυρόμαστε - δικαίως πολλές φορές - όταν καταγράφονται ανάλογα περιστατικά εθνικιστικού, φυλετικού ή θρησκευτικού ρατσισμού εις βάρος μας, από αλλοεθνείς. Και εμείς, με το πιο «επίσημο» τρόπο, κάνουμε τα ίδια!
Τώρα, αν θα γίνει Ε.Δ.Ε., αν θα τιμωρηθεί ως παρανομήσας ο επίορκος διοικητής της μονάδας επιλέκτων του λιμενικού ή αν το ελληνικό αρμόδιο υπουργείο θα ζητήσει συγγνώμη από την Αλβανία, δε δείχνει να ενδιαφέρει πολλούς.
Ξεχνάμε, βεβαίως, ότι η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης, που φέρνει «όλους εναντίον όλων» και εμάς, ως κράτος και έθνος απέναντι στους ισχυρούς της Ευρώπης και του κόσμου. Μας ενοχλεί η υποτίμηση και θεωρούμε άδικη και ρατσιστική την αντιμετώπιση του focus και άλλων μέσων ενημέρωσης, ηγετών και κυβερνήσεων. Ξεχνάμε ότι κι εμείς κάνουμε τα ίδια στους πιο αδύναμους από εμάς: τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Αλήθεια, έχουμε δικαίωμα να παραπονιόμαστε;
Και ένας τελευταίος προβληματισμός: Πόσο καλλιεργείται η «εθνική συνείδηση» της νεολαίας μας, των μαθητών, με τέτοιου είδους παρελάσεις; Είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη, τουλάχιστον, που βάζει τους μαθητές να παρελαύνουν … ως βατραχάνθρωποι.

Δάσκαλος «έτοιμος» … για φυλακή.

(Επειδή το νόμιμο, ενίοτε, δεν είναι και δίκαιο).

Το Δεκέμβρη του 2009, η καθαρίστρια του σχολείου μου ήλθε πανικόβλητη και απελπισμένη, με κάτι χαρτιά στα χέρια, μου τα έδειξε και με ρώτησε με αγωνία: «Τι να κάνω, κύριε Γιάννη; Πρέπει να πληρώσω 1000 ευρώ; Με απειλεί ο Νικολουτσόπουλος ότι θα μου κάνει δικαστήριο και θα πληρώσω 2.500! Που να τα βρω αυτά τα λεφτά;».
Η Κυρία Γεωργία, (μάλιστα, με κεφαλαίο το κυρία), καθαρίζει, κάθε μέρα, 15 αίθουσες διδασκαλίας, εκατοντάδες τ.μ. διαδρόμων και αμφιθέατρου, τα γραφεία των δασκάλων και του διευθυντή, τα τζάμια και τις τουαλέττες, καθώς και την αυλή του σχολείου. «Φτύνει αίμα», στην κυριολεξία, για να πάρει λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα, καθαρά. (Για την ακρίβεια, 809,34)! Είναι σακατεμένη στη μέση και πάσχουν οι τένοντες των χεριών της.
Και έρχεται ένας εξέχων επιστήμων, δικηγόρος, εργατολόγος με εκβιαστικό τρόπο, να της πάρει το χιλιάρικο, επειδή έπεισε χιλιάδες καθαρίστριες, ανά την Ελλάδα, να υπογράψουν ένα «εργολαβικό - συμφωνητικό», (νόμιμο βεβαίως, αλλά όχι τόσο δίκαιο και ηθικό), που λέει ότι: « με οποιονδήποτε τρόπο και αν επιτευχθεί η μονιμοποίηση των καθαριστριών στο δημόσιο, πρέπει αυτές να του πληρώσουν τις ακαθάριστες αποδοχές ενός μήνα» !
Και ενώ η μονιμοποίηση των καθαριστριών έγινε με πολιτική απόφαση της κυβέρνησης, μετά από πίεση της αντιπολίτευσης και την εφαρμογή της κοινοτικής νομοθεσίας, διόλου, βέβαια, ως αποτέλεσμα των νομικών ενεργειών του κ. Νικολουτσόπουλου. Ενώ έχει πάρει, ήδη, αρκετά χρήματα από τις χίλιες, (όπως ο ίδιος παραδέχεται), πελάτισσές του - η κ. Γεωργία πλήρωσε προκαταβολικά 200 ευρώ - ο κύριος εργατολόγος συνεχίζει να διεκδικεί νόμιμα (!) χίλια ευρώ από κάθε μία, ζητώντας τα χρήματα αυτά να αποστέλλονται με ταχυδρομική επιταγή στο γραφείο του.
Εγώ, λοιπόν, ο «δασκαλάκος», που δεν μπορώ να εννοήσω την απόκλιση του νομίμου από το δίκαιον, ενοχλήθηκα και σχολίασα την ενέργεια στον τοπικό τύπο των Τρικάλων, (εφημερίδα «ΕΡΕΥΝΑ»). Το σχόλιο δημοσιεύθηκε και στην ιστοσελίδα politonsymaxia.gr, με τίτλο: «Δικηγόροι κατά καθαριστριών». Στο σχόλιο ρωτούσα αν ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών γνωρίζει και συμφωνεί με την πρακτική του κ. Νικολουτσόπουλου, αν η ΓΕΣΕΕ γνωρίζει το γεγονός και γιατί δεν υπερασπίστηκε νομικώς και δωρεάν αυτή τις καθαρίστριες, αν το υπουργείο οικονομικών γνωρίζει τα έσοδα αυτά του κ. εγρατολόγου και αν τα έχει φορολογήσει. Φυσιολογικά ερωτήματα ενός πολίτη αυτής της χώρας, που νομίζει ότι έχει το δικαίωμα της κριτικής και της δημόσιας έκφρασης γνώμης.
Και ενώ ο κ. Νικολουτσόπουλος απάντησε με μακροσκελέστατο κείμενο, που δημοσιεύθηκε στην ίδια εφημερίδα, έρχεται τώρα και καταθέτει αγωγή εναντίον μου, για «συκοφαντική δυσφήμηση» και απαιτεί από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Τρικάλων, να του επιδικάσει το … ευτελές ποσό των 300.000 ευρώ, ως αποζημίωση για ηθική βλάβη, ποσό που θα πρέπει να πληρώσω εγώ και μάλιστα εντόκως!
Η δίκη έχει οριστεί για τη Δευτέρα, 10 Μαΐου 2010, στα δικαστήρια των Τρικάλων.
Δηλώνω με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα ότι θα παρουσιαστώ στο δικαστήριο, χωρίς να επικαλεστώ … «αυτοκτονικό ιδεασμό». Δεν πρόκειται να δηλώσω μετάνοια και να ζητήσω συγγνώμη. Θα αναλάβω τις όποιες ευθύνες μου καταλογίσει η δικαιοσύνη. Και επειδή αδυνατώ να πληρώσω οποιοδήποτε πρόστιμο, είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω τα διδακτικά μου καθήκοντα, (μετά από 30 χρόνια υπηρεσίας) και να οδηγηθώ στη φυλακή.
Γιάννης Κεμανίδης
(Δάσκαλος, πάσχων από … «κοινωνικό ιδεασμό»).

«Από πίτα που δεν τρως…»

«… τι σε νοιάζει κι αν καεί»! Λέει μια κυνική παροιμία, που παρά τον κυνισμό της, μπορεί να θεωρηθεί ως δικαιολογημένη αντίδραση των περιθωριοποιημένων και αδικημένων ενός κοινωνικού συστήματος, που άλλους χαϊδεύει και τους έχει «στα μετάξια» και άλλους, «δεν τους βλέπει» ή για να ακριβολογούμε … τους έχει χεσμένους.
Βέβαια, οι περί ων ο λόγος κινδυνεύουν, αν η «πίτα» καεί, να επισύρουν επί των κεφαλών τους την μήνιν όσων προσδοκούσαν κομμάτι αυτής της πίτας και τώρα την βλέπουν καμένη. Και νηστικοί, λοιπόν, και στοχοποιημένοι. Αλλά, γι’ αυτούς, η διαφορά είναι αμελητέα.
Όσοι, όμως, κατοικούν στο «υπόγειο της πολυκατοικίας», δεν μπορούν να πουν: «εφόσον δεν έχω θέα, τι με νοιάζει κι αν γκρεμιστεί το σπίτι»! Επειδή, απλούστατα, αυτοί θα είναι οι πρώτοι που … θα θαφτούν στα ερείπια. Οι του ρετιρέ … θα κάτσουν από πάνω!
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους αγρότες φέτος - όπως κάθε χειμώνα - που «μπλοκάρουν» δρόμους, σιδηροδρόμους και σύνορα, θεωρώντας ότι το (αναμφισβήτητο) δίκιο τους, τους επιτρέπει να «κάψουν την πίτα» ή να αφήσουν να γκρεμιστεί η πολυκατοικία. Χρόνια τώρα, οι «πράσινοι, οι βένετοι και ερυθροχίτωνες στρατηγοί του κάμπου», κάνουν «αγώνα», με πρώτους «καμένους» τους λοιπούς συμπολίτες, οι οποίοι απελπίζονται, αγανακτούν, αλλά αδυνατούν να συμβάλλουν σε όποια λύση του προβλήματος.
Μείζων η ευθύνη των «κομμάτων εξουσίας», που διαχειρίστηκαν από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα τη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι εξοργιστικά προκλητικό το επιχείρημά τους: «Δεν συζητούμε με κλειστούς δρόμους». Κι όταν ήταν ανοιχτοί; Απαντούν λογικά οι αγρότες. Γιατί μέχρι τώρα δεν κάνατε το Μητρώο αγροτών, ώστε να μην καρπώνονται τις επιδοτήσεις οι «αγρότες», που κατά κύριο επάγγελμα είναι γιατροί, δικηγόροι, υπάλληλοι και εισοδηματίες; Γιατί δεν ρυθμίσατε τα χρέη των αγροτών και δεν κάνατε μια (πραγματική) Αγροτική Τράπεζα, που θα έδινε φθηνά καλλιεργητικά δάνεια; Γιατί δεν μειώσατε το κόστος των καλλιεργητικών εφοδίων; Γιατί δεν αλλάξατε το θεσμικό πλαίσιο, ώστε να μην πολυδιασπάται το αγροτικό συνεταιριστικό κίνημα και αφήσατε τους μεταπράτες και τους μεσάζοντες να αλωνίζουν; Χιλιάδες «γιατί» που θρέφουν την οργή των αγροτών και προκαλούν τη λογική κάθε εχέφρωνος πολίτη.
Από την άλλη, αυτές οι πολιτικές είναι αποτέλεσμα του δόγματος «ελεύθερη οικονομία και αγορά», που και οι ίδιοι οι αγρότες, (στη συντριπτική τους πλειοψηφία), επιλέγουν στις εκλογές. Ας «έσπερναν» αλλιώς!

«Κάλλιο το Πάσχα πρόβατο…».

«Έλληνας γεννιέσαι! Δε γίνεσαι». Μας διαβεβαιώνουν ο Κυρ - Άνθιμος, ο μέγας Καρατζαφέρης, ο τρισμέγιστος, (και «μικρός στρατηλάτης» επωνομαζόμενος), Παπαθεμελής και όλη η «ευώδης» συνομοταξία των υπερπατριωτών «Ελληναράδων», που με αφορμή το νομοσχέδιο για τα δικαιώματα των μεταναστών έχουν «σηκώσει τον κόσμο» και … συλλέγουν υπογραφές, ζητώντας δημοψήφισμα!
Φανταστείτε να γινόταν πρόταση δημοψηφίσματος με το ερώτημα … αν οι πολίτες επιθυμούν ή όχι τη συμμετοχή στη βουλή του ΛΑ.Ο.Σ αλλά, ακόμη και του Κ.Κ.Ε., του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή των Οικολόγων. Θα … ξεμπέρδευε κανείς εύκολα από πολλούς. Φυσικά, κάποια ατομικά, ανθρώπινα ή συλλογικά δικαιώματα είναι, (ευτυχώς), κατοχυρωμένα με το σύνταγμα και διεθνείς συνθήκες, που όλα τα προοδευμένα κράτη έχουν ενσωματώσει στο δικαιϊκό τους σύστημα. Και δεν τίθενται υπό την αίρεση δημοψηφισμάτων. Ατυχώς για τον κ. Καρατζαφέρη.
Ενδιαφέρον, όμως, έχει ο προβληματισμός πάνω στο θέμα «ελληνοποιήσεις», που ταλαιπώρησε (και συνεχίζει) την πολιτική μας κρίση: Οι μόνες καταγεγραμμένες περιπτώσεις γρήγορης και απρόσκοπτης απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας είναι: α) Αν είσαι αμνοερίφιο της αλλοδαπής, σε περιόδους μεγάλης ζήτησης, όπως το Πάσχα. β) Αν είσαι αγροτικό προϊόν της αλλοδαπής, που κάποιος μεσάζων θέλει να σε βαφτίσει ντόπιο. γ) Παλαιότερα, αν ήσουν παικταράς της αλλοδαπής, που μπορούσε να γράψει σελίδες δόξας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού!
Η αντιμετώπιση των μεταναστών και προσφύγων, των «ξένων», στην Ελλάδα ήταν εχθρική και ρατσιστική. Η ανασφάλεια και η ξενοφοβία των «ντόπιων» εκδηλώνονταν κάθε φορά με ιδιαίτερη ένταση. Όχι μόνον κατά αλλοεθνών, αλλά και ομοεθνών, όπως οι πρόσφυγες του 1922, (Μικρασιάτες και Πόντιοι).
«Πάντα ανεπιθύμητοι
Κύματα προσφύγων κατακλύζουν την Ελλάδα, σε συμπαιγνία με ξενόδουλους πολιτικούς που απεργάζονται την αλλοίωση του εκλογικού σώματος και του εθνικού κορμού. Το σχέδιο ξεσκεπάζουν τα εθνικά σκεπτόμενα ΜΜΕ. Δε βρισκόμαστε στο 2010 αλλά στην επαύριο της Μικρασιατικής καταστροφής». Έτσι αρχίζει το καταπληκτικό άρθρο του «ιού» στην «Κυριακάτική Ελευθεροτυπία». Αλλά, κι εγώ θυμάμαι τον παππού μου, που στενοχωριόταν όταν τον αποκαλούσαν «τουρκόσπορο». Μήπως, ακόμη και τους Θεσσαλονικείς φιλάθλους δεν τους αποκαλούν… «Βουλγάρους»;
Το αίμα και το χώμα, το γένος, η φυλή, το τι είναι και τι δεν είναι η πατρίδα μας, οι λόγγοι, τα βουνά και το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, όλα βράζουν σε ένα τσουκάλι, μαζί με τους φόβους, τις ελπίδες, τις προκαταλήψεις και τις αγκυλώσεις μας. Συζητάμε, τελικά, για μια διαδικασία πολιτογράφησης των νόμιμων μεταναστών. Ψυχραιμία!

«Αγρότες ενωμένοι…»

«… ποτέ νικημένοι»! Λέει, ως γνωστόν, το σύνθημα. Όμως, ούτε ενωμένοι υπήρξαν ποτέ και, συνήθως, ηττημένοι εξέρχονται από τις «μάχες των οδών και των λεωφόρων».
Βέβαια, το αισιόδοξο σύνθημα το πρωτο-χρησιμοποίησαν οι εργάτες και θα ταίριαζε σε όλες, σχεδόν, τις κοινωνικές ομάδες. Και τα πολιτικά κόμματα στον ίδιο κωμικό ρόλο: «Οι αγρότες έχουν δίκιο», (όταν είναι στην αντιπολίτευση) και «δεν κάνουμε διάλογο με κλειστούς δρόμους» όταν κυβερνούν. Έχουμε … πλήξει στην κυριολεξία, από τη … συνέπεια και την υπευθυνότητά τους.
Στους αγρότες μπορεί να καταλογίσει κανείς μύρια αρνητικά: Ότι κλείνουν τους δρόμους, (τώρα τα Τέμπη τα έκλεισε η κατολίσθηση), σχεδόν επετειακά, μετά τις γιορτές, στο καταχείμωνο, που δεν έχουν δουλειές. Ότι έχουν κατασπαταλήσει τις επιδοτήσεις, συμπεριφερόμενοι ως νεόπλουτοι την περίοδο των «παχέων αγελάδων», δεν έκαναν αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών και τώρα εκλιπαρούν για νέες επιδοτήσεις από την Ε.Ε. Ότι, ακόμη, «τίναξαν στο αέρα τους συνεταιρισμούς τους» και παραδόθηκαν στους «μεσάζοντες», με αποτέλεσμα να ζημιώνονται και οι ίδιοι και οι καταναλωτές. Και πολλά άλλα, ακόμη.
Όμως, σε όλα αυτά τα αρνητικά καθοριστικός είναι ο ρόλος και μεγάλη η ευθύνη του κράτους και των κυβερνήσεων: Αν ποτέ είχε γίνει ένας σοβαρός, ολοκληρωμένος διάλογος, αν είχαν αναληφθεί δεσμεύσεις και είχαν υλοποιηθεί γιατί να συνεχίσουν οι αγρότες με τα μπλόκα; Το σημαντικότερο: Αν οι κυβερνήσεις είχαν αγροτική πολιτική, (μελέτες και σοβαρό σχεδιασμό), αν δημιουργούσαν - επιτέλους - τους απαραίτητους μηχανισμούς υλοποίησης αυτών των πολιτικών, θα είχαμε αυτό το «χάλι»; Αν το θεσμικό πλαίσιο που καθορίζει τη λειτουργία του αγροτικού συνδικαλιστικού και συνεταιριστικού κινήματος ήταν άλλο, αν δηλαδή επιτρέπονταν η ίδρυση και λειτουργία ενός συνεταιρισμού στο δήμο και μιας ένωσης στο νομό, θα είχαμε τόσους «στρατηγούς του κάμπου»; Αν οι γεωπόνοι δεν ήταν «λογιστές» στις νομαρχίες και οι κτηνίατροι δεν … μετρούσαν απλώς τα «κεφάλια» των ζώων για τις επιδοτήσεις. Αν είχαν οι αγρότες φθηνό πετρέλαιο και καλλιεργητικά εφόδια, αν το κράτος έβαζε φρένο στα «καρτέλ» θα είχαμε αυτό το ρεζίλι;
Είναι πολλά τα «αν»! Και βέβαια οι αγρότες έχουν δίκιο! Αλλά δεν είναι οι μόνοι που έχουν δίκιο και το καίριο ερώτημα είναι: Από ποιον και με ποιο τρόπο το ζητούν; Άρα, που να το βρουν;

Νέος εκλογικός νόμος: «θέλει κι αυτός … το Γερμανό του»;

Τους ενδοιασμούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, όπως εκφράστηκαν, για το υπό κατάθεση νομοσχέδιο του νέου εκλογικού νόμου οφείλει να τους λάβει κανείς σοβαρά υπόψιν. Ομοίως και την πρόταση του προέδρου της Ν.Δ. που κατατέθηκε με επιστολές του προς τους αρχηγούς των κομμάτων, για κατ’ αρχήν συζήτηση «από μηδενική βάση» των αρχών και των προϋποθέσεων για κατάθεση ενός τόσο σημαντικού νόμου. Σταθερή είναι η θέση των κομμάτων της Αριστεράς για καθιέρωση της απλής αναλογικής, που και αυτή πρέπει να συζητηθεί.
Εννοείται ότι αυτά που αναμένει κανείς από μία τέτοια ρύθμιση είναι η ευρύτερη δυνατή αντιπροσωπευτικότητα, η ανάδειξη βιώσιμων κυβερνήσεων, η καταπολέμηση του «μαύρου πολιτικού χρήματος», της «διαπλοκής οικονομίας και πολιτικής», της ενίσχυσης της δημοκρατίας μέσα στα κόμματα και γενικώς της ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος, όσο αυτή μπορεί να εξαρτάται από τον εκλογικό νόμο.
Οι ενστάσεις που κατατίθενται από πολλές πλευρές, ακόμη και από κυβερνητικούς βουλευτές, αναφέρονται σε «βουλευτές δύο ταχυτήτων» και «ενίσχυση του αρχηγικού χαρακτήρα των κομμάτων». Εννοούν μ’ αυτό ότι οι βουλευτές των μονοεδρικών περιφερειών που θα εκλέγονται με σταυρό προτίμησης θα έχουν μεγαλύτερη δυσκολία εκλογής και «αυξημένο βάρος αντιπροσωπευτικότητας» σε σύγκριση με αυτούς που θα εκλέγονται με λίστα και θα είναι «επιλογή του αρχηγού».
Αν τα πολιτικά κόμματα συνεχίσουν να λειτουργούν με το σημερινό τρόπο, (στην πλειοψηφία τους), τότε οφείλουμε να δεχθούμε ότι ενισχύεται περεταίρω η θέση και ο ρόλος του αρχηγού. Όμως, μπορεί κανείς να καταθέσει αντίλογο:
Γιατί, δεν μπορούν τα μέλη των κομμάτων να απαιτήσουν εσωκομματικό δημοψήφισμα για τη σειρά των υποψηφίων βουλευτών στη λίστα των ευρύτερων περιφερειών; Να θυμίσουμε ότι αυτό το εφαρμόζει χρόνια τώρα ο ΣΥΝ στις ευρωεκλογές και όταν αυτό καταστρατηγήθηκε στην περίπτωση του κ. Παπαδημούλη, επέφερε αναταράξεις.
Οφείλουμε να σταθμίσουμε τα οφέλη της λίστας: Καίριο πλήγμα στο «πολιτικό χρήμα» και τις εξαρτήσεις από οικονομικά και άλλα κέντρα. «Απελευθέρωση» από το ρουσφέτι. Δεν «νομιμοποιούνται» να το απαιτούν οι ψηφοφόροι και … δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει ο βουλευτής.
Επειδή η «διαπλοκή και διαφθορά» εδώ βρίσκουν τόπο, μπορεί κανείς να αναμένει εξυγιαντική λειτουργία από μια τέτοια ρύθμιση. Και, πράγματι, θα έχουμε βουλευτές «δύο ταχυτήτων»: Οι 180 που θα εκλέγονται με σταυρό σε μονοεδρικές θα είναι «υποχρεωμένοι» - πολλαπλώς μάλιστα - να συνεχίσουν στο δρόμο του ρουσφετιού. Έτσι, για να μη στερηθούμε απότομα κάτι με το οποίο γαλουγηθήκαμε πολιτικά και υποστούμε … στερητικό σοκ!
Εις ό,τι αφορά την εφαρμογή της απλής αναλογικής, αξίζει να θυμίσουμε την αντιμετώπιση που είχαν ο αείμνηστος Μ. Παπαγιαννάκης και τώρα ο Φ. Κουβέλης, που τόλμησαν να μιλήσουν για ανάγκη συνεργασιών…