Ευτυχισμένο το… 2011 !

Έγραψαν και είπαν τόσα πολλά, τόσοι πολλοί, που είναι μάλλον απίθανο να βρεθεί έστω και ένας πολίτης που να πιστεύει ότι το 2010 θα είναι καλύτερο και «ευτυχισμένο», αν το συγκρίνουμε με παρελθόντα έτη. Με τα έτη της «αθωότητας», της ανεμελιάς, της αφελούς αισιοδοξίας για τις… «καλύτερες μέρες», που παραλίγο να φέρει στη χώρα η προηγούμενη κυβέρνηση, της … «επανίδρυσης».
Αυτή η διάχυτη και γενικευμένη απαισιοδοξία, ίσως, θεωρείται από μερικούς «ευτυχής όρος» για ακώλυτη εφαρμογή μέτρων και προγραμμάτων για τη σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών, χωρίς συγκρούσεις με τα μεγάλα συμφέροντα, με στόχο να «πληρώσουν τη νύφη» πάλι τα γνωστά «υποζύγια». Αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις σε κυβερνητικούς εγκεφάλους θα πρέπει να επανεξετασθούν και να αναθεωρηθούν. Για πολλούς και σοβαρούς λόγους.
Η φοροδοτική ικανότητα των πολλών έχει φθάσει στα όριά της. «Τι ‘ναι ο κάβουρας, τι ‘ναι το ζουμί του». Ό,τι τυχόν αφαιρεθεί, με όποιον τρόπο από αγρότες, μισθωτούς, συνταξιούχους κλπ., θα λείψει απ΄ την κατανάλωση, πράγμα που σημαίνει πτώση τζίρου, άρα ανεργία.
Το σημαντικότερο, όμως, πρόβλημα που δημιουργεί αυτός ο «καταιγισμός» επιχειρημάτων και «τεκμηρίων» για το «εθνικό αδιέξοδο» είναι ο κίνδυνος κοινωνικής παθητικότητας και αδράνειας. Ο απογοητευμένος και ο απελπισμένος άνθρωπος δε γίνεται δημιουργικός. Πολύ χειρότερα, αρνείται να μετάσχει στην παραγωγική διαδικασία, επειδή είναι πεπεισμένος ότι οι καρποί των κόπων του θα γίνουν κτήμα άλλων. Με κοινωνία παθητικών πολιτών σίγουρα θα «βουλιάξουμε».
Να σημειωθεί ότι η νέα κυβέρνηση δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών, για την αποτελεσματική καταγγελία των έργων της προηγούμενης, αλλά κυρίως, επειδή έδινε ελπίδα και προοπτική διεξόδου. Η κατηγορηματική φράση του κ. Παπανδρέου, «τα λεφτά υπάρχουν» και εικόνα του αποφασισμένου για ρήξεις ηγέτη, ήταν αυτά που βάρυναν περισσότερο στη συνείδηση των ψηφοφόρων.
Οι πολίτες θέλουν, μεν, και αποδέχονται την αλήθεια, ακόμη και αν είναι επώδυνη γι’ αυτούς, δε συγχωρούν όμως το ψέμα. Πολλοί θα ήταν αυτοί που θα αποδέχονταν μια ευχή, όπως … «ευτυχισμένο το 2011», που θα σήμαινε ότι το 2010 νοικοκυρεύουμε τον τόπο με θυσίες από όλους, αλλά, θα έπρεπε να πεισθούν ότι θα ακολουθήσει μια κατάσταση τελείως διαφορετική από αυτή που χρόνια τώρα βιώνουν.
Κάτι τέτοιο δε γίνεται με υποσχέσεις ή συνεχή καταγγελία των υπευθύνων, (που ουδέποτε τιμωρούνται). Γίνεται με έργα.

Ή - Και του Αντώνη Ανηψητάκη

Ή - Και
του Αντώνη Ανηψητάκη


Με ρώτησες
Ποιό σύνδεσμο προτιμώ
Το διαζευκτικόν "ή" ή το συνδετικόν "καί"
Το "και", το "και" είπα ως έτοιμος από καιρό
γιατί τα θέλω όλα
αλλά και γιατί δεν μ' αρέσουν οι αποκλεισμοί

Βλέπεις, δεν κατάλαβα πως απαντώντας σου
αποδέχτηκα το "ή" της ερώτησης σου

Το στιχούργημα τούτο, “σόφισμα” το τιτλοδότησα, μπορεί να είχε άλλη αφορμή. Κατέληξε όμως κατ’ εξοχήν πολιτικό. Απ´ το αυτόνομο ταξίδι του επέστρεψε για να μου αποκαλύψει την ουσία της πολιτικής, ως υπόθεση δυο συνδέσμων. Του διαζευκτικού “ή” και του συνδετικού “και” που συμπληρώνουν ταπεινά στον προσωπικό μου τρόπο σκέψης τον αριστοτέλειο ορισμό της πολιτικής ως τέχνης του εφικτού.

Με το “ή” ορίζεις στόχους. Με το “και” προσδιορίζεις συμμάχους για να πετύχεις τους στόχους.

Πολιτική μόνο με “ή”, που έχει δηλαδή μόνο στόχους, που βλέπει παντού εχθρούς, συνεπάγεται αποτυχία. Συνήθως άλλοθι έχει την ιδεολογική καθαρότητα. Είναι η πολιτική των μικρών κομμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αριστερά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, που μοιάζει να προσάραξε στον αντιεξουσιασμό. Στον αντίποδα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, το κρεσέντο του “ή” μοιάζει να μην έχει τέλος. Αφού εξαντλήσει την κατακεραύνωση των εκτός των τειχών εχθρών, η εξουσιομανής όμως στο εσωκομματικό πεδίο αριστερά, αναλαμβάνει με απανωτά “ή” να προσδιορίσει και κατόπιν να εκκαθαρίσει τους εσωτερικούς εχθρούς. Στο όνομα βεβαίως της ιδεολογικής καθαρότητας και του σοφού λαού που σοφά με τη σειρά του την ανταμείβει με τα κατάλληλα ποσοστά. Στο όνομα επίσης του απεριόριστου πολιτικού χρόνου, ο οποίος υπάρχει διαθέσιμος ες αεί εις πείσμα της κλιματικής απειλής και που κάποτε, τη Δευτέρα Παρουσία ίσως, θα δώσει την ποθητή ιδεολογική ομογενοποίηση και την ατσάλινη καθοδήγηση που θα ανατρέψει τους συσχετισμούς...

Από την άλλη πολιτική μόνο με “και” , είναι μια άνοστη πολιτική σούπα. Στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητας, να ικανοποιήσουμε και τον ένα, να ικανοποιήσουμε και τον άλλο καταλήγει στο τέλμα. Αυτές τις πολιτικές του “και” διακόνησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αυτές πληρώνουμε τώρα. Να ικανοποιήσουμε και τα ρετιρέ με παχυλή σύνταξη απ’ τα 45-50, να ικανοποιήσουμε και τον θαλασσοδανειοβίωτο φοροδιαφεύγοντα και εισφοροδιαφεύγοντα επιχειρηματία, να ικανοποιήσουμε και τον αποτυχόντα βουλευτή και το βετεράνο στρατηγό, να γλυκάνουμε με ψίχουλα και τους αναξιοπαθούντες. Μόνο όσους χάνουν στα λογής χαρτιά δεν αποζημίωσαν. Πως τα καταφέραμε όμως να ικανοποιήσουμε τόσα “και”, τόσες κοινωνικές ομάδες; Ο τρόπος γνωστός. Δανεικά και πάλι δανεικά, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα δηλαδή των ασημικών που φιλοτέχνησε ο Έλληνας με τον ιδρώτα του. Κάποτε θέλανε να πουλήσουν και τις βραχονησίδες σε κροίσους, αλλά παραήταν χοντρό, μετά όμως κάναν όλη την Ελλάδα οικόπεδο με θέα, natura και αρχαιότητες μέσα, αυτό πέρασε πιο εύκολα. Και οι Έλληνες που καμαρώνουμε ότι τα δίνουμε όλα για τα παιδιά μας, αυτά κυρίως καταστρέψαμε καταδικάζοντάς τα να δουλέψουν, αν δουλέψουν, σε μαύρες συνθήκες, εργασιακές, μισθολογικές, ασφαλιστικές και σε μια Ελλάδα περιβαλλοντικά ρημαγμένη.

Αυτή είναι η δυστυχία της πολιτικής μας ζωής. Η αδιατάρακτη συμφωνία του πολιτικού κόσμου κατανομής ρόλων σε κόμματα εξουσίας των “και” χωρίς “ή” και σε κόμματα διαμαρτυρίας των “ή” χωρίς “και”.

Τώρα όμως που τα ασημικά τέλειωσαν, που οι τοκογλύφοι δανειστές μας κυνηγούν, που η ξεφτίλα των stage στέρεψε, τώρα που η Ελλάδα μοιάζει βομβαρδισμένη χώρα με βόμβες πολιτικής ανικανότητας δεκαετιών, τώρα τι λες; Ποιο το σωστό “ή” και ποιο το “και” .

Τώρα λοιπόν εγώ ο αναθεωρητής θυμάμαι τι έκανε ο Ζαχαριάδης με το Μεταξά όταν το “ή” της εποχής ήταν η επίθεση του Μουσολίνι. Φυλακισμένος απ’ το μεταξικό καθεστώς διέθεσε το ΚΚΕ στη διάθεση του δικτάτορα. Βλέποντας λοιπόν το “ή” της σήμερον στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, που εννοεί να λαμογέψει και τα συντρίμμια της χώρας, θα ήθελα οι πολιτικές δυνάμεις, αυτές έστω που εγώ νιώθω συγγενείς, η ανανεωτική αριστερά και οι οικολόγοι, να βάλουν πλάτη συνδράμοντας τον καλοπροαίρετο, πρίγκηπα έστω, Γεώργιο, να βάλουν τα μικρά τους “και” σ’ αυτή την υπόθεση σωτηρίας της πατρίδας μας, όντας βέβαιος για τη μαζική επικρότηση μιας τέτοιας στάσης.

Την αφορμή μου την έδωσε το βαθύ ΠΑΣΟΚ του Νομαρχιακού Συμβουλίου Λασιθίου που απέρριψε το προωθούμενο από τα επιστημονικά επιμελητήρια της Κρήτης διεθνές συνέδριο για την περιοχή Τοπλού - Κάβο Σίδερο που συγκεντρώνει την πλατιά στήριξη οργανώσεων και προσωπικοτήτων απ’ όλες τις γωνιές της γης.

Ας τελειώσω όμως, όπως άρχισα, μ’ ένα άλλο στιχούργημα, μελαγχολικό γιατί υποσημειώνει την ασήμαντη πιθανότητα να εισακουστώ.

Συστήματα και Εξισώσεις

Οι αριστεροί το συνηθίζουμε
να μιλάμε με εξισώσεις
και να τις λύνουμε στο πι και φι

Οι αλλόδοξοι συνομιλητές μας
δεν έχουν καμιά τύχη

Τώρα, αν η ζωή τις λύσεις μας
δεν επιβεβαιώνει
φταίει φυσικά το σύστημα

των εξισώσεων

Ο γνωστός "εργατολόγος" απειλεί!

Στις 3 Δεκεμβρίου 2009, δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα των Τρικάλων, "ΕΡΕΥΝΑ", σχόλιό μου με τίτλο "Δικηγόροι κατά καθαριστριών", που αναφέρονταν στις πιέσεις που δέχονται εκατοντάδες - χιλιάδες καθαρίστριες από το γραφείο του Χ.Νικολουτσόπουλου, (του γνωστού εργατολόγου από την υπόθεση Ζαχόπουλου), να πληρώσουν με ταχυδρομική επιταγή σε αυτόν τις ακαθάριστες αποδοχές ενός μήνα, διότι αυτό υπήρχε στο "Πληρεξούσιο - Εργολαβικό" που υπέγραψαν οι καθαρίστριες με το συγκεκριμένο Γραφείο. Αρχικώς απάντησε στο σχόλιό μου η Πρόεδρος του τοπικού Συλλόγου καθαριστριών, με ένα καθ' υποβολήν δημοσίευμα, παίρνοντας το μέρος του "εργατολόγου" και στη συνέχεια, ο ίδιος ο Νικολουτσόπουλος με 7σέλιδη (!) ανακοίνωση, στην οποία απειλεί με μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση, εμένα και την εφημερίδα! Για να γίνει κατανοητό το πνεύμα του σχολίου μου,παραθέτω αυτό, την απάντηση των καθαριστριών καθώς και την ανταπάντησή μου. Για όποιον ενδιαφερθεί, μπορώ να του στείλω με mail την απάντηση του Νικολουτσόπουλου. Παρακαλώ να διακινηθεί μέσω blogs.
Δικηγόροι κατά καθαριστριών.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που οι καθαρίστριες των σχολείων πέτυχαν τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου και μία σχέση εξαρτημένης εργασίας από το δημόσιο. Αυτό ήλθε ως ώριμο συνδικαλιστικό αίτημα και αναγκαία πολιτική ρύθμιση του Ελληνικού δημοσίου έναντι εργαζομένων που για χρόνια ολόκληρα υπήρξαν αντικείμενο σκανδαλώδους εκμετάλλευσης.
Στην προσπάθειά τους αυτή οι καθαρίστριες είχαν κάνει και δικαστικές προσφυγές. Το πανελλαδικό συνδικαλιστικό τους όργανο έκανε κάποιες «συμφωνίες» με δικηγορικά γραφεία και συγκεκριμένα με το γραφείο του «Χρήστου Νικολουτσόπουλου και συνεργατών». Του γνωστού, από τα μέσα ενημέρωσης δικηγόρου, που εμφάνισε … «ψυχολογικά προβλήματα», προκειμένου να αποφύγει καταδίκες για την ανάμειξή του στη γνωστή υπόθεση Ζαχόπουλου - Mega chanel - Πρώτο θέμα». Οι «συμφωνία», λοιπόν, αυτή καταγράφεται ως ένα «πληρεξούσιο - εργολαβικό» με το οποίο οι Χρήστος Νικολουτσόπουλος, Δημήτρης Περπατάρης και Κατερίνα Θεοδωράτου αναλαμβάνουν «τη διεκδίκηση των πάσης φύσεως διαφορών αποδοχών λόγω αναγνώρισης της σύμβασης απασχόλησης στην καθαριότητα σχολείων ως σύμβασης εξαρτημένης εργασίας και αφετέρου την εργασιακή τακτοποίηση με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου», των καθαριστριών. Ως αμοιβή «συμφωνείται» «ποσοστό 20% από τα πάσης φύσεως δώρα - επιδόματα που θα ωφεληθεί ο εντολέας και για τη μετατροπή της σύμβασης σε αορίστου χρόνου, το ποσό που αντιστοιχεί στις πλήρεις ακαθάριστες αποδοχές ενός μήνα» (!).
Δηλαδή, 13.000 καθαρίστριες σε όλη την Ελλάδα επί 1.000 ευρώ, ίσον 13.000.000 ευρώ για τον κύριο «εργατολόγο». Αδήλωτα, «μαύρα» τα περισσότερα από αυτά!
Τα ερωτήματα που γεννώνται από την υπόθεση αυτή δεν αφορούν μόνον τις καθαρίστριες, αλλά τους δικηγορικούς Συλλόγους, τη δικαιοσύνη και το υπουργείο οικονομικών. Αφορούν, επίσης, τα συνδικάτα και συγκεκριμένα τη ΓΕΣΕΕ, καθώς και όλους τους πολίτες που έχουν απαίτηση σ’ αυτή τη χώρα να ισχύει το Σύνταγμα και οι νόμοι:
• Η ρύθμιση της εργασιακής σχέσης των καθαριστριών με το ελληνικό δημόσιο δεν ήταν αποτέλεσμα κυβερνητικής βούλησης και απόφασης;
• Πόσο και πως συνέβαλε σ’ αυτό το γραφείο του «εργατολόγου»;
• Πόσο κοστολογείται αυτή η «υπηρεσία»;
• Είχαν γνώση της «συμφωνίας» ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και η εφορεία;
• Γιατί η ΓΕΣΕΕ δεν «κάλυψε» τη συγκεκριμένη ομάδα εργαζομένων;
• Πως μπορεί να εκβιάζει (!) τις φτωχές εργαζόμενες το γραφείο του «εργατολόγου» με ονομαστικές επιστολές για … «αποστολή με ταχυδρομική επιταγή (!) του ποσού των χιλίων ευρώ»;
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΚΑΘΑΡΙΣΤΩΝ Ν. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Απαντητική επιστολή

(Κατόπιν παράκλησης, επαναδημοσιεύουμε την απαντητική επιστολή του Σωματείου Καθαριστών και Καθαριστριών νομού Τρικάλων, καθότι στην αρχική επιστολή απουσίαζε κομμάτι του κειμένου το οποίο συμπληρώνουμε σήμερα)

Κύριε Διευθυντά
Στις 3 Δεκεμβρίου 2009 δημοσιεύσατε στην Εφημερίδα σας άρθρο με τίτλο «δικηγόροι εναντίον καθαριστριών» με τα αρχικά Ι.Κ., το οποίο αναφέρεται στην επαγγελματική σχέση των καθαριστριών των δημοσίων σχολείων με τον Χ. Νικολουτσόπουλο με τρόπο υποτιμητικό τόσο για τον ίδιο, όσο και για τις ίδιες τις καθαρίστριες και το συνδικαλιστικό τους κίνημα.
Τον Χ. Νικολουτσόπουλο και το γραφείο του οι καθαρίστριες τον επιλέξαμε από το 2001 ήδη ως νομικό μας σύμβουλο, όταν επί 20 περίπου χρόνια μας αντιμετώπιζαν ως εργολάβους δίνοντάς μας μισθούς πείνας.
Τόσο οι δικαστικές, όσο και οι εξωδικαστικές ενέργειες του γραφείου του επιβεβαίωσαν την ορθότητα της επιλογής μας στο πρόσωπό του.
Οι δικαστικές αποφάσεις που κέρδισε για εμάς το 2002, 2003 και 2004 για πρώτη φορά αναγνώρισαν, ότι δεν είμαστε εργολάβοι, αλλά εργαζόμενες που καλύπταμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Ο τρόπος που δημιούργησε και καθοδήγησε το συντονιστικό των συμβασιούχων, στο οποίο συμμετείχαμε και εμείς απέσπασε την προεκλογική δέσμευση Καραμανλή τον Μάρτη του 2004 για μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Όταν τον Μάρτη του 2005 η ίδια κυβέρνηση αποφάσισε να μας αφήσει εκτός μονιμοποίησης ο ίδιος κατηύθυνε τα προεδρεία των σωματείων καθαριστριών σε αιφνιδιαστική τριήμερη κατάληψη του Υπουργείου Παιδείας υποχρεώνοντάς το έτσι να αλλάξει τη γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους από αρνητική σε θετική για εμάς.
Το Υπηρεσιακό Συμβούλιο του Υπουργείου Παιδείας με επιμέλεια του νομικού μας συμβούλου υιοθέτησε το περιεχόμενο των θετικών δικαστικών αποφάσεων που είχε κερδίσει βλέποντας επιτέλους να μετατρέπονται οι συμβάσεις έργου σε αορίστου χρόνου για 8.000 καθαρίστριες.
Για πρώτη φορά δεν θα πληρωνόμαστε με 300 Ευρώ μόνο για 10 μήνες αλλά με 14 μισθούς για όλο το χρόνο έχοντας πλέον όλα τα δικαιώματα του εργατικού δικαίου.
Η επιτυχία αυτή δεν μας χαρίστηκε από την Κυβέρνηση αλλά ήταν αποτέλεσμα συστηματικού αγώνα με ιδιαίτερη συμβολή του γραφείου του νομικού μας συμβούλου.
Όσες είχαμε υπογράψει εργολαβικά μας του από το 2001 συμφωνώντας ένα μισθό μετά την κατάταξη μας σε θέσεις αορίστου χρόνου, γνωρίζαμε καλά τι υπογράφαμε και ποιον δικηγόρο εμπιστευθήκαμε.
Τα όσα γράφονται στο άρθρο της εφημερίδας σας είναι συκοφαντικά και υποτιμητικά για τον κλάδο των καθαριστριών, αφού τις εμφανίζετε να «παρασύρονται» και να «εξαπατούνται» από τρίτους.
Και κάτι άλλο. Συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τον Χ. Νικολουτσόπουλο του και το γραφείο του, αφού, όλες οι καθαρίστριες του Νομού μας του αναθέσαμε νέες διεκδικήσεις για καταπατηθέντα δικαιώματα μας.
Όσο για τις περιπέτειες του με την Ζαχοπουλιάδα, είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε πόσο στοχοποιημένος ήταν για τους αγώνες του υπέρ των δικαιωμάτων των συμβασιούχων.
Τέλος, θα σας παρακαλούσαμε να μας αναγνωρίσετε το δικαίωμα, τον δικηγόρο μας να τον επιλέγουμε εμείς με δικά μας κριτήρια για τις επαγγελματικές του ικανότητες και εμείς επίσης να τον κρίνουμε από το αποτέλεσμα των υπηρεσιών που μας προσφέρει.
Για τη Δ/νση του Σωματείου
Η Πρόεδρος
Μαρία Παπαναστασίου
Η Γεν. Γραμματέας
Παρασκευή Γελαδάρη

«Oι καταφερτζήδες και οι αφελείς».

Κύριε Διευθυντά,
Ως μόνος και αποκλειστικά υπεύθυνος για το σχόλιο της 3ης Δεκεμβρίου, με τίτλο: «Δικηγόροι κατά καθαριστριών», που δημοσιεύθηκε στη εφημερίδα σας, οφείλω μίαν ανταπάντηση στη … διπλή «απάντηση» των κυριών Μ. Παπαναστασίου και Π. Γελαδάρη, Προέδρου και Γενικής Γραμματέως αντίστοιχα του Σωματείου καθαριστριών Τρικάλων.
Κατ’ αρχήν, οφείλω να διευκρινίσω ότι στόχος αυτού του σχολίου ήταν η προστασία των συμφερόντων των καθαριστριών, το έργο των οποίων γνωρίζω και εκτιμώ, ως δάσκαλος με 29 χρόνια υπηρεσίας.
Κίνητρά μου ήταν η έκπληξη, η απορία και η οργή ενός εργαζόμενου πολίτη που βλέπει συμπολίτες - συνεργάτες του να γίνονται στόχος «εκβιασμού», από οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς, εν προκειμένω από το γραφείο του κ. Νικολουτσόπουλου.
Στο σχόλιό μου έθετα ορισμένα ερωτήματα, στα οποία, βεβαίως, δεν πήρα απάντηση με τις, μάλλον, καθ’ υποβολήν «απαντητικές επιστολές». Οφείλω να τα επαναλάβω με την ίδια ένταση:
• Η ρύθμιση της εργασιακής σχέσης των καθαριστριών με το ελληνικό δημόσιο δεν ήταν αποτέλεσμα κυβερνητικής βούλησης και απόφασης;
• Πόσο και πως συνέβαλε σ’ αυτό το γραφείο του «εργατολόγου»;
• Πόσο κοστολογείται αυτή η «υπηρεσία»;
• Είχαν γνώση της «συμφωνίας» ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών και η εφορία;
• Γιατί η ΓΕΣΕΕ δεν «κάλυψε» τη συγκεκριμένη ομάδα εργαζομένων;
• Πως μπορεί σήμερα, με λυμένο το θέμα να απαιτεί από τις φτωχές εργαζόμενες το γραφείο του «εργατολόγου» με ονομαστικές επιστολές για … «αποστολή με ταχυδρομική επιταγή (!) του ποσού των χιλίων ευρώ»;
Δεν έχω καμία πρόθεση να αμφισβητήσω τη συμβολή του γραφείου του κ. Νικολουτσόπουλου και των συνεργατών του στην αίσια έκβαση της υπόθεσης των καθαριστριών. Ακόμη και τη … «συνδικαλιστική καθοδήγησή» του σε αυτές ώστε να πετύχουν «τριήμερη κατάληψη των γραφείων του Υπουργείου Παιδείας»!!!. Απλώς ισχυρίζομαι, (ρωτώντας), ότι ήταν ώριμο συνδικαλιστικό αίτημα, είχε μεγάλη κοινωνική αποδοχή και η κυβέρνηση, αναλογιζόμενη το πολιτικό κόστος της απόρριψής του, αλλά και πιεζόμενη από πολιτικούς και συνδικαλιστικούς φορείς, το ικανοποίησε. Είχε την πολιτική βούληση να το πράξει. (Αντίθετα, στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, αν και υπάρχουν αποφάσεις Εφετείων για τη χορήγηση του επιδόματος των 176 ευρώ, που χορηγείται σε όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους, η προηγούμενη τουλάχιστον κυβέρνηση δεν «υποχώρησε» και δεν τους το δίνει).
Θέλω να ομολογήσω ότι οργίστηκα, ως άνθρωπος, όταν είδα τον πανικό και την απελπισία συγκεκριμένης καθαρίστριας σχολείου, η οποία είχε λάβει δύο επιστολές από το γραφείο του κ. Νικολουτσόπουλου, με εκβιαστικό τόνο και περιεχόμενο και στόχο να «πεισθεί» να πληρώσει, (με ταχυδρομική επιταγή!), τις μηνιαίες ακαθάριστες αποδοχές της στο συγκεκριμένο δικηγόρο.
Από πληροφορίες γνωρίζω ότι όλες όσες προσέφυγαν στις υπηρεσίες του κ. «εργατολόγου», πλήρωσαν αρχικώς 150 ευρώ έκαστη. Αυτό σημαίνει ότι το συγκεκριμένο Γραφείο, εισέπραξε πάνω από 1.000.000 ευρώ, (8.000 χ 150 = 1.200.000). Ακόμη, ότι πολλές καθαρίστριες από τα Τρίκαλα, έχουν ήδη πληρώσει τις ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές τους και έκανα έναν αυθαίρετο υπολογισμό, περισσότερο ως υπόθεση: Πόσα εκατομμύρια ευρώ κοστίζουν οι υπηρεσίες του κ. Νικολουτσόπουλου; Δηλώθηκαν στην εφορία; Φορολογήθηκαν; Ή οι συγκεκριμένοι δικηγόροι συγκαταλέγονται στην κατηγορία των «πενομένων του Κολωνακίου» που δηλώνουν ετήσια εισοδήματα λιγότερα αυτών ενός δημοσίου υπαλλήλου ή μιας καθαρίστριας;
Μία καθαρίστρια για να πάρει τα 800 ή 1.000 ευρώ πρέπει να καθαρίζει επί είκοσι ημέρες συνεχώς, μερικές εκατοντάδες τετραγωνικών μέτρων, αιθουσών, διαδρόμων και τουαλέτες σχολείων. Αυτά τα χρήματα, βέβαια, μπορεί να αντιστοιχούν στα λουλούδια που θα πετάξουν κάποιοι μια βραδιά σε «πολιτιστικούς οίκους». Είναι παντελώς απαράδεκτο, ηθικά, τέτοιες γυναίκες του δύσκολου και έντιμου μεροκάματου να πιέζονται με ονομαστικές επιστολές, όπως αυτή με ημερομηνία 17.07.2008 και 20.11.2009 και να καλούνται «εντός τριών ημερών» να τακτοποιήσουν το «χρέος» τους!
Τα ερωτήματά μου αυτά, προφανώς δεν τα απευθύνω στο συγκεκριμένο δικηγόρο, πολύ, δε περισσότερο στις «εκπροσώπους του Σωματείου καθαριστριών Τρικάλων», (που μάλλον ως εκπρόσωποι του κ. Νικολουτσόπουλου ενεργούν και συμπεριφέρονται), αλλά, στην κοινωνία των πολιτών, στα θεσμικά όργανα της Πολιτείας, στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και στη ΓΕΣΕΕ.
Αναμένω, με αγωνία, να δω πως προκύπτει η «συκοφαντική δυσφήμιση» και περιμένω την αντίδραση όλων των παραπάνω φορέων.
Εκτός αν η Ελλάδα ήταν είναι και παραμένει «ξέφραγο αμπέλι», που το «τρυγούν μόνον οι «καταφερτζήδες», συνεπικουρούμενοι από αφελείς.
Γιάννης Κεμανίδης
Δάσκαλος

«Πρωτοφανής, δημοκρατική διαδικασία».

«Ο λαός της Νέας Δημοκρατίας μίλησε»! Και είπε: «habemus Samara»! Τον εξέλεξαν, πληρώνοντας μάλιστα από δύο ευρώ έκαστος και από τώρα αρχίζει η προσμονή για το γνωστό: «πάλι με χρόνια, με καιρούς…».
Όσο για τα ηχηρά περί "δημοκρατικών διαδικασιών" και "έκφρασης της βάσης" μόνον ως αμερικάνικα ανέκδοτα μπορεί να εκληφθούν. Η ιδεολογία και η πολιτική, παντελώς απούσες!Κάτι σαν "καλλιστεία του ΑΝΤ 1" ένα πράμα... Με κυρίαρχα τα συντηρητικά (νεοδημοκρατικά κριτήρια): ("Όχι, δα, να μας κυβερνήσει και γυναίκα", "να βγάλουμε τον αντι - Παπανδρέου" κλπ.). Γενικώς, δεξιότερη στροφή μοιάζει.
Η «προεκλογική αντιπαράθεση» εξαντλήθηκε στα : «ποιος ήταν παρών» και «ποιος συμβούλευσε τον Καραμανλή να πάει σε πρόωρες εκλογές». Η μόνη απόπειρα για πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση «κόλλησε» στο «κεντροδεξιά» και «δεξιο - δεξιός». Βεβαίως, ακούσαμε και τα … «σοβαρά» περί «κατάργησης της οικογενειοκρατίας και των πολιτικών τζακιών» (!), αλλά αυτός που τα έλεγε εκαυχάτο για την καταγωγή του από τους Μπενάκηδες και την Πηνελόπη Δέλτα. (Αποσπάσματα από … «τα μυστικά του βάλτου» δεν αναγνώστηκαν, αλλά από μερίδα ενθουσιωδών οπαδών έγιναν αναφορές … στο Παύλο Μελά και τους μακεδοδομάχους!).
Οι ρομαντικοί και αισιόδοξοι αναμένουν συνέδριο … «αρχών και θέσεων», το οποίο «θα γίνει σύντομα», σύμφωνα με τη δήλωση του νέου αρχηγού και θα … «κατοχυρώσει τη λειτουργία των τάσεων, όπως αυτές λειτουργούν σε όλα τα κεντροδεξιά και λαϊκά κόμματα της Ευρώπης»! Έχουν, όμως, ήδη εκλέξει αρχηγό αντί «αρχές» και αυτός θα κατανείμει τις … «θέσεις - καρέκλες», αντί των θέσεων. Ας είναι! Μόνοι τους επέλεξαν. Εξ άλλου, δεν ήταν μαθημένοι σε διαφορετικές διαδικασίες. Νέο - δημοκρατική Δημοκρατία, με ισχυρό, όσο γίνεται αρχηγό, με θεωρίες περί «στρούγκας», «γκλίτσας του τσοπάνη» και «προβάτων»… που τα «τρώει ο λύκος», όταν ξεφύγουν.
Τέλειωσε κι αυτό, λοιπόν! Τώρα η χώρα διαθέτει «ισχυρή κυβέρνηση» και εξ ίσου «ισχυρή αντιπολίτευση», άρα, μπορούμε να … κοιμόμαστε ήσυχοι…
Μόνο που αυτή η έρμη η σημειολογία των συμπτώσεων … «προειδοποιεί»:
Πεταλωτή οι μεν, ... Σαμαρά οι δε! Με κοινό στόχο τα "υποζύγια". Άλογα, ημίονους και όνους, που στο εξής ... πεταλωμένα και σαμαρωμένα θα αναλάβουν το γνωστό έργο τους: Τη μεταφορά του "φορτίου". Το μόνο ερώτημα είναι αν θα υπάρχει και ... το καμτσίκι!

Η αντίδραση των «σαράφηδων».

Συναντήθηκε, λοιπόν, χθες οι τραπεζίτες με την υπουργό Οικονομίας, κ. Κατσέλη, η οποία δέχθηκε να ενσωματώσει 17 ((!) προτάσεις τους στο νομοσχέδιο για την «αποκατάσταση της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας και την προστασία των δανειοληπτών».
Από τη συνάντηση αυτή προέκυψαν τρία σημεία διαφωνίας:.
- να εξαιρούνται τα στεγαστικά δάνεια
- το ελάχιστο της οφειλής να είναι 20% (αντί του 10% που προτείνει το υπουργείο)
- αυτός που καταθέτει αίτηση πτώχευσης θα πρέπει να παραμένει για διάστημα 10 ετών σε αρχείο οικονομικών δεδομένων.
Με απλά λόγια, η κ. υπουργός … «τους έκανε τη μούρη κρέας»! Τώρα, για τους αφελείς, που αναρωτιούνται τι θα γίνει με τα «κλεμμένα», με τα παράνομα υπερκέρδη του παρελθόντος, που έφεραν τους μεν δανειολήπτες σε θέση επαίτη, τους δε τραπεζίτες σε θέση ισχυρού συνομιλητή της κυβέρνησης, μάλλον θα υπάρξει η απάντηση: «αυτά βαρύνουν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας»!
Σε ό,τι, δε, αφορά τις 14 και πλέον παράνομες ρυθμίσεις λειτουργίας των τραπεζών, μάλλον πρέπει να κρατάμε «μικρό καλάθι»: Τέλος, 1,50 ευρώ, για παράδειγμα σε κάθε κατάθεση υπέρ τρίτου, έξοδα φακέλου για τα δάνεια, πρόστιμα κλπ. Συνεχίζουν να βαραίνουν τους καταναλωτές – πελάτες των τραπεζών, που λειτουργούν ως «κράτος εν κράτει».
Από την αναμενόμενη «ρύθμιση» διαγραφής των χρεών επιχειρήσεων που έχουν πτωχεύσει και ιδιωτών που αδυνατούν να πληρώσουν, πολύ λίγοι θα ωφεληθούν, επειδή θα πρέπει να κατατεθούν προσφυγές στα δικαστήρια. «Ζήσε Μάη μου», δηλαδή.
Και επειδή η κυβέρνηση έδειξε ήδη την πρόθεσή της να «συνεργαστεί» με τους τραπεζίτες, αποδεχόμενη στην ουσία το κυρίαρχο οικονομικό στάτους, μάλλον είναι θέμα χρόνου να διαπιστώσουμε ότι η «αλλαγή» τείνει σε … «μία από τα ίδια»!
Ας μην ξεχνά, όμως, η κ. Κατσέλη, η κυβέρνηση και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι δεν τους ψήφισαν οι τραπεζίτες, αλλά οι πολίτες που είχαν και έχουν προβλήματα και προσδοκούν άμεσες και δραστικές λύσεις σ’ αυτά. Και οι λύσεις δεν μπορεί να αναμένονται, ως αποτελέσματα «συνεργασιών» με αυτούς που ευθύνονται κατά κύριο λόγο για τη δημιουργία αυτών των προβλημάτων.
Λύση, δραστική και αποτελεσματική, θα ήταν μια απόφαση της κυβέρνησης να επανακρατικοποιήσει την Εθνική και Αγροτική Τράπεζα, καθώς και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Τότε θα μπορούσε να κάνει νομισματοπιστωτική πολιτική διαβουλευόμενη … μόνον με τον εαυτό της και την κοινωνία και όχι με τους τραπεζίτες.

«Πολιτικός χρόνος» : παράγοντας αστάθειας.

Εντυπωσιάζει, πολλές φορές, η απλουστευτική αφέλεια με την οποία «προβλέπουν» πολλοί τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Ακούει συχνά κανείς, ακόμη και από «έμπειρα» πολιτικά στελέχη ή πολιτικούς αναλυτές, ως συμπέρασμα, ότι η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. «ήλθε για να μείνει» και ότι θα κυβερνήσει «τουλάχιστον δύο τετραετίες». Η υπεραισιοδοξία αυτή βασίζεται στην εκτίμηση της οργανωτικής κατάστασης τουλάχιστον της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μόνον.
Ασφαλώς, η Νέα Δημοκρατία, προερχόμενη από μία συντριπτική ήττα και αναζητώντας τη νέα ηγεσία της, στην παρούσα φάση είναι «εύκολος» αντίπαλος. Όμως, δε θα παραμείνει στην κατάσταση αυτή για πολύ. Υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις και οικονομικά συμφέροντα που απαιτούν, (και θα επιβάλουν), την επανοργάνωση και ενδυνάμωσή της. Και τότε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα «νιώθει καυτή την ανάσα της».
Οι «αντίπαλοι» όμως της νέας κυβέρνησης, όπως πολλοί σωστά εκτιμούν, ευρίσκονται «εντός των τειχών». Είναι, κατ’ αρχήν, οι πολλές και μεγάλες προσδοκίες που, ως αντιπολίτευση, το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δημιούργησε και είναι δύσκολο να καλύψει. Αιτία αυτής της αδυναμίας δεν είναι τόσο η οικονομική κρίση, όσο η ίδια η δομή και λειτουργία του κυβερνώντος κόμματος. Ένα κόμμα «πολυσυλλεκτικό», με πολλά «ετερόκλητα» στελέχη, που εκφράζουν διαφορετικά συμφέροντα και λειτουργούν σε διαφορετικό «μήκος κύματος. Ένα κόμμα με «πυραμιδική» λειτουργία, (ενός ανδρός αρχή), με πανίσχυρη κορυφή, σαθρή βάση και αδύναμους δεσμούς με την κοινωνία, είναι πιο εύκολο να διολισθήσει σε αντιλαϊκές πολιτικές, υποκύπτοντας σε οργανωμένες και ισχυρές πιέσεις συντεχνιών και οικονομικών συμφερόντων. Και τότε δε θα έχει συμμάχους. Το μεγάλο ποσοστό των πολιτών που ενίσχυσε εκλογικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το έκαμε για δύο, κυρίως λόγους: Για να καταδικάσει τις αποτυχημένες πολιτικές της Ν.Δ. και για να εναποθέσει τις (τελευταίες) ελπίδες του, για αλλαγή των συνθηκών διαβίωσής του. Χωρίς πολλά περιθώρια για αναβολές ή δικαιολογίες.
Υπάρχει ένας ακόμη, κρισιμότερος, παράγοντας που επηρεάζει τις εξελίξεις και αυτός δεν είναι άλλος από τον πολιτικό χρόνο. Είναι μία παράμετρος που θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει «ασύμμετρη απειλή». Ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί στην εποχή που ζούμε επειδή καθορίζεται από «εξωθεσμικούς» παράγοντες. Τα συγκροτήματα τύπου, για παράδειγμα και τα συμφέροντα που υπηρετούν. Η όποια κυβέρνηση δεν έχει σήμερα συνεργάτες ή αντιπάλους τα συνδικάτα και την αυτοδιοίκηση για να πορεύεται με θεσμικό διάλογο και «στοχευμένα μέτρα».
Όσοι, δε, αισιοδοξούν ότι μπορούν να «εξαγοράσουν» την εύνοια των μέσων ενημέρωσης, ας ρωτήσουν τη Νέα Δημοκρατία!

Άλλοι παπάδες ήρθανε άλλα βαγγέλια φέραν.

Έγινε προχθές η συνάντηση πρωθυπουργού - αρχιεπισκόπου και σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις «σε καλό κλίμα»! Αλίμονο… Τώρα, δεν έχουμε τη «δεξιά του Κυρίου», ούτε πρωθυπουργό που υπέγραφε για τις ταυτότητες. «Άλλοι παπάδες» ήρθανε, λοιπόν, αλλά το αν «φέρανε άλλα βαγγέλια», μένει να αποδειχθεί.
Ο κ. Παπανδρέου, δεδομένης και της κακής οικονομικής συγκυρίας, μίλησε για την ανάγκη φορολόγησης της ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας που χρησιμοποιείται για εμπορική χρήση, τονίζοντας ότι πρέπει και η εκκλησία να συνδράμει στην προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στις δηλώσεις του εξέφρασε τις επιφυλάξεις της Ιεραρχίας: «Εγώ οπωσδήποτε υπογράμμισα τα θέματα αυτά, άκουσα τις απόψεις του κ. προέδρου και είπα και τις δικές μου απόψεις. Αλλά εγώ είμαι ένα πρόσωπο μόνο, πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τη συζήτησή μας και τα πολύ σπουδαία πράγματα που είπαμε, θα τα μεταφέρω στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο».
Σύμφωνα με συνεργάτες του προκαθημένου της ελλαδικής Εκκλησίας αρχιεπίσκοπος και πρωθυπουργός «μίλησαν για όλα, αλλά ακροθιγώς και για την εκκλησιαστική περιουσία χωρίς όμως αναφορές σε αυστηρό πλαίσιο».
«Αλλού με τρίβεις δέσποτα, κι αλλού έχω τον πόνο»! Θα μπορούσε να ήταν η, (μη δοθείσα, άλλωστε), απάντηση του πρωθυπουργού. Σε ένα ιδανικό σενάριο διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας το Μέγαρο Μαξίμου θα επιθυμούσε να «απαλλαγεί» και από τη μισθοδοσία των κληρικών, θέμα για το οποίο η Εκκλησίας της Ελλάδας ούτε που θέλει να ακούσει, επικαλούμενη το κοινωνικό έργο που προσφέρει, αντικαθιστώντας ουσιαστικά σε αυτό το ρόλο την κεντρική διοίκηση.
Μη μας διαφεύγει, εξ’ άλλου, η άλλη παροιμία: «Δεν έγινα παπάς ν’ αγιάσω, μα για να καλοπεράσω.»…
Θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο να περιμένει κανείς, να μας προκύψει ένα «βελούδινο διαζύγιο» μεταξύ εκκλησίας και κράτους. Να διαχειρίζεται μόνη της η εκκλησία την περιουσία της, αλλά, να αναλάβει και τη μισθοδοσία των κληρικών. Να παραιτηθεί, υπέρ του κράτους και των ακτημόνων από τσιφλίκια που της «παραχωρήθηκαν» από αυτοκράτορες με «χρυσόβουλα» ή από Τούρκους πασάδες με κιτάπια ή ταπιά. Να αποκτήσουμε, ως σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, υπουργείο παιδείας - σκέτο, χωρίς θρησκευμάτων και άλλα πολλά.
Οι «επιφυλάξεις» του αρχιεπισκόπου, τέλος, φέρνουν στο νου την επόμενη παροιμία: « Αλλιώς μας τα ‘λεγες παπά, πριν σε χειροτονήσουν».

Η ευγλωττία ως «προσόν» του ηγέτη.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που σε επιθεωρήσεις ή σατυρικές εκπομπές προβάλλεται αρνητικά η εμφάνιση και η εκφραστική αδυναμία πολιτικών στελεχών. Κλασικό παράδειγμα ο Λαζόπουλος που τους … «φιλοξενεί», όλους σχεδόν, στο «τσαντίρι» του. Είναι δύσκολο να ξεχαστεί, για παράδειγμα, το σαρδάμ του πρωθυπουργού: «…μηδέν στο πηλήκιο»!
Φυσικά, στη σάτιρα αυτά επιτρέπονται, με την αποδοχή της συνθήκης ότι στοχεύουν στη χαλάρωση της ιλαρότητας και την πρόκληση γέλιου, απαλλαγμένου από κακία. Όταν, όμως, «δένονται» με πολιτική κριτική, (από την οποία απουσιάζει κάθε ίχνος πολιτικού κριτηρίου), τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά: Τείνουν σε πολιτική υπονόμευση, που μπορεί να χαρακτηριστεί έως και δόλια, επειδή ασκείται στο επίπεδο της παραπολιτικής.
Ακόμη σοβαρότερο γίνεται το θέμα, βεβαίως, όταν μεταφέρεται στη αίθουσα του κοινοβουλίου: Εκεί, όπου ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Καρατζαφέρης, στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης υπαινίχθηκε σαφώς, ότι ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να μιλήσει «από στήθους», αλλά, «διαβάζει»! Και ζήτησε ταυτόχρονα από τον προεδρεύοντα, κ. Πετσάλνικο, «να εφαρμοστεί ο κανονισμός της Βουλής, ο οποίος επιβάλλει στους ομιλητές να έχουν απλώς σημειώσεις και όχι να διαβάζουν κείμενα». Ήταν φανερός ο στόχος του Καρατζαφέρη να μειώσει το πολιτικό κύρος του νέου πρωθυπουργού, αλλά πήρε «πληρωμένη» την απάντηση από τον Πετσάλνικο, ότι «ο κανονισμός προβλέπει ρητώς, ότι οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αναγιγνώσκονται», (ως επίσημο κείμενο) και «δεν εκφωνούνται».
Οι δυνατότητες και η αποτελεσματικότητα του λαϊκισμού είναι διαπιστωμένες και μεγάλες. Αρκεί, βεβαίως, να μην λαϊκίζει κανείς συστηματικά και να αποφύγει να ταυτιστεί με την «ιδιότητα» του λαϊκιστή. Τότε, είναι κοντά στην έλλειψη σοβαρότητας και την ανευθυνότητα.
Εις ό,τι, δε, αφορά τα προσόντα ενός πολιτικού ή ενός ηγέτη, νομίζω ότι η ρητορική δεινότητα δεν μπορεί να κατατάσσεται στην πρώτη θέση. Προηγούνται άλλες αρετές, όπως η γενναιοφροσύνη, η ευθυκρισία, η κοινωνική ευαισθησία και η αίσθηση της αλληλεγγύης, η ανεξάρτητη πολιτική σκέψη και δράση, η διάθεση για συνεννόηση και συνεργασία. Θα μπορούσα να πω αλληγορικά, ότι προτιμητέος πρέπει να είναι ο πολιτικός που έχει «ευαίσθητα αυτιά και καρδιά, συνάμα, δε, και μικρή γλώσσα». Υπάρχει ένας ακόμη λόγος να μην εμπιστεύεται κανείς τη ρητορεία. Όταν παλαιότερα οι πολιτικοί αγόρευαν στην καθαρεύουσα, «θαύμαζαν» οι απαίδευτοι και αμόρφωτοι: «Είδες τι ωραία τα λέει; … Αλλά τι λέει;»!
Εξ άλλου, είδαμε και τους ρήτορες…

Στον καιάδα!

«…μα, για να σωθεί η Ελλάδα
Στους καιρούς τους ύστατους,
Βρείτε κάπου έναν καιάδα
Και … γκρεμοτσακίστε τους»!

Ο αφοριστικός στίχος του Νίκου Γκάτσου, στο σκωπτικό τραγούδι, «τα γερόντια», του Σταύρου Ξαρχάκου, φέρνει ένα μειδίαμα στα χείλη όταν τον αντιπαραβάλεις με την Ελληνική πολιτική σκηνή και τις εκλογές, όποτε αυτές γίνονται. Κάθε φορά, οι Έλληνες ψηφοφόροι, όλων των κομμάτων, στέλνουν … στη σύνταξη αρκετά «γερόντια» της πολιτικής και αυτό λειτουργεί παρηγορητικά.
Βέβαια, στη χώρα μας, η … μονιμότητα στα κοινοβουλευτικά έδρανα ορισμένων «επαγγελματιών της πολιτικής», (και εθνοπατέρων επονομαζόμενων), δεν είναι το μόνο κακό: Εδώ ευδοκιμούν και οι «δυναστείες». Τα «πολιτικά τζάκια», που κληρονομικώ δικαιώματι κυβερνούν τη χώρα, ως σύγχρονοι βασιλείς. Ακόμη κι αν «οι γόνοι» είναι κρετίνοι, διαχειρίζονται την «προίκα» από … «είκοσι χιλιάδες βόδια», που τους έχει κληροδοτήσει ο υπουργός πατήρ τους. Άλλοι, (που απέρριψαν τον αναχρονιστικό θεσμό της προίκας), αρκούνται στο να κληροδοτούν … «μόνον το όνομά τους», στους φερέλπιδες γόνους των και αυτό αποδεικνύεται, ενίοτε, εξίσου ή και περισσότερο αποτελεσματικό.
Είναι βέβαιο ότι οι παρατηρήσεις αυτές, αν και απολύτως αληθείς, έως αυταπόδεικτες, ενοχλούν! Γιατί, άραγε;
Δεν είναι μόνον η «αλήθεια, που πάντοτε ενοχλεί». Είναι κάτι βαθύτερο. Είναι η αδράνεια της παθητικότητας και η παθητικότητα της αδράνειας, στην οποία έχουμε περιπέσει, μη ασχολούμενοι - στην ουσία - με «τα κοινά». Κακά τα ψέματα, αλλά δεν μπορούμε στα σοβαρά να ισχυριστούμε ότι «μετέχουμε του πολιτικού γίγνεσθαι», επειδή ψηφίζουμε μια φορά, κάθε τρία - τέσσερα χρόνια ή επειδή παρακολουθούμε τις «πολιτικές αναλύσεις» των … «ντερμπεντέρηδων ή τραγκαουνάκηδων» και τις πρόχειρες «επιθεωρήσεις» του Μητσικώστα και του Λαζόπουλου.
Στην ουσία, μας βολεύει, (μέσα στη νωθρότητα και τη μοιρολατρική μας απάθεια και αφασία), να είμαστε θεατές και οπαδοί της κάθε «πολιτικής φίρμας». Αμφιβάλλει μήπως κανείς ότι αν δεν είχε παραιτηθεί ο τέως πρωθυπουργός, το όποιο συνέδριο του κόμματος, πάλι αυτόν θα εξέλεγε ως αρχηγό;
Αυτό που λείπει στους πολίτες, είτε αυτοί είναι απλοί ψηφοφόροι, είτε μέλη ή στελέχη πολιτικών κομμάτων, είναι η αυτοπεποίθηση και η ανεξάρτητη πολιτική σκέψη. Ετεροκαθοριζόμενοι, λοιπόν, και ετεροκατευθυνόμενοι στην πολιτική «θεωρία και πράξη» μας, αρκούμεθα στην «ικανοποίηση» της απόρριψης στον «καιάδα», ορισμένων «γερόντων». Έστω! Κάτι είναι κι αυτό…

Πρώτη προτεραιότητα: Σταματήστε την κλοπή!

Η υλοποίηση μιας και μόνης προεκλογικής εξαγγελίας της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης, στο πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησής της, θα ήταν ίσως αρκετή να ικανοποιήσει ένα τεράστιο κομμάτι των πολιτών, είτε ψήφισαν αυτό το κόμμα, είτε όχι: Και αυτό θα μπορούσε να φέρει την «κωδική» ονομασία, σεισάχθεια!
Δεν υπονοείται μ’ αυτό η διαγραφή χρεών των πολιτών προς τις τράπεζες, αλλά μια γενναία, όσο και απολύτως αναγκαία ρύθμιση μεταφοράς όλων αυτών των χρεών, σε ένα πιστοληπτικό οργανισμό που θα ανελάμβανε όλα αυτά τα χρέη με ευρωπαϊκούς όρους. Δηλαδή, μια ρύθμιση που θα προέβλεπε τη μεταφορά επαγγελματικών, στεγαστικών και άλλων δανείων στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ή την Αγροτική Τράπεζα, με εγγύηση του Δημοσίου και επιτόκια της τάξης του 4 ή 5%, όπως γίνεται με τις τράπεζες της Ευρώπης.
Κάτι τέτοιο και τους δανειολήπτες θα ανακούφιζε, αλλά και κέρδη θα συσσώρευε στο συγκεκριμένο πιστοληπτικό οργανισμό, επειδή θα προέκυπτε τεράστιος τζίρος! Αν, μάλιστα, προχωρούσε σε χορήγηση νέων - χαμηλότοκων δανείων σε επαγγελματοβιοτέχνες για να κινηθεί η αγορά, τότε θα είχαμε μια τεράστια πολιτική και οικονομική επιτυχία, που θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών και θα έδινε «αέρα» στη νέα κυβέρνηση, να προχωρήσει στις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα.
Δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ κανείς, προκειμένου να καταδείξει το χαρακτήρα και το μέγεθος της «ληστείας» του εισοδήματος των πολιτών από πλευράς των τραπεζιτών ή του χαρακτήρα και της αναποτελεσματικότητας των «ρυθμίσεων» της κυβέρνησης Καραμανλή. Κάθε οικογένεια έχει κάτι να «μολογήσει»…
Μέσα στις προσδοκίες των πολιτών από τη νέα κυβέρνηση, ο «εξορθολογισμός» της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας κατέχει πρωτεύουσα θέση. Κάτι τέτοιο φαντάζει αυτονόητη προϋπόθεση για να πάψει η Ελλάδα να θεωρείται Αφρο - βαλκανική μπανανία και οι Έλληνες καθυστερημένοι ιθαγενείς. Οι πολίτες μπορεί να ανέχονται πολλές προσβολές που αφορούν την ποιότητα ζωής τους, την περιβαλλοντική και πολιτιστική υποβάθμιση, αλλά έδειξαν ότι δεν ανέχονται την κλοπή γενικώς και καταδικάζουν τους κλέφτες και τους υποστηρικτές τους.
Οι «υβριστές» έχουν την τύχη των τραγικών ηρώων των αρχαιοελληνικών τραγωδιών: Αποχωρούν από σκηνής εν μέσω λαϊκής κατακραυγής, όχι «σεμνά και ταπεινά», αλλά ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι.
Το δυσκολότερο έργο είναι η διαχείριση της λαϊκής οργής.

«Η Δημοκρατία ενίκησε».

Το προφητικό σκίτσο του Κ. Μητρόπουλου, το 1965, που παρουσίαζε τον κ. Γ. Παπανδρέου, (παππού του σημερινού Πρωθυπουργού), ήταν για τις μέρες του προφητικό. Παρουσίαζε τον εκλεγμένο με ευρεία πλειοψηφία αρχηγό της «Ένωσης Κέντρου» να παρουσιάζεται στη σκηνή αναγγέλων τη «νίκη της Δημοκρατίας», ενώ πίσω από την πόρτα παραφυλούσε ο ένστολος χουντικός με το σχοινί στο χέρι. Το αγέρωχο ύφος του κ. Παπανδρέου σε πλήρη αντιδιαστολή με την αγωνία των «θεατών» - πολιτών που έδειχναν με το δάχτυλο τον κίνδυνο.
Σήμερα, βεβαίως, δεν απειλείται η Δημοκρατία από συνταγματική εκτροπή. Είναι, όμως, τόσα και τέτοια τα προβλήματα που φαντάζουν δυσεπίλυτα, εάν αντιπαραβληθούν με τα «θεσμικά αντίβαρα» που διαθέτει η σημερινή Δημοκρατία: Η ίδια η λειτουργία των πολιτικών κομμάτων που διαχειρίζονται την εξουσία, με την «πυραμιδική» μορφή τους, τον παντοδύναμο Πρόεδρο και την ηγετική τους ομάδα, η απουσία συνεργασιών, το «πρωθυπουργικό μοντέλο διακυβέρνησης» και η διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι ο σημερινός κίνδυνος.
Ο ευδαιμονισμός, η ήσσων προσπάθεια, το «γλύψιμο» και το ρουσφέτι, η ευνοιοκρατία και το βόλεμα των «ημετέρων» έχουν δημιουργήσει «κοινωνία πελατών» αντί αυτής των πολιτών. Η απουσία πνεύματος αλληλεγγύης, η απάθεια και ο πολιτικός αμοραλισμός συνιστούν μείζονα αρνητική προϋπόθεση για κάθε προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης.
Αρκεί, εξ άλλου, να «διαβάσει» κανείς με άλλο μάτι ορισμένα στοιχεία των εκλογικών αποτελεσμάτων: Η αποχή έδειξε ότι ένας στους τρεις πολίτες «γύρισε την πλάτη» συνολικά στο πολιτικό σύστημα.
Αν εξαιρέσει κανείς τη Ν.Δ. που υπέστη σαρωτική ήττα και εισέρχεται σε περίοδο εσωκομματικής κρίσης, όλοι οι υπόλοιποι δηλώνουν … ικανοποιημένοι και νικητές! Τα κόμματα της Αριστεράς, παρά την απώλεια μικρού ποσοστού και μιας έδρας έκαστο, αναφορικά με τις εκλογές του 2007, δηλώνουν «ικανοποιημένα» και δεν ενδιαφέρονται να «λερώσουν τα χέρια» με τη διαχείριση της εξουσίας.
Ο νέος Πρωθυπουργός επαγγέλθηκε άλλο ύφος και ήθος εξουσίας, που θα έχει όμως να αντιμετωπίσει την «πολιτική βουλιμία» των κομματικών στελεχών, που … ήδη έσπευσαν στο ράφτη.
Η πορεία των πολιτικών εξελίξεων εξαρτάται, λοιπόν, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα από το σθένος και τη συνέπεια του «ηγέτη». Και όσο κι αν ο ρόλος της προσωπικότητας στη διαμόρφωση της Ιστορίας είναι καθοριστικός, δεν μπορεί παρά να γεννά ανησυχίες.
Οι προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες είναι απαραίτητες όσο ποτέ άλλοτε.

«Πέστε μας, που θα βρείτε τα λεφτά»!

Πολιτική αμετροέπεια, θράσος πανικόβλητων ή «κακομαθημένων παιδιών», που … «δεν τα παίζουν» πια; Όποια κι αν είναι η εξήγηση της συμπεριφοράς των στελεχών της Ν.Δ. οργίζει κάθε σκεπτόμενο πολίτη, μερικές ώρες πριν τις κάλπες.
Πάει πολύ σ’ αυτούς, που ο ελληνικός λαός «διόρισε λογιστές - διαχειριστές του ταμείου» και … τίναξαν την μπάνκα στον αέρα να παριστάνουν τον εισαγγελέα και τιμητή. Η απλοϊκή αφέλεια με την οποία ρωτούν επιμόνως τον Πρόεδρο και τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για το «που θα βρούνε τα λεφτά για να κυβερνήσουν έτσι όπως υπόσχονται», ίσως θα μπορούσε να απαντηθεί εξ’ ίσου απλοϊκά και προκλητικά: «Εκεί που τα χαρίσατε εσείς»! Στα «δωράκια» στις τράπεζες και τις χαριστικές ρυθμίσεις προς ημετέρους. Στους υπέρογκους μισθούς και τα μπόνους των γκόλντεν μπόυς και των αμέτρητων «επιτροπών» για τη λειτουργία του κομματικού κράτους. Στη φορολόγηση των «εισοδηματιών - μερισματούχων» του χρηματιστηρίου και των τραπεζών που φούσκωσαν το πουγκί τους. Στην είσπραξη του Φ.Π.Α. που εγκολπώνονται πολλοί και την πάταξη της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής. Στην κατάργηση της μίζας από κρατικές προμήθειες και τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών. Ο κατάλογος των «πηγών» άντλησης κρατικών εσόδων είναι μεγάλος. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση για χρηστή διοίκηση. Κάτι που υποσχέθηκε, βεβαίως, ο τέως πρωθυπουργός αλλά 5,5 χρόνια τώρα υλοποίησε το αντίθετο. Ο κατάλογος των συνεργατών, των φίλων και υπουργών του κ. Καραμανλή που απομακρύνθηκαν για εμπλοκή τους σε σκάνδαλα είναι τόσο μεγάλος, που δυσκολεύεται να βρει κανείς στελέχη με «καθαρό μητρώο».
Τώρα ψελλίζουν: «Κάναμε, βεβαίως, κάποια λάθη…»! Έτσι, απλά. Ως να πρόκειται για απλές αβλεψίες ή παραλείψεις. Θεωρούν ότι μπορεί εύκολα κανείς να ξεχάσει ότι η … «βρονταφών» παρακολουθούσε μέχρι και το τηλέφωνο του ίδιου του πρωθυπουργού και η εταιρεία αυτή εξακολουθεί να λειτουργεί στη χώρα, σα να μην έχει συμβεί τίποτε. Τις απαγωγές και απελάσεις Πακιστανών κόντρα στο διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τους «κουμπάρους» και το καρτέλ γάλακτος, τα «δομημένα», (κλεμμένα) ομόλογα των ταμείων των δημοσίων υπαλλήλων. Τους ζαχόπουλους και τα βατοπέδια του Εφραίμ και υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή.
Από πού κι ως πού, λοιπόν, έρχονται τώρα να παραστήσουν τον «υπεύθυνο» και αποκαλούν ανεύθυνη την αντιπολίτευση;
«Κυριακή κοντή γιορτή»…

ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2009 |
Εμείς που υπογράφουμε το κείμενο, πιστεύουμε ότι παρά την κρισιμότητα των πολιτικών εξελίξεων, η αντιστοίχηση των πολιτικών δυνάμεων υπακούει σε παλιά, δοκιμασμένα μοντέλα, τα οποία δεν μπορούν να εγγυηθούν αξιόπιστες λύσεις. Το «όλοι εναντίον όλων», ηγεμονισμοί, «πολιτική καθαρότητα» και μικρομεγαλισμοί οδηγούν στην καλύτερη περίπτωση σε μια απλή κυβερνητική εναλλαγή, που κινδυνεύει να είναι παραλλαγή γνωστών παλαιών καταστάσεων που πίκραναν πολλούς και οδήγησαν σε αδιέξοδα.
Η διακυβέρνηση της χώρας, τα τελευταία 5,5 χρόνια έβλαψε τη χώρα, πρόσβαλε πολιτικά πολλούς, διέψευσε ακόμη και τις ελάχιστες προσδοκίες για «νοικοκύρεμα» του τόπου.
Οι πολίτες του χώρου της δημοκρατικής και ανανεωτικής Αριστεράς, οι ανένταχτοι που προσέβλεπαν σε μία μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία, με προγραμματικό διάλογο και συγκλίσεις, για μια εναλλακτική - προοδευτική διακυβέρνηση, βλέπουν το όραμά τους να ξεθωριάζει και τη λύση να μετατίθεται σε ένα απροσδιόριστο μέλλον.
Οι ευθύνες για την πολιτική αυτή καθυστέρηση κατανέμονται σε όλες τις πλευρές και θα «αποδοθούν» από τους πολίτες στην κάλπη. Οι όποιες εξελίξεις, δυστυχώς, μετατίθενται σε μετεκλογικό χρόνο, που θα κριθούν πολλά.
Εκτιμούμε ότι προκύπτει αδήριτη ανάγκη δημιουργίας και ύπαρξης ενός πολιτικού «προπλάσματος», το οποίο θα παίξει το ρόλο του θετικού καταλύτη για προοδευτικές εξελίξεις. Για το λόγο αυτό αισθανόμαστε την ανάγκη να αποσαφηνίσουμε την προεκλογική μας στάση και συμπεριφορά, που έχει ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό την απελευθέρωση από πολιτικούς και κομματικούς τακτικισμούς και φιλοδοξεί να προωθήσει πολιτικές - προγραμματικές συγκλίσεις, πάντα σε προοδευτική κατεύθυνση.
Δηλώνουμε κομματικά ανένταχτοι, στο χώρο της ευρωπαϊστικής - ανανεωτικής Αριστεράς που πρέπει να επανιδρυθεί. Δεν μας εκφράζουν πολιτικά τα θολά αριστερίστικα σχήματα, ούτε, βεβαίως και τα αρχηγικά κόμματα της «πρωθυπουργικής Δημοκρατίας». Σ’ αυτή τη φάση, είμαστε ψηφοφόροι υπό αίρεση και εν αναμονή ενεργοί πολίτες.
Κεμανίδης Γιάννης, δάσκαλος, πρώην Γραμματέας Ν.Ε ΣΥΝ
Κουγιώνης Δημήτρης, φυσικός, πρώην Δήμαρχος Τυρνάβου
Παππάς Κώστας, χημικός μηχανικός, πρώην Γραμματέας Ν.Ε ΣΥΝ
Τσουρβάκας Αποστόλης, οικονομολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος Καλαμπάκας

Χίλιες λέξεις … μια εικόνα: Καταστροφή!

Πού ΄ναι τα χρόνια και οι μέρες, με το ύφος το αγέρωχο του «επιβήτορα» της εξουσίας! Τότε, που ένα του αυστηρό βλέμμα ήταν αρκετό για να … παραλύσουν από φόβο ισχυροί κομματικοί και δημόσιοι λειτουργοί.
Για τον κ. Πρωθυπουργό ο λόγος, (τον τέως)!
Η ρητορική του «δεινότητα», που δεν τον εγκαταλείπει ακόμη και τώρα, ήταν απόδειξη αδυναμίας. Αδυναμίας να πείσει το ακροατήριό του, εφ΄ όσον δεν είναι πεπεισμένος ο ίδιος, ότι έχει δίκιο. Ότι ο ίδιος «έχει σχέδιο» εξόδου από την κρίση, (ενώ ο αντίπαλός του όχι), ότι αυτός αντιπροσωπεύει την υπευθυνότητα, ενώ όλοι οι άλλοι … κάνουν πλάκα!
Όσο περίτεχνος και άνετος και αν φαντάζει ο λόγος του δεν μπορεί να πείσει, επειδή σκοντάφτει στο ερώτημα: «Καλά όλα αυτά! Αλλά, 5,5 χρόνια τώρα, πού ήταν αυτό το «σχέδιο», αυτή η «υπευθυνότητα», η «σοβαρότητα και αποφασιστικότητα», που μόνον αυτός διαθέτει;». Γιατί όλα, όσα, λέει ότι είναι τώρα αποφασισμένος να κάνει, δεν τα έκανε όλα αυτά τα χρόνια; (Ίσως να είχαμε προλάβει και «το κακό»).
Δεν μπορεί, πλέον να πείσει ο κ. Καραμανλής και το ξέρει. Γι’ αυτό «ιδρώνει» μέσα στη σφιγμένη του γραβάτα, που την έλυσε μόνο στη συγκέντρωση της ΟΝΝΕΔ. Εκεί … ξεχάστηκε λίγο. Πήρε κουράγιο από τους ενθουσιώδεις νέους της παράταξής του. «Γέλασε τ΄αχείλι του». Σήκωνε τα χέρια, ξεσηκώνοντας ενθουσιασμό και πηγαινοέρχονταν στη σκηνή ζωηρός, «νέος» κι αυτός…
Θέλω να ομολογήσω την «κακία» και τη «μικροπρέπειά» μου: Νιώθω μια άγρια χαρά, ανεξήγητη λογικά, όταν βλέπω τον κ. Καραμανλή να «ιδροκοπά» και να ζορίζεται. Αντιπαραβάλλω αυτή, τη σημερινή του εικόνα με εκείνη του αλαζόνα πρωθυπουργού, ο οποίος από το βήμα της βουλής, απευθύνονταν χειρονομώντας προς τον αρχηγό του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που μόλις είχε χάσει τις εκλογές, με ύφος «μάγκα» του Ψιρρή: «Πού είσαι τώρα Γιώργο; Μήπως ξανα-θές εκλογές, Γιώργο;»!
Επειδή είναι δύσκολο και φαντάζει μακρινό όνειρο μια «πραγματική αλλαγή» στα πολιτικά πράγματα και τη ζωή μας, νιώθουμε ικανοποίηση από την «εικονική συντριβή» αυτού που θεωρούμε ότι φταίει. Είναι κατ’ εξοχήν … ποδοσφαιρικό συναίσθημα, σε μια πολιτική κερκίδα, όπως τη φτιάξαμε τη ζωή μας. Μέχρι να έλθει ο επόμενος αλαζόνας…

Στο «χρηματιστήριο» της ελπίδας.

Κανείς δε θα πλήρωνε 10 ευρώ για την αγορά ενός κομματιού χαρτιού, μικρότερου από σελίδα Α4. Πολλοί, όμως, αγοράζουν λαϊκό ή όποιο άλλο λαχείο και «καταθέτουν» 10 ή και περισσότερα ευρώ γι’ αυτή την αγορά. Στη νομική γλώσσα το λαχείο ονομάζεται … «αγορά ελπίδος» και έτσι νομιμοποιείται» αυτή η αγοραπωλησία. Η προσδοκία του κέρδους κινεί τα πάντα!
Αντίστοιχη είναι στον πυρήνα της η λειτουργία πολλών κοινωνικών και πολιτικών «θεσμών» της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Όπως, λ.χ., των πολιτικών κομμάτων και της εκκλησίας, που πωλούν, κυρίως, ελπίδα.
Αν εξαιρέσει κανείς το κοινωνικό έργο της εκκλησίας, (δυσανάλογα μικρότερο των δυνατοτήτων της), μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή ασκείται με επιτυχία στην «πώληση ελπίδας». Για «κληρονομία της βασιλείας των ουρανών», «σωτηρία των ψυχών ημών» και άλλα ανακουφιστικά της μίζερης επίγειας ζωής των πιστών.
Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, καθόλου δεν απέχουν από αυτή την τακτική και συμπεριφορά, εμφανίζοντας παρόμοια χαρακτηριστικά: Πάντοτε υπήρχαν οι πολιτικοί «μεσίες» και «σωτήρες», δεν έλειψαν οι «προφήτες» και «οσιομάρτυρες». Καταπληκτικές ομοιότητες με «πίστη στο δόγμα», το «αλάθητον του αρχηγού», την «καρτερία των πιστών».
Από τα κόμματα που έχουν στον πυρήνα της φιλοσοφίας τους την αθεΐα, μέχρι … την «δεξιά του Κυρίου», ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο, παρατηρεί κανείς την έντονη προσπάθεια προσηλυτισμού «πιστών», με δέλεαρ την «ελπίδα για το μέλλον»! Δε διστάζουν να βάλουν τη λέξη ακόμη και σε αφίσες με το όνομα και το σήμα του κόμματος ή ακόμη χειρότερα, τη φωτογραφία του αρχηγού: «Η ελπίδα για το μέλλον» ή ακόμη πιο συγκεκριμένα, «η ελπίδα του έθνους»!
Η μεγάλη διαφορά με την εκκλησία είναι ότι τα κόμματα δεν υπόσχονται τη «μετά θάνατον σωτηρία των ψυχών», αλλά … «καλύτερες μέρες», την αμέσως επομένη των εκλογών. Υπόσχεση που σχεδόν πάντα διαψεύδεται, προσκρούοντας σε «στενωπούς», «διεθνείς οικονομικές κρίσεις» και έχουμε ανώμαλη προσγείωση σε «αναγκαστική περιστολή των δημοσίων δαπανών», (κυρίως των κοινωνικών) - τη γνωστή «λιτότητα» - και συστάσεις για υπομονή, μέχρι να φανεί φως «στο βάθος του τούνελ»!
Δε λείπουν από το έργο και οι «ζηλωτές» του θιάσου, οι οποίοι αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την «εξουσία» και υπόσχονται «λύτρωση μετά … θάνατον».
Παρά ταύτα, επειδή «ένας στους εφτά κερδίζει», (δε λέει ότι έξι στους εφτά χάνουν), ο κόσμος συνεχίζει να … αγοράζει ελπίδα! Εξ άλλου, αυτή «πεθαίνει πάντα τελευταία».

Προεκλογικό ριάλιτυ.

Μια «πολιτική» πασαρέλα προεκλογικών διακηρύξεων «ευθύνης» και «ανευθυνότητας», «συμβιβασμένων» και … «ασυμβίβαστων» αρχηγών έχει καταντήσει η ελληνική πολιτική σκηνή.
Πρωταγωνιστές αρχηγοί και θλιβεροί κομπάρσοι που συνιστούν «παρέες», κλειστά κλαμπ, γαλάζια, πράσινα, φαιογάλαζα, κόκκινα και τυρκουάζ, παρελαύνουν στο γυαλί και ιδρώνουν να μας πείσουν ότι είναι οι «καταλληλότεροι» να μας σώσουν. Από την κρίση που αυτοί δημιούργησαν.
Ο λαός, οι πολίτες, (κατ’ όνομα), παθητικοί τηλεθεατές ψηφίζουν με … sms, μέχρι να εκχωρήσουν την πραγματική ψήφο τους, επιλέγοντας όχι αυτόν που προκρίνουν, αλλά αυτόν που μπορούν να ανεχθούν.
Η πειθώ παραχώρησε τη θέση της στην ελπίδα. Των απελπισμένων …
Τέτοια κατάντια δεν έχει ματαδεί η «ελληνική δημοκρατία»:
Αρχηγοί, με ύφος αυτοκράτορα, να απευθύνονται στο «πόπολο» στο πρώτο ενικό πρόσωπο: «Δεσμεύομαι…», «Αποφάσισα…»! Και πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί να μυξοκλαίνε σαν αδικημένα ορφανά και να … απειλούν ότι θα «καταγγείλουν». Τι άραγε; Ό,τι και οι ίδιοι έκαναν όταν κατείχαν εξουσία;
Και οι «τηλε - εισαγγελείς» σε ρόλο διαιτητή: «Ολοκληρώστε, κύριε τάδε, πάμε για διαφημίσεις και επιστρέφουμε σε δύο λεπτά»! Επικεντρώνουν στην «πολιτική ουσία» των πραγμάτων: Γιατί, τελικά δεν μετέσχε στα ψηφοδέλτια του ΛΑ.Ο.Σ ο κ. Ψινάκης; Τι εννοούσε ο κ. Τσιτουρίδης στη δήλωσή του περί «διαπλεκομένων στη Ρηγίλης»; «Πως αντέδρασαν οι κ.κ. Παυλίδης Δούκας και Μαγγίνας»; Μερικοί θέτουν πιο … «πολιτικά» ερωτήματα: «Που θα βρείτε τα χρήματα, κύριε Παπανδρέου;» ή «Γιατί 5,5 χρίνια τώρα δεν τα κάνατε αυτά, κύριε Καραμανλή;»!
Οι δημοσκόποι έχουν ήδη αποφασίσει! Και το μόνο «ερώτημα» που περιμένει απάντηση είναι αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα έχει αυτοδυναμία και αν θα μπορέσει να διαχειριστεί την «κρίση».
Και οι «τηλεθεατές» - πολίτες πορεύονται προς τις κάλπες με μοναδικό «χρέος» να επικυρώσουν τα … «τετελεσμένα»! Δεν είναι λίγοι αυτοί, που έχουν μεταλλάξει την απογοήτευσή τους σε μαζοχιστικό κυνισμό και σπεύδουν κατά εκατοντάδες να … εγγραφούν ως μέλη στις λίστες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με κάδους βαΐων στα χέρια, έχοντας προθερμάνει τις παλάμες, για το «ενθουσιώδες» χειροκρότημα του νέου Καίσαρος. Ώσπου να έλθει ο επόμενος…
Δοξάστε μας! Έχουμε διασφαλίσει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια λαμπρή πολιτική, οικονομική και κοινωνική πρόοδο.

Η κάθοδος του «Ηρακλέους» στον Άδη.

Οι επίμονες «αριστερές» περιδινήσεις του σύγχρονου Ηρακληδέως της Αριστεράς οδήγησαν, τελικώς, τον ίδιο σε «κάθοδο στον Άδη»! Ήταν αυτό που προδίκαζε ο ίδιος, ως βέβαιο αποτέλεσμα της πιθανής συνεργασίας του χώρου που αυτός εμπνεύσθηκε και δημιούργησε, (του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ο μοιραίος αυτός άνθρωπος, που από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου οδηγήθηκε στα έδρανα του ευρωκοινοβουλίου, (επί 25 συναπτά έτη), στο ελληνικό κοινοβούλιο και την ηγεσία του ΣΥΝ, επέμενε ότι είχε βρει τη «μαγική συνταγή» ενοποίησης της ελληνικής, κατακερματισμένης Αριστεράς και σ’ αυτήν επέμεινε μέχρι τέλους: Ήταν αυτός που εμπνεύσθηκε και υλοποίησε, (μαζί με άλλους), το εγχείρημα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κόντρα στη «λάιτ» ακδοχή της, την Ανανεωτική, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη και του Κουβέλη. Όλους αυτούς φρόντισε συστηματικά να τους απαξιώσει, αποκαλώντας τους «Δαμανακιστές» ή «εξουσιολάγνους πασοκίζοντες»! Επέλεξε, δε, ως συνεργάτες, (συνιστώσες), στο εγχείρημα όλους τους «ανέστιους αριστερούς», κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, που είχαν ένα κοινό - κατά την άποψή τους - χαρακτηριστικό: «Εξω - συστημική Αριστερά»! Ένδεκα, στο σύνολό τους, συνιστώσες, (ολιγομελείς, έως μονοπρόσωπες), συναποτέλεσαν το σχήμα. «Κ.Ο.Ε., Δ.Ε.Α., Α.Κ.Ο.Α., ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ, έως το δήθεν ΔΗ.Κ.ΚΙ του Πάντζα, κλπ.». Στην αρχή, ισχυρίζονταν ότι είχε βρει τον τρόπο να επιβάλει τη «μεγάλη συμμαχία» και με το Κ.Κ.Ε.! Αποδεχόμενος το συνεχές «φτύσιμο» από την Παπαρήγα και τους συντρόφους της, παραδέχθηκε ότι «δεν είναι δυνατόν να γίνει συνεργασία, τουλάχιστον, με την ηγεσία του Κ.Κ.Ε.». Θέλησε να σηματοδοτήσει την «ανανέωση» στο χώρο και πρότεινε τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ. Δεν παραιτήθηκε, όμως, από την προεδρία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ούτε από το στόχο διάλυσης του ΣΥΝ και διάχυσής του στο συμμαχικό σχήμα, όπου θα μπορούσε να ηγεμονεύσει ο ίδιος. Όταν ο «μικρός» άρχισε «να σηκώνει κεφάλι», ξεκίνησε το συστηματικό του «πριόνισμα» και επιχείρησε να τον «φάει», όπως ο Κρόνος τα παιδιά του!
Όταν οι σχεδιασμοί δεν του βγήκαν, παρόλα τα «φεύγω - επιστρέφω, διορίζω - καθαιρώ», αποφάσισε, (μόνος του), να βαδίσει το δρόμο του «κοινοβουλευτικού αναχωρητισμού», αδιαφορώντας για την κατάληξη του «εγχειρήματός» του. «Φεύγει κι αφήνει πίσω του συντρίμμια»…
Ο άνθρωπος που επαγγέλθηκε την ήττα του δικομματισμού, με τον τρόπο του, τον εκτρέφει.

Μεταξύ κωμωδίας και δράματος.

Όταν προ εβδομάδος ερωτάτο από δημοσιογράφους ο του Πολιτισμού υπουργός, κ. Αντώνιος Σαμαράς για τα σενάρια πρόωρων εκλογών, με ύφος λόγιου, φλεγματικού αριστοκράτη απαντούσε: «Πείτε μου ένα, έστω, σοβαρό επιχείρημα, που να δικαιολογεί πρόωρη προσφυγή στις κάλπες»! Και, βεβαίως, οι δημοσιογράφοι μπορεί να απέφυγαν να απαντήσουν, αποδέχθηκε, όμως, την «πρόκληση»… ο ίδιος ο Πρωθυπουργός του: Χωρίς να συνεννοηθεί με τους υπουργούς του, συσκεφθείς με … το αισθητήριο και το προσωπικό του «αίσθημα» (!) ευθύνης, προχώρησε σε «διάγγελμα» προς τον ελληνικό λαό, μέσω του οποίου … παρέθεσε αρκετά «σοβαρά επιχειρήματα» υπέρ των πρόωρων εκλογών.
Η (πολλάκις αποδεδειγμένη) προσωπική του υπευθυνότητα, στη διαχείριση των δημοσίων θεμάτων, η (δεδομένη κατά τον ίδιο) ανευθυνότητα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έναντι των θεσμών, η προδιαγραφόμενη μακρά προεκλογική περίοδος, η οποία θα έβλαπτε την οικονομία, (για την ανόρθωση της οποίας απαιτούνται «γενναία μέτρα», που αυτά με τη σειρά τους απαιτούν «νωπή» λαϊκή εντολή)! Όπερ, έδει δείξαι… Την πήρε την απάντησή του ο κ. Σαμαράς και μια πλειάδα υπουργών, (Πρ. Παυλόπουλος, Δ. Σιούφας, Α. Σπηλιωτόπουλος, Δ. Αβραμόπουλος), οι οποίοι, προκρίνοντας … το «συμφέρον του τόπου» - όπως ακριβώς ο πρωθυπουργός τους - εξόρκιζαν τις πρόωρες εκλογές!
Είναι αξιοσημείωτο ότι και οι δύο «σχολές», υπέρ και κατά των εκλογών, ταύτιζαν το εθνικό, με το … παραταξιακό τους συμφέρον και είχαν διαμετρικώς αντίθετη άποψη ως προς την εξυπηρέτησή του: Οι μεν από την επίσπευση των εκλογών, οι δε από την παράταση της κυβερνητικής θητείας! Αξιοθαύμαστος συντονισμός των μελών μιας κυβέρνησης, που φιλοδόξησε και συνεχίζει (!) να φιλοδοξεί … να σώσει τη χώρα…
Φυσικά, μετά την «πυρκαγιά», (όχι της Αττικής, της Ν.Δ.), είχαμε και θύματα. «Άλλος για Χίο τράβηξε» κι άλλος για Καρατζαφέρη! Πρώτος ο «ξάδελφος» παραπονέθηκε στη δασκάλα ότι … «δεν παίζει», επειδή ο (άλλος) ξάδελφος «κάνει ζαβολιές», που … «βλάπτουν την παράταξη και το συμφέρον της χώρας». Μετά εμφανίστηκε «στο γυαλί» ο γόνος του κινηματογραφικού Μυαρογιαλούρου, (Κωνσταντάρας) και ο έτερος γόνος, του φιλοβασιλικού και «αποστάτου» της Ένωσης Κέντρου, (Γαρουφαλιάς). Ακολούθησε η δραματική ανακοίνωση Βουλγαράκη, περί μη συμμετοχής του στα ψηφοδέλτια, για να … αποφύγει την «πολιτική ανθρωποφαγία»… Όταν το σκάφος βουλιάζει, κάποια μικρά θηλαστικά, βουτάνε πρώτα στη θάλασσα.
Τιμώντας, μετά ταύτα, τα παραδοσιακά… οθωνικά μας έθιμα, ο «καταλληλότερος», οδεύει προς το «παζάρι» της συμπρωτεύουσας όπου θα τονίσει την «κρισιμότητα των καιρών», την προσωπική του υπευθυνότητα και την ανευθυνότητα των άλλων. Θα ζητήσει, δε, για μία ακόμη φορά «νωπή εντολή»! Μανία έχει ο ερίφης με τα «νωπά»… Να του τα δώσουμε: Ντομάτες και άλλα οπωρολαχανικά.

Φορητοί υπολογιστές, αφόρητος εμπαιγμός.

Δεν είναι ότι η εμπειρία του παρελθόντος συνωμοτεί εναντίον ανάλογων υποσχέσεων και παροχών. (Και στο παρελθόν είχαν υποσχεθεί υπολογιστές σε ΟΛΟΥΣ τους φοιτητές, στους μαθητές της ΣΤ΄δημοτικού ΘΑ έδιναν «υπολογιστές των 100 ευρώ» και όλοι … «πήραν από ένα σπίτι»!).
Εκτός του πολιτικού χρόνου, (οι μέρες είναι πονηρές), που γίνεται η εξαγγελία, υπάρχουν πολλά ερωτηματικά που γεννώνται και θα έπρεπε να απαντηθούν:
• Τι μάθημα μπορεί να γίνει σε μια αίθουσα διδασκαλίας, όπου είκοσι μαθητές θα έχουν φορητούς υπολογιστές, οι μισοί δε θα γνωρίζουν το χειρισμό τους και οι περισσότεροι καθηγητές δεν έχουν ιδέα;
• Γιατί τα χρήματα αυτά δεν είχαν δοθεί νωρίτερα για δημιουργία σε όλα τα σχολεία εργαστηρίων πληροφορικής και αιθουσών προβολών;
• Ποία η χρησιμότητα στη διδασκαλία, μέσα σε αίθουσες που δεν έχουν δίκτυο διασύνδεσης των υπολογιστών, ώστε να είναι δυνατή η κεντρική καθοδήγηση από το διδάσκοντα;
Είναι φανερή η προεκλογική σκοπιμότητα της εξαγγελίας!
Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι είναι αρνητικό να γίνει ένα βήμα προσέγγισης της «Κοινωνίας της Πληροφορίας». Απλώς, φαίνεται ότι «αρχίζουμε να χτίζουμε από τα κεραμίδια». Δεν υπάρχει σοβαρός σχεδιασμός και ιεράρχηση των «βημάτων» για την επιτυχία του στόχου, (αν, τελικώς, υπάρχει τέτοιος).
Σήμερα, δεν υπάρχουν καν καθηγητές πληροφορικής σε όλα τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Λείπει, δε, από τα περισσότερα σχολεία η στοιχειώδης απαραίτητη υποδομή. Η πλειοψηφία των διδασκόντων δεν είναι εξοικειωμένη με τη χρήση νέων τεχνολογιών. Υπό αυτές τις συνθήκες, η υλοποίηση της εξαγγελίας, περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσει από όσα θα λύσει.
Αυτό, βεβαίως, δε φαίνεται να απασχολεί το υπουργείο Παιδείας και την κυβέρνηση, που επενδύει στην … «άμεση απόδοση» της κίνησης σε ψήφους!
Εντάξει, αδέλφια! Μας έχετε κάνει «πρόβατα». Μη μας θεωρείτε, όμως, και … βόδια!! Προπάντων, μη βγείτε να ισχυρισθείτε ότι κάνετε μία ακόμη … «δομική παρέμβαση» εκσυγχρονισμού της παιδείας. Κάτι τέτοιο, ούτε το μπορείτε, ούτε το θέλετε. Αλλιώς, δε θα «επενδύατε» στα κολέγια. Δε θα μειώνατε τις δαπάνες για την παιδεία και τους μισθούς των εκπαιδευτικών. Θα παίρνατε μέτρα για την αντιμετώπιση της παραπαιδείας και θα διαθέτατε περισσότερα κονδύλια για την έρευνα.
Η παιδεία δεν αναβαθμίζεται με προεκλογικά … «φορητά καθρεφτάκια».

Οι «χρυσοκάνθαροι» και οι μοιραίοι.

Με τα χρήματα του «πακέτου στήριξης» της ελληνικής οικονομίας, οι τραπεζίτες … δανείζουν το κράτος!

Αυτό είναι το σκάνδαλο, ένα ακόμη από τα πολλά της διακυβέρνησης της Ν.Δ., που προκαλεί ίσως τη μεγαλύτερη οργή: Οι τραπεζίτες, με τα χρήματα που έλαβαν από την κυβέρνηση Καραμανλή, για αντιμετώπιση της κρίσης, με ενίσχυση της «ρευστότητας» και για χορήγηση φθηνών δανείων σε επιχειρήσεις, αγόρασαν τίτλους του δημοσίου, (κρατικά ομόλογα), που έχουν υψηλό επιτόκιο, «έριξαν» αυτούς τους τίτλους στο χρηματιστήριο και «έκαναν πάρτι»!
Ταυτόχρονα, παίρνουν φθηνό χρήμα, (επιτόκιο 1%) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έχουν καθηλωμένα τα επιτόκια καταθέσεων και εκτοξευμένα στα ύψη, (έως 17%), τα επιτόκια χορηγήσεων.
Τέτοια ληστεία σε βάρος του ελληνικού λαού ίσως να μην έχει γίνει ούτε από δυνάμεις κατοχής!
Μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2009, οι τράπεζες είχαν καθαρά κέρδη 1,5 δισεκατομμύρια ευρώ!
Παράλληλα, πουλάνε «κοψοχρονιά» σε εισπρακτικές εταιρείες ληξιπρόθεσμα χρέη ιδιωτών και επιχειρήσεων και αυτές εκβιάζουν, απειλούν και προχωρούν σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων.
Είναι, πλέον, φανερό ότι η κρίση, (πραγματική ή κατασκευασμένη), λειτουργεί ως πολιτικό άλλοθι, ως ευκαιρία για την οικονομική αφαίμαξη της υγειούς κοινωνίας από τα «βαμπίρ» και ιδεολογική υποταγή στο … «μοιραίο», που ονομάζουν οικονομική κρίση.
Δεν υπάρχει «μοιραίο». Υπάρχουν μοιραίοι, άβουλοι και ανίκανοι να προστατεύσουν τους πολίτες αυτής της χώρας, που παριστάνουν τους κυβερνώντες!
Έχουν διαλύσει τα ασφαλιστικά ταμεία αγοράζοντας τα «δομημένα ομόλογα» και οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να πάρουν το εφάπαξ, (δικά τους χρήματα), ή τη σύνταξή τους. Οι νέοι καλούνται να εργαστούν ως τα βαθειά τους γεράματα - για να μην προλάβουν να πάρουν σύνταξη και αυτό το ονομάζουν … δομική παρέμβαση στο ασφαλιστικό σύστημα.
Πλιατσικολογούν τα χρήματα των φορολογουμένων με τους τραπεζίτες και τους «επενδυτές» του χρηματιστηρίου. Ξεπουλούν την κρατική περιουσία σε «επιχειρηματίες - μοναχούς» οι «παραπλανηθέντες» υπουργοί τους. Αφήνουν να καεί η Ελλάδα για να την προσφέρουν στους οικοπεδοφάγους. Μυξοκλαίνε ότι φταίει ο «στρατηγός άνεμος» ή … τα πεύκα και καταλογίζουν … ανευθυνότητα σε όσους τους κατηγορούν για συνενοχή ή ανικανότητα.
Πόσο ακόμη να τους ανεχθεί κανείς;

Τέλος εποχής.

Γίνεται, πλέον, φανερό στους πολλούς ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο οργάνωσης και διοίκησης της χώρας έχει φθάσει στα όριά του. Εφ’ εξής μόνον δεινά μπορεί να επισωρεύει στην Ελλάδα, τη χώρα που «γέννησε τη δημοκραρία»! Διότι, απλούστατα, μόνον ως κατ’ επίφασιν δημοκρατία μπορεί να γίνεται λόγος στα καθ’ ημάς.
Η «Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» προεδρεύεται από τον εκάστοτε Πρόεδρο, (προϊόν κομματικών ισορροπιών και συμβιβασμών), που του έχουμε αναθέσει το ρόλο … του «σοφού γέροντος», που δίδει επετειακώς συμβουλές, που όλοι απορρίπτουν μεθ’ επαίνων!
Οι «εκπρόσωποι του λαού», βουλευτές, για να εκλεγούν πρέπει να έχουν την εύνοια του πανίσχυρου αρχηγού και … μεγάλο λογαριασμό στην τράπεζα ή «πρόθυμο σπόνσορα», που θα ζητήσει παράνομο «αντίδωρο». «Μαριονέτες» της ηγετικής κομματικής ομάδας, μόνον τα συμφέροντα του λαού αδυνατούν να υπηρετήσουν και αρκούνται σε φτηνές «διαμεσολαβήσεις» - ρουσφέτια.
Η δικαιοσύνη, «τσιφλίκι» του εκάστοτε υπουργού δικαιοσύνη, «υπό τας διαταγάς» του διορισμένου απ’ τον ίδιο εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Η δημόσια διοίκηση, γραφειοκρατική, δυσκοίλια, αναποτελεσματική, αναξιοκρατική και «παραδουλεύτρα» της κομματικής εξουσίας και «εχθρός του πολίτη».
Η «αυτοδιοίκηση», μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας, δημιουργεί ψευδαισθήσεις δημοκρατίας, λειτουργώντας με κολοβές αρμοδιότητες και χωρίς αυτοτελείς πόρους.
Και οι πολίτες αυτής της «δημοκρατίας της ζουαζιλάνδης» επιβιώνουν όπως μπορεί ο καθένας. Φαντασιώνονται ότι «τα καταφέρνουν» κλέβοντας ολίγον Φ.Π.Α., χτίζοντας ένα αυθαίρετο σε «δασική εκτός σχεδίου» περιοχή, γλείφοντας τον υπουργό, το βουλευτή ή τον κομματάρχη για ένα μικρο-ρουσφέτι ή ανοχή στις ανομίες του.
Όλο αυτό, «το απίθανο συνάφι» βαδίζει ολοταχώς «κατά κρημνόν», με μια αίσθηση μακαριότητος και ευωχίας!
Από την πτώση της δικτατορίας και εντεύθεν, δεν έλειψαν οι σοβαρές πολιτικές προτάσεις, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον απαραίτητο προοδευτικό εκσυγχρονισμό των θεσμών και τον εναρμονισμό της χώρας με το βηματισμό της Ευρώπης, της οποίας, εξ άλλου, αποτελεί μέλος. Αυτές, όμως, προσέκρουαν στον ιδιότυπο συντηρητικό λαϊκισμό κομμάτων και πολιτών, που ήταν οπαδοί του δόγματος… «να τη βγάλουμε και φέτος».
Τώρα, όμως, αρχίζουμε να «ψυχανεμιζόμαστε» όλοι ότι «δεν πάει άλλο»: Αυτό το κράτος και αυτός ο τρόπος διοίκησης και διακυβέρνησης δεν μπορούν να εγγυηθούν την εφαρμογή των βασικών συνταγματικών επιταγών, για «ασφάλεια της ζωής και της περιουσίας», για δικαιοσύνη, ισονομία και ισοπολιτεία…
Χρειάζονται ανατροπές: Στον τρόπο διακυβέρνησης, διοίκησης, αυτοδιοίκησης. Στους θεσμούς και τη νοοτροπία μας.

Να σε κάψω Γιάννη…

Να σου δώσω ένα … τριχίλιαρο, μια ντουζίνα (κούφιες) υποσχέσεις και να σου (ξανα)πάρω την ψήφο!
Με σφιγμένη καρδιά το πανελλήνιο παρακολούθησε επί τριήμερο το ίδιο θλιβερό έργο της καταστροφής, αυτή τη φορά της Αττικής.
Οι ίδιες γελοίες κοινοτυπίες στα κανάλια: «Ο στρατηγός άνεμος», τα «ύποπτα» πεύκα, ο «σοβαρός» πρωθυπουργός με βλοσυρή … υπευθυνότητα, οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης με εισαγγελικό ύφος και οι καταπατητές και αυθαίρετοι να ουρλιάζουν απελπισμένοι για … την απουσία του κράτους. Όταν έχτιζαν το αυθαίρετο εκτός σχεδίου και χωρίς πολεοδομική άδεια τους βόλευε η απουσία του κράτους…
Το κράτος ακυρωμένο, επειδή δεν μπορεί να εφαρμόσει το σύνταγμα: Στην προκειμένη περίπτωση τη … συνταγματικώς κατοχυρωμένη εγγύηση της ασφάλειας των πολιτών και της περιουσίας τους.
Χρόνια τώρα, ακούμε υποσχέσεις για «εθνικά, στρατηγικά σχέδια πρόληψης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών». Ούτε σ’ αυτό το πεδίο κατέστη δυνατή η διακομματική συναίνεση. Κάθε κόμμα το δικό του σχέδιο και, ακόμη χειρότερα, κάθε υπουργός τη δική του τακτική.
Ακόμη περιμένουν οι πυρόπληκτοι της Ηλείας και των άλλων περιοχών της Πελοποννήσου, τον κυρ – Πέτρο Μολυβιάτη να … ευαρεστηθεί και να ανοίξει το λογαριασμό για την αποκατάστασή τους. Και να φανταστεί κανείς ότι τα εκατομμύρια αυτά είναι προϊόν εράνου!
Χρόνια τώρα επισημαίνονται οι αιτίες των πυρκαγιών: Αδίστακτοι καταπατητές δημόσιας γης, κυρίως δασικών περιοχών, «οικοπεδοφάγοι» επιχειρηματίες, μοναχοί με «χρυσόβουλους» τίτλους, πολιτικοί που τους χτυπούν την πλάτη, λαίμαργοι για την ψήφο του απατεώνα: «Αν το δηλώσεις, μπορεί να το σώσεις». (Αλήθεια! Αυτούς τους … «φύλακες περιβάλλοντος», τους πρώην Δραγάτες, που μαζικά προσέλαβε η κυβέρνηση της Ν.Δ. μήπως τους είδε κανείς να συνδράμουν το έργο της πυρόσβεσης;)
Έχουμε και την… ΥΕΝΕΔ που αγωνίζεται φιλότιμα να μας πείσει ότι η κυβέρνηση πέτυχε (!) στο συντονισμό των δυνάμεων δασοπυρόσβεσης. «Η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε»!
Σε ένα κράτος γενικευμένης ανομίας, απάτης, αυθαιρεσίας, πολιτικής αναξιοπιστίας, ιδιώτευσης (και ιδιωτείας), μόνο μία «φορά των πραγμάτων» είναι διασφαλισμένη: Από το κακό, στο χειρότερο!
Αφού, να σκεφτείς, οι πολίτες αυτού του βαλκανικού ακρωτηρίου δεν είναι καν σε θέση να … «μαυρίσουν» στις εκλογές αυτούς που τους καίνε τη χώρα, το σπίτι και … τη «γούνα»!

«Όλοι ίδιοι και όλοι τα πιάνουν»;

Πάγια τακτική των ενόχων είναι η «διασπορά» της ενοχής σε «όλους» ή «όλη την κοινωνία». Η τακτική του «ανεμιστήρα» που σκορπίζει τη λάσπη και βρωμίζει τους πάντες.
Την τακτική αυτή τροφοδοτούν, ίσως από υπερβολική ευαισθησία, και άνθρωποι που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να κατηγορηθούν οι ίδιοι για συμμετοχή σε διαπλοκή και διαφθορά. Όπως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Κοροβέσης, που σε δηλώσεις του κατήγγειλε τον ενιαίο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ της Οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, ότι «τα πήρε» και αυτός από τη Siemens - Intracom, για τις ψηφιακές παροχές του Ο.Τ.Ε.
Είναι φανερό ότι η «ενδο-οικογενειακή» σύγκρουση του χώρου ώθησε τον κ. Κοροβέση να κάνει αυτές τις δηλώσεις, που μπορεί να μην αποδεικνύονται, αλλά έχουν ως «βάση» την κοινή παρέμβαση των τριών πολιτικών αρχηγών, (Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Φλωράκης), για ανατροπή της απόφασης της τότε κυβέρνησης Ζολώτα, (1990), που αφορούσε την ακύρωση του «διεθνούς διαγωνισμού» του Ο.Τ.Ε., που οδηγούσε στην απευθείας ανάθεση στον όμιλο Siemens - Intracom. Τότε είχε γίνει λόγος για «δύο δισεκατομμύρια δρχ. σε καθένα από τα δύο μεγάλα κόμματα και ένα δισ. στον ενιαίο Συνασπισμό». Χαρακτηριστικά, όταν ερωτήθηκε ο κ. Φλωράκης από δημοσιογράφους: «Τα πήρατε κι εσείς κύριε Πρόεδρε»; Απάντησε με χιούμορ: «Ε! εμάς μας έριξαν στη μοιρασ(ι)ά»!
Το αυταπόδεικτο γεγονός ότι «ο ανεμιστήρας» μπορεί να λασπώσει τους πάντες θέτει ερωτήματα, που η απάντησή τους απαιτεί σοβαρό προβληματισμό:
• Βοηθά τη δημοκρατική λειτουργία η σκανδαλολογία;
• Αν «είναι όλοι ίδιοι», (πολιτικοί και κόμματα), που βρίσκεται η «λύση»;
• Υπάρχουν περιθώρια και δυνατότητες αντιμετώπισης της διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και της διαφθοράς;
• Είναι, τελικώς, η δημοκρατία «ανίσχυρο» πολίτευμα;
Η σκανδαλολογία, που εξαντλείται σε καταγγελίες από όλους κατά πάντων και δεν προχωρά σε θεσμική αντιμετώπιση και εξουδετέρωση της διαπλοκής και της διαφθοράς, φθείρει τη δημοκρατία και ανοίγει δρόμους για «ένστολους σωτήρες».
Είναι πολιτικώς ανόητο το «όλοι ίδιοι είναι», αλλά κανείς δεν μπορεί να θεωρείται, (εξ ορισμού), αθώος ή ένοχος. Κατά περίπτωση, μπορεί όλοι να εναλλάσσονται σ’ αυτές τις «θέσεις», όταν οι θεσμοί μένουν ανενεργοί και η ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στα «κοινά» απουσιάζει.
Τα περιθώρια αντιμετώπισης «στενεύουν», όταν το σύστημα διακυβέρνησης είναι μονοκομματικό και πρωθυπουργοκεντρικό, (άρα συγκεντρωτικό).
Οι «αδυναμίες» της δημοκρατίας αντιμετωπίζονται με περισσότερη δημοκρατία.

Ποντάροντας στη λήθη.

Ένα σοβαρό κοινωνιολογικό και πολιτικό θέμα είναι η λειτουργία της «επικαιρότητας» και η διαχείρισή της: Οι επιπτώσεις και η έκταση της οικονομικής κρίσης, τα, με συχνότητα τροπικών καταιγίδων, εμφανιζόμενα σκάνδαλα, ακόμη και ο ιός της νέας γρίπης, λειτουργούν ως … καθαρτήριο προηγούμενων αμαρτημάτων.
Έτσι το Βατοπέδι … το πήρε ο Ληθαίος!
Ένα χρόνο περίπου μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου των ανταλλαγών κρατικής περιουσίας με … λίμνες και δάση των μοναστηριών, (που τους κληροδότησαν Βυζαντινοί αυτοκράτορες με «χρυσόβουλα»), βρισκόμαστε εκεί που ξεκινήσαμε: Αν εξαιρέσει κανείς τους … «παραπλανηθέντες» και απομακρυνθέντες υπουργούς και υφυπουργούς, θα δυσκολευτεί να διακρίνει κάποια αλλαγή προς την κατεύθυνση της κάθαρσης, την οποία υποσχέθηκε ο Πρωθυπουργός:
• Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της λίμνης Βιστωνίδας ΘΑ κριθεί στα δικαστήρια.
• Τα ακίνητα που είχαν ήδη παραχωρηθεί στο Βατοπέδι, μεταξύ των οποίων και το Ολυμπιακό Ακίνητο στους Θρακομακεδόνες, παραμένουν στην ιδιοκτησία της μονής ή των τρίτων στους οποίους τα πούλησε.
• Η έρευνα για την εμπλοκή πολιτικών προσώπων έχει προσκρούσει σε τοίχο και οι τυχόν πολιτικές ευθύνες έχουν παραγραφεί.
• Η δικαστική έρευνα για τη συμμετοχή μη πολιτικών προσώπων, (συμβούλων θυγατρικών εταιρειών της μονής, κρατικών λειτουργών κλπ), κινείται με ρυθμούς χελώνας.
• Οι έρευνες για ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος βρίσκονται στο σκοτάδι.
Είναι φανερό ότι στο παρασκήνιο προετοιμάζεται ένας «συμβιβασμός» μεταξύ μονής και Δημοσίου με … νομοθετική ρύθμιση! Η μονή θα επιστρέψει στο δημόσιο τα ανταλλαγέντα ακίνητα και έτσι θα … λήξει πολιτικά το θέμα, δημιουργώντας ταυτόχρονα συνθήκες για ευνοϊκή μεταχείριση των μη πολιτικών προσώπων από τη δικαιοσύνη. Ήδη, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση.
Η «ρύθμιση», όμως, αυτή αφήνει δύο σοβαρές εκκρεμότητες: Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Βιστωνίδας, αλλά και των ακινήτων, που οι μοναχοί επιμένουν να διεκδικούν και δηλώνουν αποφασισμένοι να φθάσουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!
Ακούγεται ακόμη ότι μεθοδεύεται η αποδέσμευση και επιστροφή στη μονή των 41 εκατομμυρίων ευρώ, που είχαν πάρει οι μοναχοί από την πώληση ακινήτων του Δημοσίου!
Η υπόδικη Πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Κομοτηνής … συνεχίζει να εργάζεται κανονικά και η δίκη έχει αναβληθεί για τις 22 Σεπτεμβρίου, επειδή ο Αρσένιος προφασίστηκε ασθένεια.
«Πιο καθαρά δε γίνεται»!
Μπορεί να …κολυμπάμε στο Ληθαίο, να είμαστε η χώρα των Λωτοφάγων, αλλά, όχι των … χορτοφάγων.

Το … «κόλπο των χοίρων»!

Τον Απρίλιο του 1961, η CIA διοργάνωνε την περιβόητη «επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων» της Κούβας, χρησιμοποιώντας 1.500 αντικαθεστωτικούς Κουβανούς, η οποία είχε παταγώδη αποτυχία: Οι 200 σκοτώθηκαν και 1.200 αιχμαλωτίστηκαν από τους υπερασπιστές του νησιού.
Το ερώτημα είναι αν 48 χρόνια αργότερα μια «επιχείρηση τρομοκράτησης» του παγκόσμιου πληθυσμού θα πετύχει τους στόχους της, που αφορούν 3 - 4 πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες.
Δημοσκόπηση της MARC για την εφημερίδα Έθνος, στην οποία συμμετείχαν 300 γιατροί, ανατρέπει την τρομοϋστερία των τελευταίων ημερών για τη γρίπη Α. Παθολόγοι, πνευμονολόγοι και παιδίατροι χαρακτηρίζουν υπερβολικό το θόρυβο για τη γρίπη Α και συνιστούν ψυχραιμία.
Στην ερώτηση εάν ο θόρυβος για τη γρίπη Α είναι δικαιολογημένος ή υπερβολικός, οι ερωτηθέντες στη συντριπτική πλειοψηφία τους (87,3%) τον χαρακτήρισαν υπερβολικό, έναντι ενός 12% το οποίο έκρινε την υπάρχουσα ανησυχία δικαιολογημένη. Ο κινδυνολογικός ντόρος είναι υπερβολικός σύμφωνα με το 88,1% των παθολόγων, το 86,3% των πνευμονολόγων και το 86,3% των παιδίατρων.

Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων (80,7%) υποστήριξε ότι με τα μέχρι τώρα δεδομένα η γρίπη Α δεν συνιστά μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία από τη συνήθη εποχική γρίπη, άποψη με την οποία διαφώνησε μόνο το 18,7% εξ αυτών. Τέλος, μόλις το 3,7% των ερωτηθέντων έκρινε ότι πρέπει να κλείσουν τα σχολεία το Σεπτέμβριο ως μέτρο προφύλαξης από τη διάδοση του ιού: Το 58,7% των γιατρών που συμμετείχαν στην έρευνα εκτιμά πως τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν κανονικά, ενώ, πιο συγκρατημένο, το 37,6% δήλωσε ότι είναι ακόμη νωρίς για να κρίνει.
Εάν η γρίπη των χοίρων, σύμφωνα με τους ειδικούς γιατρούς, δεν κρύβει κανέναν κίνδυνο παραπάνω απ’ ό,τι μια απλή εποχική γρίπη, γιατί υπάρχει τέτοιος πανικός σε παγκόσμιο επίπεδο και γιατί οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, εφοδιάζονται με εμβόλια από συγκεκριμένες εταιρείες, που … εντελώς τυχαία κατάφεραν και κατασκεύασαν εμβόλια σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα οποία πωλούν για μαζική κατανάλωση, χωρίς μάλιστα τις απαραίτητες κλινικές δοκιμές;
Ποιος μπορεί να απαντήσει, με πειστικά επιχειρήματα, ότι δεν πρόκειται για κατασκευασμένο, «εργαστηριακό» ιό, με στόχο την αύξηση των κερδών των συγκεκριμένων φαρμακοβιομηχανιών; Ότι δεν πρόκειται, απλώς, για ένα … «κόλπο των χοίρων»;

Άκου, φιλαράκο… (Το παραλήρημα ενός μεθυσμένου πλούσιου).

Σ’ αυτή τη ζωή, είναι καλύτερο για σένα να είσαι ευχαριστημένος, απλώς, που ζεις! Να σκέφτεσαι, πάντα, το «υπάρχουν και χειρότερα»… Κάποιοι φροντίζουν να υπάρχουν πάντα τα χειρότερα.
Είναι φρονιμότερο για σένα να είσαι ιδεαλιστής, παρά υλιστής: Τι σημαίνει δηλαδή, «τα πάντα ρει…». Και βέβαια, «τα πάντα ρει», αλλά, προς το χειρότερο για σένα! Εμείς κρατάμε για μας την αρχή της ταυτότητας: Ο πλούσιος είναι πλούσιος και θα παραμείνει τέτοιος και ο φτωχός, είναι φτωχός, (το ίδιο και τα παιδιά του). Μην ξεχνάς: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι’ όλα τα ίδια μένουν». Για σένα…
Είμαστε σε θέση να ελέγχουμε τη σκέψη σου και τη βούλησή σου. Γι’ αυτό σου προσφέρουμε τον καταναλωτισμό: Πληθώρα αγαθών, που τα θέλεις όλα, κι ας μην τα χρειάζεσαι. Πάντα θα σου έχουμε κάτι που θα επιθυμείς, που θα συμβολίζει την «ευτυχία» σου. Και πάντα θα υπάρχει κάτι, που θα σου λείπει…
Σου εμφυσήσαμε «ιδανικά»: Πίστις, Πατρίς, Οικογένεια. Σου μάθαμε να αγωνίζεσαι γι’ αυτά και να νιώθεις «ήρωας», όταν τα υπερασπίζεσαι και ένοχος, όταν κινδυνεύουν. Εμείς, είμαστε «υπεράνω»! Όλα αυτά, μαζί, είμαστε εμείς!
Σου μάθαμε να πιστεύεις ότι είσαι ξεχωριστός, «μοναδικός». Κληρονόμος, του «ανώτερου πολιτισμού των Ελλήνων» και, έτσι, νιώθεις ικανοποιημένος, αν και φτωχός και αγράμματος. Σου μάθαμε να «βιώνεις» τις «Μεγάλες Ιδέες», να νιώθεις «ανάδελφος», επειδή… το σύμπαν «συνωμοτεί» εναντίον σου! Φταίει η «κακιά μοίρα» και το «κισμέτ» για την κατάστασή σου. Χθες, ήταν ο «από Βορράν κίνδυνος», σήμερα, ο «εξ Ανατολών», η «Παγκόσμια Οικονομική κρίση», η «γρίπη των πουλερικών» και η «γρίπη των χοίρων». Μην αναρωτιέσαι πως γίνονται όλα αυτά! Να είσαι ικανοποιημένος που ζεις, που αναπνέεις… Να μας δοξάζεις, που φροντίζουμε για σένα: Που σου εξασφαλίζουμε δάνεια, από τη δική σου φορολογία… που θα σου προμηθεύσουμε εμβόλια, τα οποία θα ακριβοπληρώσεις!
Είναι καλύτερο για σένα, να υιοθετήσεις το δόγμα: «Μακάριοι, οι πτωχοί τω πνεύματι»! Ή τα άλλα, που μας δίδαξε η Πίστη μας: «Μακάριοι, οι πεινώντες και διψώντες! Ότι, αυτοί κληρονομήσουσι την Βασιλείαν των Ουρανών»… (Την … επί γης Βασιλείαν, αφήστε την σ’ εμάς, τους αμαρτωλούς). Κοίτα τι τραβάνε αυτοί που «σκέφτονται ανορθόδοξα»: Τους βαφτίζουμε «κομμουνιστές», «αναρχοαυτόνομους», «περιθωριακούς» και βάζουμε τα δικά σου παιδιά, τους υπαλλήλους μας - «μπάτσους», να τους συγυρίζουν. Σκέψου, για τι είμαστε ικανοί: Σε κάνουμε να μισείς τα ίδια σου τα παιδιά: Άκουσες ποτέ το γιο ή την κόρη τραπεζίτη να φωνάζει: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»; Εσύ φωνάζεις… Και είναι τα Δικά σου παιδιά!
Εμείς είμαστε οι «χορηγοί» στη ζωή και το θάνατό σου…

Στην γειτονιά τριαντάφυλλο και μες στο σπίτι αγκάθι.

«Ο πρωτομυριστής και πρωτοκλαστής», λέει άλλη, παρεμφερής παροιμία! Τι να πεί κανείς, αλήθεια, για το … κόψιμο της Ν.Δ. για τη «βάναυση κακοποίηση του συντάγματος και των θεσμών»;
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως αντιπολίτευση, ασκεί το «δικαίωμά του» να προκαλέσει πρόωρες εκλογές, δηλώνοντας εκ των προτέρων ότι δεν προτίθεται να ψηφίσει για Πρόεδρο, το Μάρτιο του 2010, τον Κάρολο Παπούλια, ένα δικό του άνθρωπο, ισχυριζόμενο ότι αυτό είναι πολιτική επιλογή για το «συμφέρον της χώρας». Εμφανίστηκαν δε, άλλοι δύο «δικοί του»(;) άνθρωποι, συνταγματολόγοι, που … υπερασπίζονται το σύνταγμα και τους θεσμούς. Και ο μεν κ. Τσάτσος, μπορεί να ενδιαφέρεται να γίνει ο ίδιος Πρόεδρος, μιας και … συμβουλεύει τον κ. Παπούλια να μη θέσει υποψηφιότητα!! Δεν είναι να απορεί κανείς για τη διάσταση των απόψεων των συνταγματολόγων. Το ίδιο συμβαίνει και με τους περιβαλλοντολόγους και κάθε λογής άλλους επιστήμονες: Εκφράζουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις επί θεμελιακών ζητημάτων και το μόνο για το οποίο μπορεί κανείς να διερωτάται είναι τα «κίνητρά» τους.
Αυτό, όμως, που μπορεί να σχολιάσει κανείς είναι η γελοία υποκρισία του κυβερνώντος κόμματος, που πολύ πρόσφατα, ως αξιωματική αντιπολίτευση, έκανε αυτά τα οποία σήμερα κατηγορεί: Αν ανατρέξει κάποιος στις προ δεκαετίας, (1999), δηλώσεις πολιτικών για την τότε προεδρική εκλογή, θα διαπιστώσει μια εκπληκτική ομοιότητα με τις σημερινές. Μόνο που τις έκαναν από διαφορετικές θέσεις. Και τότε υπήρχε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Τελείωνε η πρώτη θητεία του Κωστή Στεφανόπουλου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πόνταρε πολύ στην ανανέωσή της, ώστε να μη γίνουν πρόωρες εκλογές. Αντίθετα, η Ν.Δ. και ο Κ. Καραμανλής άρχισαν να κάνουν νερά, λέγοντας ότι προέχει να γίνουν εκλογές για να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Οι τότε κυβερνητικοί παράγοντες απαντούσαν ότι η Ν.Δ. «παίζει με τους θεσμούς»!
«Σιγά, μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου», θα ‘λεγε κανείς, απαντώντας στις … «συνταγματικές ευαισθησίες» της Ν.Δ. Ένα κουρελόχαρτο ευκαιρίας έκαναν το σύνταγμα και τις επιταγές του, με την πρόωρη προκήρυξη εκλογών για … «εθνικούς λόγους», (κυπριακό π.χ.).Όχι ότι θα ήταν … βλαπτικό για τη λειτουργία της Δημοκρατίας να τηρείται το σύνταγμα! Αλλά, όταν «η αυλή σας είναι γεμάτη αγκάθια», μη μας δείχνετε τις … «τριανταφυλλιές του γείτονα».

Το γέλιο του Χριστοφοράκου.

Ήταν σα να «έβγαζε τη γλώσσα» σε όλη την Ελλάδα ο Herr Christoforakos! Από το παράθυρο της Εισαγγελίας του Μονάχου, που τον «συνέλαβε» ο τηλεοπτικός φακός, να κρυφοκοιτάζει με το γέλιο του σκαννταλιάρικου παιδιού, που διασκεδάζει με τη σκέψη: «Σας την έφερα»!
Σ΄ αυτό το σαρκαστικό γέλιο συμπυκνώνεται η σύγχρονη (δραματική), πολιτική πραγματικότητα της χώρας μας. Είναι η αυθάδης παρουσία, με κυριαρχία, της οικονομίας επί της πολιτικής. Και όχι οποιασδήποτε οικονομίας. Κυρίως, όχι αυτής που σέβεται κανόνες και νόμους, που έχει συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης. Γίνεται λόγος για το πρόσωπο της σύγχρονης «νέο - φιλελεύθερης» οικονομίας, που δεν ανέχεται καμία θέσμιση που έχει στόχο την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
Τα στελέχη αυτής της οικονομίας έχουν πλεονάζοντα κυνισμό. Θεωρούν απόλυτα φυσική διαδικασία την εξαγορά πολιτικών στελεχών και την «οικονομική ενίσχυση» κομμάτων. Είναι απολύτως βέβαιοι για τη «θετική» τους ανταπόκριση και «συνεργασία». Όλο το σύστημα έχει προετοιμαστεί καταλλήλως. Ακόμη και αυτή η (περιφρονητικώς ονομαζόμενη) «κοινή γνώμη», που ανταποκρίνεται με τα «όλοι είναι ίδιοι» και «όλοι τα πιάνουν»! Ο κατακερματισμός και η διάχυση της ανομίας σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας την κάνει να φαίνεται ανεκτή. Η δικαιοσύνη, βραχυκυκλωμένη και βραδυπορούσα, συμβάλλει στην «παραγραφή» (!) των παρανομιών και η πολιτική «χώνει το κεφάλι της στην άμμο», νομίζοντας ότι δεν την βλέπουν. Έχουν εφεύρει και τον «χρυσό» δικανικό κανόνα που δίνει τη χαριστική βολή: «ένοχος, ένοχον ού ποιεί»! (Φανταστείτε να κατηγορήσει ο Τσουκάτος το Χριστοφοράκο…). Ακόμη και ο οπωροπαντοπώλης του τελευταίου χωριού δεν τολμά να απαιτήσει κάθαρση, αναλογιζόμενος τη δική του «ενοχή», επειδή υπεξαιρεί ψιχία Φ.Π.Α. Ούτε καν ο κλήρος, ως «επί γης εκφραστής του λόγου του Θεού», μπορεί να αξιώσει αλλαγή αυτής της ζοφερής κατάστασης, επειδή ολόκληρα τμήματά του αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Υπάρχουν «υγιείς δυνάμεις» παντού. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Απλώς, δεν είναι δυνατόν η ανατροπή αυτής της κατάστασης, που μοιάζει αδιέξοδη, να βασιστεί στον υποκειμενικό, ηθικό παράγοντα. Είναι πρόβλημα λειτουργίας της δημοκρατίας, των θεσμών και μεγαλύτερης και ουσιαστικότερης συμμετοχής των πολιτών «στα κοινά». Δεν αρκεί μια «επιχείρηση καθαρά χέρια».Υπάρχει απόλυτη ανάγκη ενός νέου πολιτικού οράματος που θα φέρει συστράτευση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για το νέο μεταπολιτευτικό μοντέλο, με καθαρές προγραμματικές συμφωνίες και συνεργασίες, σε όλα τα επίπεδα.
Έτσι το γέλιο του Χριστοφοράκου θα μετατραπεί σε ιδρώτα αγωνίας.

«Μια φωλιά που την έχτισαν ψηλά».

Τελικά, σε μια του πρόβλεψη επαληθεύτηκε ο «μικρός Αλέξης»: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η έκπληξη των εκλογών»! Μόνο που η … προφητεία βγήκε από την ανάποδη. Ήταν οδυνηρή έκπληξη. Με βάση τις προσδοκίες που καλλιεργηθήκαν και τους «στόχους» που είχαν τεθεί: Τρίτο κόμμα και τέσσερις ευρωβουλευτές!
Ασφαλώς, ήταν έκπληξη μόνο για όσους δεν γνώριζαν και για τους υπεραισιόδοξους που «μετρούσαν τον ίσκιο τους το δειλινό».
«Ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα λυγίσει ο κλώνος. Και θα σου φύγει το πουλί και θ’ απομείνεις μόνος», τραγουδούσε με τη βραχνή του φωνή ο Μάρκος. Λαϊκή σοφία του ρεμπέτικου που διδάσκει την αξία της μετριοφροσύνης και το επικίνδυνον της αλαζονείας. Αλλά, αυτά είναι για τους αναχρονιστές… Αυτοί ζουν στους ρυθμούς της metal rock, άντε το πολύ, της ethnic! Που λένε: «Καλώς τα τα παιδιά», «δε θα πάμε για πουρνάρια», «προτιμώ να πέσω στις γραμμές του τρένου» ή «κάθοδος στον Άδη».
Τώρα, τους φταίει η «ανανεωτική πτέρυγα», που τάχα υπονόμευσε την «κοινή» (;) προσπάθεια! Λησμονούν ότι πριν ένα χρόνο τους έλεγαν ότι «ο πολιτικός τους προγραμματισμός δεν τους περιλαμβάνει». Τώρα, «δεν περισσεύει κανείς»!
Ο «αρχιτέκτονας» του ΣΥΡΙΖΑ, ο εμπνευστής της «μεγάλης Αριστεράς», (και με το Κ.Κ.Ε.), σήμερα «παιδοκτόνος», Αλαβάνος, αυτός που χθες παραιτείται και σήμερα … ξε- παραιτείται, επιτιθέμενος στο κόμμα του, το ΣΥΝ, «ανέλαβε την ευθύνη που του αναλογεί» … για δύο μόλις εικοσιτετράωρα και ξεμπέρδεψε!
Προσπάθησαν να … «παντρέψουν» τον αριστερό ευρωπαϊσμό με τον ευρωσκεπτικισμό, ακόμη και τον τυχοδιωκτισμό … του Πάντζα, που παρουσιάζονταν ως εκπρόσωπος του ΔΗ.Κ.ΚΙ. Από τη «συνεύρεση» φοράδας και όνου, προκύπτει μουλάρι που, ως γνωστόν … δεν τίκτει!
Έκαναν πως δεν ακούν τις φωνές περί κινδύνου συγχύσεων λόγω της ύπαρξης πολλών καθοδηγητικών κέντρων και την ανάγκη πολιτικής συνεργασιών, με προγραμματικές συγκλίσεις και σε κυβερνητικό επίπεδο. Υποβίβασαν τον ΣΥΝ σε απλή «συνιστώσα» και τώρα… κάποιοι τρέχουν να τον σώσουν!
«Για κάποιους μες στον κόσμο είν’ αργά…».

Το βαρύ «χέρι» της ψήφου!

Ο λαός, λοιπόν, μίλησε: Δεν έστειλε απλώς «μηνύματα», αλλά «μίλησε με τη … νοηματική γλώσσα» των χεριών. Πολυσύνθετο και … πολύτροπο το «χέρι της ψήφου»: Ενίοτε θωπεύει, χτυπώντας φιλικά την πλάτη. Άλλοτε πανηγυρίζει, σχηματίζοντας το σήμα της νίκης ή υψώνεται σε διεκδικητική γροθιά. Όταν η οργή το καθοδηγεί, μετατρέπεται εις … φάσκελον, ενίοτε διπλόν! Τέλος, κινείται οριζοντίως, από δεξιά προς τα αριστερά, με κοφτές κινήσεις και … προτεταμένον τον μεσαίο δάκτυλο ή καθέτως, από πάνω προς τα κάτω … σημαδεύοντας το … «μεσαίο χώρο»!
Αποκωδικοποιήστε τις κινήσεις των χεριών και θα εύρετε το νόημα της ψήφου, τουτέστιν … το «μήνυμα»! Κυρίαρχο, σ’ αυτές τις εκλογές, το φάσκελο που «σημάδευε», όχι μόνον τον Καραμανλικό «μεσαίο χώρο», αλλά, αναλογικώς και τους υπόλοιπους του πολιτικού συστήματος. Μαζί, βεβαίως και του «παραπολιτικού» των δημοσκόπων και αναλυτών - διαμορφωτών της «κοινής» λεγομένης γνώμης. Που θέλουν να «σκέπτονται», (και να αποφασίζουν), πριν από μας, για μας!
Έκαμαν «γιουρούσι» στα προικιά του κράτους, λαιμαργούντες, με φωσφορίζοντες οφθαλμούς και σιελορροούντα στόματα. Κορδακιζόμενοι, υποτίμησαν το λαό και καθύβρισαν τη Δημοκρατία. Λησμόνησαν ότι το Σύνταγμα τους θέλει υπηρέτες του λαού και όχι το αντίστροφο. Έγιναν αρχοντοχωριάτες, χωρίς αισθητική και ηθική. Και είδαν πρώτο κόμμα, το … «κόμμα της ανοιχτής παλάμης»! Ο ήχος της σφαλιάρας ακούστηκε … μέχρι τις Βρυξέλλες! Κι αυτοί, αμετανόητοι, καμώνονται ότι «έλαβαν το μήνυμα» και δηλώνουν ότι … «θα συνεχίσουν στο ίδιο δρόμο», της (χα! χα!) … «υπευθυνότητας»!!
Ποια άλλη απόδειξη χρειάζονται για να καταλάβουν ότι πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά, πρέπει ν’ αλλάξουν όλα; Όταν ΕΞΙ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ, (60%), απείχε ή ψήφισε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα; Εδώ, (κατά το κοινώς λεγόμενο), η «ροχάλα» πάει σύννεφο και αυτοί κοιτάνε τον ουρανό, να δούνε αν ψιχαλίζει! Αν έτσι συνεχίσουν, σε μερικά χρόνια, θα περιφέρονται μόνοι τους, με μόνη συνοδεία τα «κομματόσκυλα» και τα έμμισθα παπαγαλάκια τους.
Αυτογνωσία, αυτοκριτική, ταπεινοφροσύνη και σύνεση είναι αυτά που λείπουν. Να μάθουν να ακούνε περισσότερο και να μιλάνε λιγότερο. Αλλιώς, όλο και συχνότερα, όλο και ηχηρότερα θα ακούνε τον «ήχο της σφαλιάρας» και την αστραπή των φάσκελων!

Μια πολύ προβλέψιμη και πληκτική Δευτέρα.

Θα γίνουν, λοιπόν, κι αυτές οι ευρωεκλογές. Όπως … τις έχουν παραγγείλει, ήδη, οι δημοσκόποι και οι μισθωμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. (Την παράμετρο της αποχής την έχουν διαμορφώσει οι πολιτικοί με την πολιτεία τους). Θα εκλέξουν, κατά πάσα πιθανότητα, 8 - 7 ευρωβουλευτές τα δύο μεγαλύτερα κόμματα και 7 όλοι οι υπόλοιποι. Ασφαλώς, «θα βγούνε όλοι νικητές και θα χάσουν όλοι οι άλλοι»! Θα μας … αποτελειώσουν με τις αναλύσεις των αποτελεσμάτων και θα μας προτείνουν τα σοφά τους πολιτικά συμπεράσματα: Ίσως η χώρα να παραμείνει «πιστή» στην … «υπευθυνότητα» ή να «αλλάξει σελίδα», παραμένοντας στο ίδιο «βιβλίο» των «αθλίων» που, για άλλη μια φορά θα «βλέπουν τα τρένα να περνούν».
Η φτώχια, η ανεργία, η τράπεζα, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, η αναδουλειά θα κάνουν πάλι την εμφάνισή τους, μετά τη «γιορτή» των ψευδαισθήσεων. Αυτό που θα λείπει θα είναι «το όραμα». Η ελπίδα για κάτι άλλο, για «αλλαγή». Θα επανέλθει βαριά η σκιά της «παγκόσμιας κρίσης», της «ύφεσης», αυτό το «αμάχητο άλλοθι» των οικονομικά ισχυρών, για να φέρουν τον κόσμο της εργασίας στην προ του Σικάγο εποχή.
Θα τρέξουν να νοικιάσουν σπίτι, (πανάκριβο), οι «ευτυχείς» γονείς που τα «καμάρια» τους θα περάσουν σε μια ανώτατη σχολή ή ένα «ανώτατο» Τ.Ε.Ι. … ανθοκομίας. Θα παρηγορήσουν οι λοιποί τα τέκνα τους, που «απέτυχαν» και θα σπεύσουν να κλείσουν φροντιστήριο για την επόμενη χρονιά.
Θα μάχονται οι γιατροί ενάντια στις βάρβαρες - παράνομες, εξαντλητικές εφημερίες και θα συνωστίζονται και πάλι οι ασθενείς στα ράντζα των διαδρόμων.
Θα κάνουν ουρά οι επαγγελματίες στα βουλευτικά γραφεία για «διαμεσολάβηση» του Κυρίου τάδε στην τράπεζα, να εγκρίνει το δάνειο, από … τα κρατικά χρήματα που έχει πάρει!
Η αντιπολίτευση θα ζητήσει «εκλογές εδώ και τώρα», επειδή η κυβέρνηση θα «έχει απωλέσει τη δεδηλωμένη», για «να τα αλλάξει όλα»!
Μόνο που αυτό πρέπει να το πιστεύουν οι πολλοί. Πρέπει, κατ’ αρχήν, να το πιστέψουν και μετά να συσπειρωθούν, να παλέψουν γι’ αυτό. Αυτό, ως προϋπόθεση, φαίνεται να λείπει. Λείπει, δηλαδή, η ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συναίνεση.
Αυτός (πρέπει να) είναι ο στόχος, από Δευτέρα…

«Ντο εν’ το δίλημμα;».

Μέρες πού ‘ναι, (προεκλογικές) και ως συνήθως τίθενται διλήμματα στους ψηφοφόρους. Παραζαλισμένοι οι πολίτες, «βομβαρδίζονται» από τα κανάλια: «Ευθύνη ή ανευθυνότητα» από τη μια, «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» της Ρόζας Λούξεμπουργκ από την άλλη!
Επειδή, όμως, κι εμείς ως Έλληνες δεν στερούμεθα μεγάλων πολιτικών, που «έγραψαν ιστορία», θα αναφέρω τον «ημέτερον» Λεωνίδα Ιασωνίδη, καθηγητή νομικών στο «Φροντιστήριον» της Τραπεζούντας, πρόσφυγα στη Ελλάδα το 1922 και υπουργό του Ελ. Βενιζέλου. (Για να ευθυμήσουμε λιγάκι…)
Μιλώντας σε πλήθη προσφύγων, στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης, (στην ποντιακή διάλεκτο), λέει κάποια στιγμή ο έξοχος ρήτορας Ιασωνίδης: «… Αρ’ ατώρα έρθαμεν σε δίλημμα!». Εκεί που τα πλήθη παραληρούσαν από ενθουσιασμό, εσίγησαν, επειδή δεν κατάλαβαν το νόημα της λέξης. Πετάχτηκε κάποιος βρωντόφωνος και είπε: «Πασσά Ιασωνίδη! Ντο εν το δίλημμα;».
- «Ακούστε, να λέγω σας, ντο εν το δίλημμα. Παίρομεν έναν σκοινίν. Περάζουμ’ ατο ας σ(τ)ο στόμαν κι εβγάλουμ’ ατο ας σ(τ)ον κώλλον! Σ’ εμπρός το μέρος δένομεν έναν σκατόν (!). Σ’ οπίσ’ πα το μέρος δένομεν έναν αγγούρ’. Συρτ’ς να εβγάλ’ς το σκατόν ας σ(τ)ο στόμα σ’, εμπαίν’ το αγγούρ’ σον κώλλο σ’! Σύρτς να εβγάλ’ς το αγγούρ’ ας σ(τ)ον κώλλο σ’, εμπαίν’ το σκατόν σ(τ)ο στόμα σ’. Αρ’ ατό εν το δίλημμα!
Μετά από το συγκεκριμένο «ορισμό» του διλήμματος, γίνεται φανερό ότι όλα τα άλλα «διλήμματα» που τίθενται προεκλογικώς, ωχριούν! Σιγά το δίλημμα, δηλαδή: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»! Σα να σου λένε: «Φτώχεια ή καλοπέραση»; Εδώ οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Αν και ορισμένοι που «καλοπερνούν» στην τρέχουσα κατάσταση, είναι πιθανόν να απαντήσουν: «Ας είναι και … βαρβαρότητα»! Κάπως πιο «ζόρικο» ήταν το δίλημμα: «Παπάκι ή το Μητσοτάκη», το οποίον οδήγησε πολλούς στην … αγορά «παπακίου». Και το τελευταίο που τίθεται από τον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.: «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»! Ε! αυτό, κάτι λέει… Αλλάζουμε, φίλτατε. Πως και πόσο, θα το δούμε συντομότατα. Κυριακή, κοντή γιορτή!
Τώρα, τι θα απαντούσαν οι περισσότεροι στο ενδεχόμενο δίλημμα: «Κωστάκη ή Γιωργάκη;» δεν είμαι σε θέση να πω. Δε νομίζω, πάντως, να έχει μεγαλύτερη δυσκολία απάντησης από το «δίλημμα Ιασωνίδη»!

Κι αν ψηφίζαμε … «δια σφαιριδίων»;

Πολλοί θα θυμούνται την καταπληκτική ταινία με πρωταγωνιστή το Λάμπρο Κωνσταντάρα, στο ρόλο του υπουργού «Μαυρογιαλούρου» και την παροιμιώδη ατάκα: «μαύρο στο Μαυρογιαλούρο»! Λίγοι όμως θα γνωρίζουν ότι η φράση παρέπεμπε σε ένα «ιδιότυπο» εκλογικό σύστημα ψηφοφορίας … «δια σφαιριδίων» και διπλής κάλπης, ξεχωριστής για κάθε κόμμα!
Η κάλπη ήταν χωρισμένη σε δύο «διαμερίσματα», το ένα χρώματος λευκού και το άλλο μαύρο. Ο ψηφοφόρος έπαιρνε ένα σφαιρίδιο, (από μόλυβδο) και είχε τη δυνατότητα να ρίξει θετική ψήφο ή να καταψηφίσει, (να μαυρίσει), κάθε κόμμα! Υπήρχε, λοιπόν, η δυνατότητα στους ψηφοφόρους να τιμωρήσουν, ευθέως, δια της αρνητικής ψήφου, τα όποια κόμματα.
Τα «πράγματα», (και τα εκλογικά συστήματα), εξελίχθηκαν έκτοτε και η τιμωρητική διάθεση των ψηφοφόρων διοχετεύεται, τεχνηέντως στην αποχή. Βέβαια, οι ακρογιαλιές και οι … ξαπλώστρες δεν πρόκειται να δυσαρεστηθούν από την «κακή διάθεση» των εκδρομέων. Πολλώ δε μάλλον, οι επιχειρηματίες σε παραθεριστικά κέντρα, εν μέσω κρίσης, θα αισθάνονται ευγνώμονες που άλλαξε το εκλογικό σύστημα. Οι δε «Μαυρογιαλούροι», θα τη … σκαπουλάρουν, δια μίαν εισέτι φοράν.
Αυτό που θα «μείνει» στους ηρωικούς απέχοντες, θα είναι η ψευδαίσθηση ενός γενναίου … μπουκοτάζ του ευρωπαϊκού και ελληνικού πολιτικού κατεστημένου. Οπότε, όλοι θα είναι… ικανοποιημένοι, θα «ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα»!
Με μία τέτοια λογική, ας μην μας εκπλήττει η «παράξενη» πρακτική του κ. Γ. Βλάχου, (γαλάζιου παπαγάλου), που καλεί, δήθεν οργίλος, τους ψηφοφόρους σε … αποχή.
Μια καλή ιδέα θα ήταν να … συνδυάσει κανείς και τα δύο: Να εκδράμει, δηλαδή, σε κοντινή παραλία, να περισυλλέξει… ολίγην πίσσα από την ολοκάθαρη παραλία, να επιστρέψει πριν τη δύση του ηλίου και … να την «αποδώσει» στο κόμμα «που έχει άχτι»!
Με τα όσα - εξόχως πολιτικά - ακούμε, από ομιλούντες «πράσινους παπαγάλους» και περί «σοσιαλισμού ή βαρβαρότητας», φαίνεται λογική συνέπεια η διάθεση για «μαύρο στους Μαυρογιαλούρους»!
Αν αφήναμε, για το «τριήμερο» ήσυχες τις παραλίες, (που δε μας φταίνε σε τίποτε) και φανταζόμαστε ότι είχαμε στο χέρι … ένα «σφαιρίδιο», ίσως να γινόμαστε πιο αποτελεσματικοί.

«Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;»

Θα ταίριαζε ένα «λογοτεχνικό» σχόλιο στο … «ευρηματικό» σποτ της Νέας Δημοκρατίας με τα παπαγαλάκια και τις εξυπνάδες περί «βαρβάρων»:
Στη δημοτική ποίηση, στην κατηγορία των παραλογών, ανήκει το ποίημα «του νεκρού αδελφού», ιδιαίτερα διαδεδομένο στη Θράκη, όπου τραγουδιέται, αλλά και σ’ όλα τα Βαλκάνια. Σύμφωνα με το μύθο, η μάνα έχει εννιά γιους και μια μονάκριβη κόρη, την Αρετή. Έρχονται προξενητάδες «από τη Βαβυλώνα», να ζητήσουνε την Αρετή. Οι οκτώ αδελφοί δε θέλουνε και μόνον ο Κωνσταντίνος επιμένει, επιχειρηματολογώντας ότι καλό θα ήταν να έχουν ένα δικό τους άνθρωπο «στα ξένα». Ορκίζεται, μάλιστα, ότι αν υπάρξει ανάγκη, αυτός θα πάει να φέρει πίσω την Αρετή στη μάνα τους. «Έπεσε το θανατικό κι οι αδελφοί ‘ποθάναν»… Καταριέται η μάνα τον Κωσταντή κι αυτός … σηκώνεται απ’ τον τάφο και πάει να φέρει πίσω την Αρετή. (Παρατίθεται απόσπασμα περιγραφής της επιστροφής):

«Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
- Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
- Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.»

Επειδή έχει περισσέψει η αυθαιρεσία του κυβερνώντος κόμματος με τους συμβολισμούς και τις «ερμηνείες», («βάρβαροι, όσοι δεν ψηφίζουν ΠΑ.ΣΟ.Κ.»), δικαιούμεθα να το μιμηθούμε:
• Πρώτον, και τα «πουλάκια» στο μύθο, αλλά και τα «παπαγαλάκια» της πολιτικής (!) διαφήμισης, λένε αλήθειες! Δεν υπάρχουν «λουκέτα παντού»; Είδατε πουθενά τη «μηδενική ανοχή», στη διαπλοκή, τη διαφθορά, τα παραδικαστικά κυκλώματα, τους «κουμπάρους»; Πού να αναζητήσει κανείς το «σχέδιο» της Ν.Δ. για έξοδο από την κρίση; Ξεχνάει κανείς το Ζαχόπουλο και τους «βιντο - κομιστές», τα παραδικαστικά κυκλώματα, τις υποκλοπές, τους Πακιστανούς, το Μανούση και τον Παυλίδη, τη Siemens, τον Εφραίμ, το Ρουσόπουλο, το Βουλγαράκη και την οικογένεια Πελέκη; Ξεχνάει κανείς τις «μηδενικές αυξήσεις» (!) και τις «συνάφειες»; Την μόνιμη αυθαιρεσία των τραπεζών; Θυμάστε κάποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία να αποχωρεί από τη Βουλή ή να την κλείνει (!) Παρασκευή βράδυ, για να παραγραφούν όλα τα σκάνδαλα των υπουργών;
• «Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα … παπαγαλάκια»; Εσύ τα βάζεις να λένε: «… θα διαλυθούμε! Τον πούλο»! Ενίοτε, δε, αποδεικνύονται προφητικά…
Σε ό,τι αφορά το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» της Ρόζας Λούξεν μπουργκ και του Καστοριάδη, σας βεβαιώνω ότι, καίτοι δεν σας ψηφίζω, ουδόλως … βάρβαρος αισθάνομαι! Αντιθέτως, νιώθω, ότι εσείς … με βάρβαρο τρόπο, προσβάλετε τη νοημοσύνη μου. Τώρα, πλέον, και την αισθητική μου!
Καληνύχτα σας!

Ο ιός της … αποχής!

Έντονοι φόβοι για «πανδημία» του ιού της αποχής, τουτέστιν των … «ευρω - ζαμανφουτιστών», εκφράζονται από πολλές πλευρές, κυρίως από τους πολιτικούς και λιγότερο από τα μέσα ενημέρωσης.
Κατ’ αρχήν, είναι γνωστό και ισχύει σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ότι οι ευρωεκλογές θεωρούνται «εκλογές δεύτερης τάξης». Υπάρχει η αίσθηση ότι το αποτέλεσμά τους δεν επηρεάζει αποφασιστικά τη διακυβέρνηση της κάθε χώρας και επομένως, το επίπεδο ζωής των πολιτών της. Αυτό, φυσικά, δεν ισχύει, επειδή οι αποφάσεις των οργάνων της Ε.Ε. και οι πολιτικές της επηρεάζουν καθοριστικά τις εθνικές πολιτικές των χωρών μελών της.
Το στοιχείο που παρέχει μια «νομιμοποιητική» βάση στον «ευρω - σκεπτικισμό» και την αποχή από τις ευρωεκλογές είναι η εικόνα της πολιτικής αναποτελεσματικότητας της Ε.Ε. σε διεθνές επίπεδο, (λόγω μη προώθησης της πολιτικής ενοποίησης) και το «δημοκρατικό έλλειμμα» που χαρακτηρίζει τις αποφάσεις. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα Συμβούλια των Ηγετών και των Υπουργών των χωρών - μελών, έχουν μεγαλύτερη αποφασιστική δύναμη από το δημοκρατικά εκλεγμένο, (σε πανευρωπαϊκό επίπεδο), Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που η συμμετοχή στην ευρωκάλπη είναι σε σημαντικό βαθμό μικρότερη από αυτή των εθνικών εκλογών. Συνήθως υπολείπεται κατά 15% - 20%. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές, για παράδειγμα, το 52,205 των ευρωπαίων πολιτών απείχε από τις κάλπες και φέτος αναμένεται το ποσοστό αυτό να αυξηθεί περεταίρω. (Ένας, ελάχιστα πολιτικός, λόγος που αναμένεται να συμβάλει σ’ αυτό, είναι το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, που φυσικά … δεν διεκδικεί την ψήφο των Ελλήνων ψηφοφόρων, αλλά τους «υπόσχεται» τέρψιν και ικανοποίηση της «τιμωρητικής» τους διάθεσης, κυρίως, κατά του κυβερνώντος κόμματος).
Η ολοένα αυξανόμενη μείωση της «νομιμοποιητικής βάσης» του ειρετού αυτού οργάνου, του ευρωκοινοβουλίου, είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που, φυσικά, δε λύνεται με … εκκλήσεις μέσω διαφημιστικών σποτ του τύπου: «Σε αφορά»! Τα πολιτικά κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να ενημερώνουν σε συνεχή βάση τους πολίτες για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη λειτουργία τους και όχι μόνον προεκλογικά, ανά πενταετία. Και, κυρίως, θα πρέπει να προωθηθούν πολιτικές «δημοκρατικοποίησης» της Ευρώπης, συνολικές που να αφορούν την οικονομία, τους θεσμούς και τα όργανα λειτουργίας της έτσι ώστε όλοι οι πολίτες των χωρών μελών να νιώθουν ότι η Ευρώπη είναι «δική τους υπόθεση».
Αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Το «εμβόλιο» κατά του «ιού της αποχής» δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί.

Δεν είναι μόνον τα παραγραφέντα σκάνδαλα.

Αν δεν είχε κλείσει, άρον - άρον, το «μαγαζί» ο κυρ - Κώστας θα είχε δεχθεί και θα όφειλε να απαντήσει σε μία ερώτηση, την οποία υπογράφουν 31 βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αφορά τους υπέρογκους μισθούς και τα σκανδαλώδη μπόνους στελεχών του ΟΠΑΠ, (και golden boy’s επονομαζόμενων): Οι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπενθυμίζουν την πομπώδη διακήρυξη του πρωθυπουργού, στις 25 Φεβρουαρίου 2009, που αναφέρονταν στο «πλαφόν στις αμοιβές και τα μπόνους υψηλόβαθμων κυβερνητικών αξιωματούχων και στελεχών». Είχε, μάλιστα, δηλώσει εμφατικά ο κ. Καραμανλής: «Να επιβάλλεται ανώτατο όριο στις αποδοχές των στελεχών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Όποιος δε συμφωνεί να πάει σπίτι του»!
Εντυπωσίασε, αλήθεια, τότε η αποφασιστικότητα και η αυαισθησία του πρωθυπουργού. Και πολλοί θα ήταν αυτοί που σκέφτηκαν; Πάλι καλά! Τουλάχιστον θα πληρώσουμε όλοι την κρίση… Αμ δε! Πως ήταν δυνατόν να ισχύσει κάτι τέτοιο; Πως μπορούν να επιβιώσουν τα καλομαθημένα γαλάζια στελέχη, που το μισθό ενός δημοσιοϋπαλληλίσκου τον ξοδεύουν για φιλοδωρήματα;
Αναφέρονται, (με ονοματεπώνυμα), στην ερώτηση των βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στελέχη του ΟΠΑΠ και διάφοροι εγχώριοι και ξένοι σύμβουλοι του οργανισμού, με ετήσιους μισθούς από 182.000 έως 500.000 ευρώ και μπόνους, που διπλασιάζουν σχεδόν τις απολαβές τους ! Και όλα αυτά, μετά την πομπώδη δήλωση του πρωθυπουργού: Χ. Χατζηεμμανουήλ, 500.000, Β. Παπαθανασοπούλου, 182.000 + 165.000 bonus, Σ. Αλιφιεράκης, 182.000 + 165.000 bonus, Γ. Τζιαμπίρης, 425.000 ευρώ. Στη συνέχεια bonus στους: Κ.Anderson, 200.000, R. Haynes, 150.000, Π. Αλεξόπουλο. 50.000, Ε. Κοσμίδη, 40.000, Δ. Παύλου, 30.000, Ε. Τέλογλου, 20.000, Χ. Παυλόπουλο, 20.000 και Κ. Θεοδοσίου, 10.000.
Ποσά που ζαλίζουν, σκανδαλίζουν και εξοργίζουν τους δημοσίους υπαλλήλους, π.χ., που θεωρήθηκαν υψηλόμισθοι και πήραν … μηδενική αύξηση, τους συνταξιούχους που ΘΑ πάρουν ένα βοήθημα και πολλούς άλλους που περικόπτουν, αναγκαστικά, έξοδα ακόμη κι από τη διατροφή τους.
Και, στην προκειμένη περίπτωση, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή ο πρωθυπουργός είναι αναξιόπιστος και δεν του δίνουν σημασία οι υπουργοί και τα κομματικά του στελέχη, ή όλα αυτά γίνονται εν γνώσει του, οπότε, απλώς μας δουλεύουν!
Η συνολική λειτουργία και πολιτεία τους, πλέον, συνιστά σκάνδαλο που δεν μπορεί να είναι ανεκτό.

Έχει έναν καφενέ…

Ορφανός έμεινε κι μπερντές. Εξέλιπε η σπαρακτική φωνή του Ευγένιου. Μια φωνή - σπαθί, του Σπαθάρη απέναντι στους «δυνατούς», παρηγορητική κι ελπιδοφόρα για τους φτωχούς κι αδικημένους της ρωμιοσύνης, με το αυτοσαρκαστικό: «Έ! Ρε μανούλα μου» του Καραγκιόζη. Αιώνια μνήμη για το δημιουργό. Υπάρχουν συνεχιστές. Επειδή εξακολουθούν τα πάθη του λαού.
«Στο καφενείον "Η ΕΛΛΑΣ" οι θεατρίνοι
μ' ασετυλίνη και κεριά
την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά
με φουστανέλες δανεικές
και δάκρυ πληρωμένο δυο αυγά
και τρεις δραχμές, περάστε κόσμε.»…
Και ιδιόκτητο καφενείο να ‘χε κανείς δε θα το ‘κλεινε με τόση ευκολία. Λόγω συναίσθησης της ευθύνης απέναντι στους πελάτες. Ο κυρ Κώστας, του «καφενείου η Ελλάς», το ‘κλεισε την Παρασκευή το βράδυ, χωρίς να ρωτήσει ή να ενημερώσει κανένα. Και μπορεί η κίνηση να μη συνιστά «πραξικόπημα» ή «θεσμική εκτροπή», αλλά συμπυκνώνει όλη την περιφρονητική αλαζονεία του ανδρός, απέναντι στο λαό και τη Δημοκρατία. Επειδή, απλώς, έτσι τον βόλευε… Για την οριστική παραγραφή ενδεχομένων κακουργηματικών πράξεων υπουργών και υφυπουργών.
Συνεχίζει, μετά ταύτα, να ιδροκοπά φωνασκώντας στα μικρόφωνα των φανατικών κομματικών ακροατηρίων, περί … «κάθαρσης και επανίδρυσης του κράτους». Και πασχίζει να αποδείξει ότι - μετά από έξι χρόνια - για όλα φταίει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (!) και μόνον αυτός μπορεί να εγγυηθεί … τη σωτηρία μας. «Καημένη νιότη πού ‘δειχνες, πως θα γινόταν άλλος»!
Ως … σοβαρή δικαιολογία για το κλείσιμο του «καφενέ» προβάλλεται η ανάγκη να «πορευτούμε απερίσπαστοι στην ευρωκάλπη». Να μην μας απασχολεί που πήγαν τα λεφτά, ποιος τα πήρε και γιατί δεν τιμωρείται! Βατοπέδια, «κουμπάροι», golden boy’s, Siemens, Παυλίδης κλπ. είναι ανούσιες λεπτομέρειες, που ξεστρατίζουν τη σκέψη μας και δε μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε το … μεγαλείο της πολιτικής τους για την Ευρώπη και το … ευφυές «σχέδιό τους» για την έξοδο από την κρίση.
Με θράσος 80 καρδιναλίων, απευθυνόμενος στους ΟΝΝΕΔίτες της Θεσσαλονίκης, τους ονόμασε … «το μέλλον της χώρας»! Τα δικά τους παιδιά … Έτσι, ωμά και απροκάλυπτα.
Είναι πλέον πασιφανές ότι συνιστούν μείζονα κίνδυνο για το λαό και τη χώρα. Μεγαλύτερο από τη φτώχεια, την ανεργία και την ακρίβεια. Επειδή, ακριβώς, η πολιτική τους είναι που τις γεννά. Και πρέπει να φύγουν το συντομότερο.
Η κατάσταση της χώρας επιβάλλει μια Νέα Μεταπολίτευση, με όλες τις απαραίτητες πολιτικές προϋποθέσεις. Είναι ανάγκη!